Gerechtshof Amsterdam, 07-12-2001, AD9761, 00/02756

op de beroepen van de Stichting X te Z, belanghebbende, tegen een tweetal uitspraken van het hoofd afdeling Financiën van de gemeente Heemstede, verweerder.

1. Loop van het geding

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1.1. Belanghebbende is opgericht in 1957. Zij beheert en exploiteert de terreinen, opstallen, parkeeraccommodatie en infrastructuur van het sportcomplex van de sportvereniging G. Zij ontvangt daartoe bijdragen van de overheid en van de verschillende sportafdelingen van de vereniging G.

2.1.2. Belanghebbende is eigenaar van het sportcomplex, dat zij heeft verkregen door aanschaf in 1957 van een perceel grond aan de a-straat te Heemstede ter grootte van 49.584 m². In 1967 is nog een aangrenzend perceel grond verkregen ter grootte van 3.770 m². Op 30 december 1997 heeft zij een voetbalveld gekocht van H, welk veld zij tot dat tijdstip huurde. Op enig tijdstip vóór 1 januari 1997 is een strook grond van het complex verkocht aan de gemeente Heemstede in verband met een wegverbreding.

2.1.3. Het sportcomplex omvat (met inbegrip van het tot 30 december 1997 gehuurde veld) vier voetbalvelden, een trainingsveld, een parkeerplaats, een kleine sporthal, kleedkamers, een tribune en een kantine. Aan de kantine is een opslagloods gebouwd die als krantenuitgiftedepot in gebruik is. Deze loods, die door een scheidingswand in tweeën is gedeeld, wordt verhuurd aan J en K. Achter op het complex bevindt zich een oude houten varkensstal, waarin de werktuigen staan opgeslagen die worden gebruikt door L, een bedrijf dat het onderhoud aan het sportcomplex verricht. Ten slotte bevindt zich op het complex een baan voor het spelen van jeu de boules, bij welke baan een houten stacaravan is geplaatst.

2.2.1. Bij kennisgeving van 28 februari 1997, genummerd 253, werden aan belanghebbende twee beschikkingen afgegeven waarbij op de voet van artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: WOZ) de waarde van -straat 99 werd vastgesteld op ƒ 1.368.000 en de waarde van a-straat 99a op ƒ 181.000. Op 3 april 1997 heeft verweerder belanghebbende de aan deze beschikkingen ten grondslag liggende taxatieverslagen toegezonden. Deze verslagen luidden, voor zover hier van belang, als volgt:

met betrekking tot a-straat 99:

TOTAAL F 1.368.000",

en met betrekking tot a-straat 99a:

TOTAAL F 181.000".

2.2.2. In een brief van het hoofd van de afdeling Financiën van de gemeente Heemstede van 20 juni 1997 was onder meer de volgende toelichting op de taxatieverslagen opgenomen:

techn. veroudering ƒ 203.978 ƒ 84.999 ƒ 188.178 ƒ 153.392

techn. veroudering 50% ƒ 175.630

2.2.3. Tegen de beschikkingen van 28 februari 1997 heeft belanghebbende een bezwaarschrift ingediend. Op het bezwaarschrift werd beslist bij uitspraak van 22 oktober 1997. De uitspraak hield, voor zover hier van belang, het volgende in:

"(…) Op 30 juli heeft de taxateur het sportcomplex aan de a-straat bezocht. De bevindingen zijn als volgt:

BESLUIT

2.2.4. Bij de uitspraak was gevoegd een taxatieverslag met betrekking tot het object a-straat 99a. Het verslag luidde, voor zover hier van belang, als volgt:

(…)

2.3.1. Bij brief van 15 september 1998 heeft verweerder belanghebbende nieuwe waardebeschikkingen toegezonden, welke beschikkingen zijn opgenomen in één kennisgeving, genummerd 12484 en gedagtekend 30 september 1998. De beschikkingen luiden:

Voorts onderscheidde verweerder nog een object a-straat 99e. De ter zake van dit object vastgestelde beschikking is nooit aan belanghebbende bekendgemaakt.

2.3.2. Op 7 oktober 1999 heeft verweerder belanghebbende de aan deze beschikkingen ten grondslag liggende taxatieverslagen toegezonden. Deze verslagen luidden, voor zover hier van belang, als volgt:

met betrekking tot a-straat 99:

TOTAAL 1.391.000".

en met betrekking tot a-straat 99a:

TOTAAL F 133.000".

