Centrale Raad van Beroep, 10-12-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4233, 12-4950 WAO

1.1.

Appellante was laatstelijk werkzaam als secretaresse/planner bij een installatiebedrijf voor 19 uur per week. Op 24 april 2001 is zij uitgevallen met burn-outklachten alsmede maagklachten, rugklachten en menstruatiestoornissen. Ingaande 23 april 2002 is haar een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) toegekend, laatstelijk berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 15 tot 25%.

1.2.

Op 4 juli 2008 heeft appellante een melding gedaan van toegenomen arbeidsongeschiktheid. Bij besluit van 4 januari 2011 heeft het Uwv de aan appellante toegekende WAO-uitkering met ingang van 2 juli 2010 herzien en nader vastgesteld naar de mate van arbeidsongeschiktheid van 25 tot 35%.

1.3.

Bij besluit van 14 juni 2011 (bestreden besluit) heeft het Uwv het namens appellante tegen het besluit van 4 januari 2011 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellante ongegrond verklaard. Naar het oordeel van de rechtbank berust het bestreden besluit op een toereikende medische en arbeidskundige grondslag. Daartoe heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat appellante geen nadere medische gegevens heeft overgelegd ter onderbouwing van haar standpunt. Ten aanzien van de arbeidskundige grondslag heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv voldoende deugdelijk heeft gemotiveerd dat appellante, gelet op haar beperkingen, de aan haar geduide functies, waaronder die van commercieel administratief medewerker, schadecorrespondent en bode bezorger (kantoor), kan verrichten. De rechtbank is niet gebleken dat voor het toiletgebruik van appellante een verderstrekkende en zodanig ingrijpende voorziening noodzakelijk is dat die van een werkgever redelijkerwijs niet gevergd kan worden.

3. In hoger beroep heeft appellante herhaald dat haar beperkingen niet juist zijn vastgesteld en dat de geselecteerde functies niet voor haar geschikt zijn. Zij heeft aangevoerd dat in het rapport van de verzekeringsarts een aantal beperkingen zijn genoemd op het gebied van sociaal functioneren en dynamische handelingen die niet of niet voldoende in de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) zijn overgenomen. Hierbij heeft appellante gewezen op de bevinding van de verzekeringsarts dat zij geen zwaar handvaardig werk of werk waarbij ze continu moet praten, dient te verrichten.

4. Het Uwv heeft er, onder verwijzing naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 5 november 2013, op gewezen dat zowel de primaire verzekeringsarts als de verzekeringsarts bezwaar en beroep wat de handen en het spreken betreft geen afwijkingen hebben aangetroffen.

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

5.1.

De rechtbank wordt gevolgd in haar oordeel dat het verzekeringsgeneeskundig onderzoek door het Uwv op zorgvuldige wijze heeft plaatsgevonden. Er is geen reden om te twijfelen aan de juistheid van het medisch oordeel dat ten grondslag ligt aan het bestreden besluit. Hoewel aan appellante moet worden toegegeven dat sommige beperkingen, zoals omschreven in het rapport van de verzekeringsarts van 2 september 2010, niet zijn overgenomen in de FML, heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport van 5 november 2013 er terecht op gewezen dat de medische onderbouwing voor het opnemen van zwaardere beperkingen in de FML ontbreekt. In het dossier is geen informatie aanwezig waaruit blijkt dat er sprake is van ziektebeelden aan de handen of qua spreken die leiden tot dusdanige beperkingen dat deze moeten worden aangegeven in de FML. In hetgeen appellante heeft aangevoerd zijn geen aanknopingspunten om de bezwaarverzekeringsarts in evenvermelde beschouwingen en conclusies niet te volgen.

5.2.

Appellante heeft in hoger beroep geen nieuwe medische gegevens ingebracht die doen twijfelen aan zijn in de FML vastgelegde belastbaarheid. Uitgaande van de juistheid van de FML zijn er geen redenen om te twijfelen aan het oordeel van de rechtbank over de (medische) geschiktheid van de functies. Daarbij wordt geoordeeld dat met de rapporten van de arbeidsdeskundige van 4 oktober 2010 en 15 maart 2011 in voldoende mate is aangetoond dat in de functies de voor appellante in de FML vastgestelde belastbaarheid niet wordt overschreden.

5.3.

Conclusie is dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.