Gerechtshof Amsterdam, 06-08-2002, AF2187, 01/01474

GERECHTSHOF TE AMSTERDAM

Tweede Enkelvoudige Belastingkamer

UITSPRAAK

op het beroep van X te Z, belanghebbende,

tegen

een uitspraak van het Hoofd van de Belastingdienst Particulieren/Ondernemingen te P, de inspecteur.

1. Loop van het geding

1.1. Van belanghebbende is ter griffie een beroepschrift ontvangen op 7 mei 2001, aangevuld bij brief van 5 juni 2001. Het beroep is gericht tegen de uitspraak van de inspecteur, gedagtekend 25 april 2001, betreffende de aan belanghebbende opgelegde aanslag in de inkomsten-belasting/pre-mie volksverzekeringen voor het jaar 1999.

1.2. Aan belanghebbende is een aanslag opgelegd berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 111.339. Na bezwaar tegen de aanslag is deze bij de bestreden uitspraak gehandhaafd. Het beroep strekt tot vernietiging van de uitspraak van de inspecteur en tot het verminderen van de aanslag tot een berekend naar een belastbaar inkomen waarbij rekening is gehouden met een kostenaftrek in verband met de Nedecoregeling ter zake van (uiteindelijk) 71 dagen. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend en concludeert tot bevestiging van de bestreden uitspraak.

1.3. Voor de behandeling ter zitting van 12 februari 2002 wordt verwezen naar het aangehechte proces-verbaal.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Belanghebbende is werkzaam bij de Koninklijke Marine. Hij heeft in die hoedanigheid gedurende de periode van 25 januari 1999 tot en met 28 mei 1999 in het kader van een uitzending naar de Verenigde Staten (hierna: V.S.) en het Caribische gebied buiten Nederland verbleven op het marineschip Hr. Ms. De Ruyter (hierna ook genoemd: het schip).

2.2. Op basis van een uittreksel van het scheepsjournaal van de Hr. Ms. De Ruyter, waarin de afgelegde zeereizen aan de hand van vertrekplaats, bestemming, scheepscoördinaten en verrichtingen per dag en tijdstip zijn gespecificeerd, en de ter zitting daarop door belanghebbende gegeven toelichting is de uitzending onder te verdelen in de volgende verblijfsperioden.

2.3. Van 25 januari 1999 tot 7 februari 1999 is gereisd van Den Helder naar Norfolk (vaste land van de V.S.) en aldaar in de haven verbleven. Vanaf 12 februari 1999 is op zee een oefenprogramma genaamd JTFEX uitgevoerd.

2.4. Op en vanaf 14 februari 1999 tot 24 februari 1999 hadden deze oefeningen - zo heeft belanghebbende ter zitting verklaard en blijkt uit de scheepscoördinaten - plaats in gebieden die uitsluitend zijn gelegen op minder dan 200 zeemijlen van de in het Caribische gebied gelegen eilanden: de Bahamas, De Dominicaanse Republiek en Puerto Rico, met tussentijdse verblijven in de haven van Roosevelt Roads (Puerto Rico).

2.5. Op en vanaf 24 februari 1999 tot 29 maart 1999 heeft het schip noordelijk van het onder 2.4 aangegeven gebied op meer dan 200 zeemijlen van de daar genoemde in het Caribische gebied gelegen eilanden, rond en voor de kust van de Amerikaanse Staat Florida, gevaren en geoefend met tussentijdse verblijven in de havens van Norfolk, Mayport (vaste land van de V.S.) en Tampa Bay (vaste land van de V.S.).

2.6. Op en vanaf 29 maart 1999 tot 1 april 1999 is het schip langs de kust van Cuba en Haïti naar Willemstad te Curaçao gevaren om gedurende de periode tot en met 16 mei 1999 uitsluitend te verblijven, oefenen of te reizen in of tussen gebieden die zijn gelegen op minder dan 200 zeemijlen van de in het Caribische gebied gelegen eilanden of plaatsen Willemstad (Curaçao), La Guaira (Venezuela), Puerto Rico, St. Thomas, Roosevelt Roads (Puerto Rico) en San Juan (Puerto Rico).

2.7. Op en vanaf 17 mei 1999 tot en met 28 mei 1999 is het schip van San Juan (Puerto Rico) naar de thuishaven Den Helder gevaren.

