Centrale Raad van Beroep, 14-12-2005, AU9296, 05-2186 WW

Bij besluit van 21 november 1997 heeft gedaagde de WW-uitkering van appellant blijvend geheel geweigerd op de grond dat appellant verwijtbaar werkloos is geworden. De rechtbank heeft dit besluit bij uitspraak van 13 maart 1998 vernietigd wegens een onzorgvuldige voorbereiding, waarna gedaagde op 29 mei 1998 een nieuw besluit heeft genomen. Daarbij heeft gedaagde de werkloosheid van appellant als uiterst zwaar verwijtbaar gekwalificeerd, hetgeen tot een blijvend gehele weigering van de WW-uitkering heeft geleid. Daartegen heeft appellant wederom bezwaar gemaakt, welk bezwaar bij besluit op bezwaar van 30 september 1998 ongegrond is verklaard. De rechtbank heeft het daartegen ingestelde beroep bij uitspraak van 7 januari 2000 gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd.

De rechtbank heeft overwogen dat de hoogte van de sanctie de rechterlijke toets niet kon doorstaan. Gedaagde heeft bij besluit op bezwaar van 14 april 2000 opnieuw op het bezwaar beslist en de gedraging van appellant aangemerkt als zwaar verwijtbaar, hetgeen heeft geleid tot een maatregel bestaande uit, voor zover van belang, een korting van 30% gedurende 21 weken.

De rechtbank heeft vervolgens bij uitspraak van 11 augustus 2000 het daartegen ingestelde beroep ongegrond verklaard, waarbij de rechtbank tevens heeft vastgesteld dat er tussen appellant en [de besloten vennootschap] geen dienstbetrekking of een daarmee gelijkgestelde arbeidsverhouding in de zin van de WW bestond, zodat appellant niet verzekerd was voor de WW en derhalve geen recht had op een WW-uitkering. De rechtbank heeft voorts geconstateerd dat appellant een uitkering heeft toegekend gekregen op grond van het vertrouwensbeginsel, doch dat dit beginsel niet zover strekt dat recht zou bestaan op een ongekorte uitkering. Aan de vraag of appellant verwijtbaar werkloos is geworden is de rechtbank niet meer toegekomen.

De Raad heeft bij uitspraak van 24 september 2003, onder verbetering van gronden, de aangevallen uitspraak bevestigd voorzover aangevochten. De Raad heeft geoordeeld dat slechts de mate van verwijtbaarheid in geschil was en dat er geen reden was om de gedragingen en uitlatingen van appellant jegens zijn werkgever die tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst hebben geleid, anders te kwalificeren dan als zwaar verwijtbaar.

Op 29 mei 2003 heeft appellant verzocht om herziening van het primair besluit van 21 november 1997 en van het besluit op bezwaar van 30 september 1998. Op 2 juni 2003 heeft appellant dit verzoek herhaald.

Gedaagde heeft bij besluit van 22 januari 2004 aan appellant meegedeeld niet terug te komen van de besluiten van 21 november 1997 en 30 september 1998, omdat hij dat al heeft gedaan bij zijn beslissing op bezwaar van 14 april 2000.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

De rechtbank heeft daarbij vastgesteld dat de besluiten van 21 november 1997 en 30 september 1998 rechtens niet meer bestaan en heeft het verzoek om herziening aldus opgevat dat het zich richt tegen het besluit op bezwaar van 14 april 2000. Voorts heeft de rechtbank vastgesteld dat geen sprake is van nieuwe feiten of veranderde omstandigheden. Hetgeen appellant in de procedure naar voren heeft gebracht zijn argumenten die appellant in een eerdere procedure had kunnen aanvoeren en die hij ook daadwerkelijk heeft aangevoerd. Het beroep is ongegrond verklaard.

De rechtbank heeft voorts het door appellant ter zitting gedane verzoek om herziening van alle uitspraken van de rechtbank opgevat als betrekking hebbend op de uitspraken van 13 maart 1998 en 7 januari 2000. Van de uitspraak van 11 augustus 2000 kan appellant naar het oordeel van de rechtbank geen herziening vragen omdat dit, gezien het daartegen ingestelde hoger beroep, geen einduitspraak is. De rechtbank is voorts van oordeel dat niet is voldaan aan de in artikel 8:88 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) genoemde cumulatieve voorwaarden. De argumenten die appellant heeft genoemd waren al bekend en zijn eerder aangevoerd. Gelet hierop heeft de rechtbank het verzoek om herziening afgewezen.

Voor zover het hoger beroep van appellant zich richt tegen het oordeel van de rechtbank met betrekking tot de verzoeken om herziening van besluiten van gedaagde is de Raad van oordeel dat het niet past in het bestuursrechtelijk systeem dat een belanghebbende om herziening verzoekt van besluiten die rechtens non existent zijn omdat hiervoor andere besluiten in de plaats zijn gekomen. Deze verzoeken kunnen dan ook niet voor toewijzing in aanmerking komen.

De interpretatie die de rechtbank vervolgens aan de verzoeken van appellant heeft gegeven, is naar het oordeel van de Raad niet onredelijk en niet in strijd met het stelsel van het bestuursrecht. Echter, ook dit kan er niet toe leiden dat het verzoek om herziening kan worden toegewezen. De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat de argumenten die appellant heeft aangevoerd niet alleen argumenten zijn die hij eerder had kunnen aanvoeren maar ook daadwerkelijk eerder heeft aangevoerd. Ook de Raad is niet gebleken dat sprake is van nieuwe feiten of omstandigheden. De rechtbank heeft dan ook terecht het beroep van appellant ongegrond verklaard.

Dit betekent dat het bestreden besluit wat betreft dit onderdeel in rechte stand kan houden, zodat de aangevallen uitspraak in zoverre voor bevestiging in aanmerking komt.

Verklaart zich onbevoegd voorzover het hoger beroep ziet op het verzoek om herziening ex artikel 8:88 van de Awb;

Bevestigt de aangevallen uitspraak voor het overige.