Centrale Raad van Beroep, 09-12-2005, AU7749, 04/1149 AOW

Blijkens de dossierstukken heeft het Gemeenschappelijk Administratiekantoor (GAK) bij brief van 9 januari 1985 aan appellant medegedeeld dat geen bezwaar bestaat tegen zijn definitieve vestiging in Duitsland met behoud van de hem toegekende arbeidsongeschiktheidsuitkering.

In 2002 heeft appellant zich meermalen per fax tot (de rechtsvoorganger van) gedaagde gewend met verzoeken om informatie inzake zijn rechten op ouderdomspensioen ingevolge de Algemene Ouderdomswet (AOW) bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd in december 2005. Daarbij heeft hij medegedeeld er pas recent van op de hoogte te zijn gesteld dat vestiging in het buitenland gevolgen kan hebben voor de hoogte van het AOW-pensioen. Volgens hem heeft het GAK in 1985 verzuimd hem te informeren omtrent de mogelijke (nadelige) consequenties van zijn vestiging in Duitsland voor het ouderdomspensioen. Bij fax van 6 september 2002 heeft appellant gedaagde verantwoordelijk en aansprakelijk gesteld voor de door hem te lijden schade. In verband daarmee heeft hij gedaagde verzocht om een beslissing waarmee hij zich tot de bevoegde rechter kan wenden ter verkrijging van schadevergoeding dan wel zijn gekorte AOW-pensioen bij wijze van schadevergoeding vanaf december 2005 aan te vullen tot het volledige AOW-pensioen.

Bij besluit van 10 september 2002 heeft gedaagde appellant als volgt bericht:

" Op 6 september ’02 ontvingen wij via fax een verzoek tot het verstrekken van

inlichtingen omtrent uw AOW rechten. In vorige correspondentie is hier

reeds uitvoerig antwoord op gegeven. Voor alle duidelijkheid: iedere

uitkeringsgerechtigde krijgt dezelfde informatie verstrekt. Onze medewerkers

mogen de medische dossiers niet inzien en hebben dus geen idee van de

klachten van de verzekerde.

Voor wat betreft het verzoek tot het aansprakelijk stellen van UWV-GAK

voor schadevergoeding of aanvulling op uw AOW moeten wij u mededelen

dat wij niet zullen overgaan tot honorering."

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak appellants beroep gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd. De rechtbank heeft voorts appellants bezwaar tegen het besluit van 10 september 2002 niet-ontvankelijk verklaard en bepaald dat haar uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit. Daartoe is het volgende overwogen (waarbij voor eiser appellant en voor verweerder gedaagde dient te worden gelezen):

" Het bestreden besluit behelst een zelfstandig schadebesluit. Uit vaste

jurisprudentie volgt dat de bestuursrechter slechts bevoegd is te oordelen over

een zelfstandig schadebesluit indien die rechter ook bevoegd is te oordelen

over de aan dat besluit ten grondslag liggende schadeoorzaak zelf. In het

onderhavige geval is de door eiser gestelde schadeoorzaak het nalaten van

verschaffen van de juiste informatie door een medewerker van UWV-GAK

(…). Naar het oordeel van de rechtbank betreft dit handelen van feitelijke

aard, waarmee de onbevoegdheid van de bestuursrechter is gegeven.

Dit betekent dat tegen het besluit van 12 november 2002 geen beroep bij de

bestuursrechter openstaat en evenmin bezwaar mogelijk is, gelet op het

bepaalde in artikel 7:1 Awb. Verweerder had het bezwaarschrift tegen het

besluit van 10 september 2002 niet-ontvankelijk in plaats van ongegrond

moeten verklaren."

In hoger beroep heeft appellant zijn grieven tegen de aangevallen uitspraak uiteengezet en betoogd dat gedaagde verplicht is er zorg voor te dragen dat de Sociale verzekeringsbank (Svb) hem ook sedert 1985 als volledig AOW-verzekerde erkent.

Hij stelt zich voorts op het standpunt dat gedaagde de gepleegde inhoudingen van zijn pro-rata Duitse arbeidsongeschiktheidsverzekering met terugwerkende kracht aan de Svb behoort af te dragen, alsook de van zijn WAO-uitkering ten onrechte ingehouden loonheffingen.