Hof van Justitie EU 23-03-1972 ECLI:EU:C:1972:25

De eerste vraag

De firma Henck merkt op, dat al dadelijk uit de bewoordingen van post 23.07 (veevoeder … en ander bereid voedsel voor dieren) blijkt dat deze post alleen waren betreft die door opzettelijke menging van ten minste twee componenten zijn ontstaan. Dit standpunt vindt bevestiging in een arrest van 29 mei 1969 van het Bundesfinanzhof (VII B 182/67) en in een aantal technische aspecten betreffende post 23.02. De firma Henck geeft hiervan een uiteenzetting en verbindt daaraan de conclusie dat van opzettelijk verkregen mengsels in de zin van post 23.07 niet kan worden gesproken wanneer de mengstoffen onvermijdelijk moesten ontstaan om met de fabricage verband houdende technische redenen of uit meerdere onder dezelfde tariefpost vallende produkten zijn samengesteld.

In aanmerking genomen hetgeen in vakkringen van de gemeenschapslanden gewoonlijk onder veevoeder wordt verstaan, is de firma Henck van mening dat post 23.07 samengestelde voeders betreft, bereid uit produkten die onder verschillende tariefposten vallen volgens een procédé dat er doelbewust op gericht is op basis van de verschillende componenten een bepaald voedingsresultaat te bereiken, welke voeders vergeleken met de componenten, op grond van hun eigen voedingswaarde een nieuwe waar opleveren. Deze definitie wordt nog verfijnd in artikel 1, d, van verordening nr. 19/62 — juncto de bijlage dier verordening — waaruit blijkt dat post 23.07 betrekking heeft op veevoeders die aan een gemeenschappelijke marktordening onderworpen produkten bevatten. Dit resultaat wordt bevestigd door de toelichtingen op de nomenclatuur van Brussel, de algemene opzet van de toepassing van het douanetarief zoals die blijkt uit de algemene regels voor de uitlegging van de nomenclatuur van het gemeenschappelijk douanetarief, alsook — ten minste gedeeltelijk — uit de uitleggingsbeginselen die het Hof van Justitie in de zaken 74-69, 12-71, 13-71 en 14-71 heeft opgesteld, voor zover die beginselen niet afstuiten op de fundamentele bezwaren die de firma Henck in de aanvang van haar betoog heeft uiteengezet.

Wanneer men rekening houdt met de puur douanerechtelijke functie van het gemeenschappelijk douanetarief, dan blijven produkten die eenmaal onder een bepaalde tariefpost zijn gebracht, daaronder vallen ook wanneer ze een chemische bewerking hebben ondergaan ten einde er bepaalde componenten aan te onttrekken of toe te voegen, mits de hoofdbestanddelen er nog in voorkomen in een proportie overeenkomend met het percentage waarin zij normaliter in het eindprodukt worden aangetroffen. Om uit te maken wat onder „essentiële” componenten van een bepaalde waar en onder een normale fluctuatie van het natuurlijk gehalte aan deze componenten is te verstaan, mag alleen worden te rade gegaan met het douanetarief en de algemeen aanvaarde opvattingen inzake dat tarief. Maar dan neemt 's Hofs standpunt dat de indeling van een waar onder een bepaalde tariefpost „allereerst” afhangt van de structuur van dit produkt en de wijze waarop het wordt gebruikt niet weg, dat ook de wijze van vervaardiging daarbij een min of meer belangrijke rol speelt. Een verdergaande opvatting zou in flagrante strijd komen met hoofdstuk 23 van het douanetarief, volgens hetwelk de wijze van vervaardiging het enig geldig criterium is. Tariefpost 23.07 zou het speciale karakter dat er door de auteurs van het douanetarief aan is toegekend verliezen wanneer met de wijze van vervaardiging geen rekening zou worden gehouden.

Het moge voorts waar zijn dat het onttrekken van een zeer geringe hoeveelheid van sommige componenten van een waar in de indeling dier waar onder een bepaalde tariefpost geen enkele wijziging kan brengen, logischerwijze is het omgekeerde al evenzeer waar; en daarom mogen samengestelde voeders niet onder post 23.07 worden gebracht wanneer de roegevoegde hoeveelheden van een essentiële component zo gering zijn dat zij aan het mengvoeder als zodanig geen grotere voedingswaarde hebben verschaft dan die van de oorspronkelijke componenten — anders gezegd: het mengvoeder volgens algemeen aanvaarde opvattingen niet als een nieuwe waar is te beschouwen — De toelichtingen op de nomenclatuur van Brussel — volgens welke een gegeven produkt slechts een met melasse of met suiker samengesteld veevoeder in de zin van post 23.07 oplevert wanneer her gehalte aan melasse of glucose 10 % te boven gaat — bevestigt de juistheid van deze opvatting.

