Arrest van het Hof (Grote kamer) van 8 maart 2022

1) Verplichtingen van de lidstaten op grond van artikel 325 VWEU

208 Wat in de eerste plaats het verwijt betreft dat het Verenigd Koninkrijk niet heeft voldaan aan de krachtens artikel 310, lid 6, en artikel 325 VWEU op hem rustende verplichtingen om de financiële belangen van de Unie te beschermen en fraude te bestrijden, moet vooraf worden opgemerkt dat die niet-nakoming enkel in het licht van artikel 325 VWEU moet worden onderzocht, aangezien artikel 310, lid 6, VWEU, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 170 van zijn conclusie, louter naar artikel 325 VWEU verwijst en geen andere verplichtingen oplegt dan die van dat artikel. Artikel 310, lid 6, VWEU bepaalt immers enkel dat „[d]e Unie en de lidstaten […] overeenkomstig artikel 325 [VWEU] fraude en alle andere onwettige activiteiten waardoor de financiële belangen van de Unie worden geschaad [bestrijden]”.

209 De lidstaten zijn krachtens artikel 325, lid 1, VWEU gehouden om fraude en andere onwettige activiteiten waardoor de financiële belangen van de Unie worden geschaad, te bestrijden met afschrikkende en doeltreffende maatregelen (arrest van 5 juni 2018, Kolev e.a., C‑612/15, EU:C:2018:392, punt 50 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

210 Volgens artikel 2, lid 1, van besluit 2014/335, dat in wezen dezelfde inhoud heeft als artikel 2, lid 1, onder a), van besluit 2007/436, omvatten de eigen middelen van de Unie onder meer de rechten van het gemeenschappelijk douanetarief. Bijgevolg bestaat er een rechtstreeks verband tussen de inning van die rechten en de terbeschikkingstelling van de overeenkomstige middelen. Elke tekortkoming op het gebied van de inning van die rechten leidt potentieel tot een verlaging van die middelen (zie in die zin arrest van 5 juni 2018, Kolev e.a., C‑612/15, EU:C:2018:392, punt 51 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

211 Om te verzekeren dat de financiële belangen van de Unie overeenkomstig artikel 325, lid 1, VWEU worden beschermd, moeten de lidstaten dus de nodige maatregelen nemen om te waarborgen dat de douanerechten daadwerkelijk en volledig worden geïnd. Dit vereist dat de douanecontroles naar behoren worden verricht (arrest van 5 juni 2018, Kolev e.a., C‑612/15, EU:C:2018:392, punt 52 ).

212 Uit de verplichtingen die artikel 325, lid 1, VWEU de lidstaten oplegt, volgt dus dat de lidstaten er met het oog daarop niet enkel voor moeten zorgen dat adequate sancties worden toegepast, maar tevens dat doeltreffende en afschrikkende douanecontrolemaatregelen worden toegepast waarmee inbreuken op de douanewetgeving van de Unie op passende wijze kunnen worden bestreden, aangezien die inbreuken de volledige en daadwerkelijke inning van traditionele eigen middelen zoals douanerechten kunnen verhinderen en bijgevolg de financiële belangen van de Unie kunnen schaden (zie in die zin arrest van 5 juni 2018, Kolev e.a., C‑612/15, EU:C:2018:392, punt 53 ).

213 Het klopt dat de lidstaten bij de vaststelling van de op grond van artikel 325, lid 1, VWEU te nemen maatregelen om ervoor te zorgen dat de eigen middelen van de Unie, en met name de rechten van het gemeenschappelijk douanetarief, daadwerkelijk en volledig worden geïnd, een zekere keuzeruimte en -vrijheid hebben, met name wat betreft de wijze waarop de middelen waarover zij beschikken worden aangewend. Die keuzeruimte en -vrijheid worden evenwel beperkt door het evenredigheidsbeginsel en het gelijkwaardigheidsbeginsel, alsook door het doeltreffendheidsbeginsel, dat vereist dat de genomen maatregelen doeltreffend en afschrikkend zijn, op voorwaarde evenwel dat de fundamentele rechten van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: „Handvest”) en de algemene beginselen van Unierecht in acht worden genomen (zie in die zin met name arresten van 7 april 2016, Degano Trasporti, C‑546/14, EU:C:2016:206, punten 20 en 21 ; 5 december 2017, M.A.S. en M.B., C‑42/17, EU:C:2017:936, punten 33‑36 , en  17 januari 2019, Dzivev e.a., C‑310/16, EU:C:2019:30, punten 27, 30 en 34 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

214 In dat verband moet worden benadrukt dat artikel 325, lid 1, VWEU de lidstaten, volgens vaste rechtspraak van het Hof, nauwkeurige resultaatsverplichtingen oplegt waaraan geen voorwaarde met betrekking tot de toepassing van de daarin vervatte regels is verbonden (arrest van 5 juni 2018, Kolev e.a., C‑612/15, EU:C:2018:392, punt 64 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

215 Gelet op de voorgaande overwegingen en anders dan het Verenigd Koninkrijk stelt, volgt dus niet uit vaste rechtspraak van het Hof dat de lidstaten op grond van artikel 325, lid 1, VWEU over een ruime beoordelingsmarge beschikken bij de keuze van maatregelen ter bestrijding van fraude die de financiële belangen van de Unie kan schaden, zodat op grond van die bepaling enkel maatregelen zouden kunnen worden bestraft die, gelet op alle omstandigheden van het geval, kennelijk ongeschikt zijn.

216 Anders dan het Verenigd Koninkrijk stelt, kan die rechtspraak bovendien geen grond vormen voor de stelling dat de verplichting om ervoor te zorgen dat de eigen middelen daadwerkelijk en volledig worden geïnd geen intensieve, maar enkel redelijke inspanningen vereist om de belastingen die bijdragen aan die middelen te controleren en te innen, noch voor de stelling dat de lidstaten bij de inning van die middelen enkel zijn gehouden om zorgvuldigheid aan de dag te leggen. Uit de bewoordingen van die rechtspraak blijkt daarentegen juist dat artikel 325, lid 1, VWEU de lidstaten „nauwkeurige resultaatsverplichtingen” oplegt en niet enkel inspanningsverplichtingen.

217 Anders dan het Verenigd Koninkrijk stelt, volgt evenmin uit de rechtspraak van het Hof dat niet-nakoming van de verplichtingen van artikel 325, lid 1, VWEU enkel aan een lidstaat kan worden verweten in situaties waarin de Commissie aantoont dat de betrokken nationale maatregel een „kennelijk en groot risico van straffeloosheid” meebrengt of tot „het uitblijven van bestraffing” leidt (conclusie van advocaat-generaal Bot in de zaak M.A.S. en M.B., C‑42/17, EU:C:2017:564, punt 83 ), dan wel wanneer sprake is van „onachtzaamheid” of van „willekeurig” gedrag van de betrokken lidstaat (arresten van 16 mei 1991, Commissie/Nederland, C‑96/89, EU:C:1991:213, punt 37 ; 15 juni 2000, Commissie/Duitsland, C‑348/97, EU:C:2000:317, punt 64 , en  18 oktober 2007, Commissie/Denemarken, C‑19/05, EU:C:2007:606, punten 18 en 35 ).

218 Hoewel het Hof in zijn rechtspraak in die zeer specifieke situaties heeft vastgesteld dat er sprake was van schending van het Unierecht en met name van artikel 325, lid 1, VWEU, blijkt namelijk geenszins uit die rechtspraak dat de werkingssfeer van die bepaling zich tot dergelijke situaties beperkt, temeer daar de zaken die tot die rechtspraak hebben geleid betrekking hadden op sancties en op procedures betreffende die sancties en bijgevolg op maatregelen die wezenlijk verschillen van de douanecontrolemaatregelen die in de onderhavige procedure aan de orde zijn.

219 Bovendien blijkt uit vaste rechtspraak van het Hof inzake de vereisten die volgens artikel 325, lid 1, VWEU gelden voor sancties om inbreuken op de douanewetgeving van de Unie te bestraffen dat de lidstaten in dat verband weliswaar vrij zijn in hun keuze van de toepasselijke sancties, die de vorm kunnen aannemen van bestuurlijke sancties, strafrechtelijke sancties of een combinatie van beide, maar zij er niettemin voor moeten zorgen dat op gevallen van ernstige fraude of andere onwettige activiteiten waardoor de financiële belangen van de Unie op douanegebied worden geschaad, strafrechtelijke sancties staan die doeltreffend en afschrikkend zijn (arrest van 5 juni 2018, Kolev e.a., C‑612/15, EU:C:2018:392, punt 54 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

220 Hieruit volgt dat de aard van de douanecontrolemaatregelen die de lidstaten moeten nemen om te voldoen aan de vereisten die artikel 325, lid 1, VWEU hen oplegt om fraude en andere onwettige activiteiten te bestrijden die de financiële belangen van de Unie kunnen schaden, niet op abstracte en statische wijze kan worden vastgesteld, aangezien de aard van die maatregelen afhankelijk is van de kenmerken van die fraude of andere onwettige activiteiten, welke kenmerken in de loop van de tijd kunnen veranderen.

2) Schending van de verplichtingen die zijn neergelegd in artikel 325 VWEU

1) Opmerkingen vooraf

260 Vooraf moet worden vastgesteld dat de grief die is ontleend aan artikel 3 van het douanewetboek van de Unie juncto artikel 4, lid 3, VEU geen autonome strekking heeft ten opzichte van de grief betreffende schending van artikel 325 VWEU die in de punten 208 tot en met 258 van dit arrest is onderzocht. De Commissie heeft de eerstgenoemde grief namelijk niet ontwikkeld op basis van een betoog dat specifiek betrekking heeft op de bepalingen waarop die grief berust.

261 Bovendien is artikel 325, lid 3, VWEU, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 173 van zijn conclusie, wat betreft de verplichtingen die de lidstaten hebben om fraude en alle andere onwettige activiteiten te bestrijden die de financiële belangen van de Unie kunnen schaden, een specifieke uitdrukking van het algemene beginsel van loyale samenwerking dat is verankerd in artikel 4, lid 3, VEU. Bijgevolg hoeft deze grief niet afzonderlijk te worden onderzocht (zie in die zin arrest van 30 mei 2006, Commissie/Ierland, C‑459/03, EU:C:2006:345, punten 169‑171 ).

262 Nu dit is verduidelijkt, moet worden nagegaan of het Verenigd Koninkrijk, zoals de Commissie stelt, in het kader van zijn activiteiten om de betrokken onderwaarderingsfraude tijdens de inbreukperiode te bestrijden, ten eerste, artikel 13 van het communautair douanewetboek en artikel 46 van het douanewetboek van de Unie heeft geschonden omdat het vóór de inklaring van de betrokken goederen geen op risicoanalysen gebaseerde douanecontroles, zoals de OLAF-JRC-methode, heeft verricht waarmee invoer kan worden gedetecteerd die mogelijk is ondergewaardeerd en waarvan dientengevolge de aangegeven douanewaarde moet worden geverifieerd, en ten tweede, artikel 248, lid 1, van de toepassingsverordening en artikel 244 van de uitvoeringsverordening heeft geschonden, omdat het geen zekerheden heeft geëist voor de invoer die aldus als mogelijk ondergewaardeerde invoer was gedetecteerd.

263 In dat verband blijkt volgens de Commissie uit het arrest van 16 juni 2016, EURO 2004. Hungary (C‑291/15, EU:C:2016:455 ), dat wanneer goederen tegen extreem lage douanewaarden, en met name tegen douanewaarden onder de drempel van 50 % van het statistisch gemiddelde, worden aangegeven, gegronde twijfel kan rijzen over de nauwkeurigheid van de betrokken douaneaangiften, zodat die goederen niet zonder voorafgaande controle van die aangegeven waarden in het vrije verkeer kunnen worden gebracht. Voorts verwijst zij naar het arrest van 17 maart 2011, Commissie/Portugal (C‑23/10, EU:C:2011:160 ), als basis voor het beginsel dat de douaneautoriteiten, wanneer zij over concrete aanwijzingen beschikken dat douaneaangiften onjuist zijn, waardoor mogelijk een lager bedrag aan douanerechten wordt geïnd dan het daadwerkelijk verschuldigde bedrag, in beginsel verplicht zijn om die aangiften te verifiëren en de vereiste controles te verrichten.

264 Het Verenigd Koninkrijk, ondersteund door de interveniërende lidstaten, stelt dat uit de door de Commissie aangevoerde rechtspraak blijkt dat de douaneautoriteiten van de lidstaten enkel verplicht zijn om douanecontroles te verrichten wanneer zij over concrete aanwijzingen beschikken dat de informatie op een douaneaangifte onjuist is. Wanneer die autoriteiten daarentegen louter twijfels koesteren over de juistheid van die informatie, bijvoorbeeld wanneer zij constateren dat de aangegeven prijs meer dan 50 % verschilt van het statistisch gemiddelde, hebben die autoriteiten weliswaar de mogelijkheid om die controles te verrichten, maar zijn zij hiertoe niet verplicht.

265 In casu hadden die autoriteiten, gelet op de informatie waarover zij beschikten, geen concrete aanwijzingen dat de betrokken invoer was ondergewaardeerd, maar koesterden zij hooguit gegronde twijfels omtrent de juistheid van de aangegeven douanewaarden in de zin van de rechtspraak, en hadden zij dus de keuze om douanecontroles te verrichten, maar waren zij hiertoe niet verplicht. Evenzo was de vaststelling dat de aangegeven douanewaarde onder de drempel van 50 % van het statistische gemiddelde lag en dus lager dan de LAP-drempel van de OLAF-JRC-methode, geen concrete aanwijzing dat die douanewaarde was ondergewaardeerd, maar hooguit een reden om gegronde twijfels te koesteren omtrent de nauwkeurigheid ervan, en waren de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk dus niet verplicht om de juistheid van die douanewaarde te controleren.

266 Ten eerste volstaat het in dit stadium om dienaangaande op te merken dat de betrokken onderwaarderingsfraude een grootschalige fraude was waarbij grote volumen goederen gedurende een betrekkelijk lange periode tegen extreem lage, en dus bij voorbaat verdachte, douanewaarden in de hele Unie, en met name in het Verenigd Koninkrijk, werden ingevoerd door zogenaamde missing traders, waardoor die fraude, gelet op het feit dat de hieruit voortvloeiende verliezen aan traditionele eigen middelen grotendeels niet meer konden worden geïnd, de Unie duidelijk blootstelde aan een groot risico voor haar financiële belangen. In die context moet worden opgemerkt dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, met name dankzij informatie die zij van OLAF en de Commissie hadden ontvangen, op de hoogte waren van de omvang en van de bijzonderheden van die fraude alsook van de grote financiële risico’s ervan voor de Unie, en dat zij dus over voldoende concrete aanwijzingen beschikten dat een aanzienlijk aantal douaneaangiften van de betrokken goederen uit China onjuiste informatie bevat over de douanewaarden, zodat zij verplicht waren om passende douanecontrolemaatregelen te nemen om de waarden van de betrokken invoer systematisch te verifiëren en ervoor te zorgen dat de verschuldigde douanerechten uiteindelijk volledig en daadwerkelijk werden geïnd.

267 Ten tweede kon de informatie die voortvloeide uit de risicoprofielen, zoals de LAP’s van de OLAF-JRC-methode, die de douaneautoriteiten van de lidstaten hadden toegepast om invoer met zeer lage prijzen te detecteren die mogelijk was ondergewaardeerd, in dergelijke fraudeomstandigheden een concrete aanwijzing voor die autoriteiten vormen dat de informatie op de douaneaangiften van de producten die onder dat risicoprofiel vielen onjuist was en bijgevolg moest worden geverifieerd door middel van douanecontroles voorafgaand aan de inklaring van de betrokken goederen.

