Centrale Raad van Beroep, 13-04-2005, AT4323, 03/6324 WAO + 04/4458 WAO + 04/1528 ZW + 04/5711 ZW

De gemachtigde van appellante heeft op bij aanvullend beroepschrift aangegeven gronden, met bijlagen, tegen

uitspraak 2 hoger beroep ingesteld, waarna gedaagde van verweer heeft gediend.

Hierop heeft de gemachtigde van appellante reeds bij brief van 27 juli 2004, met bijlage, gereageerd en voorts, daartoe in de gelegenheid gesteld vanwege de Raad, nogmaals bij brief van 12 augustus 2004. Gedaagde heeft bij brieven van

2 september en 23 november 2004, de laatste brief met bijlage, zijn standpunt ten aanzien van de reactie namens appellante gegeven.

Bij besluit 3 heeft gedaagde besluit 1 ingetrokken en heeft hij besloten appellante met ingang van 21 augustus 2002 ongewijzigd voor 80 tot 100% arbeidsongeschikt te beschouwen. Naar het oordeel van de Raad komt besluit 3 geheel aan het beroep van appellante tegen besluit 1 tegemoet, zodat het beroep van appellante tegen besluit 1 ingevolge de

artikelen 6:19, eerste lid, en 6:24, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) niet wordt geacht mede te zijn gericht tegen besluit 3. Anders dan de gemachtigde van appellante blijkens haar brieven van 27 juli en 12 augustus 2004 meent, leidt de omstandigheid dat besluit 3 om arbeidskundige redenen is genomen en dat, zoals de gemachtigde van appellante in haar brief van 27 juli 2004 heeft aangegeven, appellante van mening is dat zij ook op medische gronden volledig arbeidsongeschikt dient te worden geacht, niet tot het oordeel dat besluit 3 niet volledig aan het beroep van appellante tegen besluit 1 tegemoet komt.

Met betrekking tot het verzoek van appellante om schadevergoeding, voor zover dit moet worden begrepen als betrekking te hebben op vergoeding van wettelijke rente, overweegt de Raad dat uit het vorenstaande volgt dat gedaagde nalatig is gebleven uitkering te betalen vanaf 21 augustus 2002. Uit 's Raads uitspraak van 1 november 1995, gepubliceerd in

JB 1995/314, volgt dat de eerste dag waarop gedaagde in dit geval over het bedrag van de niet betaalbaar gestelde bruto-uitkering wettelijke rente verschuldigd is, gesteld moet worden op 1 september 2002, alsook dat deze rente verschuldigd is tot aan de dag der algehele voldoening toe. Daarbij geldt dat telkens na afloop van een jaar het bedrag waarover de wettelijke rente wordt berekend, dient te worden vermeerderd met de over dat jaar verschuldigde rente.

Met betrekking tot deze proceskostenveroordeling overweegt de Raad voorts dat de gemachtigde tevens heeft verzocht om vergoeding van haar proceskosten in bezwaar. De Raad wijst dit verzoek echter reeds af omdat appellante de bezwaar- procedure voorafgaand aan het nemen van besluit 1 geheel zelf heeft gevoerd. Van verleende rechtsbijstand in deze bezwaarfase en van het doen van het verzoek voordat gedaagde besluit 1 nam - de gemachtigde van appellante heeft zich eerst in de loop van de beroepsprocedure op 28 maart 2003 als zodanig gesteld - is dan ook geen sprake geweest.