Wanneer men derhalve uitgaat van het criterium dat de indeling van een waar onder een bepaalde tariefpost in hoofdzaak bepaald wordt door de structuur dier waar en de wijze waarop zij wordt gebruikt, zou het hiervoor provisorisch ontwikkeld beginsel in die zin moeten worden gewijzigd dat post 23.07 ook toevallig tot stand gekomen mengsels betreft welker samenstelling analoog is aan die welke in de handel voor voedsel voor dieren gebruikelijk wordt geacht.

Verzoekster in het hoofdgeding stelt derhalve voor vraag nr. 1 als volgt te beantwoorden:

"Tariefpost 23.07 omvat samengestelde voeders die produkten bevatten welke onder een gemeenschappelijke marktordening vallen en met behulp van produkten behorende tot verschillende tariefposten worden vervaardigd door middel van een procédé dat er doelbewust op gericht is op basis van de verschillende componenten een bijzonder voedingsresultaat te verkrijgen, welke voeders als zodanig een nieuwe waar opleveren omdat zij een eigen voedingswaarde — onderscheiden van die der verschillende componenten — bezitten.

Post 23.07 omvat ook toevallig verkregen mengsels welker samenstelling analoog is aan die welke men in de handel gewoonlijk aantreft bij samengestelde mengvoeders.

De regering van de Bondsrepubliek Duitsland merkt op, dat de als voeder gebezigde plantaardige en dierlijke substanties vallen onder een groot aantal posten van het gemeenschappelijk douanetarief, bij voorbeeld de posten 11.05, 12.09, 12.10, 23.02, 23.03 en 23.04 voor substanties van plantaardige oorsprong en de posten 05.08, 05.15 en 23.01 voor substanties van dierlijke oorsprong. In het algemeen kan volgens de Duitse Regering worden gezegd dat deze als voeders gebruikte substanties niet alleen in ruwe staat, doch ook na eenvoudige bewerking onder deze posten vallen. Het vermalen, bereiden of conserveren van veevoeders leidt er dus in de regel niet toe, dat zij als „ander bereid voedsel voor dieren” onder post 23.07 moeten worden ingedeeld.

Dit zou echter anders zijn wanneer deze substanties een verdergaande behandeling hebben ondergaan of wanneer tot voeder dienende produkten van verschillende aard onderling worden gemengd. Dan zou men te maken hebben met „ander bereid voedsel voor dieren” in de zin van post 23.07. Dit zou in het algemeen het geval zijn bij menging van veevoeders die, afzonderlijk beschouwd, niet onder dezelfde posten van het gemeenschappelijk douanetarief zouden vallen. Daarentegen blijven mengsels verkregen uit verschillende afvalstoffen afkomstig van een zelfde procédé die, afzonderlijk beschouwd, onder dezelfde tariefpost vallen, ook nadien tot die tariefpost behoren. Of van voeder sprake is, wordt niet bepaald door de subjectieve bestemming in een bijzonder geval, doch alleen door de objectieve kenmerken en de eigenschappen der produkten, die maken dat zij slechts voor voedering van dieren kunnen worden gebruikt en ongeschikt zijn voor menselijke consumptie. Daarom vallen bij voorbeeld mengsels van graankorrels of van verschillende soorten meel van granen of van peulvruchten in de regel niet onder post 23.07, ook al had men de bedoeling aldus veevoeder te verkrijgen.

In beginsel is de wijze waarop een mengsel wordt verkregen niet van wezenlijk belang, omdat het gemeenschappelijk douanetarief betrekking heeft op het produkt in de staat waarin het zich bij invoer op een ander territoir bevindt. Voor de belasting gaat het om het produkt zoals het met vergelijkbare nationale produkten concurreert. Daarom zijn de objectieve kenmerken bij de tarifering, en niet de wijze van verkrijging, essentieel. Of het mengsel opzettelijk dan wel toevallig tot stand kwam is van geen belang. In het kader van de graanmarkt heeft men, ter bescherming van de veredelingsindustrie der Gemeenschap, welbewust voor de heffing niet de wijze van produktie of verkrijging der veredelings-produkten. doch alleen de objectieve kenmerken van het produkt als maatstaf genomen. Dit criterium is ook in overeenstemming met de opvatting van de Douaneraad in Brussel.