268 De grieven die in punt 259 van dit arrest zijn genoemd, met uitzondering van de grief betreffende schending van artikel 3 van het douanewetboek van de Unie juncto artikel 4, lid 3, VEU moeten bijgevolg in het licht van deze inleidende opmerkingen worden onderzocht.

2) Schending van de verplichtingen van artikel 13 van het communautair douanewetboek en van artikel 46 van het douanewetboek van de Unie

3) Schending van de verplichtingen van artikel 248, lid 1, van de toepassingsverordening en van artikel 244 van de uitvoeringsverordening

299 Zoals is opgemerkt in punt 259 van dit arrest, verwijt de Commissie het Verenigd Koninkrijk dat het niet heeft voldaan aan de verplichtingen als bedoeld in artikel 248, lid 1, van de toepassingsverordening en in artikel 244 van de uitvoeringsverordening, op grond van welke bepalingen de douaneautoriteiten verplicht zijn om te eisen dat voldoende zekerheid wordt gesteld wanneer zij van oordeel zijn dat de verificatie van de douaneaangifte kan leiden tot een hoger bedrag aan rechten dan het bedrag dat voortvloeit uit de gegevens van de douaneaangifte.

300 Zoals het Verenigd Koninkrijk stelt, blijkt in dat verband weliswaar uit het gebruik van het werkwoord „van oordeel zijn” in artikel 248, lid 1, van de toepassingsverordening en in artikel 244 van de uitvoeringsverordening dat die bepalingen de douaneautoriteiten van de lidstaten een zekere beoordelingsmarge laten wanneer zij moeten besluiten of het noodzakelijk is om een zekerheidstelling te eisen, maar wordt die beoordelingsmarge, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 218 van zijn conclusie, beperkt door het doeltreffendheidsbeginsel van artikel 325, lid 1, VWEU, op grond waarvan de financiële belangen van de Unie op doeltreffende wijze moeten worden beschermd tegen fraude en alle andere onwettige activiteiten die die belangen kunnen schaden.

301 Aangezien het doeltreffendheidsbeginsel van toepassing is op de specifieke verplichting die de lidstaten op grond van artikel 325, lid 1, VWEU hebben om ervoor te zorgen dat de douanerechten, die eigen middelen van de Unie zijn, daadwerkelijk en volledig worden geïnd, kan de draagwijdte van dat beginsel, zoals is benadrukt in de punten 220 en 251 van het onderhavige arrest, niet op abstracte en statische wijze worden vastgesteld, aangezien zij afhankelijk is van de kenmerken van de betrokken fraude of andere onwettige activiteiten, welke kenmerken bovendien in de loop van de tijd kunnen veranderen.

302 In casu moet in herinnering worden gebracht dat de betrokken onderwaarderingsfraude werd gekenmerkt door het feit dat de betrokken goederen in grote volumen en tegen extreem lage prijzen vanuit China werden ingevoerd door zogenaamde „spookondernemingen”, die speciaal waren opgericht om die fraude te plegen. Die ondernemingen beschikten over minimale middelen en verdwenen of werden geliquideerd zodra controles van de juistheid van de door hen aangegeven douanewaarden werden verricht, zodat bij voorbaat al duidelijk was dat het in veruit de meeste gevallen onmogelijk zou zijn om de rechten achteraf in te vorderen.

303 Teneinde de financiële belangen van de Unie op doeltreffende wijze te beschermen tegen de aanzienlijke verliezen aan traditionele eigen middelen die konden voortvloeien uit het niet innen van de grote bedragen aan douanerechten die verband hielden met die omvangrijke en kennelijk frauduleus ondergewaardeerde invoer, was het in dergelijke fraudeomstandigheden niet alleen noodzakelijk om een risicoprofiel te implementeren waarmee invoer met een hoog risico op onderwaardering automatisch kon worden gedetecteerd en vervolgens kon worden gecontroleerd om na te gaan of de aangegeven douanewaarden ervan juist waren, maar moest tevens systematisch om zekerheidstellingen voor die invoer worden gevraagd.

304 Zoals is opgemerkt in punt 247 van dit arrest, staat vast dat het Verenigd Koninkrijk tijdens de inbreukperiode enkel bij wijze van hoge uitzondering tijdens de operationele periode van operatie Snake om zekerheidstellingen heeft gevraagd, waarbij het totaalbedrag van die zekerheidstellingen slechts 0,4144 % van het totaalbedrag van de in de Snake-C18-utb’s gevorderde aanvullende douanerechten bedroeg, en die zekerheden bovendien zijn terugbetaald nadat de utb’s waarop zij betrekking hadden, waren ingetrokken.

305 Het Verenigd Koninkrijk betwist die niet-nakoming en stelt, in de eerste plaats, dat zijn douaneautoriteiten niet over de gegevens beschikten om het bedrag van de zekerheden op basis van een betrouwbare vervangende waarde te berekenen, waardoor die zekerheden met succes zouden worden betwist bij een administratief beroep of bezwaar dan wel een beroep in rechte indien zij op basis van de GGP’s zouden worden berekend.

306 Dit betoog moet worden afgewezen.

307 Zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 224 van zijn conclusie, stond het immers aan het Verenigd Koninkrijk om er via douanecontroles op toe te zien dat de juiste douanewaarden werden aangegeven bij de invoer op zijn grondgebied, en had het, gelet op de bijzonderheden van de betrokken onderwaarderingsfraude, tevens controles vóór de inklaring van de betrokken goederen moeten verrichten. Derhalve hadden de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk informatie over de kwaliteit van die goederen moeten inwinnen bij de betrokken marktdeelnemers en hadden zij monsters moeten nemen tijdens fysieke controles, zodat zij over de noodzakelijke gegevens hadden beschikt om een vervangende waarde vast te stellen die had kunnen worden gebruikt om het juiste bedrag van de zekerheden te berekenen.

308 In die context kan, hoewel OLAF heeft gepoogd het optreden van de lidstaten tijdens operatie Snake te ondersteunen door bij de Chinese autoriteiten exportprijzen op te vragen die mogelijk konden worden gebruikt om de vervangende waarden van de ondergewaardeerde invoer te berekenen, de omstandigheid dat die autoriteiten uiteindelijk betrekkelijk weinig exportprijzen hebben verstrekt en het gebruik van die verstrekte prijzen tijdens gerechtelijke procedures bovendien aan strikte beperkingen was gebonden, niet afdoen aan het feit dat het de taak was van het Verenigd Koninkrijk, en niet die van OLAF of de Commissie, om zijn mechanisme ter bestrijding van de betrokken onderwaarderingsfraude zo in te richten dat het over voldoende informatie kon beschikken over de waarde van de betrokken goederen, zoals informatie over de kwaliteit en het afwerkingsniveau van die goederen.

309 In de tweede plaats stelt het Verenigd Koninkrijk ter betwisting van de niet-nakoming die is ontleend aan schending van artikel 248, lid 1, van de toepassingsverordening en van artikel 244 van de uitvoeringsverordening, dat de verplichting om systematisch zekerheden te eisen een ongerechtvaardigde inbreuk vormt op het eigendomsrecht van de betrokken importeurs en bijgevolg in strijd is met artikel 17 van het Handvest en met artikel 1 van het Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, ondertekend te Parijs op 20 maart 1952.

310 Zoals in herinnering is gebracht in de punten 220 en 251 van dit arrest, blijkt dienaangaande uit de rechtspraak van het Hof die betrekking heeft op artikel 325, lid 1, VWEU, dat de verplichting om ervoor te zorgen dat douanerechten, die eigen middelen van de Unie zijn, daadwerkelijk en volledig worden geïnd, is gebonden aan de voorwaarde dat de fundamentele rechten van het Handvest en de algemene beginselen van Unierecht in acht worden genomen.

311 In casu heeft het verwijt van de Commissie dat het Verenigd Koninkrijk voorafgaand aan de inklaring van de betrokken goederen niet systematisch om een zekerheidstelling heeft gevraagd enkel betrekking op de invoer die een aangegeven waarde onder een risicodrempelwaarde had en die derhalve een groot risico op onderwaardering vormde.

312 Zoals de advocaat-generaal in punt 222 van zijn conclusie heeft opgemerkt, legt het Verenigd Koninkrijk bovendien niet uit waarom een dergelijke verplichting om systematisch om een zekerheidstelling te vragen voor invoer die op basis van een risicoprofiel als invoer met een groot onderwaarderingsrisico is gedetecteerd, schending van het eigendomsrecht van de betrokken marktdeelnemers zou vormen.

313 Bovendien kan de verplichting om voor dergelijke invoer systematisch zekerheidstellingen te eisen weliswaar een beperking van het fundamentele recht op eigendom inhouden, maar is een dergelijke beperking gerechtvaardigd in het licht van de voorwaarden van artikel 52, lid 1, van het Handvest.

314 Die beperking wordt volgens die bepaling namelijk bij wet gesteld en eerbiedigt de wezenlijke inhoud van het eigendomsrecht en het evenredigheidsbeginsel, aangezien die beperking noodzakelijk is en daadwerkelijk beantwoordt aan door de Unie erkende doelstellingen van algemeen belang.

315 In dat verband moet allereerst worden opgemerkt dat de verplichting om voor invoer met een hoog risico op onderwaardering systematisch een zekerheid te stellen, daadwerkelijk beantwoordt aan de in artikel 325 VWEU verankerde doelstelling van algemeen belang dat de financiële belangen van de Unie worden beschermd en, in het bijzonder, dat de douaneautoriteiten van de lidstaten daartoe passende douanecontrolemaatregelen nemen om ervoor te zorgen dat de douanerechten, die traditionele eigen middelen zijn, daadwerkelijk en volledig worden geïnd.

316 Vervolgens is de verplichting om, zelfs systematisch, een zekerheid te stellen uitsluitend tijdelijk van aard en eerbiedigt zij de wezenlijke inhoud van het eigendomsrecht en het evenredigheidsbeginsel, aangezien een zekerheid wordt vrijgegeven zodra de betrokken importeur de daadwerkelijk verschuldigde rechten betaalt of zodra na controle wordt vastgesteld dat die importeur de douanewaarde van de betrokken goederen correct heeft aangegeven.

317 Tot slot blijkt het evenredige karakter van die verplichting tevens uit het feit dat de Commissie het Verenigd Koninkrijk specifiek verwijt dat het die verplichting niet heeft opgelegd voor invoer met een hoog onderwaarderingsrisico die vóór de inklaring door middel van een geautomatiseerd risicoprofiel is gedetecteerd.

318 Wat die invoer betreft, moeten de douaneautoriteiten overeenkomstig artikel 181 bis van de toepassingsverordening en artikel 140 van de uitvoeringsverordening namelijk gegronde twijfels hebben over de aangegeven douanewaarde, in die zin dat zij niet overtuigd zijn dat die waarde overeenstemt met het totale betaalde of te betalen bedrag, en dienen zij derhalve te overwegen dat de verificatie van de betrokken douaneaangiften kan leiden tot een hoger bedrag aan verschuldigde rechten dan het bedrag dat voortvloeit uit de gegevens van die douaneaangiften in de zin van artikel 248 van de toepassingsverordening en artikel 244 van de uitvoeringsverordening.

319 Gelet op de voorgaande overwegingen moet worden vastgesteld dat het Verenigd Koninkrijk de verplichtingen die op hem rustten krachtens artikel 13 van het communautair douanewetboek, artikel 46 van het douanewetboek van de Unie, artikel 248, lid 1, van de toepassingsverordening en artikel 244 van de uitvoeringsverordening niet is nagekomen doordat het zijn douanecontrolemechanisme om de betrokken onderwaarderingsfraude te bestrijden tijdens de inbreukperiode hoofdzakelijk heeft beperkt tot na de inklaring van de betrokken goederen toegepaste maatregelen, zoals navorderingen van rechten, en heeft nagelaten om in dat mechanisme systematisch vóór de inklaring verrichte maatregelen op te nemen, en meer bepaald douanecontroles van de invoer die middels een geautomatiseerd risicoprofiel als invoer met een hoog risico op onderwaardering is gedetecteerd alsook de systematische zekerheidsstelling voor die invoer.

320 Die vaststelling vloeit hoofdzakelijk voort uit de constatering dat het douanecontrolemechanisme dat het Verenigd Koninkrijk tijdens de inbreukperiode heeft toegepast om de betrokken onderwaarderingsfraude te bestrijden niet doeltreffend – en in casu kennelijk niet doeltreffend – was, omdat dat mechanisme gebaseerd was op controles die werden toegepast na de inklaring van de betrokken goederen en bijgevolg niet was afgestemd op de kenmerken van die fraude, terwijl die staat al bij aanvang van die periode voldoende kennis van die fraude had.

321 Aan die vaststelling dat de douanecontroles die het Verenigd Koninkrijk tijdens de inbreukperiode heeft verricht om de betrokken onderwaarderingsfraude te bestrijden in casu kennelijk niet geschikt en ontoereikend waren, wordt, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 227 van zijn conclusie, niet afgedaan door het betoog van het Verenigd Koninkrijk dat het heeft deelgenomen aan douanecontroleoperaties op het niveau van de Unie, zoals PCA Discount in 2011, operatie Snake in 2014 en operatie Octopus in 2016, en het zijn eigen operaties heeft uitgevoerd, zoals operatie Breach en operatie Samurai.

322 Het staat immers aan de douaneautoriteiten van de lidstaten om toe te zien op de toepassing van het douanerecht van de Unie, en in het bijzonder om passende douanecontroles uit te voeren om de financiële belangen van de Unie op doeltreffende wijze te beschermen. Het volbrengen van die taak verlangt van die autoriteiten dat zij zich permanent op coherente en systematische wijze inzetten, waarbij zij zich niet kunnen beperken tot de sporadische deelname aan douaneoperaties die slechts tijdelijk effect kunnen sorteren. Bovendien zijn de douanecontroles die op Unieniveau worden verricht weliswaar bedoeld om de lidstaten te ondersteunen, maar zij kunnen niet dienen ter vervanging van het verplichte optreden van de lidstaten om controles uit te voeren en de financiële belangen van de Unie op doeltreffende wijze te beschermen.

323 Dienaangaande staat vast dat operatie Breach, die in mei 2015 door de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk is gelanceerd, de eerste douanecontroleactiviteit van het Verenigd Koninkrijk was met de specifieke bedoeling om de betrokken onderwaarderingsfraude te bestrijden, en dat operatie Swift Arrow de eerste operatie van het Verenigd Koninkrijk was waarbij het in het kader van zijn douanecontrolemechanisme systematisch douanecontroles vóór de inklaring heeft verricht van de invoer die via een risicoprofiel was gedetecteerd.

324 Zoals de Commissie stelt, blijkt ook uit de statistische gegevens die zij heeft verstrekt dat de maatregelen die het Verenigd Koninkrijk tijdens de inbreukperiode heeft genomen om de betrokken onderwaarderingsfraude te bestrijden, kennelijk niet doeltreffend waren, en dat andersom een mechanisme waarbij systematisch op een risicoprofiel gebaseerde douanecontroles vóór de inklaring van de betrokken goederen worden verricht, wel doeltreffend en afschrikkend is.

325 Die statistische gegevens, die onder meer zijn opgenomen in de bijlage bij de antwoorden van de Commissie op de vragen van het Hof, bevestigen namelijk, ten eerste, dat de invoer van goederen met een douaneaangiftewaarde onder de LAP (te weten 50 % van de GGP), en met name de invoer van goederen met een douaneaangiftewaarde van minder dan 10 % van de GGP, en dus met een extreem lage waarde, tijdens de inbreukperiode elk jaar aanzienlijk in omvang is toegenomen in het Verenigd Koninkrijk, terwijl de invoer van goederen met een aangiftewaarde boven de LAP relatief stabiel is gebleven.