Voor zover de gemachtigde van appellante voorts heeft beoogd de kosten van de door haar bij brieven van onderscheidenlijk 14 mei en 27 juli 2004 ingebrachte rapporten van respectievelijk 19 maart en 9 juni 2004 van mevr. Verhage, directrice van Instituut Psychosofia, Centrum voor Spirituele Geneeswijze en Spirituele Dans, vergoed te krijgen als een rapport van een (medisch) deskundige overweegt de Raad dat de kosten van een deskundige op de voet van artikel 8:75 van de Awb voor vergoeding in aanmerking komen als het inroepen van die deskundige redelijk was en de deskundigenkosten zelf redelijk zijn. Ter beantwoording van de vraag of het inroepen van een niet-jurdisch deskundige redelijk was stelt de Raad voorop dat het begrip “deskundige, die aan een partij verslag heeft uitgebracht”, als bedoeld in artikel 1, aanhef en onder b, van het - op evengenoemd artikel 8:75 berustende - Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) in dit Besluit niet nader is omschreven. Een omschrijving van dit begrip is ook niet opgenomen in artikel 8:36, tweede lid, van de Awb, waarbij wat betreft de maatstaf voor vergoeding van de kosten van een zodanige deskundige in artikel 2, eerste lid, aanhef en onder b, van het Besluit is aangesloten, te weten overeenkomstig het bij en krachtens de Wet tarieven in strafzaken bepaalde. Mede gelet hierop en in het licht van meergenoemd artikel 8:75 acht de Raad het in overeenstemming met een redelijke uitleg van het in het Besluit en artikel 8:36, tweede lid, van de Awb vervatte systeem van vergoeding voor de kosten van een deskundige, die aan een partij verslag heeft uitgebracht dat ter beantwoording van de evenomschreven vraag als maatstaf wordt gehanteerd of degene die een niet-juridische deskundige heeft ingeroepen, ten tijde van die inroeping, ervan uit mocht gaan dat de deskundige een bijdrage zou leveren aan een voor hem gunstige beantwoording door de rechter van een voor de uitkomst van het geschil mogelijke relevante vraag. Daartoe dient in ieder geval een verband te bestaan tussen de ingeroepen deskundigheid en de specifieke vragen die in een procedure op grond van de WAO als de onderhavige aan de orde zijn. Dat verband acht de Raad in dit geval, waarin in de rapporten van mevr. Verhage voornoemd commentaar wordt geleverd op medische rapportages van gedaagdes (bezwaar)verzekeringsartsen, een medische expertise van de psychiater J. IJsselstein van 19 april 2002 aan de verzekeringsarts S.R. Portier en een door de RIAGG Rijnmond Noord West aan de bezwaarverzekeringsarts A.J.D. Versteeg op 5 december 2002 verstrekte informatie, niet aanwezig. De Raad overweegt daartoe dat hij al eerder, bijvoorbeeld reeds in zijn uitspraak van 28 december 2001 (USZ 2002,68) zijn oordeel heeft gegeven over de rapportages van mevr. Verhage met als conclusie dat de Raad aan die rapportages niet die waarde kon hechten die de betrokkene in die zaak daaraan toegekend wenste te zien omdat deze tot stand kwamen na toepassing van een in de reguliere geneeskunde niet gangbare onderzoekswijze. Voorts heeft de Raad in zijn niet gepubliceerde - en derhalve aan deze uitspraak gehechte - uitspraak van 14 oktober 2003 in de zaak 01/1028 WAO onder andere tot uitdrukking gebracht dat niet de conclusie kan worden getrokken dat de rapportages van mevr. Verhage “medische” rapportages zijn en dat haar visie op één lijn moet worden gesteld met de visie van een behandelend arts.

Gelet op een en ander dient de hiervoor gestelde vraag naar het oordeel van de Raad derhalve ontkennend te worden beantwoord, zodat de kosten van de betreffende rapporten van mevr. Verhage niet voor vergoeding op de voet van artikel 8:75 van de Awb in aanmerking komen.

Voor zover de gemachtigde van appellante heeft beoogd de kosten van meergenoemde rapporten van Verhage voornoemd te laten vallen onder de vergoeding van de door de gemachtigde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in die zin dat de gemachtigde haar beroepsgronden van medische aard laat formuleren door mevr. Verhage, valt het inbrengen van dit rapport geen andere beoordeling te beurt dan de beoordeling van de proceshandelingen van de gemachtigde, die op basis van artikel 1, aanhef en onder a, van het Besluit en het in de daarbij behorende bijlage opgenomen tarief voor vergoeding in aanmerking komen. De onderhavige rapporten, welke ongevraagd zijn uitgebracht, vallen naar het oordeel van de Raad niet te rangschikken onder een - onder de vlag van de gemachtigde - verrichte afzonderlijke proceshandeling als evenbedoeld, zodat ook uit dien hoofde het Besluit geen basis voor vergoeding biedt. Ten aanzien van de proceskosten overweegt de Raad tenslotte dat ook de kosten van het opvragen van inlichtingen bij de behandelend sector, welke overigens niet nader zijn gespecificeerd niet voor vergoeding in aanmerking komen, nu deze kosten niet vallen onder (de bijlage bij) het Besluit.