De Duitse Regering concludeert dat de eerste vraag in die zin dient te worden beantwoord dat voor de indeling van voeders onder post 23.07 alleen de objectieve kenmerken van het produkt in aanmerking moeten worden genomen.

De Commissie van de Europese Gemeenschappen meent dat men steeds te maken heeft met veevoeder in de zin van post 23.07 wanneer het mengsel, gezien zijn speciale aard of de verhouding tussen zijn bestanddelen, is te beschouwen als voedsel voor dieren volgens de omschrijving van de nomenclatuur van Brussel, ongeacht of er sprake is van opzettelijke menging. Dit standpunt vindt zijn rechtvaardiging in de onmogelijkheid om achteraf met de nodige zekerheid omstandigheden van zo subjectieve aard vast te stellen en in de noodzaak, die zich bij alle gemeenschappelijke marktordeningen voordoet, om op produkten die voor dezelfde doeleinden kunnen worden gebruikt als de onder die ordening vallende produkten, dezelfde belasting bij invoer — bedoeld om een regulerende invloed op de prijzen uit te oefenen — toe te passen.

De tweede vraag

Verzoekster in het hoofdgeding meent dat van vraag 2 het gedeelte sub c) zonder meer ontvankelijk is, doch het gedeelte sub a) en b) alleen voor zover het daarop te geven antwoord op basis van maïs en sorgho verkregen produkten betreft als bedoeld in de posten 11.01 en 11.02; immers slechts in zoverre zou dit antwoord voor de afloop van het geding bepalend zijn.

Ten aanzien van vraag 2 b) betoogt de firma Henck dat wat de structuur van de produkten van tariefpost 11.02 betreft, zowel de bewoordingen van die post als de toelichtingen van de nomenclatuur van Brussel erop wijzen, dat eronder vallen grutten, gries en griesmeel van maïs en sorgho, gepelde, geparelde, gebroken of geplette granen van maïs en sorgho (vlokken daaronder begrepen) en graan-kiemen, ook indien gemalen. Voor het in deze produkten voorkomend gehalte aan componenten als zetmeel, proteïne, vet, ruwe vezels en as, was op het in casu bepalend tijdstip in tariefpost 11.02 explicite geen enkele grens gesteld. Hetzelfde geldt voor de toelichtingen op de nomenclatuur van Brussel. In zoverre verenigt verzoekster in het hoofdgeding zich met de opvatting van het Hof, dat de indeling van een waar onder een tariefpost onder meer wordt bepaald door haar wezenlijke bestanddelen en dat in die waar, om onder die post te blijven vallen, nadat er sommige componenten aan zijn onttrokken, nog steeds de wezenlijke bestanddelen moeten voorkomen in een proportie overeenkomend met de normale schommelingen van het natuurlijk gehalte aan deze bestanddelen in het oorspronkelijke produkt, terwijl de waar voor vergelijkbare gebruiksmogelijkheden moet dienen. Doch anders dan het Hof meent verzoekster dat de begrippen „wezenlijke bestanddelen”, „normale schommelingen van het natuurlijk gehalte” en „vergelijkbare gebruiksmogelijkheden” niet dienen te worden gedefinieerd aan de hand van de behoeften der marktordeningen, doch op grond van de puur douanerechtelijke functie van het douanetarief. En volgens de studie-uit-komsten van ten deze competente wetenschappelijke kringen is niet alleen het zetmeelgehalte, doch ook het asgehalte, dat wil zeggen het gehalte aan minerale stoffen, van beslissend belang ter vaststelling van aard en gebruik van een graanprodukt.

Het zetmeel- en asgehalte is dan ook volgens de firma Henck de noodzakelijke en genoegzame voorwaarde om de graad van veredeling — en derhalve aard en gebruik — van graanprodukten met juistheid te kunnen beoordelen. Aangezien zowel in 's Raads verordening nr. 5/63 van 28 januari 1963 (PB blz. 189) als in de considerans van verordening nr. 20/63 van de Commissie van 27 februari 1963 (PB blz. 145) aan het asgehalte beslissende betekenis wordt toegekend ter afgrenzing van meel en zemelen, moesten de justitiabelen wel concluderen dat de Europese wetgever met dit door de wetenschap aanvaard inzicht bekend was. In 's Raads verordening nr. 1052/68 van 23 juli 1968 (PB nr. L 179, blz. 8) komen inzichten tot uitdrukking die in het litigieuze tijdvak door de wetenschap waren aanvaard en met deze inzichten moet bij het opstellen der ten deze te bezigen definities rekening worden gehouden.