2.3.3. De beschikkingen inzake a-straat 99b en 99c hadden betrekking op de krantendepots (aan beide werd 75 m² van het perceel toegerekend en de waarde werd vastgesteld op ƒ 49.000 onderscheidenlijk ƒ 50.000).

2.3.4. De beschikking inzake a-straat 99d zag op de jeu de boulesbaan. Aan dit object werd een oppervlakte toegekend van 360 m² en een waarde van ƒ 15.000.

2.3.5. De -nooit aan belanghebbende afgegeven- beschikking inzake a-straat 99e betrof de achter op het complex gelegen houten varkensstal.

2.4.2. De onder punt 2.3.1. hiervóór reeds vermelde brief van 15 september 1998 luidde, voor zover hier van belang, als volgt:

2.5.1. Bij brief van 15 oktober 1998 maakte belanghebbende bezwaar tegen de waardebeschikkingen die waren opgenomen in de onder punt 2.3.1. hiervóór vermelde kennisgeving met nummer 12484. Bij brief van 22 oktober 1998 maakte belanghebbende bezwaar tegen de haar bij het biljet 14452 opgelegde aanslagen, derhalve tegen de aanslagen met betrekking tot a-straat 99 en 99a. Deze bezwaarschriften zijn gemotiveerd bij één geschrift van belanghebbende, gedagtekend 15 december 1999.

2.5.2. Bij brief van 20 juni 2000, verzonden 21 juni 2000, heeft verweerder beslist op de door belanghebbende ingediende bezwaarschriften. De beslissingen werden vervat in een tweetal uitspraken, één voor de waardebeschikkingen en één voor de aanslagen, welke uitspraken, op de aanhef en de beschrijving van de inhoud van de bezwaarschriften na, gelijkluidend waren. Het Hof begrijpt dat, waar volgens het dictum van de eerstbedoelde uitspraak de aanslagen worden gehandhaafd, is bedoeld de waardebeschikkingen te handhaven.

2.7.1. Tegen de onder punt 2.5.2. hiervóór vermelde beslissingen van verweerder heeft belanghebbende twee beroepschriften ingediend, die beide bij het Hof zijn ontvangen op 31 juli 2000. Beide beroepschriften zijn nagenoeg gelijkluidend. De beroepen zijn aangevuld bij één geschrift, gedagtekend 19 september 2000.

2.7.2. Van belanghebbende is ter zake van elk van de hiervóór vermelde beroepschriften bij nota's van 25 augustus 2000 een griffierecht geheven van ƒ 450.

3. De verordening

3.1. Bij besluit van 19 december 1996 heeft de raad van de gemeente Heemstede vastgesteld de Verordening heffing en invordering onroerende-zaakbelastingen 1997 (hierna: de Verordening). De Verordening luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

(…)

4. Geschil

Voorts verzoekt belanghebbende om restitutie van griffierecht, nu dat volgens haar niet ƒ 450, maar ƒ 420 bedroeg.

5. Standpunten van partijen

6. Beoordeling van het geschil

6.1. Het Hof gaat er, voor zoveel nodig met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht, van uit dat de bezwaren van belanghebbende tegen de WOZ-beschikkingen en tegen de aanslagen in de onroerende-zaakbelastingen 1997 met toepassing van het toenmalige artikel 43 van de Wet WOZ in één geschrift waren vervat en dat daarop één uitspraak is gedaan. Partijen hebben verklaard daartegen geen bezwaar te hebben. Zulks brengt mede dat ook sprake is van één beroepschrift, en dat in de daarmee ingeleide zaak alle onder de nummers 00/02756 en 00/02757 gewisselde stukken tot de gedingstukken worden gerekend.

6.2.1. Tussen partijen is in geschil of het object a-straat 99 in de thans voorliggende beschikking op een juiste wijze is afgebakend.

6.2.2. De onjuistheid van de objectafbakening wordt door belanghebbende met name beargumenteerd met stellingen die betrekking hebben op de onroerende zaken die verweerder heeft aangeduid als de afzonderlijke onroerende zaken a-straat 99d en 99e. Het Hof overweegt dienaangaande als volgt.