326 Zo is de invoer met een aangiftewaarde van minder dan 10 % van de GGP toegenomen van 4 189 937 kg in 2011 naar 314 088 517 kg in 2016. Tijdens de inbreukperiode had 41 % van de totale invoer van de betrokken producten uit China een aangiftewaarde onder de LAP. In diezelfde periode had 69,5 % van de invoer met een aangiftewaarde onder de LAP, een aangiftewaarde van minder dan 10 % van de GGP.

327 En terwijl in december 2012 nog 51 % van de invoer met een aangiftewaarde onder de LAP een aangiftewaarde van minder dan 10 % van de GGP had, was dat percentage in december 2016 gestegen naar 85 %.

328 Ten tweede blijkt overduidelijk uit de statistische gegevens die de Commissie heeft verstrekt dat de lancering van operatie Swift Arrow – de eerste operatie waarbij de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk in het kader van het douanecontrolemechanisme van dat land systematisch controles vóór de inklaring hebben verricht van invoer die via een geautomatiseerd risicoprofiel was gedetecteerd als invoer met een hoog onderwaarderingsrisico – er onmiddellijk toe heeft geleid dat de invoer met een aangiftewaarde onder de LAP in omvang was afgenomen en binnen enkele maanden zelfs nagenoeg was verdwenen. Die ondergewaardeerde invoer is binnen een periode van nog geen drie maanden namelijk met 90 % afgenomen.

4) Schending van de verplichtingen van artikel 220, lid 1, van het communautair douanewetboek en van artikel 105, lid 3, van het douanewetboek van de Unie

329 Zoals is opgemerkt in punt 207 van dit arrest, moet thans worden ingegaan op de grief die is ontleend aan voortdurende schending van de verplichtingen van artikel 220, lid 1, van het communautair douanewetboek en van artikel 105, lid 3, van het douanewetboek van de Unie doordat het Verenigd Koninkrijk, wat de betrokken invoer betreft, heeft nagelaten de nog in te vorderen douaneschulden te „boeken” zodra zijn douaneautoriteiten zich bewust waren geworden van de situatie die tot de vaststelling van die schulden had geleid.

330 Het Verenigd Koninkrijk betwist die grief en stelt in wezen dat het de aanvullende douaneschulden enkel had moeten boeken indien het verplicht was geweest om de betrokken douaneaangiften te verifiëren, aangezien de berekening van wettelijk verschuldigde aanvullende rechten enkel mogelijk is indien die douaneaangiften vooraf zijn gecontroleerd. Het Verenigd Koninkrijk was evenwel niet verplicht om die douaneaangiften met een lagere waarde dan de door OLAF vastgestelde drempelwaarde te verifiëren en heeft die aangiften dan ook niet geverifieerd. Hoe dan ook had het Verenigd Koninkrijk voor die verplichte boeking van de rechten in de boekhouding van de eigen middelen van de Unie over de exacte verschuldigde bedragen moeten beschikken die het niet had geboekt. Zelfs indien het Verenigd Koninkrijk verificaties zou hebben verricht, zou die staat niet over die informatie hebben beschikt.

331 Voor zover de Commissie het Verenigd Koninkrijk met haar grief die is ontleend aan schending van artikel 220, lid 1, van het communautair douanewetboek en van artikel 105, lid 3, van het douanewetboek van de Unie verwijt dat het, wat de betrokken invoer betreft, gedurende de hele inbreukperiode heeft nagelaten om alle verschuldigde douanerechten binnen de in die bepalingen gestelde termijnen te boeken, blijkt dienaangaande uit het onderzoek van het eerste middel dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk in strijd hebben gehandeld met artikel 325, lid 1, VWEU en het douanerecht van de Unie door geen passende douanecontrolemaatregelen te nemen om de aangegeven douanewaarden van die invoer te verifiëren.

332 Hieruit volgt dat die douaneautoriteiten, wat die invoer betreft, niet hebben voldaan aan de op hen rustende verplichting om door middel van passende douanecontroles na te gaan of de douanewaarden op juiste wijze waren vastgesteld volgens de regels van het douanerecht van de Unie.

333 Bijgevolg hebben de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, door de bedragen aan douanerechten die verband hielden met diezelfde invoer te hebben berekend op basis van onjuiste, want kennelijk te lage waarden en die bedragen vervolgens te hebben geboekt, in schending van artikel 220, lid 1, van het communautair douanewetboek en artikel 105, lid 3, van het douanewetboek van de Unie, nagelaten de verschuldigde douanerechten daadwerkelijk en volledig binnen de in die bepalingen gestelde termijnen te boeken.

334 Meer bepaald heeft, in schending van die bepalingen, geen tijdige boeking plaatsgevonden van de bedragen die overeenkwamen met het verschil tussen de rechten die waren berekend op basis van de onjuist aangegeven waarden en de rechten die zouden zijn vastgesteld indien zij, overeenkomstig de regels van Unierecht inzake de vaststelling van de douanewaarde, op basis van de werkelijke waarde van de betrokken goederen waren berekend.

335 Gelet op de voorgaande overwegingen moet het eerste middel worden aanvaard voor zover het eraan is ontleend dat het Verenigd Koninkrijk niet heeft voldaan aan de verplichtingen die op hem rustten krachtens artikel 325, lid 1, VWEU, artikel 13 en artikel 220, lid 1, van het communautair douanewetboek, artikel 46 en artikel 105, lid 3, van het douanewetboek van de Unie, artikel 248, lid 1, van de toepassingsverordening en artikel 244 van de uitvoeringsverordening.

1) Principiële verantwoordelijkheid van het Verenigd Koninkrijk voor het niet vaststellen van de verliezen aan traditionele eigen middelen van de Unie

339 Teneinde de verschillende grieven van de Commissie alsook het verweer van het Verenigd Koninkrijk te kunnen beoordelen, moet allereerst worden herinnerd aan de kenmerken van het stelsel van eigen middelen van de Unie zoals die zijn samengevat in de rechtspraak van het Hof.

340 Uit artikel 8, lid 1, van de besluiten 2007/436 en 2014/335 volgt dat de in artikel 2, lid 1, onder a), van besluit 2007/436 en in artikel 2, lid 1, van besluit 2014/335 bedoelde eigen middelen van de Unie worden geïnd door de lidstaten, die deze middelen ter beschikking van de Commissie moeten stellen (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 56 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

341 Daartoe zijn de lidstaten krachtens artikel 2, lid 1, van de verordeningen nr. 1150/2000 en nr. 609/2014 verplicht om een recht van de Unie op de eigen middelen vast te stellen zodra is voldaan aan de voorwaarden die in de douanevoorschriften zijn vastgesteld „voor wat betreft de boeking van het bedrag van het recht en de kennisgeving daarvan aan de belastingschuldige”, en dus zodra de douaneautoriteiten in staat zijn om het bedrag aan rechten dat voortvloeit uit een douaneschuld te berekenen en de schuldenaar aan te wijzen. De lidstaten zijn dan ook verplicht om de overeenkomstig artikel 2 van die verordeningen vastgestelde rechten in de boekhouding van de eigen middelen van de Unie op te nemen op de in artikel 6 van die verordeningen vastgestelde wijze. Dienaangaande moet eraan worden herinnerd dat een vastgesteld recht dat nog niet is geïnd en waarvoor geen zekerheid is gesteld krachtens artikel 6, lid 3, onder b), van verordening nr. 1150/2000 en artikel 6, lid 3, tweede alinea, van verordening nr. 609/2014, moet worden opgenomen in boekhouding B (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 57 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

342 Vervolgens dienen de lidstaten de eigen middelen van de Unie volgens de voorwaarden die, in dezelfde bewoordingen, zijn vastgesteld in de artikelen 9 tot en met 11 van verordening nr. 1150/2000 en in de artikelen 9, 10 en 12 van verordening nr. 609/2014, ter beschikking te stellen van de Commissie door deze middelen binnen de gestelde termijnen te boeken op het credit van de rekening die daartoe op naam van die instelling is geopend. In artikel 11, lid 1, van verordening nr. 1150/2000 en in artikel 12, lid 1, van verordening nr. 609/2014 is bepaald dat elke te late boeking op die rekening de betrokken lidstaat verplicht tot het betalen van vertragingsrente (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 58 ).

343 Bovendien zijn de lidstaten krachtens artikel 17, lid 1, van verordening nr. 1150/2000 en artikel 13, lid 1, van verordening nr. 609/2014 verplicht om alle nodige maatregelen te treffen opdat de bedragen van de overeenkomstig artikel 2 van die verordeningen vastgestelde rechten ter beschikking van de Commissie worden gesteld.

344 Daarenboven behoeven de lidstaten op grond van artikel 17, lid 2, van verordening nr. 1150/2000 en artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 de bedragen van de vastgestelde rechten slechts dan niet ter beschikking van de Commissie te stellen indien geen inning heeft kunnen plaatsvinden door overmacht of wanneer blijkt dat de inning definitief onmogelijk is om andere redenen die niet aan hen te wijten zijn.

345 Hieruit volgt dat het beheer van het stelsel van eigen middelen van de Unie bij de huidige stand van het Unierecht is toevertrouwd aan de lidstaten en dat alleen zij hiervoor verantwoordelijk zijn. De verplichtingen om die eigen middelen te innen, vast te stellen en te boeken zodat zij ter beschikking van de Commissie worden gesteld, gelden krachtens het Unierecht inzake eigen middelen en in casu krachtens de besluiten 2007/436 en 2014/335 en de verordeningen nr. 1150/2000 en nr. 609/2014 dan ook rechtstreeks voor de lidstaten (zie in die zin arrest van  9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 62 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

346 Tot slot staat het, zodra er een rechtstreeks verband bestaat tussen de inning van ontvangsten uit douanerechten en de terbeschikkingstelling van de overeenkomstige middelen aan de Commissie, aan de lidstaten om overeenkomstig de verplichtingen die krachtens artikel 325, lid 1, VWEU op hen rusten de financiële belangen van de Unie te beschermen tegen fraude en alle andere onwettige activiteiten die die belangen schaden, en om de nodige maatregelen te nemen om te waarborgen dat die rechten en bijgevolg die middelen daadwerkelijk en volledig worden geïnd [zie in die zin arrest van 11 juli 2019, Commissie/Italië (Eigen middelen – Invordering van een douaneschuld), C‑304/18, niet gepubliceerd, EU:C:2019:601, punt 50 en aldaar aangehaalde rechtspraak].

347 Gelet op die overwegingen betreffende de kenmerken van het stelsel van eigen middelen van de Unie moet worden vastgesteld dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, zoals de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 240 van zijn conclusie en zoals blijkt uit het onderzoek van het eerste middel, tijdens de inbreukperiode – in schending van artikel 325, lid 1, VWEU en het douanerecht van de Unie – geen maatregelen hebben getroffen om ervoor te zorgen dat voor de in die periode verrichte betrokken invoer de juiste douanewaarde werd vastgesteld, zoals op risicoanalysen gebaseerde controles vóór de inklaring van de betrokken goederen en het eisen van zekerheden voor de invoer die middels een risicoprofiel als invoer met een hoog onderwaarderingsrisico was gedetecteerd, en dat die staat daarom de voor die invoer verschuldigde douaneschulden heeft berekend op basis van onjuiste waarden, aangezien die waarden in de regel lager waren dan de werkelijke waarden van de betrokken goederen. Die staat heeft derhalve niet alle verschuldigde douanerechten geboekt en dientengevolge evenmin alle eigen middelen die verband hielden met die invoer vastgesteld en ter beschikking van de Commissie gesteld op het moment dat dit had moeten gebeuren, en aldus in strijd gehandeld met de artikelen 2 en 8 van de besluiten 2007/436 en 2014/335 alsook met de artikelen 2, 6, 9, 10, 11 en 17 van verordening nr. 1150/2000 en met de overeenkomstige bepalingen van de artikelen 2, 6, 9, 10, 12 en 13 van verordening nr. 609/2014.

348 Het Verenigd Koninkrijk betwist die vaststelling en stelt dat het onderhavige beroep ertoe strekt om hem door het Hof te laten veroordelen tot het ter beschikking stellen van bepaalde bedragen aan eigen middelen aan de Commissie. Bijgevolg is dit beroep een beroep tot schadevergoeding dat gebaseerd is op schending van artikel 325 VWEU en van het douanerecht van de Unie gelegen in het feit dat zijn douaneautoriteiten de op frauduleuze wijze ondergewaardeerde invoer op ongeschikte wijze hebben gecontroleerd.

349 Het staat dan ook aan de Commissie om overeenkomstig de beginselen die van toepassing zijn op beroepen tot schadevergoeding te bewijzen dat er een rechtstreeks oorzakelijk verband bestaat tussen die controles en de verliezen aan eigen middelen die die instelling uit hoofde van schadevergoeding vordert.

350 Dat oorzakelijk verband ontbreekt echter. Het Verenigd Koninkrijk stelt dienaangaande dat overeenkomstig die beginselen de vraag moet worden gesteld wat er zou zijn gebeurd indien het de douanecontrolemaatregelen had genomen die OLAF en de Commissie hem hadden aanbevolen om de betrokken onderwaarderingsfraude te bestrijden, dat wil zeggen wanneer hoofdzakelijk op risicoprofielen gebaseerde controles vóór de inklaring van de betrokken goederen waren verricht.

351 Volgens het Verenigd Koninkrijk zou de betrokken invoer simpelweg niet hebben plaatsgevonden indien dergelijke maatregelen waren genomen, zodat er dus geen sprake zou zijn geweest van verliezen voor de Uniebegroting. De betrokken marktdeelnemers zouden immers niet bereid zijn geweest om de voor de betrokken invoer verschuldigde douanerechten te betalen, met name omdat hun inkomsten afhankelijk waren van de bedragen aan ontdoken douanerechten.

352 Bijgevolg kan het Verenigd Koninkrijk niet worden verweten dat het de traditionele eigen middelen die verschuldigd waren voor de betrokken invoer, waarvan dat land bovendien zelf het slachtoffer was, niet ter beschikking van de Commissie heeft gesteld, en kan het dus geenszins aansprakelijk worden gesteld voor de verliezen van die middelen.

353 Een dergelijk betoog snijdt geen hout.

354 Allereerst moet in herinnering worden gebracht dat, zoals in de punten 180 en volgende van dit arrest is uiteengezet, de Commissie het Hof met het onderhavige beroep niet verzoekt om het Verenigd Koninkrijk te veroordelen tot het betalen van schadevergoeding, zodat dit beroep geen beroep tot schadevergoeding is en het niet nodig is om een rechtstreeks oorzakelijk verband tussen de ontoereikende controles van de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk en de verliezen aan eigen middelen vast te stellen vanwege de bewering dat het om een schadevergoedingsprocedure zou gaan.

355 Anders dan het Verenigd Koninkrijk stelt, vloeit de verplichting voor de Commissie om een rechtstreeks oorzakelijk verband vast te stellen tussen een schending van het Unierecht en de verliezen aan eigen middelen waarvoor een lidstaat aansprakelijk moet worden gesteld, evenmin voort uit het arrest van 31 oktober 2019, Commissie/Verenigd Koninkrijk (C‑391/17, EU:C:2019:919 ).

356 Het klopt dat het Hof in de punten 121 en 122 van dat arrest gebruik heeft gemaakt van de term „causaal verband” tussen een onregelmatige handeling van de douaneautoriteiten van Anguilla (een overzees gebied van het Verenigd Koninkrijk) en de verliezen aan eigen middelen die het gevolg waren van een schending van besluit 91/482/EEG van de Raad van 25 juli 1991 betreffende de associatie van de landen en gebieden overzee met de Europese Economische Gemeenschap (PB 1991, L 263, blz. 1), om het betoog waarmee het Verenigd Koninkrijk stelde dat er geen sprake was van een dergelijk verband te onderzoeken en vervolgens af te wijzen. Zoals blijkt uit punt 120 van dat arrest had die term evenwel betrekking op de vraag of die onregelmatige handeling „met zekerheid een verlies aan eigen middelen [had] veroorzaakt”, welke vraag het Hof in dat punt van het arrest bevestigend heeft beantwoord op basis van de vaststelling dat die onregelmatige handeling ertoe had geleid dat de Italiaanse autoriteiten de uit Anguilla afkomstige producten vrij van douanerechten in de Unie hadden toegelaten en besluiten tot kwijtschelding en terugbetaling van douanerechten hadden gegeven.