Met betrekking tot de vraag welk maximum- of minimumgehalte aan zetmeel en as in het hierbedoelde tijdvak in een waar voor indeling onder post 11.02 moest voorkomen, betoogt de firma Henck dat naar de toenmalige stand der wetenschap bij maïs het gehalte aan niet-stikstofhoudende stoffen respectievelijk het asgehalte, al naar de herkomst van het produkt, schommelden tussen 67,1 en 76,5 % onderscheidenlijk tussen 1,2 en 1,9 %.

Naar de toenmalige stand der weten-schop schommelde het gehalte aan niet-stikstofhoudende stoffen van in de handel gebruikelijke pluimgierstvariëteiten tussen 64,1 en 72,8 %, en met name bij sorgho tussen 70,6 en 71,3 %; het asgehalte zou hebben gefluctueerd tussen 1,1 en 2 %.

Verzoekster in het hoofdgeding stelt daarom voor vraag 2 b) als volgt te beantwoorden:

„In de jaren 1965 en 1966 vielen onder tariefpost 11.02 de aldaar genoemde op grondslag van maïs en sorgho verkregen produkten, wanneer het zetmeelgehalte hoger lag dan 50 % en tevens het asgehalte 2 % niet te boven ging.”

Ten aanzien van vraag 2 a) merkt verzoekster in het hoofdgeding op, dat de waren van de tariefposten 11.02 en 11.01 slechts naar structuur zijn gedifferentieerd; voor het overige zijn de zojuist opgestelde definities op die waren van toepassing. Hoewel er in het ten deze bepalende tijdvak in het gemeenschapsrecht geen enkele expliciete definitie van meel voorkwam, wordt meel in de toelichtingen op de nomenclatuur van Brussel betreffende de tariefposten 11.02 en 11.01 omschreven als graan in „poeder” vorm. Deze uitsluitend op grond van de structuur van het produkt gegeven afbakening van post 11.01 ten opzichte van post 11.02 komt bovendien overeen met de destijds in de betrokken kringen alom aanvaarde opvatting.

Verzoekster stelt derhalve voor vraag 2 a) als volgt te beantwoorden:

„In de jaren 1965 en 1966 vielen onder tariefpost 11.01 produkten in poeder-vorm, onder meer verkregen bij de vermaling van maïs en sorgho, wanneer het zetmeelgehalte hoger lag dan 50 % en tevens het asgehalte 2 % niet te boven ging.”

Ten aanzien van vraag 2 c) is de firma Henck van mening dat tariefpost 23.07 een „verzamelpost” is voor alle veevoeders, ongeacht het gehalte aan zetmeel, as enzovoort, en dat het specifieke karakter van deze post, en haar afbakening ten opzichte van andere posten, slechts kunnen worden bepaald aan de hand van de criteria die ter beantwoording van vraag 1 zijn opgesteld.

Verzoekster in het hoofdgeding stelt derhalve voor vraag 2 c) als volgt te beantwoorden:

„Het was, onverminderd het op vraag 1 te geven antwoord, voor indeling van waren onder post 23.07, in de jaren 1965 en 1966 niet nodig vast te stellen dat daarin een bepaald gehalte aan zetmeel, as enzovoort voorkwam.”

De Duitse Regering merkt op dat, nu alleen de indeling van meel en grutten van maïs omstreden is, in casu ook alleen deze produkten behoeven te worden besproken.

Zij brengt in herinnering dat de Douane-raad te Brussel in het kader van een algemene afbakening van posten 11.01 en 11.02 ten opzichte van post 23.02 van de nomenclatuur, heeft besloten dat bij de indeling van uit maïs verkregen produkten van de meelindustrie onder de posten 11.01 en 11.02 moesten worden gebracht produkten met een hoger zetmeelgehalte (over het gewicht berekend) dan 45 % en een asgehalte (over het gewicht berekend) van niet meer dan 2 %; deze beslissing berustte op de gedachte dat onder de posten 11.01 en 11.02 alle produkten van de meelindustrie moesten vallen die blijkens de ervaring voor menselijk voedsel worden gebruikt. In echte afvallen verkregen bij de winning van zetmeel uit maïs komt hoogstens 20 % zetmeel voor wanneer zij worden geproduceerd in moderne fabrieken en ongeveer 35 % wanneer de scheiding van de verschillende samenstellende bestanddelen van de maïskorrel volgens een minder geperfectioneerde methode geschiedt. Veredelingsprodukten van maïs met een hoger zetmeelgehalte vertonen meer overeenkomst met produkten van de meelindustrie met een zelfde zetmeelgehalte, waarmede zij trouwens binnen de Gemeenschap ook concurreren.