Besluit 4 houdt naar het oordeel van de Raad, gelet ook op de daarbij behorende begeleidende brief van 14 oktober 2004, onder andere intrekking van besluit 2 en herroeping van het primaire besluit van 6 maart 2003 in. Uit onder andere de brief van de gemachtigde van appellante van 18 november 2004 leidt de Raad af dat appellante zich kan verenigen met de intrekking van besluit 2 bij besluit 4 en met de overige inhoud van besluit 4. Het beroep van appellante tegen besluit 2 wordt dan ook niet mede gericht geacht tegen besluit 4, voor zover besluit 4 evenbedoelde intrekking en herroeping betreft. Naar het oordeel van de Raad valt voorts - zo besluit 4, voorzover daarbij de eerdere toekenning van ziekengeld met ingang van

9 januari 2003 ongedaan is gemaakt, ten opzichte van besluit 2 al als een besluit in de zin van de artikelen 6:18, eerste lid, en 6:19, eerste lid, van de Awb heeft te gelden - niet in te zien welk procesbelang appellante nog heeft bij een beoordeling ingevolge de artikelen 6:19, eerste lid, en 6:24, eerste lid, van de Awb van de rechtmatigheid van besluit 4. In zoverre is het mede tegen besluit 4 gericht geachte beroep van appellante dan ook niet-ontvankelijk.

Met betrekking tot de proceskosten overweegt de Raad geen aanleiding te zien gedaagde te veroordelen tot vergoeding op grond van artikel 7:15 van de Awb van de in de bezwaarprocedure, voorafgaand aan het nemen van besluit 2, redelijkerwijs gemaakte kosten. Weliswaar is in het rapport van de bezwaarverzekeringsarts J. van der Stoep van 7 mei 2003, waarin uitvoerig verslag wordt gedaan van de hoorzitting van 23 april 2003, onder andere vermeld dat appellante, die in persoon op die hoorzitting verscheen, vergezeld van haar buurvrouw, een advocaat heeft, te weten haar gemachtigde in deze gedingen, maar deze gemachtigde heeft in die bezwaarprocedure geen voor vergoeding op grond van artikel 7:15 van de Awb in verbinding met (de bijlage bij) het Besluit in aanmerking komende proceshandelingen verricht.

Ten aanzien van de door de gemachtigde van appellante gevraagde vergoeding in verband met het overleggen in eerste aanleg en in hoger beroep van rapporten van Verhage en van de kosten van het opvragen van medische inlichtingen bij de behandelend sector verwijst de Raad naar hetgeen hij ter zake heeft overwogen met betrekking tot die vergoeding in verband met de beoordeling van de rechtmatigheid van besluit 1.

Vernietigt de uitspraken 1 en 2;

Verklaart de beroepen tegen de besluiten 1 en 2 gegrond en vernietigt de besluiten 1 en 2;

Verklaart het beroep, voor zover dit geacht moet worden mede te zijn gericht tegen besluit 4 niet-ontvankelijk;

Veroordeelt het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen tot vergoeding van schade aan appellante als hiervoor is aangegeven in verband met de gegrondverklaring van het beroep tegen besluit 1;

Veroordeelt gedaagde in de proceskosten van appellante in eerste aanleg en in hoger beroep, welke verband houden met de procedures inzake de besluiten 1 en 2, tot een bedrag groot € 1.932,= te betalen door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen;

Bepaalt dat het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen aan appellante in verband met evengenoemde procedures het betaalde - en niet door de rechtbank vergoede - griffierecht van € 220,= vergoedt.