357 In casu moet worden vastgesteld dat het feit dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk tijdens de inbreukperiode geen passende controles hebben verricht van de douanewaarden die voor de betrokken invoer waren aangegeven, ertoe heeft geleid dat de bijbehorende douanerechten op basis van ondergewaardeerde waarden zijn berekend en geboekt, en de betrokken producten bijgevolg in de Unie zijn toegelaten terwijl slechts een fractie van de verschuldigde douanerechten was betaald. Het ontbreken van passende controles heeft dus met zekerheid verliezen aan eigen middelen van de Unie veroorzaakt.

358 Anders dan het Verenigd Koninkrijk stelt, is de vraag die in dat verband moet worden gesteld om na te gaan of de verliezen aan eigen middelen van de Unie het gevolg waren van het feit dat het douanecontrolemechanisme ongeschikt was, niet of de betrokken invoer zou hebben plaatsgevonden in het geval dat de door OLAF en de Commissie aanbevolen douanecontroles zouden zijn verricht, maar enkel welke bedragen aan douanerechten en welke bedragen aan eigen middelen van de Unie door de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk zouden zijn geboekt c.q. vastgesteld indien die invoer – waarvan vaststaat dat zij in grote volumen op het grondgebied van dat land heeft plaatsgevonden – aan passende controles zou zijn onderworpen zodat had kunnen worden gewaarborgd dat die douanerechten werden berekend op basis van douanewaarden die op juiste wijze waren vastgesteld overeenkomstig de regels van het douanerecht van de Unie inzake de vaststelling van de douanewaarde, en niet op basis van kennelijk ondergewaardeerde douanewaarden.

359 Zoals blijkt uit de rechtspraak die in punt 346 van dit arrest in herinnering is gebracht, is het, gelet op het rechtstreekse verband tussen de inning van ontvangsten uit douanerechten en de terbeschikkingstelling aan de Commissie van de overeenkomstige traditionele eigen middelen, in dat verband de taak van de lidstaten om overeenkomstig artikel 325, lid 1, VWEU de nodige maatregelen te nemen om te waarborgen dat die rechten en bijgevolg de bijbehorende bedragen van die middelen daadwerkelijk en volledig worden geïnd.

360 In casu heeft het Verenigd Koninkrijk, zoals is geoordeeld na onderzoek van het eerste middel, tijdens de inbreukperiode echter niet de maatregelen genomen die in dat verband noodzakelijk waren.

361 De douanerechten in verband met de betrokken invoer zijn dan ook berekend op basis van waarden waarvan kan worden aangenomen dat zij in veruit de meeste gevallen op frauduleuze wijze zijn aangegeven, aangezien zij aanzienlijk lager waren dan de werkelijke waarden van die invoer en dus niet juist zijn vastgesteld.

362 Het feit dat er geen passende controles zijn verricht, heeft dus tot gevolg gehad dat de bedragen aan douanerechten en eigen middelen die in werkelijkheid verschuldigd waren voor de betrokken invoer niet daadwerkelijk en volledig door het Verenigd Koninkrijk zijn geïnd en ter beschikking van de Commissie zijn gesteld.

363 Aangezien die bedragen al bij de invoer van de betrokken goederen en vervolgens bij de inklaring ervan op juiste wijze hadden kunnen worden vastgesteld indien de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk de nodige controles hadden verricht, moet die staat voor de inbreukperiode in een situatie worden gebracht die gelijkwaardig is aan die waarin hij zou hebben verkeerd indien hij de bijbehorende douanerechten op juiste wijze had vastgesteld en in de boekhouding van de eigen middelen van de Unie had geregistreerd (zie naar analogie arrest van 17 maart 2011, Commissie/Portugal, C‑23/10, niet gepubliceerd, EU:C:2011:160, punt 63 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

364 Voorts moet, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 265 van zijn conclusie, worden benadrukt dat het verzuim van de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk om passende controles te verrichten waardoor zij – in voorkomend geval als gevolg van door hen begane vergissingen – niet alle voor de betrokken invoer verschuldigde douanerechten hebben geïnd en bijgevolg niet hebben voldaan aan de krachtens artikel 325, lid 1, VWEU en het douanerecht van de Unie op hen rustende verplichtingen, onverlet laat dat het Verenigd Koninkrijk verplicht is om de middelen die zouden zijn vastgesteld indien die rechten op juiste wijze zouden zijn geboekt, ter beschikking van de Commissie te stellen.

365 Tot slot heeft het Verenigd Koninkrijk, daar het gedurende de hele inbreukperiode massale hoeveelheden ondergewaardeerde producten heeft ingevoerd en die producten in het vrije verkeer heeft gebracht zonder vooraf te verifiëren of de aangegeven waarden ervan overeenkomstig de regels van Unierecht inzake de vaststelling van de douanewaarde juist waren, een onomkeerbare situatie gecreëerd die tot aanzienlijke verliezen aan eigen middelen van de Unie heeft geleid waarvoor die staat aansprakelijk moet worden gesteld.

366 Afgezien van het feit dat een reconstructie van de feiten zoals het Verenigd Koninkrijk die voorstaat, zou leiden tot een speculatieve exercitie die niet thuishoort in een onderzoek waarbij het Hof moet nagaan of een lidstaat de verliezen aan eigen middelen van de Unie moet vergoeden, zou die reconstructie hoe dan ook niet kunnen afdoen aan de omvang van de verliezen die daadwerkelijk zijn geleden in verband met de betrokken invoer.

2) Verantwoordelijkheid van het Verenigd Koninkrijk voor de verliezen aan eigen middelen van de Unie die zijn vastgesteld in de Snake-C18-utb’s

367 Thans moet de grief worden onderzocht waarmee de Commissie het Verenigd Koninkrijk verwijt de traditionele eigen middelen die verschuldigd waren voor de betrokken invoer die tussen november 2011 en november 2014 is verricht, in schending van artikel 13 van verordening nr. 609/2014, niet aan haar ter beschikking te hebben gesteld, voor zover zijn douaneautoriteiten tussen juni en november 2015 de navorderingsbesluiten, en met name de 23 Snake-C18-utb’s, hebben ingetrokken die zij tijdens operatie Snake hadden vastgesteld en tussen november 2014 en februari 2015 hadden uitgevaardigd teneinde de aanvullende douanerechten in te vorderen waarvan het totaalbedrag volgens het Verenigd Koninkrijk uiteindelijk 192 568 694,30 GBP bedroeg.

368 In dat verband staat vast dat de aanvullende douanerechten die in de Snake-C18-utb’s werden gevorderd, zijn geboekt en ter kennis zijn gebracht van de schuldenaren, dat de bijbehorende bedragen aan eigen middelen overeenkomstig artikel 6, lid 3, van de verordeningen nr. 1150/2000 en nr. 609/2014 in boekhouding B zijn geboekt – omdat de betrokken rechten waren vastgesteld, maar nog niet waren geïnd en er nog geen zekerheid voor die rechten was gesteld – en dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk die navorderingen vervolgens hebben ingetrokken en die bedragen uit die boekhouding hebben verwijderd.

369 Het Verenigd Koninkrijk stelt dat de intrekking van de Snake-C18-utb’s gerechtvaardigd was omdat het om redenen die niet aan hem te wijten waren definitief onmogelijk was geworden om de betrokken rechten in te vorderen, zodat deze staat derhalve overeenkomstig artikel 13, lid 2, onder b), van verordening nr. 609/2014 was vrijgesteld van zijn verplichting om de bedragen van die vastgestelde rechten ter beschikking van de Commissie te stellen.

370 Volgens het Verenigd Koninkrijk was de invordering van de in die navorderingen vastgestelde rechten definitief onmogelijk geworden om de niet aan hem te verwijten reden dat de schuldenaren van die rechten zogenaamde „spookondernemingen” waren die verdwenen of insolvabel bleken, en voorts doordat uit beslissingen die waren vastgesteld in het kader van het onderzoek van de beroepen die tegen die navorderingen waren ingesteld bij een onafhankelijke dienst van de HMRC naar voren kwam dat de aanvullende douanerechten die in die navorderingen werden gevorderd, op basis van de GGP’s en dus volgens een „onaanvaardbare en onvoldoende onderbouwde methode” waren berekend.

371 Dienaangaande moet allereerst in herinnering worden gebracht dat de lidstaten krachtens artikel 13, lid 1, van verordening nr. 609/2014 verplicht zijn om alle nodige maatregelen te treffen opdat de bedragen van de overeenkomstig artikel 2 van die verordening vastgestelde rechten volgens de voorwaarden van die verordening ter beschikking van de Commissie worden gesteld.

372 In casu zijn die aanvullende douanerechten, zoals blijkt uit de details van de berekeningen van de aanvullende douanerechten die in de Snake-C18-utb’s werden gevorderd, welke details het Verenigd Koninkrijk in de bijlage bij de memorie van dupliek heeft opgenomen, abusievelijk berekend op basis van de GGP’s.

373 Het betreft hier een administratieve vergissing van de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, aangezien de GGP’s, zoals OLAF herhaaldelijk heeft benadrukt tijdens de bijeenkomsten met die douaneautoriteiten en zoals overigens duidelijk blijkt uit de richtsnoeren voor PCA Discount, enkel konden worden gebruikt als een instrument voor risicoanalyse, dat wil zeggen als een op risicoprofielen gebaseerd instrument om mogelijk ondergewaardeerde invoer te detecteren die vervolgens moest worden geverifieerd, en niet als een instrument om de douanewaarde van die invoer vast te stellen.

374 Teneinde te voldoen aan de krachtens artikel 13, lid 1, van verordening nr. 609/2014 op hem rustende verplichtingen had het Verenigd Koninkrijk die administratieve vergissing dus moeten verhelpen om ervoor te zorgen dat de bedragen van de overeenkomstig artikel 2 van die verordening vastgestelde rechten ter beschikking van de Commissie werden gesteld. Het Verenigd Koninkrijk had in het bijzonder de douanewaarde opnieuw moeten berekenen door een van de methoden toe te passen waarin het douanerecht van de Unie daartoe voorziet en met name door gebruik te maken van de opeenvolgende regels van het Unierecht inzake de vaststelling van de douanewaarde die zijn neergelegd in de artikelen 70 tot en met 74 van het douanewetboek van de Unie.

375 In dat verband heeft het Hof geoordeeld dat binnen de in die artikelen neergelegde methoden voor het vaststellen van de douanewaarde sprake is van een onderlinge ondergeschiktheid, zodat wanneer een douanewaarde niet met toepassing van een bepaald artikel kan worden vastgesteld, moet worden verwezen naar het artikel dat er in de vastgestelde rangorde onmiddellijk op volgt (zie in die zin arrest van 16 juni 2016, EURO 2004. Hungary, C‑291/15, EU:C:2016:455, punt 29 ).

376 Bovendien blijkt uit het dossier dat is voorgelegd aan het Hof, en met name uit de notulen van de bijeenkomst van 20 februari 2015 tussen OLAF en de HMRC, dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk hun vergissing snel hebben ontdekt, maar dat zij hebben besloten de navorderingen in te trekken in plaats van deze opnieuw uit te vaardigen na correctie door middel van een van de methoden voor de juiste vaststelling van de douanewaarde als bedoeld in het vorige punt van dit arrest. Ook een dergelijk besluit om de navorderingen niet te corrigeren en opnieuw uit te vaardigen is een administratieve vergissing.

377 In dat verband kan het Verenigd Koninkrijk niet aanvoeren dat het, ondanks de toezegging van OLAF om hem informatie van de Chinese autoriteiten over de exportprijzen te verstrekken, uiteindelijk heel weinig van die informatie heeft ontvangen in een formaat waarmee het de douanewaarde van de betrokken goederen overeenkomstig de opeenvolgende regels van het Unierecht inzake de vaststelling van de douanewaarde had kunnen vaststellen. Deze staat kan evenmin aanvoeren dat het geen informatie over de waarde van die goederen had waarmee het de douanewaarde van die goederen overeenkomstig die regels had kunnen vaststellen.

378 Aangezien de toepassing van het douanerecht van de Unie onder de uitsluitende verantwoordelijkheid van de lidstaten valt, was het Verenigd Koninkrijk namelijk verplicht om passende maatregelen – zoals fysieke controles, verzoeken om inlichtingen en documenten alsook het nemen van monsters – te nemen om voldoende informatie te vergaren waarmee de betrokken douanewaarden op juiste wijze konden worden vastgesteld. Die staat kan zich dus niet beroepen op zijn eigen stilzitten om te rechtvaardigen dat het de verschuldigde middelen niet ter beschikking van de Commissie heeft gesteld.

379 Hieruit volgt dat het Verenigd Koninkrijk, vanwege het besluit van zijn douaneautoriteiten om de Snake-C18-utb’s in te trekken in plaats van deze te corrigeren door de GGP’s te vervangen door douanewaarden die volgens de opeenvolgende methoden van het douanerecht van de Unie waren vastgesteld en opnieuw uit te vaardigen, in schending van artikel 13, lid 1, van verordening nr. 609/2014 niet de maatregelen heeft genomen die nodig waren om ervoor te zorgen dat de bedragen van de overeenkomstig artikel 2 van die verordening vastgestelde of vast te stellen rechten volgens de voorwaarden van die verordening ter beschikking van de Commissie werden gesteld.

380 Vervolgens moet worden opgemerkt dat de lidstaten de bedragen van de vastgestelde rechten op grond van artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 slechts dan niet ter beschikking van de Commissie hoeven te stellen indien geen inning heeft kunnen plaatsvinden door overmacht of wanneer blijkt dat de inning definitief onmogelijk is om andere redenen die niet aan hen te wijten zijn.

381 In dat verband kan een lidstaat zich enkel op een dergelijke – per definitie uitzonderlijke – vrijstelling beroepen om redenen die niet aan hem te wijten zijn indien hij de procedure van artikel 13, leden 3 en 4, van verordening nr. 609/2014 eerbiedigt.

382 Die procedure wordt in gang gezet zodra de betrokken lidstaat binnen drie maanden na vaststelling van het besluit van de bevoegde administratieve instanties tot oninbaarverklaring van de bedragen van de vastgestelde rechten, informatie aan de Commissie heeft verstrekt betreffende de gevallen van toepassing van artikel 13, lid 2, van die verordening, voor zover het bedrag van de vastgestelde rechten meer dan 50 000 EUR bedraagt. Deze informatie „moet de Commissie in staat stellen” de in artikel 13, lid 2, onder a) en b), van die verordening bedoelde redenen „te beoordelen” die de betrokken lidstaat hebben verhinderd om het betrokken bedrag ter beschikking te stellen, alsmede de maatregelen die hij heeft genomen om de invordering te bewerkstelligen. De Commissie zendt dan binnen zes maanden na ontvangst van die informatie, dan wel binnen zes maanden na ontvangst van de door haar uit noodzaak opgevraagde aanvullende inlichtingen, haar opmerkingen aan de betrokken lidstaat toe.

383 In casu moet worden vastgesteld dat die procedure, die gebaseerd is op een open dialoog met de Commissie en op eenduidige en uitvoerige communicatie over de redenen die volgens het Verenigd Koninkrijk rechtvaardigden dat het overeenkomstig artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 was vrijgesteld van de verplichting om de in de Snake-C18-utb’s vastgestelde middelen ter beschikking van de Commissie te stellen, niet door deze staat is geëerbiedigd.