3. Geschil

In geschil is of kostenaftrek op grond van de zogenaamde Nedeco-regeling mogelijk is; in het bijzonder verschillen partijen van opvatting over het begrip uitzending, de duur van de uitzending, het begrip reisdagen, over de vraag welke gebieden tot het continentaal plateau van een staat gerekend worden en tot slot de omvang van de kostenaftrek. Belanghebbende doet voorts een beroep op het gelijkheidsbeginsel als beginsel van behoorlijk bestuur en op de hardheidsclausule.

4. Standpunten van partijen

4.1. Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken.

4.4. Voor hetgeen partijen daaraan ter zitting hebben toegevoegd wordt verwezen naar de aangehechte processen-verbaal.

4.5. Partijen hebben - samengevat, voor zover hier van belang en zakelijk weergegeven - het volgende doen verklaren.

5. Beleid van de staatssecretaris

5.1. In het Besluit van de staatssecretaris van 7 december 1999, nr. IFZ1999/1060M, BNB 2000/72, (hierna: het Besluit) is een regeling gegeven voor de vaststelling van de zuivere inkomsten uit arbeid die worden genoten door uitgezonden werknemers alsmede uitgezonden personen die andere inkomsten uit arbeid genieten als bedoeld in artikel 22, eerste lid, onderdeel b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964, die werkzaam zijn op het grondgebied van een bepaalde andere mogendheid c.q. een ander land van het Koninkrijk (Nederlandse Antillen en Aruba).

5.2. De staatssecretaris heeft aangegeven de regeling mede te hebben getroffen met het oog op de bijzondere omstandigheden waaronder de vorenbedoelde personen veelal werkzaam zijn en de belangrijke verschillen in de toekenning door de werkgever of uitzendende instantie van kostenvergoedingen, verzorging van huisvesting, en dergelijke, en mede gelet op het feit dat in vele gevallen er geen scherpe scheidslijn kan worden getrokken tussen uitgaven die verband houden met het vervullen van de dienstbetrekking c.q. werkzaamheden en uitgaven die in de persoonlijke sfeer zijn gelegen.

5.3. De regeling houdt in dat onder de in het Besluit genoemde voorwaarden het bedrag van de aftrekbare kosten op de ter zake van de uitzending(en) verworven inkomsten uit arbeid gesteld wordt op 35% van deze inkomsten. In het Besluit is bepaald dat het wettelijke regime voor de aftrek van arbeidskosten naast deze forfaitaire aftrek kan worden toegepast op het deel van de inkomsten uit arbeid dat betrekking heeft op het deel van het jaar dat in Nederland is gewerkt indien een uitgezonden persoon een deel van het jaar in Nederland en een deel van het jaar in het buitenland werkzaam is geweest.

5.4. In het Besluit is verder bepaald dat bij de berekening van de grondslag voor de kostenaftrek wordt uitgegaan van het aantal verblijfsdagen in het land waarnaar de uitzending heeft plaatsgevonden gedeeld door 365 of 366 afhankelijk van het aantal dagen in een kalenderjaar of een 12-maandsperiode. Deze verblijfsdagen in het buitenland omvatten mede de reisdagen, de dagen van vertrek en aankomst alsmede de normale werkonderbrekingen (weekends, korte ziekteperioden, feestdagen en verlofdagen waarvan de duur in een redelijke verhouding staat tot de tijd dat de werknemer feitelijk heeft gewerkt).

5.5. Onder reisdagen wordt voor de toepassing van de regeling verstaan de dagen die benodigd zijn voor het reizen van en naar het land van uitzending bij gebruikmaking van een vervoermiddel dat voor een ieder - ongeacht de aard van zijn beroep - voor een dergelijke reis gebruikelijk is. In het tot 7 december 1999 vigerende Besluit over toepassing van de regeling van 17 januari 1995, nr. IFZ94/1042, BNB 1995/84, was geen definitie opgenomen van het begrip reisdagen.

5.6. De toepassing van de regeling is volgens het Besluit gebonden aan de volgende voorwaarden:

a. er moet sprake zijn van een uitzending. Van uitzending is geen sprake bij dienstreizen van slechts enkele dagen.