Omdat moderne procédés voor de vervaardiging van zetmeel uit maïs berusten op een zo volledig mogelijke afbraak van de korrel waarbij de samenstellende elementen in meerdere bewerkingsgraden worden afgescheiden, ware het economisch gezien onvoorstelbaar dat een zet-meelfabrikant maïs en andere granen die zich daartoe lenen aan een zodanig produktieprocédé onderwerpt, dat als resultaat van alle toegepaste bewerkingen meel, grutten of gebroken granen met nauwelijks gewijzigde zetmeelpercentages worden verkregen en, als eenvoudige bijkomstige afvalstoffen, zetmeel en lijm, dat wil zeggen hoogwaardige produkten. De doorslag geeft ten deze het arrest 74-69, waarin het ging om de term: „afvallen van zetmeelfabrieken”. Uit dit arrest blijkt, dat alleen het zetmeelgehalte een beslissend criterium is voor de onderscheiding van afvallen van zetmeelfabrieken in de zin van post 23.03 ten opzichte van meel of grutten bedoeld in de posten 11.01, 11.02 en 11.06.

Voor het overige verwijst de Duitse Regering naar hetgeen zij ten aanzien van vraag 1 heeft betoogd.

De Commissie van de Europese Gemeenschappen begint met de verwijzen naar de produkten van de meelindustrie genoemd in de posten 11.01 en 11.02 en merkt op dat deze produkten, verkregen bij de vermaling van verschillende graansoorten, de samenstelling vertonen die men, gelet op de natuurlijke samenstelling van het te verwerken graan en de in aanmerking komende bewerkingen, normaliter moet verwachten. Uit 's Hofs jurisprudentie inzake post 23.03 blijkt dat de produkten die men verkrijgt wanneer aan het als basisprodukt gebezigde graan slechts een geringe hoeveelheid zetmeel onttrokken wordt, voor en na onder tariefposten 11.01 en 11.02 vallen. Het zet-meelgehalte van afvallen van zetmeel-fabrieken ligt gewoonlijk om de 35 %. Wat betreft de afbakening van de produkten der posten 11.01 en 11.02 ten opzichte van die bedoeld in post 23.04 is de Commissie van mening, dat men — naar analogie van het criterium dat het Hof voor post 23.03 ten aanzien van afvallen aan zetmeel heeft aangehouden — dient uit te gaan van het oliegehalte, dat volgens de vaklitteratuur voor maïsafvallen in den regel onder de 8 % moet liggen.

Gelden deze criteria voor de afbakening dezer produkten in zuivere staat, talrijker en ingewikkelder problemen rijzen in verband met de tariefindeling van mengsels waarin de meest uiteenlopende afvalstoffen alsook andere op basis van granen verwerkte produkten voorkomen. De Commissie wijst erop, dat de fabrikanten tegenwoordig in staat zijn aan deze produkten praktisch alle gewenste samenstellingen en eigenschappen te geven, aangezien het aantal mogelijkheden zo groor is dat er ondanks de zeer gedetailleerde indeling van het tarief omrrent de juiste tarifering van een dergelijk produkt steeds meningsverschillen bestaan. Vervolgens tracht de Commissie nochtans enkele theoretische beoordelingsfactoren te noemen. Wanneer het door de menging der afvalstoffen vrijwel onmogelijk wordt a posteriori vast te stellen of men te maken heeft met een produkt dat aanvankelijk onder hoofdstuk 11 viel dan wel met een gemengd afvalprodukt, brengt het doel van de gemeenschappelijke ordening der markten mede, dat op produkten met dezelfde of vergelijkbare samenstelling, waarde en gebruiksmogelijkheden dezelfde heffing, bestemd tot compensatie der prijzen, moet worden roegepast. Na nadere rechnische gegevens te hebben verschaft inzake de vervaardiging en mogelijke samenstelling van de bijprodukten verkregen bij de winning van maïsolie, noemt de Commissie met verwijzing naar de bevindingen van gespecialiseerde organisaties, een reeks criteria en voorwaarden die met vrucht zouden kunnen worden aangehouden voor de indeling van deze produkten onder post 23.04 (bij voorbeeld de aanwezigheid van kiemweefsel van maïs, maximumvetgehalte, proteïnegehalte, voedingswaarde, enz.).