384 De douaneschulden die waren vastgesteld in de Snake-C18-utb’s blijken namelijk niet oninbaar te zijn verklaard bij een besluit van de bevoegde administratieve instantie in de zin van artikel 13, lid 2, tweede alinea, van verordening nr. 609/2014. De brieven waarbij een instantie van de HMRC die navorderingen in het kader van administratieve heronderzoeksprocedures heeft ingetrokken, zijn immers geen dergelijk besluit.

385 Bovendien staat vast dat het Verenigd Koninkrijk tevens heeft verzuimd om de Commissie binnen drie maanden na de vaststelling van een dergelijk besluit de informatie te verstrekken die „de Commissie in staat [moest] stellen” de in artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 bedoelde redenen die die staat hebben verhinderd om de in de Snake-C18-utb’s vastgestelde bedragen ter beschikking te stellen, alsmede de maatregelen die het heeft genomen om de invordering te bewerkstelligen, „te beoordelen”.

386 Hierdoor heeft de Commissie binnen de aan haar toegekende termijn van zes maanden geen opmerkingen kunnen maken en, in voorkomend geval, geen aanvullende informatie kunnen opvragen.

387 Hieraan moet worden toegevoegd dat het Verenigd Koninkrijk ter rechtvaardiging van het feit dat het definitief onmogelijk was geworden om de in de Snake-C18-utb’s vastgestelde rechten te innen, ten gronde, ten eerste, aanvoert dat de schuldenaren van die rechten zogenaamde „spookondernemingen” waren die verdwenen of insolvabel bleken en, ten tweede, dat die rechten waren berekend op basis van de GGP’s en er geen andere methoden waren om de waarde van de betrokken goederen vast te stellen, aangezien de gegevens die daarvoor nodig waren, zoals de exportprijzen die OLAF ondanks zijn toezeggingen niet had verstrekt, ontbraken.

388 De redenen die het Verenigd Koninkrijk daarmee aanvoert, kunnen hem echter niet ontheffen van zijn verplichting om de eigen middelen die voortvloeien uit de in de Snake-C18-utb’s vastgestelde douanerechten ter beschikking van de Commissie te stellen.

389 Dat het onmogelijk is gebleken om die rechten van de betrokken „spookondernemingen” in te vorderen, is immers te wijten aan een dubbele administratieve vergissing van de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, aangezien zij na hun ontdekking dat zij de rechten abusievelijk op basis van de GGP’s hadden berekend, terwijl OLAF duidelijk had aangeven dat die prijzen enkel in het kader van risicoanalysen moesten worden gebruikt, er de voorkeur aan hebben gegeven om de Snake-C18-utb’s in te trekken in plaats van deze tijdig te corrigeren middels een van de opeenvolgende methoden van het Unierecht inzake de vaststelling van de douanewaarde, en vervolgens opnieuw uit te vaardigen.

390 Bovendien konden de in de Snake-C18-utb’s vastgestelde douanerechten uiteindelijk niet worden ingevorderd omdat was verzuimd om voorafgaand aan de inklaring van de betrokken goederen voldoende systematisch fysieke controles in combinatie met monsternemingen te verrichten. Het ontbreken van dergelijke controles heeft er immers toe geleid dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, ondanks hun exclusieve verantwoordelijkheid op dat gebied, niet over de informatie beschikte, en met name niet over informatie betreffende de kwaliteit van die goederen, die nodig was om de waarde van die goederen overeenkomstig de bepalingen van het douanerecht van de Unie vast te stellen.

391 Evenzo had de omstandigheid dat het in veruit de meeste gevallen onmogelijk is gebleken om achteraf de rechten van zogenaamde „spookondernemingen” in te vorderen omdat die ondernemingen insolvabel waren, kunnen en moeten worden voorkomen indien de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, zoals OLAF en de Commissie hun herhaaldelijk hadden geadviseerd, systematisch zekerheden hadden geëist voorafgaand aan de inklaring van de betrokken goederen.

392 Dat de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk na de intrekking van de Snake-C18-utb’s geen nieuwe navorderingen hebben uitgevaardigd omdat zij niet over de informatie beschikten die zij nodig hadden om de waarde van de betrokken goederen vast te stellen op basis van de regels van Unierecht inzake de vaststelling van de douanewaarde, hetgeen voortvloeit uit het feit dat het Verenigd Koninkrijk zich heeft onttrokken aan zijn exclusieve verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de douanewaarden op juiste wijze werden vastgesteld op basis van toereikende fysieke gegevens en documenten, kan in geen geval rechtvaardigen dat die staat krachtens artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 werd ontheven van zijn verplichting om de bij die navorderingen horende middelen ter beschikking van de Commissie te stellen.

393 In die context kon het Verenigd Koninkrijk zich niet onttrekken aan zijn verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de douanewaarden van de betrokken goederen juist werden vastgesteld op basis van gegevens die zijn douaneautoriteiten daartoe hadden ontvangen, met het betoog dat maar zeer weinig van de gegevens over de exportprijzen die OLAF van de Chinese autoriteiten had ontvangen en vervolgens in het kader van operatie Snake aan het Verenigd Koninkrijk had verstrekt, bruikbaar waren. Die prijzen konden immers hooguit als een aanvullend instrument worden gebruikt bij de vaststelling van de juiste douanewaarde van de betrokken invoer op basis van een van de methoden waarin het Unierecht daartoe voorziet. Die prijzen konden echter in geen geval als een vervangende waarde worden gebruikt voor de gegevens over de waarde van die invoer die de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk moesten verzamelen bij de toepassing van de douanecontrolemaatregelen voorafgaand aan de inklaring van de betrokken goederen.

394 Hieruit moet, volgens vaste rechtspraak van het Hof, worden opgemaakt dat, aangezien het Verenigd Koninkrijk het recht van de Unie op de eigen middelen had vastgesteld en het overeenkomstige bedrag niet ter beschikking van de Commissie had gesteld, zonder dat een van de voorwaarden van artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 was vervuld, die staat de verplichtingen die krachtens het Unierecht op hem rustten en in het bijzonder de verplichtingen die voortvloeien uit de artikelen 2 en 8 van de besluiten 2007/436 en 2014/335, niet is nagekomen (zie in die zin arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 67 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

395 Bijgevolg moet worden vastgesteld dat het Verenigd Koninkrijk, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 250 van zijn conclusie, vanwege de intrekking van de 23 Snake-C18-utb’s en het in schending van artikel 13 van verordening nr. 609/2014 niet aan de Commissie ter beschikking stellen van de overeenkomstige traditionele eigen middelen, die middelen verschuldigd is voor de periode tussen november 2011 en november 2014.

396 Wat tot slot de schending betreft van artikel 12 van verordening nr. 609/2014 en de bijbehorende bepaling van artikel 11 van verordening nr. 1150/2000 doordat het Verenigd Koninkrijk de rente niet heeft betaald die het verschuldigd was vanwege het feit dat het de bedragen van de verliezen aan traditionele eigen middelen die het niet ter beschikking van de Commissie had gesteld, te laat had geboekt op de rekening als bedoeld in artikel 9, lid 1, van die verordeningen, moet worden opgemerkt dat de Commissie in het met redenen omkleed advies (in de punten 271‑273 alsook in de considerans ervan) duidelijk heeft aangegeven dat overeenkomstig artikel 12 van verordening nr. 609/2014 vertragingsrente verschuldigd was en dat die rente zou worden berekend zodra het hoofdbedrag aan haar ter beschikking zou zijn gesteld. Ook in de conclusies van het met redenen omkleed advies is uitdrukkelijk vermeld dat die bepaling niet is nagekomen. Het Verenigd Koninkrijk stelt derhalve ten onrechte dat het verzoek tot betaling van vertragingsrente uit hoofde van artikel 12 van verordening nr. 609/2014 dat de Commissie in het verzoekschrift heeft geformuleerd, niet-ontvankelijk is omdat het niet in het met redenen omkleed advies zou zijn opgenomen.

397 Evenmin kan worden meegegaan met het betoog van het Verenigd Koninkrijk dat het verwijt betreffende de niet-nakoming van zijn verplichting om vertragingsrente te betalen prematuur en onaanvaardbaar is omdat een dergelijke verplichting pas in de toekomst kan ontstaan.

398 Dienaangaande moet in herinnering worden gebracht dat een lidstaat die nalaat om de Commissie een bedrag aan eigen middelen van de Unie ter beschikking te stellen omdat hij het niet eens is met het standpunt van die instelling over de op hem rustende verplichting om haar dat bedrag ter beschikking te stellen, het risico loopt vertragingsrente te moeten betalen indien het Hof vaststelt dat hij is tekortgeschoten in zijn verplichtingen die voortvloeien uit de voorschriften op het gebied van de eigen middelen van de Unie (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 69 ).

399 Volgens vaste rechtspraak van het Hof bestaat er immers een onlosmakelijk verband tussen de verplichting om de eigen middelen van de Unie vast te stellen, de verplichting om deze middelen binnen de gestelde termijnen op de rekening te boeken die daartoe op naam van de Commissie is geopend en de verplichting om vertragingsrente te betalen, waarbij die vertragingsrente opeisbaar is ongeacht de reden waarom die middelen te laat op die rekening zijn geboekt (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 59 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

400 De bij artikel 11, lid 1, van verordening nr. 1150/2000 opgelegde verplichting om vertragingsrente te betalen is derhalve accessoir ten opzichte van de verplichting om de Commissie de eigen middelen van de Unie ter beschikking te stellen overeenkomstig de voorwaarden van de artikelen 9 tot en met 11 van die verordening en in het bijzonder met inachtneming van de in diezelfde verordening vastgestelde termijnen (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 70 ).

401 In die context moet nog worden opgemerkt dat een lidstaat de nadelige financiële consequenties die voortvloeien uit de vertragingsrente – waarmee mogelijkerwijs een groot bedrag gemoeid is – kan vermijden door de Commissie het door haar gevorderde bedrag ter beschikking te stellen en daarbij een voorbehoud te maken ten aanzien van de gegrondheid van de standpunten van die instelling (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 72 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

402 In casu heeft het Verenigd Koninkrijk er evenwel voor gekozen om het bedrag aan eigen middelen dat in het met redenen omkleed advies wordt gevorderd niet, en in voorkomend geval zelfs niet onder voorbehoud, binnen de in dat advies vastgestelde termijn ter beschikking van de Commissie te stellen, maar heeft het enkel aangevoerd dat het geenszins verplicht was om een bedrag aan eigen middelen ter beschikking van die instelling te stellen, waardoor die staat het risico liep om vertragingsrente te moeten betalen.

403 Hieruit volgt dat het Verenigd Koninkrijk, gelet op de vaststelling dat het wat de betrokken invoer betreft niet heeft voldaan aan zijn verplichting om tijdens de inbreukperiode de eigen middelen van de Unie ter beschikking van de Commissie te stellen, in schending van artikel 12 van verordening nr. 609/2014 en de bijbehorende bepaling van artikel 11 van verordening nr. 1150/2000 evenmin heeft voldaan aan de bijkomende verplichting die op hem rustte om de bij die middelen horende vertragingsrente te betalen met, in voorkomend geval, het maximum van 16 % als bedoeld in artikel 12, lid 5, derde alinea, van verordening nr. 609/2014.

404 Gelet op al het voorgaande moet het tweede middel van de Commissie worden toegewezen voor zover het betrekking heeft op de grief in de eerste alinea van de eerste vordering, dat de niet-nakoming door het Verenigd Koninkrijk die erin bestond dat deze staat in schending van artikel 325 VWEU en het douanerecht van de Unie niet de douanecontrolemaatregelen heeft genomen die nodig waren voor een doeltreffende bestrijding van de betrokken onderwaarderingsfraude, tot verliezen aan douanerechten en dus tot verliezen aan traditionele eigen middelen heeft geleid, zodat het Verenigd Koninkrijk de verplichtingen niet is nagekomen die op hem rustten krachtens het Unierecht inzake de eigen middelen van de Unie en met name de verplichtingen die voortvloeien uit de artikelen 2 en 8 van de besluiten 2007/436 en 2014/335 alsook uit de artikelen 2, 6, 9, 10, 11 en 17 van verordening nr. 1150/2000 en de overeenkomstige bepalingen van de artikelen 2, 6, 9, 10, 12 en 13 van verordening nr. 609/2014, doordat het heeft nagelaten om de verschuldigde middelen ten bedrage van de douanerechten die hadden moeten worden geboekt indien de douanewaarde van de betrokken invoer op juiste wijze was vastgesteld, vast te stellen en ter beschikking van de Commissie te stellen.

1) Betoog van het Verenigd Koninkrijk dat het Hof zich allereerst moet buigen over de door hem geraamde verliezen aan traditionele eigen middelen

410 Om te beginnen moet worden ingegaan op het betoog van het Verenigd Koninkrijk dat het Hof zich in de eerste plaats moet buigen over de berekening van de verliezen aan traditionele eigen middelen die die staat op basis van de methode van de HMRC heeft verricht. Pas nadat zou zijn vastgesteld dat die berekening kennelijk onredelijk is en dus moet worden afgewezen, zou het Hof, in de tweede plaats, de raming van de verliezen kunnen onderzoeken die de Commissie op basis van de OLAF-JRC-methode heeft verricht.

411 Dat betoog dat voorrang moet worden verleend aan de raming van de verliezen aan eigen middelen die op basis van de methode van de HMRC is verricht, is gebaseerd op de uitsluitende bevoegdheid van de lidstaten om bij de toepassing van het douanerecht van de Unie de douanewaarde voor de berekening van de douanerechten vast te stellen, en om in het kader van het beheer van het stelsel van eigen middelen van de Unie te beslissen over de bedragen aan middelen die ter beschikking van de Commissie moeten worden gesteld.

412 Wat in de eerste plaats het betoog betreft waarmee het Verenigd Koninkrijk stelt dat er binnen het douanestelsel van de Unie sprake is van een bevoegdheidsverdeling tussen de Unie en de lidstaten, klopt het dat de lidstaten binnen dat stelsel zoals dat thans is opgevat in het Unierecht, de uitsluitende bevoegdheid en verantwoordelijkheid hebben om ervoor te zorgen dat de aangegeven douanewaarden worden vastgesteld met inachtneming van de regels van Unierecht betreffende de vaststelling van de douanewaarde die zijn neergelegd in de artikelen 29 tot en met 31 van het communautair douanewetboek en in de overeenkomstige bepalingen van de artikelen 70 tot en met 74 van het douanewetboek van de Unie, en in het bijzonder overeenkomstig een van de in die artikelen en bepalingen voorgeschreven opeenvolgende methoden voor het vaststellen van de douanewaarde.

413 Zoals is geoordeeld in het kader van het onderzoek van de andere grieven die ter ondersteuning van het eerste en het tweede middel zijn aangevoerd, was het derhalve aan de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk om bij de invoer van de betrokken goederen passende maatregelen te nemen, zoals fysieke controles en monsternemingen, om ervoor te zorgen dat de douanewaarden juist werden vastgesteld overeenkomstig die regels van het douanerecht van de Unie en op basis van toereikende fysieke gegevens en documenten betreffende de waarde en met name de kwaliteit van de afwerking van de betrokken goederen.

414 Zoals is vastgesteld in het kader van het onderzoek van het eerste middel, hebben de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk evenwel, in schending van artikel 325, lid 1, VWEU en het douanerecht van de Unie, nagelaten om stelselmatig dergelijke maatregelen te nemen, zodat de betrokken douanewaarden niet op juiste wijze zijn vastgesteld en die autoriteiten bovendien niet die fysieke gegevens en documenten betreffende de kwaliteit van de betrokken producten hebben verzameld.

415 Bijgevolg zijn in strijd met de regels van het douanerecht van de Unie die betrekking hebben op de vaststelling van de douanewaarde, tijdens de inbreukperiode grote hoeveelheden ingevoerde goederen die kennelijk waren ondergewaardeerd, vanuit het Verenigd Koninkrijk in het vrije verkeer gebracht op de interne markt.