Teneinde te komen tot een uniforme toepassing van de regeling is in het Besluit bepaald dat de regeling slechts toepassing kan vinden in het geval dat de betrokkene in een tijdvak van twaalf maanden gedurende ten minste 45 dagen naar het buitenland wordt uitgezonden. Bij de berekening van deze 45 dagen mogen slechts onafgebroken uitzendperioden van ten minste 15 dagen, met inbegrip van de reisdagen en inclusief de dagen van vertrek en aankomst in aanmerking worden genomen. Indien aan het 45-dagen-criterium is voldaan, mogen alle overige dienstreizen die binnen de 12-maandsperiode vallen en die tenminste 10 dagen per reis duren of hebben geduurd eveneens in aanmerking worden genomen.

b. de regeling is van toepassing op uitzendingen (met inbegrip van de onder voorwaarde a. hiervoor bedoelde dienstreizen van ten minste 10 dagen) naar een der landen van Azië, Afrika, Latijns Amerika (waaronder de Nederlandse Antillen en Aruba) en een aantal Europese landen dan wel gebieden gelegen buiten de territoriale wateren van de landen waar deze in overeenstemming met het internationale recht soevereine rechten kunnen uitoefenen (de zogenoemde continentale plateaus).

5.7. In het Besluit is tenslotte het volgende over de toepassing daarvan bepaald:

"10. Aanvullende informatie

Voor aanvullende informatie met betrekking tot de onderwerpelijke regeling wordt verwezen naar de "Vragen en antwoorden betreffende de toepassing van de Nedeco-regeling", welke zijn gepubliceerd bij Besluit van 29 mei 1998, nr. IFZ98/390M (Infobulletin 98/491). In de bedoelde publicatie is nog uitgegaan van de Nedeco-regeling zoals opgenomen in het Besluit van 17 januari 1995, nr. IFZ94/1042. Voor het Besluit van 17 januari 1995 kan thans ook gelezen worden : "dit Besluit".

11. Ingangsdatum

De bovengenoemde regelingen worden hierbij ingetrokken. In verband hiermede kan de onderwerpelijke regeling zowel voor de belastingjaren en -tijdvakken vanaf 1999 als voor de daarvoor liggende belastingjaren en -tijdvakken worden toegepast, behoudens voor zover in deze regeling anders is bepaald."

5.8. In het Besluit 'Vragen en antwoorden betreffende de toepassing van de Nedeco-regeling' van 29 mei 1998, nr. IFZ98/390M, BNB 1998/236, is - voor zover voor het onderhavige geval van belang - het volgende bepaald over toepassing van de regeling.

"3. Dienstreizen van korte duur en bijtelling huisvesting

Wanneer is sprake van dienstreizen van betrekkelijk korte duur, waarbij geen bijtelling voor huisvesting plaatsvindt?

7.1. Uitzending naar Cyprus. Is de Nedecoregeling van toepassing?

Bijlage 1 geeft een (globaal) overzicht van de geografische indeling van de verschillende landen.

7.2. Marinebasis op de Antillen Nederlands grondgebied?

Een marinier wordt voor een half jaar gelegerd op de marinebasis Pareira op de Nederlandse Antillen. Is in dit geval sprake van uitzending naar de Antillen of moet de basis worden aangemerkt als een stukje Nederlands grondgebied?

9. Feitelijke werkzaamheden niet in Nedecoland

Een onderofficier van de Koninklijke Luchtmacht wordt in het kader van UNPROFOR uitgezonden naar Zagreb (Kroatië). Hij is werkzaam als lid van het liaison-team. Hij wordt op dienstreisbasis tewerkgesteld in Villafranca (Italië). De feitelijke werkzaamheden worden dus in Italië verricht. Hij ontvangt de gebruikelijke belaste en onbelaste VN-toelagen. Is de Nedecoregeling van toepassing?

6. Beoordeling van het geschil

6.1. Tussen partijen is in de eerste plaats in geschil of de uitzending op het schip naar en het verblijf in het Caribische gebied voor de toepassing van de Nedecoregeling als één uitzending dient te worden gezien dan wel als afzonderlijke uitzendingen naar afzonderlijke Nedecolanden.