Post 23.07 bestrijkt volgens de Commissie een zeer ruim gebied en omvat een groot aantal verschillende produkten die, afgezien van het feit dat zij voor voedering van dieren bestemd zijn, alleen gemeen hebben dat het bereidingen zijn en qua samenstelling en eigenschappen zozeer kunnen verschillen, dat er geen enkele uniforme definitie, gebaseerd op gemeenschappelijke maximum- en minimumpercentages aan bepaalde ingrediënten, op kan worden toegepast; om die reden worden in de huidige tekst van de toelichtingen op de nomenclatuur van Brussel bedoelde produkten niet gedefinieerd naar de verhouding van hun chemische componenten, doch uitgaande van de aard dier produkten, het effect hunner samenstellende bestanddelen en hun specifieke bestemming.

Op grond van deze criteria meent de Commissie, dat van post 23.07 moeten worden uitgesloten bereidingen die om het even als veevoeder en voor menselijke consumptie kunnen worden gebruikt. Onder post 23.07 vallen alleen produkten die uitsluitend voor dieren kunnen worden gebruikt.

De Commissie brengt in herinnering dat volgens de posten in de toelichtingen op de nomenclatuur van Brussel onder II C genoemd niet als veevoeder zijn te beschouwen:

„produkten welke zijn samengeperst (pellets) en bestaan uit een enkele stof of uit een mengsel van verschillende stoffen die als zodanig onder een en dezelfde post vallen, ook indien daaraan een hoeveelheid bindmiddel zoals melasse, zet-meelhoudende zelfstandigheden enzovoort (in den regel niet meer dan 3 gewichtsprocenten) is toegevoegd (met name 07.06, 12.10, 23.01)”.

De Commissie wijst erop, dat de tariefindeling van veevoeders verkregen door eenvoudige menging van verschillende basisprodukten tot bepaalde moeilijkheden leidt. Het ontmoet bij haar geen bezwaar om ook eenvoudige mengsels als bereidingen in de zin van post 23.07 te beschouwen behoudens dat

1. volgens genoemde toelichtingen eenvoudige mengsels van graankorrels (hoofdstuk 10), van meel van granen of van meel van droge groenten (hoofdstuk 11) niet als veevoeder worden beschouwd;

2. niet ieder produkt voor welks vervaardiging men met een op basis van granen verwerkt produkt een daarin gewoonlijk niet voorkomende stof heeft gemengd, noodzakelijkerwijs onder post 23.07 valt.

In het algemeen wil indeling onder de betrokken post zeggen dat de basisprodukten zijn gemengd in een bepaalde verhouding, des dat elk dezer produkten een wezenlijk bestanddeel van de uiteindelijke bereiding vormt.

De derde vraag

Volgens verzoekster hi het hoofdgeding is vraag 3 geheel niet ontvankelijk, omdat zij niet strekt tot uitlegging van artikel 1 van verordening nr. 19/62, doch tot toepassing van dit artikel in twee concrete gevallen.

Mocht het Hof de vraag ontvankelijk achten, dan merkt verzoekster op dat de beantwoording van het antwoord op vraag 1 afhangt. Vraag 3 a) zou in bevestigende zin moeten worden beantwoord, omdat een opzettelijk verkregen mengsel met 78 % sorgho en 9 % gluten van sorgho produkten bevat die onder verschillende tariefposten vallen en menging van 9 % gluten met 78 % sorgho een nieuw produkt doet ontstaan.

Vraag 3 b) ware ontkennend te beantwoorden, omdat een opzettelijk verkregen mengsel met 4,9 % gluten van maïs en 80 % gluten van sorgho, produkten bevat die onder dezelfde tariefpost vallen en op grond van de niet nader gepreciseerde aanduiding dat het produkt bovendien melasse, maïskaf en maïszemelen bevat, niet kan worden uitgemaakt of dit mengsel een nieuw produkt oplevert. De Duitse Regering stelt dat, douane-rechtelijk gezien, de beide in deze vraag bedoelde produkten onder tariefpost 23.07 vallen.

De Commissie van de Europese Gemeenschappen is van mening, dat de in deze vraag bedoelde produkten onder tariefpost 23.03 van het gemeenschappelijk douanetarief kunnen worden gebracht, omdat de toevoeging van melasse erop wijst dat van melassehoudend veevoeder sprake is.