416 Aangezien de betrokken goederen niet meer kunnen worden teruggehaald voor fysieke controles en er bij de betrokken marktdeelnemers onvoldoende informatie over de daadwerkelijke waarde van die goederen is opgevraagd en die informatie dus evenmin is verstrekt, is het thans niet meer mogelijk om voor elke betrokken douaneaangifte de douanewaarde van de betrokken producten uit China vast te stellen door toepassing van een van de methoden die worden voorgeschreven door de artikelen 70 en 74 van het douanewetboek van de Unie, zoals de zogenaamde „fall-backmethode” van artikel 74, lid 3, van dat wetboek waarmee de douanewaarde in overeenstemming met de voorwaarden van artikel 144 van de uitvoeringsverordening wordt vastgesteld op basis van „beschikbare gegevens”.

417 In die omstandigheden kan het Verenigd Koninkrijk, ondersteund door de interveniërende lidstaten, de Commissie niet verwijten dat zij ter berekening van de verliezen aan douanerechten en bijgevolg de verliezen aan traditionele eigen middelen die voortvloeien uit het verzuim om passende controles van de betrokken invoer te verrichten, gebruik heeft gemaakt van de in wezen statistische OLAF-JRC-methode, die niet gebaseerd is op een van de opeenvolgende methoden die in de artikelen 70 en 74 van het douanewetboek van de Unie worden voorgeschreven om voor elke betrokken douaneaangifte de douanewaarde van de betrokken goederen vast te stellen.

418 Wat in de tweede plaats het argument van het Verenigd Koninkrijk betreft dat zijn raming van de verliezen aan traditionele eigen middelen, die gebaseerd is op de methode van de HMRC, voorrang heeft als logisch gevolg van de exclusieve bevoegdheid van de lidstaten om over de terbeschikkingstelling van de eigen middelen aan de Commissie te beslissen, klopt het dat het Hof heeft geoordeeld dat het beheer van het stelsel van eigen middelen van de Unie bij de huidige stand van het Unierecht is toevertrouwd aan de lidstaten en dat alleen zij hiervoor verantwoordelijk zijn. De verplichtingen om die eigen middelen te innen, vast te stellen en op de daartoe bestemde rekening te boeken zodat zij ter beschikking van de Commissie kunnen worden gesteld, gelden krachtens het Unierecht inzake eigen middelen en in casu krachtens de besluiten 2007/436 en 2014/335 en de verordeningen nr. 1150/2000 en nr. 609/2014 dan ook rechtstreeks voor de lidstaten, zonder dat aan de Commissie een beslissingsbevoegdheid is toegekend op basis waarvan zij de lidstaten kan gelasten om de bedragen aan eigen middelen van de Unie vast te stellen en te harer beschikking te stellen (arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 62 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

419 In casu heeft het Verenigd Koninkrijk ervoor gekozen om het bedrag aan eigen middelen dat in het met redenen omkleed advies werd gevorderd niet binnen de in dat advies vastgestelde termijn ter beschikking van de Commissie te stellen, zelfs niet onder een eventueel voorbehoud, en heeft enkel betwist dat het verplicht was om een bedrag aan eigen middelen aan die instelling ter beschikking te stellen.

420 In die omstandigheden kan de Commissie bij de uitoefening van haar discretionaire bevoegdheid om te beslissen of het wenselijk is de procedure van artikel 258 VWEU in te leiden en, meer in het algemeen, bij de vervulling van de bij artikel 17, lid 1, VEU aan haar toebedeelde rol van hoedster van de Verdragen, op grond waarvan zij erop dient toe te zien dat de lidstaten hun verplichtingen op het gebied van de eigen middelen van de Unie naar behoren nakomen, niet worden verweten dat zij gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid die inherent is aan het stelsel van eigen middelen van de Unie zoals dat thans is opgevat in het Unierecht, om het onderhavige geschil met het Verenigd Koninkrijk over de verplichting van die staat om een bepaald bedrag aan eigen middelen aan haar ter beschikking te stellen, ter beoordeling voor te leggen aan het Hof in het kader van een beroep wegens niet-nakoming (zie in die zin arrest van 9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punten 65, 66 en 68).

421 Bijgevolg valt het geschil tussen het Verenigd Koninkrijk en de Commissie over het bedrag aan eigen middelen dat die staat aan die instelling ter beschikking moet stellen, anders dan het Verenigd Koninkrijk stelt, op grond van artikel 258 VWEU volledig onder de bevoegdheid van het Hof.

422 Derhalve kan niet van de Commissie worden verlangd dat zij allereerst een beroep wegens niet-nakoming instelt dat zich beperkt tot de principiële vraag of de betrokken lidstaat is tekortgeschoten in de krachtens het Unierecht op hem rustende verplichtingen om eigen middelen aan die instelling ter beschikking te stellen, zonder dat die middelen worden gekwantificeerd, en pas daarna in het kader van een procedure op grond van artikel 260, lid 2, VWEU een geschil over de exacte bedragen van de verschuldigde middelen aan het Hof voorlegt wanneer zij meent dat de betrokken lidstaat die bedragen niet aan haar ter beschikking heeft gesteld en daardoor heeft verzuimd om de maatregelen te nemen die nodig waren ter uitvoering van het arrest waarbij het Hof die niet-nakoming had vastgesteld.

423 Zoals in punt 221 van dit arrest in herinnering is gebracht, staat het in een niet-nakomingsprocedure krachtens artikel 258 VWEU evenwel aan de Commissie om de gestelde niet-nakoming aan te tonen en het Hof de gegevens over te leggen die het nodig heeft om uit te maken of sprake is van die niet-nakoming, waarbij zij niet van enig vermoeden kan uitgaan.

424 In casu moeten die gegevens met name betrekking hebben op de methode die de Commissie heeft gebruikt om het bedrag aan eigen middelen te berekenen dat zij van het Verenigd Koninkrijk vordert.

425 Bijgevolg moet worden nagegaan of de Commissie rechtens genoegzaam heeft bewezen dat, uitgaande van de OLAF-JRC-methode, de berekende bedragen van de verliezen aan traditionele eigen middelen die volgens haar te harer beschikking moeten worden gesteld, correct zijn, welke vraag overigens zowel tijdens de precontentieuze procedure als tijdens de procedure bij het Hof tussen partijen is besproken.

2) Raming van de verliezen aan traditionele eigen middelen die de Commissie op basis van de OLAF-JRC-methode heeft verricht

426 Alvorens op die raming in te gaan, dient kort te worden herinnerd aan de belangrijkste kenmerken van de OLAF-JRC-methode zoals die door de Commissie is gebruikt om de bedragen van de verliezen aan traditionele eigen middelen te berekenen die zij in identieke bewoordingen in het met redenen omkleed advies en in het verzoekschrift voor terbeschikkingstelling van het Verenigd Koninkrijk vraagt.

427 Zoals blijkt uit de punten 53 tot en met 57 van dit arrest is de OLAF-JRC-methode ontwikkeld als een instrument voor risicoanalyse dat door de douaneautoriteiten van de lidstaten kan worden gebruikt om te detecteren welke invoer een hoog risico op onderwaardering vertoont en dan ook moet worden gecontroleerd om na te gaan of de aangegeven douanewaarden ervan juist zijn. Met de OLAF-JRC-methode worden voor elk van de betrokken 495 achtcijferige productcodes uit de GN die onder de hoofdstukken 61 tot en met 64 van die nomenclatuur vallen, een GGP en een LAP berekend, waarbij die LAP in alle gevallen op 50 % van de GGP wordt vastgesteld. Die prijzen zijn afgeleid uit de database Comext op basis van de invoerprijzen van de betrokken producten die zijn aangeleverd door de lidstaten, en zijn dus vastgesteld op het niveau van de Unie. De LAP is het risicoprofiel dat, of de risicodrempelwaarde die wordt gebruikt om de invoer te detecteren die mogelijk is ondergewaardeerd en dan ook vóór de inklaring van de betrokken goederen moet worden gecontroleerd om na te gaan of de aangegeven douanewaarden ervan juist zijn.

428 De OLAF-JRC-methode zoals die door de Commissie is gebruikt om de bedragen van de verliezen aan eigen middelen vast te stellen die zij van het Verenigd Koninkrijk vordert, is een in wezen statistische methode waarmee die verliezen kunnen worden geraamd.

429 Allereerst wordt het volume berekend van de invoer die als ondergewaardeerd moet worden beschouwd op basis van gegevens die afkomstig zijn uit gegevens die over een periode van 48 maanden zijn ontleend aan de database Surveillance 2. Voor die berekening wordt voor elk van de 495 betrokken achtcijferige productcodes uit de GN de invoer geselecteerd waarvan de geaggregeerde dagwaarde lager is dan de LAP van die code.

430 Vervolgens worden op basis van het verschil tussen die geaggregeerde dagwaarde en de GGP de verliezen die verband houden met het volume dat als ondergewaardeerd wordt beschouwd, berekend in termen van verschuldigde aanvullende douanerechten.

431 Hieruit volgt dat de OLAF-JRC-methode het volume van de ondergewaardeerde invoer heeft berekend door uit te gaan van de betrokken producten uit China die in het Verenigd Koninkrijk zijn ingevoerd tegen prijzen die lager zijn dan de LAP (dat wil zeggen lager dan 50 % van de GGP), terwijl de waarde van de aldus vastgestelde ondergewaardeerde invoer is berekend door toepassing van de GGP, met dien verstande dat die beide prijzen zijn berekend op het niveau van de Unie en niet enkel op het niveau van het Verenigd Koninkrijk.

3) Raming van de verliezen aan traditionele eigen middelen die het Verenigd Koninkrijk op basis van de methode van de HMRC heeft verricht

432 Het Verenigd Koninkrijk heeft kritiek op de OLAF-JRC-methode met het betoog dat de tekortkomingen en onnauwkeurigheden van die methode tot gevolg hebben gehad dat zowel het volume van de ondergewaardeerde invoer als de aan die invoer toegekende waarde is overschat.

433 Met zijn eigen methode, te weten de methode van de HMRC, wordt voor elke betrokken tiencijferige productcode uit de GN een „conformiteitsdrempel” berekend die niet gebaseerd is op een gemiddelde prijs die op Unieniveau is vastgesteld, maar enkel op de waarden die bij de invoer in het Verenigd Koninkrijk zijn aangegeven.

434 Zoals het Verenigd Koninkrijk in antwoord op vragen van het Hof heeft uitgelegd, bestaat die methode erin dat op basis van een analyse van de histogrammen die betrekking hebben op de inbreukperiode, voor alle betrokken tiencijferige productcodes uit de GN, die onder de hoofdstukken 61 tot en met 64 van die nomenclatuur vallen, een „uiterste punt” wordt gedetecteerd, dat een grote hoeveelheid verhoudingsgewijs lage aangifteprijzen omvat waarvan wordt aangenomen dat zij vrijwel uitsluitend zijn ondergewaardeerd, alsook een punt buiten dat uiterste punt waar meer gangbare invoervolumen en legale aangifteprijzen verschijnen.

435 Voor elke betrokken productcode wordt een conformiteitsdrempel vastgesteld op het prijsniveau dat overeenkomt met dat punt buiten het uiterste punt waarop de legale invoer verschijnt en dat derhalve als een aanvaardbare prijs moet worden beschouwd.

436 Volgens die zogenaamde „uiterste punt”-methode wordt invoer waarvan de aangegeven douanewaarde lager is dan die conformiteitsdrempel als ondergewaardeerde invoer beschouwd. Voor die invoer worden voor alle douaneaangiften van de betrokken producten aanvullende douanerechten berekend op basis van het verschil tussen de aangegeven douanewaarde en die conformiteitsdrempel.

437 Die conformiteitsdrempel voor het berekenen van de verliezen aan traditionele eigen middelen van de Unie is dus een referentiewaarde die is vastgesteld op basis van statistische gegevens betreffende de betrokken producten uit China die in het Verenigd Koninkrijk zijn ingevoerd, en wordt zowel gebruikt om mogelijk ondergewaardeerde invoer te detecteren als om de waarde vast te stellen die aan die invoer moet worden toegekend om de verschuldigde aanvullende douanerechten en bijgevolg de bijbehorende verliezen aan traditionele eigen middelen te berekenen die nog ter beschikking van de Commissie moeten worden gesteld.

438 Bovendien blijkt uit een rapport van een adviesbureau dat het Verenigd Koninkrijk bij zijn antwoord op het met redenen omkleed advies en bij zijn verweerschrift heeft gevoegd, dat het aanzienlijke verschil tussen zijn raming van de verliezen en de raming van de Commissie, wier raming 10 % hoger was dan zijn eigen raming, voor circa 80 % te wijten is aan het feit dat de als ondergewaardeerd beschouwde invoer volgens de methode van de HMRC wordt „herbeoordeeld” op het niveau van een drempelprijs, te weten de conformiteitsdrempel, die enkel gebaseerd is op de invoerprijzen van het Verenigd Koninkrijk, terwijl die waarde volgens de OLAF-JRC-methode niet wordt vastgesteld op het niveau van een drempelprijs zoals de LAP, dat wil zeggen op 50 % van de GGP, maar op het niveau van een „eerlijke prijs”, dat wil zeggen op 100 % van de GGP, welke prijs gebaseerd is op het rekenkundige, dus niet gewogen, gemiddelde van de GGP’s van alle lidstaten, waaronder toentertijd die van het Verenigd Koninkrijk.

4) Algemene kritiek op de OLAF-JRC-methode

439 Alvorens in te gaan op de specifieke punten va kritiek die het Verenigd Koninkrijk, ondersteund door de interveniërende lidstaten, heeft geformuleerd tegen de belangrijkste kenmerken van de OLAF-JRC-methode als methode om de bedragen van de verliezen aan eigen middelen te ramen, moet de algemene kritiek van die staat op die methode worden onderzocht.

440 Volgens die argumentering is de OLAF-JRC-methode specifiek ontwikkeld om door de lidstaten te kunnen worden gebruikt als een risicoprofiel waarmee invoer kan worden gedetecteerd die een hoog onderwaarderingsrisico vertoont en dus moet worden gecontroleerd, en is het daarom niet gepast om diezelfde methode te gebruiken voor het berekenen van de verliezen aan eigen middelen die overeenkomen met de douanerechten die niet in het Verenigd Koninkrijk zijn geïnd als gevolg van de ongeschiktheid van de door zijn douaneautoriteiten verrichte controles.

441 Die methode is immers hoofdzakelijk een statistische methode om de douanewaarde van ondergewaardeerde invoer vast te stellen, en behoort niet tot de opeenvolgende methoden die in de artikelen 70 en 74 van het douanewetboek van de Unie worden voorgeschreven, zoals de zogenaamde „fall-backmethode” van artikel 74, lid 3, van dat wetboek waarmee de douanewaarde van de betrokken goederen wordt vastgesteld op basis van de in overeenstemming met de voorwaarden van artikel 144 van de uitvoeringsverordening „beschikbare gegevens”.

442 Hoewel de OLAF-JRC-methode een in wezen statistische methode is waarmee verliezen aan eigen middelen kunnen worden geraamd en niet bedoeld is om overeenkomstig de artikelen 70 en 74 van het douanewetboek van de Unie voor elke betrokken douaneaangifte de douanewaarde van de betrokken goederen vast te stellen, kan de Commissie in dat verband evenwel niet worden verweten dat zij in de omstandigheden van het onderhavige geval een dergelijke statistische methode heeft gebruikt om de bedragen van de verliezen aan eigen middelen te berekenen.