6.2. Naar het oordeel van het Hof moet voor de beantwoording van die vraag worden aangesloten bij het spraakgebruik, de letterlijke tekst van het Besluit en het beleid van de staatssecretaris dat is vervat in het Besluit 'Vragen en antwoorden betreffende de toepassing van de Nedeco-regeling' van 29 mei 1998. In het Besluit zelf staat niet expliciet aangegeven dat het ook toepassing kan vinden in geval van een uitzending waarbij niet enkel in één aangewezen land doch gedurende een aaneengesloten periode aansluitend in meerdere aangewezen landen wordt verbleven. Naar spraakgebruik hoeft echter onder een uitzending niet noodzakelijkerwijs het verblijf in één land te worden begrepen doch kan daaronder ook het verblijf in een gebied dat zich uitstrekt over meerdere landen worden verstaan. Verder volgt uit het Besluit en beleid van de staatssecretaris slechts dat een uitzending dient te worden onderscheiden van een dienstreis van enkele dagen en voorts dat op basis van de feiten en omstandigheden moet kunnen worden geoordeeld dat de woonplaats tijdelijk naar het buitenland is verlegd. De tekst van het Besluit geeft aldus blijk van de opvatting dat daarin niet in de eerste plaats en uitsluitend 'het verblijf in een specifiek land' doch veeleer het begrip 'uitzending naar' - om onderscheid te maken met dienstreizen - centraal staat. De uitleg van het begrip uitzending in het Besluit is naar aanleiding van onder meer jurisprudentie door de staatssecretaris eenduidig gemaakt door te bepalen dat sprake is van een uitzending indien een belastingplichtige heeft voldaan aan het zogenoemde 45-dagencriterium, wat er ook zij van het aantal bezochte landen. Van de onderscheiden situaties moet voorts worden gezegd dat zij onderling een zodanig grote gelijkenis met elkaar vertonen, dat toepassing van de in het Besluit gegeven regels ook in redelijkheid niet aan belanghebbenden in deze situaties kan worden ontzegd. Het Hof is gelet hierop van oordeel dat het verblijf in het Caribische gebied voor de toepassing van de Nedecoregeling als één uitzending heeft te gelden.

6.3. In het Besluit is bepaald dat de regeling alleen van toepassing is op uitzendingen naar één der landen van Latijns-Amerika. Dit brengt naar het oordeel van het Hof met zich mee dat de regeling niet van toepassing is ter zake van het verblijf van belanghebbende op het vaste land of het contintaal plateau van de V.S. en dat voor toepassing van de regeling slechts relevantie toekomt aan het verblijf van belanghebbende in landen die gelegen zijn in het in Latijns-Amerika gelegen Caribische gebied. Het Hof verwerpt de stelling van de inspecteur dat het verblijf op St. Thomas niet meetelt omdat dat eiland aan de V.S. toebehoort. De inspecteur ziet hierbij namelijk over het hoofd dat het eiland is gelegen in Latijns-Amerika.

6.4. Tussen partijen is verder de uitleg van het begrip reisdagen in geschil. In het Besluit is bepaald dat bij de berekening van de 45 dagen slechts onafgebroken uitzendperioden van ten minste 15 dagen, met inbegrip van de reisdagen en inclusief de dagen van vertrek en aankomst, in aanmerking worden genomen. Het Hof verwerpt de stelling van de inspecteur dat voor de toepassing van de regeling onder reisdagen moeten worden verstaan de dagen die benodigd zijn voor het reizen van en naar het land van uitzending bij gebruikmaking van een vervoermiddel dat voor een ieder - ongeacht de aard van zijn beroep - voor een dergelijke reis gebruikelijk is, nu deze voorwaarde eerst in het Besluit van 7 december 1999 bekend is gemaakt en belanghebbende in het onderhavige geval dus met vrucht een beroep kan doen op de gunstiger voorwaarden van het Besluit van 17 januari 1995, nr. IFZ94/1042 waarin de definitie van het begrip nog niet was beperkt in vorenbedoelde zin. Dit oordeel brengt met zich mee dat de werkelijke reisdagen in aanmerking moeten worden genomen indien en voor zover zij kunnen worden toegerekend aan het desbetreffende verblijf. Aan de omstandigheid dat belanghebbende tijdens de reisdagen op het schip heeft gewerkt komt in deze geen betekenis toe.

6.5. Partijen zijn ook verdeeld over het antwoord op de vraag welke gebieden tot het continentaal plateau van een staat moeten worden gerekend. Belanghebbende heeft gesteld dat op basis van internationaal recht, in het bijzonder het VN-Zeerechtverdrag, dit plateau voor kuststaten het gebied van de zeebodem is dat zich uitstrekt tot minstens 200 zeemijl buiten de kustlijn. De inspecteur heeft gesteld dat hieraan nog een aanvullende voorwaarde is verbonden te weten dat het continentaal plateau niet dieper is dan 200 meter.

