Centrale Raad van Beroep, 09-04-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1522, 17-633 PW

1.1.

Bij besluit van 30 december 2015 (besluit 1) heeft het college de aanvraag van appellant om bijzondere bijstand voor de kosten van griffierecht op grond van de Participatiewet afgewezen.

1.2.

1.3.

Bij brief van 15 maart 2016 heeft het college de beslistermijn met zes weken verdaagd.

1.4.

Bij brief van 4 mei 2016 heeft appellant het college in gebreke gesteld en verzocht om de verschuldigde dwangsommen te voldoen, indien niet binnen de daarvoor geldende wettelijke termijn van twee weken wordt beslist.

1.5.

Bij besluit van 1 juni 2016 (beslissing op bezwaar) heeft het college het bezwaar tegen besluit 1 ongegrond verklaard.

1.6.

Op 20 juni 2016 heeft appellant beroep ingesteld tegen het uitblijven van een besluit op het onder 1.2 genoemde bezwaar (beroep niet-tijdig beslissen).

1.7.

Bij besluit van 21 juni 2016 (dwangsombesluit) heeft het college naar aanleiding van de in 1.4 genoemde ingebrekestelling een dwangsom van € 280,- toegekend over de periode van 19 mei 2016 (eerste dag verschuldigdheid dwangsom) tot 1 juni 2016 (de datum van de beslissing op bezwaar).

1.8.

1.9.

Bij besluit van 2 november 2016 heeft het college besluit 1 ingetrokken en aan appellant bijzondere bijstand verleend voor de kosten van griffierecht.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep niet-tijdig beslissen (16/4182) ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat moet worden aangenomen dat appellant het besluit van 1 juni 2016 op 2 juni 2016 heeft ontvangen, en dat het college daarom terecht een dwangsom heeft toegekend ter hoogte van € 280,-. Verder heeft de rechtbank het beroep tegen de beslissing op bezwaar (16/4530) niet-ontvankelijk verklaard onder veroordeling van het college in de proceskosten van appellant.

3. In hoger beroep heeft appellant zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd voor zover het beroep ongegrond is verklaard. Appellant heeft aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat uit de verzendregistratie van JBM koeriers (JBM) blijkt dat de beslissing op bezwaar op 2 juni 2016 op het kantooradres van de gemachtigde is aangeboden en dat voor de ontvangst daarvan is getekend. Ten onrechte heeft de rechtbank niet vastgesteld of het besluit daadwerkelijk op 1 juni 2016 is verzonden en aangenomen dat het bestreden besluit deel uitmaakte van een poststuk dat op 2 juni 2016 door JBM op het kantooradres van de gemachtigde van appellant is aangeboden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

De Raad begrijpt de aangevallen uitspraak aldus, dat de rechtbank heeft aangenomen dat het beroep niet-tijdig beslissen ook betrekking had op het dwangsombesluit. De Raad begrijpt appellant aldus dat wat hij aanvoert betekent dat het bedrag van de dwangsom te laag is vastgesteld en dat het hoger beroep daarom is gericht tegen de aangevallen uitspraak, voor zover deze ziet op het dwangsombesluit.

4.3.

Ter zitting in hoger beroep heeft het college erkend dat het de verzending van het besluit van 1 juni 2016 op die datum niet aannemelijk kan maken. Dat betekent dat aangenomen moet worden dat geen bekendmaking daarvan heeft plaatsgevonden als voorgeschreven in artikel 3:41 van de Awb. Voor de einddatum van de periode waarover de dwangsom is verschuldigd, kan daarom niet worden uitgegaan van de dagtekening 1 juni 2016 van de beslissing op bezwaar.

4.4.

Beoordeeld moet worden wat het ontbreken van de voorgeschreven bekendmaking voor gevolgen heeft voor de hoogte van de door het college verschuldigde dwangsom. De eerste dag waarover de dwangsom is verschuldigd, is 19 mei 2016. Dat is ook niet in geschil. Appellant heeft zich in beroep op het standpunt gesteld dat hij eerst met de ontvangst van het verweerschrift in beroep op 28 juni 2016 kennis heeft genomen van de beslissing op bezwaar. Het college heeft dit niet bestreden. Dit betekent dat op die datum de verschuldigdheid van de dwangsom is geëindigd. Uit het voorgaande volgt dat het college een dwangsom verschuldigd is over de periode van 19 mei 2016 tot en met 27 juni 2016, derhalve een dwangsom ter hoogte van € 1.220,- (14 × € 20,-, 14 × € 30,- + 13 × € 40,-). Rekening houdend met de reeds betaalde dwangsom van € 280,-, moet een nabetaling volgen ter hoogte van € 940,-.

4.5.

Uit 4.4 volgt dat het hoger beroep slaagt, zodat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het dwangsombesluit vernietigen. De Raad ziet aanleiding om zelf in de zaak te voorzien en zal bepalen dat het college een dwangsom verbeurt van € 1.220,- en dat zijn uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde dwangsombesluit.