Hof van Justitie EU 15-12-1987 ECLI:EU:C:1987:548

De eerste vraag

6 Met de eerste vraag wenst het Finanzgericht in wezen te vernemen, of verordening nr. 1430/79 van toepassing is op goederen die onder het EGKS-Verdrag vallen.

7 Dienaangaande zij allereerst opgemerkt, dat de bepalingen van de verordening geen onderscheid maken naar gelang de betrokken goederen al dan niet onder het EGKS-Verdrag vallen. Evenwel dient in aanmerking te worden genomen, dat de verordening enkel op de grondslag van het EEG-Verdrag, met name de artikelen 43 en 235, is vastgesteld.

8 De vraag rijst dus of verordening nr. 1430/79 toepassing kan vinden op goederen die onder het EGKS-Verdrag vallen, hoewel in de verordening het EEG-Verdrag en niet het EGKS-Verdrag als rechtsgrondslag wordt genoemd.

9 In dit verband moet erop worden gewezen dat het EEG-Verdrag, anders dan het EGKS-Verdrag, niet slechts geldt voor bepaalde goederen, die het materiële toepassingsgebied ervan beperken.

10 Volgens artikel 232, lid 1, EEG-Verdrag brengen de bepalingen van dit Verdrag geen wijziging in die van het EGKS-Verdrag, met name wat betreft de rechten en verplichtingen der Lid-Staten, de bevoegdheid der instellingen van die Gemeenschap en de in dat Verdrag gestelde regels voor de werking van de gemeenschappelijke markt voor kolen en staal. Reeds op grond van de bewoordingen van deze bepaling moet zij aldus worden uitgelegd, dat voor zover bepaalde vraagstukken niet worden geregeld door bepalingen van het EGKS-Verdrag of op basis daarvan vastgestelde voorschriften, het EEG-Verdrag en de ter uitvoering daarvan vastgestelde bepalingen toepassing kunnen vinden op produkten die onder het EGKS-Verdrag vallen.

11 Derhalve moet worden nagegaan, of vraagstukken die in verordening nr. 1430/79 aan de orde komen, worden geregeld in bepalingen van het EGKS-Verdrag of ter uitvoering daarvan vastgestelde voorschriften.

12 Verordening nr. 1430/79 heeft betrekking op een materie — de terugbetaling of kwijtschelding van in- of uitvoerrechten — die niet is geregeld in bepalingen van het EGKS-Verdrag zelf, noch in bepalingen die op grond van dit Verdrag zijn vastgesteld. Inzonderheid artikel 72 EGKS-Verdrag, dat de douanerechten behandelt, ruimt de Raad enkel de bevoegdheid in om minimum- en maximumtarieven vast te stellen en laat het aan iedere individuele Lid-Staat over, binnen de aldus vastgestelde grenzen de tarieven te bepalen volgens de in zijn douanerecht voorziene procedure. Daaruit volgt, dat de heffing en de terugbetaling van douanerechten evenmin in het EGKS-Verdrag zijn geregeld.

13 Bij gebreke van bijzondere bepalingen verzetten bijgevolg noch het EGKS-Verdrag noch de op grond van dit Verdrag vastgestelde uitvoeringsbepalingen zich tegen de toepassing van verordening nr. 1430/79.

14 Mitsdien moet op de eerste vraag worden geantwoord, dat verordening nr. 1430/79 van toepassing is op goederen die onder het EGKS-Verdrag vallen.

15 Gelet op het antwoord op de eerste vraag behoeft de tweede vraag niet te worden beantwoord.

De derde vraag

16 Met de derde vraag wenst de verwijzende rechter in hoofdzaak te vernemen, of artikel 2, lid 1, tweede streepje, van verordening nr. 1430/79 van toepassing is, wanneer degene die de invoerrechten verschuldigd is, bij de inklaring van de goederen een hogere prijs heeft aangegeven dan hij met inaanmerkingneming van kortingen en omzetvergoedingen in werkelijkheid verschuldigd was, en het opgeven van de hogere prijs tot doel had, inklaring mogelijk te maken op basis van een invoervergunning die geen kortingen en omzetvergoedingen vermeldde.

17 Blijkens de tweede overweging van de litigieuze verordening voorziet artikel 2, lid 1, tweede streepje, in terugbetaling of kwijtschelding voor gevallen waarin het bedrag van de betaalde invoerrechten of van de invoerrechten waarvan de betaling is uitgesteld, hoger is dan hetgeen wettelijk verschuldigd is, hetzij doordat een reken- of schrijffout is gemaakt, hetzij doordat onjuiste of onvolledige heffingsgrondslagen in aanmerking zijn genomen, met name voor wat betreft de soort, de waarde of de oorsprong die voor het bepalen van dit bedrag in aanmerking zijn genomen.

18 Hieruit volgt, dat deze bepaling in gevallen van vergissing moet worden toegepast. Zij kan geen toepassing vinden om terugbetaling van douanerechten mogelijk te maken wanneer iemand in zijn vergunningaanvraag opzettelijk valse aangifte doet met betrekking tot de prijzen der goederen, zodat een hoger douanerecht wordt vastgesteld dan hij had moeten betalen.

19 Mitsdien moet op de derde vraag worden geantwoord, dat artikel 2, lid 1, tweede streepje, van verordening nr. 1430/79 niet van toepassing is wanneer degene die de invoerrechten verschuldigd is, bij de inklaring van de goederen een hogere prijs heeft aangegeven dan hij, rekening houdend met door hem genoten kortingen en omzetvergoedingen, in werkelijkheid verschuldigd was, en het opgeven van de hogere prijs tot doel had, inklaring mogelijk te maken op basis van een vergunning waarin van kortingen en omzetvergoedingen geen melding werd gemaakt.

Kosten

20 De kosten door de Commissie van de Europese Gemeenschappen wegens indiening harer opmerkingen bij het Hof gemaakt, kunnen niet voor vergoeding in aanmerking komen. Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de nationale rechterlijke instantie over de kosten heeft te beslissen.