6.2.3. Als a-straat 99d heeft verweerder aangemerkt de jeu de boulesbaan met bijbehorende opstallen. Naar het oordeel van het Hof heeft verweerder dit object terecht aangemerkt als een onroerende zaak in de zin van artikel 16 van de Wet WOZ. De jeu de boulesbaan is een van het overige deel van het sportterrein afgescheiden gedeelte, omheind door een hek, daardoor afsluitbaar en is in gebruik bij een andere gebruiker dan belanghebbende, te weten de vereniging Q, welke vereniging aan belanghebbende een vergoeding betaalde voor het gebruik van de jeu de boulesbaan. De omstandigheden dat leden van deze vereniging tevens lid zijn van belanghebbende, dat de vereniging mogelijkerwijs geen rechtspersoonlijkheid bezit en dat de op de bij de baan geplaatste opstallen mogelijk niet onroerend zijn, en dat a-straat 99d ten opzichte van a-straat 99 (waartoe 99d volgens belanghebbende aanvankelijk door verweerder werd gerekend) van bijkomstige betekenis is, doen aan het oordeel van het Hof niet af.

6.2.4. Als a-straat 99e heeft verweerder aangemerkt het gedeelte van het terrein waarop oude varkensstallen stonden waarin in het onderhavige jaar L werktuigen opsloeg die L gebruikte voor het uitvoeren van onderhoud aan het sportcomplex van belanghebbende. Het Hof is van oordeel dat zulks tot de gevolgtrekking leidt dat de oude varkensstallen bij L en niet bij belanghebbende in gebruik waren in de zin van artikel 16 van de Wet WOZ. De omstandigheid dat het gebruik in middellijke zin plaatsvond ten behoeve van belanghebbende maakt niet dat sprake is van gebruik door belanghebbende. Aan het vorenstaande doet niet af dat verweerder zich in zijn brief van 20 juni 2000 in andere zin heeft uitgelaten.

6.2.5. Uit het vorenstaande volgt dat de grieven van belanghebbende tegen de afzondering van de objecten a-straat 99d en 99e niet opgaan. Tussen partijen is niet in geschil dat de onroerende zaken a-straat 99a, 99b en 99c afzonderlijke onroerende zaken in de zin van artikel 16 Wet WOZ zijn. In hoeverre bij de waardevaststelling in de eerste WOZ-beschikking ten aanzien van a-straat 99 met de thans afgezonderde objecten a-straat 99b, 99c, 99d en 99e al dan niet rekening werd gehouden kan hier in het midden blijven, nu een en ander geen gevolgen heeft voor de objectafbakening. Uit een en ander volgt dat ook de (door afzondering van a-straat 99b, 99c, 99d en 99e gewijzigde) afbakening van het object A-straat 99 thans correct is.

6.2.6. Wat betreft de objectafbakening heeft belanghebbende nog gewezen op de wijze waarop de objectafbakening heeft plaatsgevonden ten aanzien van het gemeentelijke sportpark. Echter, voor de beantwoording van de vraag of in casu een juiste objectafbakening heeft plaatsgehad komt geen betekenis toe aan het feit dat in een ander geval mogelijk een onjuiste afbakening heeft plaatsgevonden. Voor zover belanghebbendes kritiek op de objectafbakening van het gemeentelijke sportpark een schakel vormt in haar betoog dat de gemeente het gelijkheidsbeginsel schendt, komt het Hof daarop terug onder 6.3.2. hierna.

6.2.7. Het vorenstaande voert het Hof tot de conclusie dat verweerder terecht de aanvankelijk afgegeven waardebeschikking met betrekking tot a-straat 99 heeft vernietigd. De objectafbakening die aan deze beschikking ten grondslag lag was niet juist. Zulks impliceert dat ook de oorspronkelijk opgelegde aanslagen met de aanduiding a-straat 99 betrekking hadden op een niet bestaand object, zodat zij door verweerder terecht zijn vernietigd (hoewel dat door verweerder in zijn brief van 15 september 1998 abusievelijk werd aangeduid met de term vermindering), en dat de aanslagen die vervolgens op 15 september 1998 zijn opgelegd ter zake van de nieuw afgebakende objecten a-straat 99 (nieuw), 99b, 99c en 99d niet zijn aan te merken als tweede primitieve aanslagen, doch als eerste primitieve aanslagen ter zake van die ("nieuwe") objecten.