443 Vast staat immers dat de betrokken invoer op grote schaal heeft plaatsgevonden en dat de betrokken goederen reeds in het vrije verkeer zijn gebracht, waardoor het niet meer mogelijk is om die goederen terug te halen om de werkelijke waarde ervan vast te stellen. Bovendien heeft het Verenigd Koninkrijk in schending van artikel 325, lid 1, VWEU en de douanewetgeving van de Unie niet de nodige maatregelen genomen, zoals fysieke controles, verzoeken om inlichtingen en documenten en monsternemingen. Bij gebreke van voldoende gegevens over de kwaliteit van de goederen die reeds in het vrije verkeer zijn gebracht, is het thans vanwege het nalaten van de maatregelen niet meer mogelijk om de waarde van die goederen vast te stellen op basis van een van de beoordelingsmethoden van de artikelen 70 en 74 van het douanewetboek van de Unie, zodat die waarde enkel door toepassing van een statistische methode kan worden geraamd.

444 Bovendien was de OLAF-JRC-methode, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 274 van zijn conclusie, weliswaar oorspronkelijk ontwikkeld als een instrument voor risicoanalyse om een schatting te maken van de verliezen aan eigen middelen die het gevolg waren van de ongeschikte controles van de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk, maar was er in de bijzondere omstandigheden van het geval in beginsel niets wat OLAF en de Commissie belette om die methode te gebruiken, aangezien die methode een drempelprijs gebruikt, te weten de LAP, waarmee de hoeveelheid ondergewaardeerde invoer kan worden berekend, alsook een referentieprijs, namelijk de GGP, waarmee een vervangende waarde aan die invoer kan worden toegekend teneinde de douanerechten te berekenen die nog verschuldigd zijn.

445 Overigens heeft het Hof, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in de punten 276 tot en met 278 van zijn conclusie, in zijn rechtspraak erkend dat het in soortgelijke omstandigheden als die in casu mogelijk is om de berekening van de verliezen aan eigen middelen te baseren op statistische gegevens in plaats van op gegevens die rechtstreeks betrekking hebben op de waarde van de betrokken goederen.

446 Het Hof heeft namelijk geoordeeld dat het in een situatie waarin de betrokken goederen ontbraken en de onmogelijkheid om controles te verrichten het onvermijdelijke gevolg was van het verzuim van de douaneautoriteiten om de daadwerkelijke douanewaarde van die goederen te verifiëren, waardoor die autoriteiten de aangegeven douanewaarden stelselmatig hadden aanvaard terwijl zij wisten dat die waarden gemiddeld genomen te laag waren, niet ongepast was om de berekening van de verliezen aan eigen middelen die uit een dergelijke handelswijze voortvloeiden, te baseren op gegevens betreffende het verschil tussen het aangegeven gemiddelde standaardgewicht van soortgelijke goederen die in een later tijdvak waren ingevoerd en het gemiddelde gewicht van die goederen dat was vastgesteld tijdens controles die vanwege de omvang ervan als relevant konden worden beschouwd (zie in die zin arrest van 17 maart 2011, Commissie/Portugal, C‑23/10, niet gepubliceerd, EU:C:2011:160, punten 54, 63, 65 en 66).

447 In de bijzondere omstandigheden van het geval zijn de verliezen aan eigen middelen het gevolg van de handelswijze van de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk die er in wezen in bestond gedurende de inbreukperiode stelselmatig de douaneaangiften van de betrokken invoer uit China te aanvaarden zonder de waarden op die aangiften te verifiëren, terwijl die autoriteiten wisten of redelijkerwijs hadden moeten weten dat die producten in grote hoeveelheden op frauduleuze wijze werden ingevoerd tegen kennelijk ondergewaardeerde prijzen. Bijgevolg kunnen de bedragen van die verliezen worden vastgesteld op basis van een statistische methode zoals de OLAF-JRC-methode in plaats van een methode zoals die van artikel 70 en die van artikel 74 van het douanewetboek van de Unie waarmee de douanewaarde van de betrokken goederen wordt vastgesteld op basis van rechtstreeks bewijs. Die laatste methode kan immers niet meer worden toegepast, aangezien die autoriteiten onvoldoende rechtstreeks bewijs voor die waarde hebben verzameld.

448 Overigens is ook de methode van de HMRC die het Verenigd Koninkrijk voorstelt om de verliezen aan eigen middelen te ramen, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in voetnoot 277 in punt 274 van zijn conclusie, in wezen een methode die gebaseerd is op statistische gegevens, aangezien de conformiteitsdrempels zijn afgeleid van historische statistische gegevens.

449 Niettemin moet nog worden nagegaan of de Commissie, op wie volgens de vaste rechtspraak van het Hof die in herinnering is gebracht in punt 423 van dit arrest de bewijslast rust in een procedure wegens niet-nakoming, met haar berekening van de verliezen aan traditionele eigen middelen op basis van de OLAF-JRC-methode rechtens genoegzaam heeft bewezen dat het bedrag dat zij voor elk van de zeven jaren van de inbreukperiode vordert, juist is.

450 In die context en mede gelet op de vaststellingen in de punten 423 tot en met 425 van dit arrest, staat het aan het Hof om na te gaan of de Commissie, voor zover zij de OLAF-JRC-methode heeft gebruikt om de bedragen van de verliezen aan eigen middelen te berekenen die, in strijd met het Unierecht, niet aan haar ter beschikking zijn gesteld, overeenkomstig de bewijslast die op haar rust voldoende gegevens heeft verstrekt die bewijzen dat die bedragen juist zijn en bijgevolg dat de gestelde niet-nakoming gegrond is.

451 Zoals ook de advocaat-generaal in punt 281 van zijn conclusie heeft opgemerkt en anders dan het Verenigd Koninkrijk in zijn verweerschrift lijkt te suggereren, staat het dus niet aan het Hof om een keuze te maken tussen de verschillende methoden die partijen aandragen, maar enkel om de OLAF-JRC-methode die de Commissie ter ondersteuning van dit beroep aanvoert te beoordelen door de verschillende punten van kritiek te onderzoeken die het Verenigd Koninkrijk, ondersteund door de interveniërende lidstaten, tegen die methode heeft geformuleerd.

452 Dienaangaande moet worden gepreciseerd dat het Hof bij zijn onderzoek van de OLAF-JRC-methode in het kader van de onderhavige procedure wegens niet-nakoming, zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in punt 286 van zijn conclusie, hoofdzakelijk moet nagaan of die methode wordt gerechtvaardigd door de bijzonderheden van het geval en voldoende nauwkeurig en betrouwbaar was in de zin dat zij met name gebaseerd was op criteria die noch willekeurig, noch vooringenomen waren, alsook op een objectieve en samenhangende analyse van alle beschikbare relevante gegevens, zodat zij niet tot een kennelijke overschatting van het bedrag van de betrokken verliezen kon leiden.

453 Hoewel de juistheid van de afzonderlijke bedragen van de verliezen aan traditionele eigen middelen die in de derde alinea van de eerste conclusie van het verzoekschrift worden genoemd, zoals is opgemerkt in punt 449 van dit arrest, in theorie voor alle in die derde alinea genoemde zeven jaren moet worden onderzocht, zal het Hof dat onderzoek omwille van de proceseconomie beperken tot twee opeenvolgende perioden van de inbreukperiode, te weten de periode tussen november 2011 en november 2014 en de periode van 1 januari 2015 tot en met 11 oktober 2017.

5) Geraamde verliezen aan traditionele eigen middelen voor de periode tussen november 2011 en november 2014

454 Wat in de eerste plaats de periode tussen november 2011 en november 2014 betreft, blijkt uit de bedragen die in de derde alinea van de eerste vordering van het verzoekschrift voor de periode 2011‑2014 worden genoemd dat de Commissie het Verenigd Koninkrijk verwijt dat het heeft nagelaten om haar voor die periode een totaalbedrag aan traditionele eigen middelen van 1 001 511 991,60 EUR ter beschikking te stellen.

455 Zoals ook de advocaat-generaal in wezen heeft opgemerkt in de punten 293 tot en met 297 van zijn conclusie, blijkt ondubbelzinnig uit de motivering van het verzoekschrift en uit de memorie van repliek dat de Commissie, met name vanwege de verjaringsregels voor douaneschulden die zijn neergelegd in artikel 221, lid 3, van het communautair douanewetboek en in artikel 103, lid 1, van het douanewetboek van de Unie, de omvang van het beroep voor die periode heeft willen beperken tot de douaneschuld die was vastgesteld in de navorderingen in de 23 Snake-C18-utb’s die tussen november 2014 en februari 2015 zijn uitgevaardigd en die, nadat zij waren geboekt en ter kennis van de betrokken marktdeelnemers waren gebracht, tussen juni 2015 en november 2015 zijn ingetrokken. Dat voornemen van de Commissie wordt bovendien bevestigd door de grieven die in de aanmaningsbrief en in het met redenen omkleed advies zijn geformuleerd.

456 Zoals is vastgesteld in de punten 367 tot en met 395 van dit arrest, was de intrekking van de 23 Snake-C18-utb’s het gevolg van administratieve vergissingen die door de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk waren begaan en die niet konden worden gerechtvaardigd in het licht van artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014, zodat die staat niet was vrijgesteld van zijn verplichting om de bijbehorende middelen van die navorderingen ter beschikking van de Commissie te stellen.

457 Het Verenigd Koninkrijk heeft in zijn verweerschrift aangegeven dat de bedragen die in de Snake-C18-utb’s werden gevorderd, waren berekend op basis van de GGP’s van de OLAF-JRC-methode. De Commissie, die op dit punt niet door het Verenigd Koninkrijk wordt weersproken, werpt hiertegen in haar memorie van repliek op dat zij tijdens de precontentieuze procedure had aangegeven te hebben begrepen dat die bedragen waren berekend op basis van de LAP’s en volgens haar dus waren vastgesteld op een niveau dat kennelijk te laag was om de verliezen aan eigen middelen te ramen, zodat zij in het verzoekschrift, ook voor de periode tussen november 2011 en november 2014, haar eigen methode heeft moeten gebruiken om die verliezen te ramen voor alle goederen die tijdens die periode tegen een prijs onder de LAP’s waren ingevoerd.

458 Ten eerste blijkt evenwel duidelijk uit het dossier dat is voorgelegd aan het Hof, en met name uit de Snake-C18-utb’s en uit de details van de bijbehorende berekeningen die het Verenigd Koninkrijk in de bijlagen bij de memorie van dupliek heeft verstrekt, dat de aanvullende douaneschulden die in die navorderingen werden gevorderd wel degelijk zijn berekend op basis van de GGP’s, ook al was dat vanwege administratieve vergissingen, en niet op basis van de douaneregels van de Unie inzake de vaststelling van de douanewaarde, en ten tweede, dat het totaalbedrag van die schuld 192 568 694,30 GBP bedroeg.

459 Hieruit volgt dat er, wat betreft het bedrag aan eigen middelen dat de Commissie in het kader van deze procedure vordert, sprake is van een tegenstrijdigheid tussen de conclusies van het verzoekschrift en de motivering ervan.

460 In de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift verzoekt de Commissie het Hof immers om vast te stellen dat het Verenigd Koninkrijk voor de periode tussen november 2011 en november 2014 de krachtens het Unierecht inzake de eigen middelen op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen, aangezien deze staat een totaalbedrag van 1 001 511 991,60 EUR niet ter beschikking van de Commissie heeft gesteld, welk bedrag was berekend op basis van de OLAF-JRC-methode en waarin alle ondergewaardeerde invoer was meegerekend die tijdens die periode onder de LAP’s was aangegeven, waaronder de – overigens talrijke – goederen die niet onder de Snake-C18-utb’s vielen.

461 Uit de motivering van het verzoekschrift en uit de memorie van repliek blijkt daarentegen ondubbelzinnig – hetgeen wordt bevestigd door de aanmaningsbrief en door het met redenen omkleed advies – dat de Commissie haar grief betreffende het verzuim van het Verenigd Koninkrijk om de eigen middelen van de Unie ter beschikking te stellen voor die periode heeft willen beperken tot de middelen die overeenkomen met de douaneschulden die in de Snake-C18-utb’s zijn vastgesteld, wat betekent dat de Commissie enkel middelen vordert voor de ondergewaardeerde invoer die voor prijzen onder de LAP’s is verricht en in die utb’s is genoemd. Het totaalbedrag van die douaneschulden bedraagt volgens het Verenigd Koninkrijk, geschraagd door bewijs, 192 568 694,30 GBP.

462 In die omstandigheden moet worden vastgesteld dat er nog veel onduidelijkheid bestaat over de precieze bedragen aan eigen middelen die de Commissie in de derde alinea van de eerste conclusie van het verzoekschrift voor de periode van november 2011 tot en met november 2014 vordert, zodat zij al die bedragen niet rechtens genoegzaam heeft bewezen.

463 Bijgevolg moet wat de eerste periode betreft, die loopt van november 2011 tot en met november 2014, het tweede middel worden afgewezen voor zover dat middel betrekking heeft op de grief in de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift, waarmee wordt gesteld dat het Verenigd Koninkrijk het Unierecht niet heeft geëerbiedigd omdat die staat de in die alinea opgesomde bedragen aan middelen van in totaal 1 001 511 991,60 EUR niet ter beschikking van de Commissie heeft gesteld.

6) Geraamde verliezen aan traditionele eigen middelen voor de periode van 1 januari 2015 tot en met 11 oktober 2017

464 Wat in de tweede plaats de periode van 1 januari 2015 tot en met 11 oktober 2017 betreft, staat vast dat de Commissie de verliezen aan traditionele eigen middelen met een totaalbedrag van 1 678 125 097 EUR die zij in de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift eist, heeft vastgesteld op basis van de OLAF-JRC-methode zonder op dat bedrag de bedragen in mindering te brengen die de douaneautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk voor die periode in de navorderingen in de Breach-C18-utb’s hebben gevorderd.

465 Bijgevolg moet allereerst worden ingegaan op de verschillende argumenten die het Verenigd Koninkrijk, ondersteund door de interveniërende lidstaten, aanvoert tegen de OLAF-JRC-methode zoals die door de Commissie is gebruikt om het bedrag van de verliezen aan eigen middelen te ramen dat zij voor die periode vordert, en moet vervolgens worden onderzocht wat de mogelijke gevolgen voor die raming zijn indien de navorderingen in de Breach-C18-utb’s voor die periode in aanmerking worden genomen.

7) Gevolgen van de Breach-C18-utb’s voor de raming van de verliezen aan eigen middelen die de Commissie vordert voor de periode van 1 januari 2015 tot en met 11 oktober 2017

507 Vervolgens rijst de vraag welke gevolgen de navorderingen van de rechten in de Breach-C18-utb’s kunnen hebben voor de op basis van de OLAF-JRC-methode geraamde verliezen aan eigen middelen die de Commissie uit hoofde van de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift vordert voor de periode van 1 januari 2015 tot en met 11 oktober 2017.

508 Dienaangaande stelt het Verenigd Koninkrijk in het verweerschrift dat de Commissie al in mei 2018 op de hoogte was van acht Breach-C18-utb’s die in die maand waren uitgevaardigd en in boekhouding B waren geboekt en die betrekking hadden op een bedrag van 25 miljoen GBP aan ondergewaardeerde goederen die sinds 1 mei 2015 waren ingevoerd, en dat die instelling die utb’s noch in het met redenen omkleed advies, noch in het verzoekschrift heeft betwist, zodat de Commissie dat bedrag in mindering had moeten brengen op de verliezen aan traditionele eigen middelen die in de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift voor de periode 2015‑2017 worden gevorderd.

509 In de memorie van dupliek stelt het Verenigd Koninkrijk dat volgens geactualiseerde gegevens een bedrag van in totaal 44 296 285,04 GBP op de verliezen aan traditionele eigen middelen in mindering moet worden gebracht, welk bedrag overeenkomt met de bedragen die in de Breach-C18-utb’s zijn gevorderd en die reeds aan 34 marktdeelnemers ter kennis zijn gebracht.