6.6. Het Hof leidt uit de stelling van de inspecteur af dat deze zich beroept op het Verdrag inzake het Continentaal Plateau zoals dat op 29 april 1958 is vastgelegd op de Zeeconferentie van de Verenigde Naties te Genéve. In dit Verdrag is - voor zover hier van belang - bepaald dat het continentaal plateau de zeebedding en de ondergrond omvat van de onder water gelegen gebieden die aan de kust aansluiten doch buiten de territoriale wateren zijn gelegen, tot een diepte van 200 meter of, daar voorbij, tot waar de diepte van de bovengelegen wateren de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen van die gebieden mogelijk maakt. Op 10 december 1982 is te Montego-Bay het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee (hierna ook: het Verdrag) vastgelegd. In dit Verdrag zijn de bepalingen van het eerder te Genéve vastgelegde verdrag grotendeels overgenomen doch is een andersluidende bepaling over de omvang van het continentaal plateau overeengekomen. In het Verdrag van 1982 is bepaald dat het continentaal plateau van een kuststaat de zeebodem omvat en de ondergrond van de onder water gelegen gebieden die zich buiten zijn territoriale zee uitstrekken door de natuurlijke voortzetting van zijn landterritorium tot de buitenste grens van de continentale rand, of tot een afstand van 200 zeemijl van de basislijnen vanwaar de breedte van de territoriale zee wordt gemeten wanneer de buitenste grens van de continentale rand zich niet tot die afstand uitstrekt. Op basis van artikel 77, derde lid, van het Verdrag beschikt een staat van rechtswege over dit continentaal plateau. Bij het Verdrag waren in het onderhavige jaar ruim 130 landen partij, waaronder landen als de Bahamas, Barbados, Cuba, Dominica, Frankrijk, Grenada, Haïti, Jamaïca, het Koninkrijk der Nederlanden en het Verenigd Koninkrijk. Hieruit volgt dat de door de inspecteur ingenomen stelling deels onvolledig en onjuist is en dat van de stelling van belanghebbende naar de bevindingen van het Hof niet kan worden gezegd dat daarmee wordt uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting zodat het Hof deze voor het onderhavige geschil als juist aanvaard. Daarbij overweegt het Hof dat het antwoord op de vraag hoe de landen de continentale plateaus onderling verdelen, voor het onderhavige geschil niet van belang is omdat voor belanghebbende slechts van belang is in hoeverre hij daar heeft verbleven dan wel daar vandaan en daar naartoe is gereisd. In de onderhavige procedure is omtrent het verblijf van belanghebbende in vorenbedoelde zin het volgende komen vast te staan.

6.7. Op en vanaf 14 februari 1999 tot 24 februari 1999 hadden de oefeningen in het kader waarvan belanghebbende op het schip verbleef - zo heeft belanghebbende ter zitting verklaard en blijkt uit de scheepscoördinaten - plaats in gebieden die uitsluitend zijn gelegen op minder dan 200 zeemijlen van de in het Caribische gebied gelegen eilanden: de Bahamas, De Dominicaanse Republiek en Puerto Rico, met tussentijdse verblijven in de haven van Roosevelt Roads (Puerto Rico).

6.8. Op en vanaf 29 maart 1999 tot 1 april 1999 is het schip langs de kust van Cuba en Haïti naar Willemstad te Curaçao gevaren om gedurende de periode tot en met 16 mei 1999 uitsluitend te verblijven, oefenen of te reizen in of tussen gebieden die zijn gelegen op minder dan 200 zeemijlen van de in het Caribische gebied gelegen eilanden of plaatsen Willemstad (Curaçao), La Guaira (Venezuela), Puerto Rico, St. Thomas, Roosevelt Roads (Puerto Rico) en San Juan (Puerto Rico).

6.9. Op en vanaf 17 mei 1999 tot en met 28 mei 1999 is het schip van San Juan (Puerto Rico) naar de thuishaven Den Helder gevaren.

6.10. Het Hof is gelet op het hiervoor overwogene van oordeel dat de verblijfsdagen van 14 februari 1999 tot 24 februari 1999 (10 dagen) en 29 maart 1999 tot 17 mei 1999 (49 dagen) in aanmerking genomen moeten worden en is voorts van oordeel dat de aan de thuisreis bestede reisdagen op en vanaf 17 mei 1999 tot en met 28 mei 1999 (12 dagen) moeten worden meegeteld nu het schip na geruime tijd uitsluitend in het uitzendgebied te hebben verbleven van San Juan (Puerto Rico) naar de thuishaven Den Helder is gevaren. Dit brengt met zich mee dat belanghebbende in het kader van de uitzending in 1999 op grond van het Besluit recht heeft op de 35%-aftrek voor een periode van 71 dagen.