6.2.8. Met betrekking tot het object a-straat 99a heeft het volgende te gelden. Voor dit object is een beschikking tot waardevaststelling genomen op 28 februari 1997. Dat het object onjuist is afgebakend is gesteld noch gebleken. Wel is naar aanleiding van het door belanghebbende tegen deze beschikking ingediende bezwaarschrift bij uitspraak van 22 oktober 1997 de vastgestelde waarde verminderd tot ƒ 133.000. Tegen deze uitspraak heeft belanghebbende geen beroep ingesteld. Vervolgens heeft verweerder bij zijn brief van 15 september 1998, naar het Hof begrijpt, cijfermatig uitvoering gegeven aan de uitspraak van 22 oktober 1997. Wat betreft het object a-straat 99a bestond die uitvoering daarin dat het op het oorspronkelijke aanslagbiljet opgenomen bedrag van de vernietigde aanslag in de eigenarenbelasting werd teruggenomen en het bedrag van de verminderde aanslag in de gebruikersbelasting werd verlaagd van ƒ 131 naar ƒ 94. Dat in het cijfermatige overzicht aan het slot van de brief gemakshalve werd gesproken over een "vermindering" van de oorspronkelijke "aanslag" met het totaalbedrag van ƒ 2.529 doet aan een en ander niet af. Het Hof is daarom van oordeel dat aan belanghebbende op 15 september 1998 niet een tweede primitieve aanslag werd opgelegd ter zake van a-straat 99a, maar slechts mededeling werd gedaan van de vermindering van de eerder opgelegde aanslag. Interpretatie van die nadere aanslag als tweede primitieve aanslag zou leiden tot vernietiging daarvan, en verschuldigdheid van ƒ 131. Daar zal het belanghebbende niet om te doen zijn. Aangezien de vormgeving bij belanghebbende tot verwarring kon leiden, zoals ook blijkt uit het feit dat zij vervolgens, naar aanleiding van de kennisgeving van 15 september 1998 waarop de "aanslagen" voor a-straat 99 en 99a werden vermeld, tegen de als aanslagen gepresenteerde beschikkingen een bezwaarschrift indiende, op welk bezwaarschrift vervolgens door verweerder werd beslist, zal het Hof belanghebbende geen verzuimen in het aanwenden van rechtsmiddelen aanrekenen. Hetzelfde geldt mutatis mutandis voor de onder 2.3.1. hiervóór weergegeven waardebeschikking met betrekking tot hetzelfde object.

6.3.1. Belanghebbende stelt dat verweerder het gelijkheidsbeginsel heeft geschonden nu aan de verenigingen die het gemeentelijk sportpark gebruiken feitelijk geen onroerende-zaakbelastingen (waarin begrepen de velden aan de b-straat) in rekening heeft gebracht. Uit dit laatste volgt echter niet dat de gemeente bij de toepassing van de Verordening het gelijkheidsbeginsel schendt. Vast staat immers dat de gemeente op zichzelf wel gebruikersbelasting heft terzake van het gemeentelijk sportpark, namelijk van de beheersvennootschap. Eventuele doorberekening door die vennootschap aan de verenigingen is geen belastingheffing. Het achterwege laten van doorberekening impliceert dus niet dat die verenigingen bij de toepassing van de Verordening worden begunstigd. Mogelijk impliceert het wél dat die verenigingen door de gemeente (ook in dat opzicht) indirect worden gesubsidieerd, en mogelijk schendt de gemeente dusdoende het gelijkheidsbeginsel bij de subsidiëring van verschillende sportverenigingen, maar of dat het geval is staat niet ter beoordeling aan de belastingrechter.

6.3.2. In het midden kan blijven of de gemeente wellicht ten onrechte (bijvoorbeeld als uitvloeisel van een onjuiste objectafbakening van het gemeentelijk sportpark) de beheersvennootschap, in plaats van de verenigingen heeft aangeslagen voor gebruikersbelasting. Immers, indien juist is dat de beheersvennootschap de gebruikersbelasting niet doorberekent aan de verenigingen, dan volgt daaruit dat in de visie van de gemeente (die aan de vennootschap dicteert welke gebruikstarieven aan de verenigingen in rekening moeten worden gebracht) cumulatie van het (huidige) gebruikstarief met gebruikersbelasting een te zware last op de verenigingen zou leggen. Aannemelijk is dan ook dat de gemeente, indien zij de verenigingen rechtstreeks zou aanslaan voor gebruikersbelasting, het gebruikstarief navenant zou verlagen. Aldus berust de keuze van de gemeente om de beheersvennootschap, en niet de verenigingen aan te slaan voor gebruikersbelasting niet op een oogmerk om die verenigingen bij de toepassing van de Verordening te begunstigen. Of er begunstiging in schuilt in de subsidiesfeer staat, zoals gezegd, niet ter beoordeling aan de belastingrechter.