510 In zijn antwoorden op de vragen van het Hof heeft het Verenigd Koninkrijk dat totaalbedrag opnieuw bijgewerkt door in de bijlagen bij die antwoorden alle reeds uitgevaardigde Breach-C18-utb’s alsook de details van de bijbehorende berekeningen op te nemen. Volgens de overzichtstabel in die bijlage gaat het volgens de meest recente beschikbare gegevens om 64 utb’s met een totaalbedrag van 50 559 159,89 GBP (circa 59 391 845 EUR) aan gevorderde aanvullende douanerechten.

511 Uit die berekeningen en uit de toelichting die het Verenigd Koninkrijk in antwoord op de vragen van het Hof heeft verstrekt, blijkt tevens dat die rechten zijn berekend op basis van minimumprijzen die als legitiem worden beschouwd en zijn vastgesteld volgens de zogenaamde „uiterste punt”-methode, die in wezen een statistische methode is die vergelijkbaar is met de methode van de HMRC waarmee de conformiteitsdrempels zijn vastgesteld om de hoogte van de verliezen aan traditionele eigen middelen te berekenen. Het voornaamste verschil tussen die methoden is dat zij verschillende referentieperioden gebruiken.

512 Volgens het Verenigd Koninkrijk is de invordering van de schulden die in de Breach-C18-utb’s worden gevorderd nog steeds mogelijk en zijn deze utb’s, anders dan de Snake-C18-utb’s, niet ingetrokken.

513 De Commissie betwist weliswaar niet dat de Breach-C18-utb’s betrekking zouden kunnen hebben op de ondergewaardeerde goederen die tijdens de inbreukperiode zijn ingevoerd, maar stelt dat het Verenigd Koninkrijk steeds heeft geweigerd om haar de details van de bij die utb’s behorende berekeningen – zoals de betrokken douaneaangiften, de betrokken volumen en de gebruikte vervangende waarden – te verstrekken, waardoor die instelling geen onderscheid heeft kunnen maken tussen de invoer waarop die utb’s betrekking hebben en het totale invoervolume waarvoor zij de verliezen aan traditionele eigen middelen heeft berekend op basis van de geaggregeerde daggegevens uit de database Surveillance 2.

514 In dat verband moet in herinnering worden gebracht dat het Hof herhaaldelijk heeft geoordeeld dat uit de bewoordingen van artikel 258, tweede alinea, VWEU naar voren komt dat de Commissie op grond van dat artikel een beroep wegens niet-nakoming kan instellen bij het Hof wanneer een lidstaat het met redenen omkleed advies niet binnen de daarin gestelde termijn heeft opgevolgd, en dat het bestaan van een niet-nakoming dan ook moet worden beoordeeld op basis van de situatie waarin die lidstaat zich aan het einde van deze termijn bevond [arrest van 2 april 2020, Commissie/Polen, Hongarije en Tsjechië (Tijdelijk herplaatsingsmechanisme voor aanvragers van internationale bescherming), C‑715/17, C‑718/17 en C‑719/17, EU:C:2020:257, punt 54 en aldaar aangehaalde rechtspraak].

515 In casu liep de termijn waarbinnen het Verenigd Koninkrijk het met redenen omkleed advies moest opvolgen af op 24 november 2018.

516 De Commissie betwist niet dat zij reeds vóór de mededeling van het met redenen omkleed advies aan het Verenigd Koninkrijk op de hoogte was van het bestaan van de acht Breach-C18-utb’s die in mei 2018 waren uitgevaardigd en die betrekking hadden op de betrokken producten uit China die tijdens de inbreukperiode zijn ingevoerd, aangezien de schulden die in die utb’s worden gevorderd in mei 2018 ter kennis van de schuldenaren waren gebracht en in boekhouding B waren opgenomen. Tevens staat vast dat die schulden aan het eind van de in het met redenen omkleed advies gestelde termijn en ten tijde van de indiening van het verzoekschrift nog steeds in die boekhouding waren ingeschreven.

517 Vastgesteld moet worden dat de Commissie in het verzoekschrift en in het bijzonder bij de berekening van de bedragen van de verliezen aan traditionele eigen middelen die zij in de derde alinea van de eerste vordering in dat verzoekschrift voor de periode 2015‑2017 vordert, geen rekening heeft gehouden met de in de Breach-C18-utb’s gevorderde schulden, waarvan zij reeds vóór het verstrijken van de in het met redenen omklede advies gestelde termijn op de hoogte was.

518 Bovendien heeft het Verenigd Koninkrijk toen geen besluit tot oninbaarverklaring van die schulden vastgesteld en evenmin de procedure van artikel 13, leden 3 en 4, van verordening nr. 609/2014 ingeleid om op een van de gronden van artikel 13, lid 2, van die verordening te worden bevrijd van haar verplichting om de bedragen van die schulden ter beschikking van de Commissie te stellen. Die schulden zijn niet ingetrokken en zijn nog steeds ingeschreven in boekhouding B. Uit het dossier dat is voorgelegd aan het Hof en uit de stellingen van partijen blijkt evenmin dat het om verjaarde schulden gaat in de zin van artikel 103 van het douanewetboek van de Unie.

519 Bijgevolg konden die schulden na het verstrijken van de in het met redenen omkleed advies gestelde termijn nog niet als verliezen aan eigen middelen van de Unie worden beschouwd.

520 Aan die vaststelling wordt niet afgedaan door het betoog waarmee de Commissie stelt dat het onwaarschijnlijk is dat ook maar een fractie van de schulden die in de betrokken Breach-C18-utb’s worden gevorderd daadwerkelijk zal worden ingevorderd, aangezien de betrokken schuldenaren voor het merendeel zogenaamde „spookondernemingen” zijn, die insolvabel zijn en die na de kennisgeving van die utb’s zijn geliquideerd, hetgeen overigens door het Verenigd Koninkrijk is bevestigd, aangezien die staat die omstandigheid van meet af aan heeft aangevoerd om te rechtvaardigen dat het op grond van artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 was vrijgesteld van zijn verplichting om de bijbehorende middelen ter beschikking van de Commissie te stellen.

521 Bijgevolg had de Commissie de in de Breach-C18-utb’s gevorderde schulden die verband houden met de ondergewaardeerde goederen uit China die tussen 1 januari 2015 en 11 oktober 2017 zijn ingevoerd, welke schulden vóór het verstrijken van de in het met redenen omkleed advies gestelde termijn in boekhouding B zijn ingeschreven en derhalve bij die instelling bekend waren, in haar verzoekschrift in mindering moeten brengen op de traditionele eigen middelen die zij in de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift voor die periode vordert.

522 Aangezien de Commissie in het verzoekschrift heeft verzuimd om die aftrek toe te passen, kan haar eis in de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift om de bedragen aan traditionele eigen middelen voor de periode 2015‑2017 aan haar ter beschikking te stellen, niet slagen.

523 Bijgevolg moet het tweede middel worden afgewezen voor zover de Commissie het Hof met dat middel verzoekt om vast te stellen dat het Verenigd Koninkrijk in schending van het Unierecht heeft verzuimd om de bedragen aan traditionele eigen middelen die in de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift worden genoemd, aan die instelling ter beschikking te stellen.

524 Zoals ook de advocaat-generaal heeft opgemerkt in punt 312 van zijn conclusie, staat het in dat verband in een procedure wegens niet-nakoming krachtens artikel 258 VWEU niet aan het Hof om zich in de plaats te stellen van de Commissie door zelf de exacte bedragen van de traditionele eigen middelen te berekenen die het Verenigd Koninkrijk verschuldigd is.

525 Hoewel het Hof in het kader van die procedure de mogelijkheid heeft om de vorderingen in het verzoekschrift volledig of gedeeltelijk af te wijzen of toe te wijzen, is het immers niet aan die rechterlijke instantie om de strekking van die vorderingen te wijzigen.

526 Zoals blijkt uit punt 505 van dit arrest, moet niettemin worden gepreciseerd dat de Commissie, wanneer zij het bedrag van de traditionele eigen middelen dat het Verenigd Koninkrijk verschuldigd is in naleving van dit arrest opnieuw moet berekenen, de OLAF-JRC-methode kan toepassen om dat bedrag voor de gehele inbreukperiode of voor een gedeelte daarvan te ramen. Zoals is uiteengezet in de punten 475 tot en met 478 van dit arrest, dient zij haar berekening evenwel te baseren op het „gemeenschappelijke volume” van de invoer die als ondergewaardeerd moet worden beschouwd, ongeacht of de OLAF-JRC-methode dan wel de methode van de HMRC wordt toegepast. Voorts moet de Commissie, gelet op hetgeen in de punten 517 tot en met 519 van dit arrest is uiteengezet, allereerst de schulden in aanmerking nemen die het Verenigd Koninkrijk in de Breach-C18-utb’s vordert, van welke schulden de Commissie op de hoogte was vóór het verstrijken van de in het met redenen omkleed advies gestelde termijn, die afliep op 24 november 2018, waardoor die schulden op die datum nog niet als verliezen aan eigen middelen van de Unie konden worden beschouwd. Vervolgens dient de Commissie tevens rekening te houden met eventuele andere tijdens de inbreukperiode gemaakte schulden die het Verenigd Koninkrijk in verband met de betrokken invoer in de navorderingen vordert en die evenmin als verliezen aan eigen middelen van de Unie kunnen worden beschouwd op het moment dat de Commissie die verliezen in naleving van dit arrest opnieuw gaat berekenen. Tot slot moet bij die nieuwe berekening rekening worden gehouden met de schulden in verband met de tijdens de inbreukperiode verrichte invoer ten aanzien waarvan het Verenigd Koninkrijk een besluit tot oninbaarverklaring heeft vastgesteld, en waarvan die staat de bijbehorende bedragen op grond van artikel 13, lid 2, van verordening nr. 609/2014 dus niet ter beschikking van de Commissie hoeft te stellen.

527 In die context moet in herinnering worden gebracht dat de verplichting tot loyale samenwerking met de Commissie krachtens artikel 4, lid 3, VEU inhoudt dat de lidstaten verplicht zijn de vervulling van die taak door de Commissie te vergemakkelijken, die er volgens artikel 17 VEU in bestaat dat zij als hoedster van de Verdragen toeziet op de toepassing van het Unierecht onder toezicht van het Hof. Aangezien de Commissie, teneinde erop toe te zien dat de lidstaten hun verplichtingen inzake de eigen middelen van de Unie naar behoren nakomen, grotendeels op de door de lidstaten verstrekte elementen is aangewezen, dienen die lidstaten in het bijzonder alle bewijsstukken en andere nuttige documenten onder redelijke voorwaarden ter beschikking van de Commissie te stellen, zodat zij kan verifiëren of, en zo ja, in welke mate de betrokken bedragen eigen middelen van de Unie zijn en ter beschikking van de Uniebegroting moeten worden gesteld (zie in die zin arresten van 7 maart 2002, Commissie/Italië, C‑10/00, EU:C:2002:146, punten 88 en 91 , en  9 juli 2020, Tsjechië/Commissie, C‑575/18 P, EU:C:2020:530, punt 65 ).

528 Mede gelet op de bepalingen van het terugtrekkingsakkoord die in de punten 119 tot en met 121 van dit arrest in herinnering zijn gebracht, moet nog worden opgemerkt dat de uitkomst van de in punt 526 van dit arrest bedoelde nieuwe berekening kan leiden tot een niet-nakomingsprocedure waarbij het Hof kan worden gevraagd om na te gaan of het Verenigd Koninkrijk de krachtens het Unierecht op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen door een bedrag aan eigen middelen en de bijbehorende vertragingsrente dat volledig of gedeeltelijk overeenkomt met het nieuwe berekende bedrag waarvan de Commissie de betaling vordert, niet ter beschikking van de Uniebegroting te stellen.

8) Wisselkoers waarmee het bedrag van de verliezen aan eigen middelen moet worden berekend

529 Wat tot slot de wisselkoers betreft die moet worden toegepast om het bedrag van de verliezen aan eigen middelen te berekenen, stelt het Verenigd Koninkrijk dat het in GBP verantwoording aflegt over de eigen middelen aan de Unie, zodat van hem enkel een bedrag kan worden gevorderd in GBP, dat zou worden betaald op het moment dat de bedragen verschuldigd waren aan de Commissie. De enige relevante wisselkoers is de GBP-EUR-wisselkoers die gold op de datum waarop de transacties zijn verricht die overeenkomen met de vordering van die instelling, en niet de wisselkoers die geldt op de datum waarop het Verenigd Koninkrijk door het Hof aansprakelijk wordt gesteld voor de verliezen aan eigen middelen. Hieruit volgt dat de Commissie het bedrag aan eigen middelen in het verzoekschrift niet in EUR maar in GBP had moeten vorderen.

530 De Commissie stelt dat haar berekening van het bedrag van de verliezen aan eigen middelen gebaseerd is op gegevens die door de lidstaten zijn verstrekt en die vervolgens in de database Surveillance 2 zijn ingevoerd, zodat de bedragen die aldus zijn doorgegeven automatisch zijn omgerekend naar euro’s op basis van de meest recente wisselkoers die overeenkomstig artikel 53, lid 1, van het douanewetboek van de Unie en artikel 48, lid 1, van de uitvoeringsverordening door de ECB is vastgesteld voorafgaand aan de voorlaatste dag van de maand.

531 De Commissie is het dus met het Verenigd Koninkrijk eens dat niet de wisselkoers die geldt op de datum van het onderhavige arrest moet worden toegepast, maar de wisselkoers die gold ten tijde van de invoer van de verschillende betrokken goederen die tijdens de inbreukperiode tot verliezen aan eigen middelen hebben geleid.

532 Al met al kan de Commissie dus niet worden verweten dat zij overeenkomstig artikel 53, lid 1, van het douanewetboek van de Unie en artikel 48, lid 1, van de uitvoeringsverordening de bij de invoer van de betrokken goederen geldende wisselkoers heeft toegepast om het in GBP uitgedrukte bedrag aan rechten om te rekenen naar een bedrag in EUR. Met deze handelswijze heeft zij de bedragen die zij in het verzoekschrift uit hoofde van de verliezen aan traditionele eigen middelen vordert, namelijk niet overschat ten opzichte van de bedragen die zij in GBP zou hebben gevorderd. Bijgevolg stond niets eraan in de weg dat de Commissie die bedragen in het verzoekschrift in EUR vermeldde in plaats van in GBP. Voorts mag de Commissie die omrekenmethode tevens gebruiken wanneer zij het bedrag aan traditionele eigen middelen dat het Verenigd Koninkrijk verschuldigd is, opnieuw gaat berekenen.

9) Conclusie

533 Gelet op de voorgaande overwegingen moet het tweede middel worden toegewezen, voor zover het betrekking heeft op de eis in de eerste alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift, en moet bijgevolg worden vastgesteld dat het Verenigd Koninkrijk, door niet het correcte bedrag aan traditionele eigen middelen inzake de betrokken invoer ter beschikking te stellen, niet heeft voldaan aan de verplichtingen die op hem rustten krachtens de artikelen 2 en 8 van de besluiten 2007/436 en 2014/335, de artikelen 2, 6, 9, 10, 11 en 17 van verordening nr. 1150/2000 en de artikelen 2, 6, 9, 10, 12 en 13 van verordening nr. 609/2014. Daarentegen moet dat middel worden afgewezen voor zover het betrekking heeft op de eis in de derde alinea van de eerste vordering in het verzoekschrift waarmee het Hof wordt gevraagd vast te stellen dat de volgende bedragen aan verliezen aan traditionele eigen middelen, na aftrek van inningskosten, ter beschikking van de Commissie moeten worden gesteld:

• 496 025 324,30 EUR in 2017 (tot en met 11 oktober 2017);

• 646 809 443,80 EUR in 2016;

• 535 290 329,16 EUR in 2015;

• 480 098 912,45 EUR in 2014;

• 325 230 822,55 EUR in 2013;

• 173 404 943,81 EUR in 2012;

• 22 777 312,79 EUR in 2011.