6.11. Overeenkomstig de uitgangspunten die tussen partijen niet meer in geschil zijn moet deze aftrek als volgt worden berekend.

De elementen van de berekening zijn:

is ¦ 36.258 maal 35% is ¦ 12.690 minus ¦ 1.239 minus ¦ 589 is ¦ 10.862.

In verband met een door de inspecteur gemaakte telfout wijkt het bedrag van de aftrek af van het door partijen aangedragen bedrag. In de aanslag is reeds rekening gehouden met een forfaitaire beroepskostenaftrek van ¦ 3.174. Het belastbare inkomen van ¦ 111.339 moet daarom worden verminderd met ¦ 10.862 tot een bedrag van ¦ 100.477.

6.12. Voor zover belanghebbende toepassing van de Nedecoregeling ter zake van de overige uitzenddagen verzoekt met een beroep op de hardheidsclausule is het Hof van oordeel dat dit beroep moet worden verworpen, nu het Hof niet bevoegd is daarover te oordelen. De in artikel 63 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen bedoelde bevoegdheid om voor bepaalde gevallen of groepen van gevallen tegemoet te komen aan onbillijkheden van overwegende aard welke zich bij de toepassing van de belastingwet mochten voordoen, komt niet toe aan de rechter, maar is voorbehouden aan de Minister van Financiën.

6.13. Belanghebbende heeft zich tenslotte beroepen op het gelijkheidsbeginsel, door te stellen dat in de meerderheid van dezelfde gevallen de door belanghebbende bepleite aftrek ter zake van alle 124 uitzenddagen, wél is toegestaan. Voor zover belanghebbende heeft bedoeld te stellen dat voor toepassing van het gelijkheidsbeginsel niet alleen aan vergelijkbare gevallen binnen dezelfde eenheid betekenis toekomt, doch ook aan vergelijkbare gevallen binnen andere eenheden in Nederland, verwerpt het Hof deze stelling, gelet op onder meer het arrest van de Hoge Raad van 16 december 1998, nr. 33 088, BNB 1999/165. Voorts heeft belanghebbende -tegenover de weerspreking door de inspecteur- niet aannemelijk gemaakt dat er binnen de eenheid waaronder hij ressorteert, sprake is van de door hem bepleite afdoening in meer dan de helft van de vergelijkbare gevallen. Belanghebbendes stelling dat in dit verband de bewijslast voor zijn stellingen op de inspecteur rust, verwerpt het Hof omdat deze stelling onjuist is. Het beroep op het gelijkheidsbeginsel, voor zover op deze gronden berustend, faalt daarom.

6.14. Het door belanghebbende gedane beroep op schending van het gelijkheidsbeginsel kan, gelet op eerdergenoemd arrest van de Hoge Raad en het arrest van de Hoge Raad van 23 september 1998, nr. 33 088, BNB 1999/3, verder alleen nog slagen indien sprake is van landelijk beleid, begunstigend beleid van een andere eenheid of een bijzondere situatie ten gevolge waarvan een juiste wetstoepassing in vergelijkbare gevallen achterwege is gebleven en waarin een behoorlijke taakvervulling van de eenheden met zich meebrengt dat zij onderling ter voorkoming van een ongerechtvaardigde ongelijke behandeling van een bepaalde groep van belastingplichtigen een en ander hadden moeten afstemmen. Van een bijzondere situatie zoals die zich voordeed in het laatstgenoemde arrest van de Hoge Raad is naar het oordeel van het Hof geen sprake. Nu het Hof ook niet van vorenbedoeld beleid is gebleken oordeelt het Hof dat ook op deze grond het gelijkheidsbeginsel niet geschonden is.

7. Proceskosten

Het Hof acht termen aanwezig voor een veroordeling van een partij in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Aangezien gesteld noch gebleken is dat andere in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht vermelde kosten zijn gemaakt dan de reiskosten voor het bijwonen van een zitting te Amsterdam door belang-hebbende, zal het Hof de veroordeling tot die kosten beperken. Voor vergoeding komen in aanmerking de reiskosten per openbaar vervoer, niet zijnde taxi, laagste klasse. Het Hof begroot die kosten op € 15.

8. Beslissing

De uitspraak is vastgesteld op 6 augustus 2002 door mr. Van Ballegooijen, in tegenwoordigheid van mr. Couperus als griffier. De beslissing is op dezelfde dag ter openbare zitting uitgesproken.

Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.