6.3.3. Belanghebbende voert aan dat nu de gemeente stelt dat zij de onroerende-zaakbelastingen ter zake van het gebruik van de gemeentelijke sportvelden heeft geheven van de exploiterende vennootschap en voorts de tekorten van deze vennootschap worden gedekt door de gemeente Heemstede, de aan de vennootschap opgelegde aanslagen in de onroerende-zaakbelastingen -voor zover daadwerkelijk opgelegd- feitelijk door de gemeente zelf betaald worden en niet worden doorberekend aan de gebruikende verenigingen, artikel 6 van het EVRM en artikel 14 en 26 van het IVBPR worden geschonden. Het Hof ziet niet in op welke wijze hier het recht op een eerlijk proces in het gedrang komt. Dat van schending van het in artikel 6 van het IVBPR neergelegde gelijkheidsbeginsel geen sprake is, volgt reeds uit hetgeen werd overwogen onder 6.3.1. en 6.3.2. hiervóór.

6.4. Belanghebbende voert vervolgens aan dat verweerder voor het geven van de nieuwe beschikkingen niet beschikte over een nieuw feit als bedoeld in artikel 27, eerste lid, van de Wet WOZ. Belanghebbende miskent hiermee dat de op 15 september 1998 afgegeven waardebeschikkingen niet de herziening op de voet van genoemd artikel 27, eerste lid, van eerder met betrekking tot dezelfde objecten afgegeven beschikkingen behelzen, maar dat het met betrekking tot de objecten a-straat 99, 99b, 99c en 99d gaat om voor de als zodanig nieuw vastgestelde objecten eerste beschikkingen. Voor het geven van beschikkingen ten aanzien van objecten die niet eerder als zodanig waren afgebakend, maar waren opgenomen in een eerder, niet volgens de wettelijke regels bepaald, object, is geen nieuw feit benodigd. Het staat verweerder voorts vrij om in het kader van een dergelijke, voor het desbetreffende object oorspronkelijke, beschikking de waarde van bestanddelen van het object opnieuw vast te stellen. Het Hof merkt daarbij nog op dat niet aannemelijk is dat in casu de nadere beoordeling van de objectafbakening een gevolg is van een voornemen van verweerder om een naar zijn oordeel aanvankelijk te laag vastgestelde waarde alsnog, en buiten de werking van artikel 27, eerste lid, van de Wet WOZ om, te verhogen.

6.5.2. In zijn taxatieverslag van 7 oktober 1999 heeft verweerder het hoofdveld van het sportcomplex gewaardeerd met inachtneming van de volgende gegevens: bouwjaar 1980, oppervlakte 8.500 m², herbouwwaarde ƒ 170.000, factor voor technische veroudering 0,7 (levensduur 30 jaar, waarvan 15 jaar verstreken, en restwaarde 40%) en factor voor functionele veroudering 1,000. De uitkomst bedroeg ƒ 119.000. Naar het oordeel van het Hof heeft verweerder tegenover de gemotiveerde weerspreking door belanghebbende niet waargemaakt dat aan het hoofdveld in of omstreeks 1980 zodanige werkzaamheden zijn verricht dat het moet worden aangemerkt als een in dat jaar nieuw aangelegd voetbalveld. Derhalve dient voor de waardering van het veld zoals bij de andere velden te worden uitgegaan van het jaar van stichting van het complex (1957). Bij overigens ongewijzigde elementen (zie hiervóór) betekent een en ander dat het hoofdveld dient te worden gewaardeerd op zijn restwaarde van 40%, zijnde ƒ 68.000. In zoverre is de waarde van het object a-straat 99 te hoog vastgesteld en dient deze te worden bepaald op ƒ 1.391.000 minus (ƒ 119.000 - ƒ 68.000) = ƒ 1.340.000. De aanslagen die ter zake zijn opgelegd dienen te worden verminderd tot (eigenarenbelasting) 268 x ƒ 4,55 = ƒ 1.219 en (gebruikersbelasting) 268 x ƒ 3,64 = ƒ 975.

