Centrale Raad van Beroep, 05-06-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1917, 12-3748 MAW

Bij het al dan niet toewijzen van een functie, met inbegrip van de te hanteren functie-eisen, komt de minister een discretionaire bevoegdheid toe. Dit brengt met zich dat de toetsing door de rechter van de gebruikmaking van die bevoegdheid terughoudend moet zijn (ECLI:NL:CRVB:2013:BZ3520). In het kader van functietoewijzing hanteert de minister het beginsel van horizontale mobiliteit, waarbij meerwaarde wordt toegekend aan het reeds bekleden van een rang die aan de functie is verbonden. In de uitspraak van 24 januari 2002, ECLI:NL:CRVB:2002:AE6146, heeft de Raad dit beleid niet onredelijk geacht.

De door appellant geambieerde functie van CHIEF SMC betreft een functie met de rang van kapitein/ritmeester. Appellant heeft de rang van eerste luitenant. Gelet op 4.1 mocht de minister bij toewijzing van de vacante functie de voorkeur geven aan een kandidaat die de rang van kapitein/ritmeester reeds bekleedde. Ook stond het de minister vrij om de vacature nogmaals open te stellen teneinde alsnog een kandidaat te vinden die met toepassing van het beginsel van horizontale mobiliteit kon worden benoemd. Reeds hierom heeft de minister de sollicitatie van appellant naar de functie van CHIEF SMC in redelijkheid kunnen afwijzen. Hetgeen appellant heeft aangevoerd met betrekking tot functietoewijzing op “kleur” kan, gelet op het vorenstaande, buiten bespreking blijven.

Uit 4.1 en 4.2 volgt dat het hoger beroep voor zover dat betrekking heeft op bestreden besluit 1 niet slaagt.

Ten aanzien van de dwangsom dient slechts de vraag te worden beantwoord of de minister één dan wel twee maal het maximumbedrag van € 1.260,- is verschuldigd.

De rechtbank heeft, met de minister, overwogen dat sprake is van één bezwaarschrift dat weliswaar is gericht tegen twee afzonderlijke besluiten, maar waarop slechts één beschikking is gegeven, zodat slechts eenmaal het maximumbedrag is verschuldigd.

Appellant stelt zich op het standpunt dat het hier om twee bezwaren gaat tegen twee afzonderlijke besluiten en dat twee ingebrekestellingen zijn gevolgd, zodat twee maal het maximumbedrag is verschuldigd. Dat hij om proceseconomische redenen heeft gekozen voor één bezwaarschrift en dat de bezwaren tegen beide besluiten in één geschrift zijn afgedaan, maakt dit volgens hem niet anders.

Ingevolge artikel 4:17, eerste lid, van de Awb in verbinding met artikel 7:14 van de Awb verbeurt het bestuursorgaan een dwangsom indien een beschikking op bezwaar niet tijdig wordt gegeven. Onder beschikking wordt ingevolge artikel 1:3, tweede lid, van de Awb verstaan een besluit dat niet van algemene strekking is, met inbegrip van de afwijzing van een aanvraag daarvan. Onder besluit wordt ingevolge artikel 1:3, eerste lid, van de Awb verstaan een schriftelijke beslissing van een bestuursorgaan inhoudende een publiekrechtelijke rechtshandeling.

Met het bezwaarschrift van 18 januari 2011 heeft appellant bezwaar gemaakt tegen zowel het besluit van 25 oktober 2010 als het besluit van 23 november 2010. De minister diende aldus twee beschikkingen op bezwaar te nemen. Nu de minister deze beschikkingen op bezwaar niet tijdig heeft gegeven en van appellant voor beide besluiten een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen, verbeurt de minister twee maal een dwangsom. Het feit dat de bezwaren in dit geval zijn gemaakt in één bezwaarschrift, maakt dit niet anders. Hetzelfde geldt voor het feit dat de minister uiteindelijk in één geschrift op beide bezwaren heeft beslist. De verschuldigdheid van de dwangsommen vloeit immers voort uit het niet tijdig geven van de beschikkingen op bezwaar en de ontvangst van de schriftelijke ingebrekestellingen. Of de bezwaren uiteindelijk worden afgedaan in twee afzonderlijke geschriften of in één gezamenlijk geschrift, is niet relevant. Anders dan de rechtbank veronderstelt, dient de term beschikking in artikel 4:17, eerste lid, van de Awb niet te worden opgevat als geschrift, maar als besluit in de zin van artikel 1:3 van de Awb. Het ‘bestreden besluit’ bevat twee beschikkingen op bezwaar.

De conclusie is dat de minister twee maal het maximumbedrag van € 1.260,- is verschuldigd.

Uit 4.4 tot en met 4.9 volgt dat het hoger beroep voor zover dat betrekking heeft op bestreden besluit 2 slaagt. De aangevallen uitspraak komt in zoverre voor vernietiging in aanmerking. Het beroep tegen bestreden besluit 2 zal alsnog gegrond worden verklaard met vernietiging van dit besluit. De Raad zal zelf in de zaak voorzien door het verschuldigde bedrag aan dwangsommen vast te stellen op in totaal € 2.520,-.