6.5.3. Voor het overige heeft verweerder met de door de deskundige opgemaakte rapporten de door hem vastgestelde waarden voldoende aannemelijk gemaakt. Hetgeen belanghebbende tegen dit deskundigenoordeel aanvoert is van onvoldoende gewicht om de uitkomsten van het rapport -afgezien van hetgeen onder 6.5.1. en 6.5.2. hiervóór werd beslist- ter zijde te stellen. Waar belanghebbende zich baseert op de verkoopwaarde van (delen van) de objecten, verliest zij uit het oog dat het in casu gaat om de (hogere) gecorrigeerde vervangingswaarde. Het Hof merkt voorts nog op dat verweerder er terecht van uit gaat dat als bebouwde grond méér in aanmerking moet worden genomen dan enkel de loutere ondergrond van de opstallen, aangezien een bouwkavel nu eenmaal niet slechts bestaat uit ondergrond van een opstal, maar ook uit de aan die bebouwing dienstbare omringende grond. De factor die verweerder daarbij in aanmerking heeft genomen (1½) acht het Hof alleszins redelijk.

6.6.1. Ter zitting zijn partijen het eens geworden over de waarde die op de waardepeildatum 1 januari 1995 moet worden toegekend aan de onroerende zaak a-straat 99d. Het Hof zal dienovereenkomstig de bij de beschikking vastgestelde waarde verminderen tot ƒ 10.000.

6.6.2. Ter zake van a-straat 99d was aan belanghebbende een aanslag in de eigenarenbelasting opgelegd naar een waarde van ƒ 15.000. Die aanslag bedroeg 3 x ƒ 4,55 = (afgerond) ƒ 13. Nu de Verordening voorschrijft dat aanslagen van minder dan ƒ 20 niet worden opgelegd, diende deze aanslag achterwege te blijven. Aangezien evenwel tegen de aanslag geen bezwaar is ingediend, en verweerder ter zake dus ook geen uitspraak heeft gedaan, kan het Hof deze aanslag niet vernietigen. Het beroep van belanghebbende dient niet-ontvankelijk te worden verklaard. Zulks laat overigens onverlet dat verweerder deze aanslag op grond van hetgeen onder 6.6.1. is overwogen dient te herzien, en dan tot nihil zal moeten verminderen.

6.7.1. Nu de beroepen van belanghebbende zijn aangemerkt als één zaak en door het Hof worden geacht te zijn ingesteld bij één beroepschrift, zal de griffier het onder nummer 00/2757 geheven griffierecht dienen te restitueren.

6.7.2. Belanghebbende heeft nog verzocht om restitutie van te veel betaald griffierecht, nu zij naar haar mening niet ƒ 450 verschuldigd was, doch slechts ƒ 420. Belanghebbende heeft hierbij echter kennelijk over het hoofd gezien dat bij de Wet van 24 december 1998, Stb. 1998, 744, ingevolge het Besluit van 17 juni 1999, Stb. 1999, 265, in werking getreden op 1 september 1999, de vanaf die datum in artikel 27b van de Algemene wet inzake rijksbelastingen vermelde griffierechten zijn verhoogd en het voor een zaak als de onderhavige verschuldigde griffierecht werd gebracht op ƒ 450. Het bedrag is derhalve terecht in rekening gebracht en het zal door de verweerder aan belanghebbende moeten worden vergoed.

7. Proceskosten

Nu de uitspraak niet in stand blijft zal het Hof verweerder op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht veroordelen in de proceskosten van belanghebbende. De penningmeester van belanghebbende, die in de procedure voor het Hof voor belanghebbende optrad, heeft ter zitting gesteld dat hij, gelet op de omvang van de werkzaamheden, de kosten van de rechtsbijstand bij belanghebbende in rekening zal brengen en dat de rechtsbijstand als beroepsmatig verleend moet worden aangemerkt. Een en ander is door verweerder niet weersproken, zodat het Hof ervan uit gaat dat belanghebbende kosten heeft van beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Het bedrag van de voor vergoeding in aanmerking komende kosten bedraagt volgens de normen van het Besluit proceskosten bestuursrecht 2 (beroepschrift en verschijnen zitting) x ƒ 710 x 1,5 (factor voor gewicht van de zaak) = ƒ 2.130.

8. Beslissing

Het Hof:

De uitspraak is vastgesteld op 7 december 2001 door mrs. Schaap, Van Loon en Van Maanen, in tegenwoordigheid van mr. Brands als griffier. De beslissing is op die datum in het openbaar uitgesproken.

Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van deze uitspraak in geanonimiseerde vorm.