Gerechtshof Amsterdam, 05-04-2006, AW0829, 04/04867

GERECHTSHOF TE AMSTERDAM

Derde Meervoudige Belastingkamer

Uitspraak

Op het beroep van X te Z, belanghebbende,

tegen

een uitspraak van de inspecteur van de Belastingdienst te P, de inspecteur.

1. Loop van het geding

1.2. Het beroep strekt tot vernietiging van de uitspraak van de inspecteur en tot het vaststellen van de aanslag naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 132.735.

1.3. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend en concludeert primair tot bevestiging van de bestreden uitspraak en subsidiair tot vernietiging van de bestreden uitspraak en nadere vaststelling van de aanslag naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 151.064.

1.4. Belanghebbende heeft een nader stuk met dagtekening 10 november 2005 ingediend.

1.5. De zaak is behandeld ter zitting van 23 november 2005 van de Zesde Enkelvoudige Belastingkamer. De griffier heeft van het verhandelde ter zitting een proces-verbaal opgemaakt, waarvan een afschrift aan deze uitspraak is gehecht.

1.6. De Zesde Enkelvoudige Belastingkamer heeft de zaak verwezen naar de Derde Meervoudige Belastingkamer. Belanghebbende heeft bij brief van 26 december 2005 laten weten, een mondelinge behandeling door de meervoudige kamer op prijs te stellen en heeft als bijlage een commentaar op de pleitnota van de inspecteur voor de zitting van 23 november 2005 meegezonden. De inspecteur heeft daarop gereageerd bij brief met bijlage van 14 februari 2006.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1 Belanghebbende heeft bij akte van levering op 1 juli 1998 het recht van eigendom verkregen van de woning gelegen aan het a-straat te Z, kadastraal bekend gemeente Amsterdam, sectie E, nummer 8979, groot 77 centiare. De woning werd geleverd krachtens een overeenkomst van koop en verkoop, waarbij belanghebbende een koopsom heeft betaald van f. 1.390.000, ofwel € 630.755. De woning, die belanghebbende heeft bestemd om met zijn gezin te bewonen is ingeschreven in het register van beschermde monumenten als bedoeld in artikel 6 van de Monumentenwet 1988. Zij is gebouwd in de achttiende eeuw.

2.2. In zijn aangifte voor het jaar 2002 heeft belanghebbende bij de bepaling van de persoonsgebonden aftrek inzake de uitgaven voor monumentenpanden de afschrijving van de woning berekend op € 22.114. Daarbij is hij uitgegaan van een afschrijving van 4% van de door hem gestelde aankoopwaarde van € 613.818 verminderd met een restwaarde van € 60.968, welke restwaarde gelijk wordt geacht aan de waarde van de ondergrond.

3. Geschil

In geschil is primair of de afschrijving op het monumentenpand dient te worden gesteld op het forfaitaire percentage van 15% van het bruto eigen woningforfait Subsidiair, voor het geval een andere methodiek van afschrijving mag worden gehanteerd, houdt partijen verdeeld de in aanmerking te nemen residuwaarde (in welk verband ook de waarde van de ondergrond tussen hen in geschil is) alsmede de te hanteren afschrijvingstermijn.

4. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen verwijst het Hof naar de stukken van het geding en de processen-verbaal van de zittingen.

5. Beoordeling van het geschil

5.2 Niet in geschil is dat in de periode van 1 januari 2001 tot 1 januari 2004 de Minister geen gebruik heeft gemaakt van de bevoegdheid om nadere regels te stellen, als bedoeld in artikel 6.31, vierde lid, van de Wet IB 2001. Met ingang van 1 januari 2004 is in artikel 41, eerste lid, van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 bepaald dat de afschrijving op een eigen monumentenwoning wordt gesteld op 15% van het bruto eigenwoningforfait. De inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat de oude regeling als uitgangspunt bij de totstandkoming van de monumentenregeling van de Wet IB 2001 heeft gegolden en dat die oude regeling zou worden gecontinueerd. Ter onderbouwing van dit standpunt heeft de inspecteur onder meer verwezen naar onderdeel B.6.8.a. van het Besluit van 30 november 2001, nr. CPP2001/3035M, BNB 2002/50, een zogenoemd “Vraag- en Antwoordbesluit”, waarin door de Directeur-Generaal Belastingdienst namens de staatssecretaris van Financiën op de vraag hoe de afschrijving moet worden berekend die als kosten bij een eigen woning/rijksmonument in aftrek kan worden gebracht, is geantwoord dat de afschrijving op monumentenpanden, evenals onder de Wet op de inkomstenbelasting 1964, wordt gesteld op 15% van het bruto-eigenwoningforfait en dat de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 nog in die zin zal worden aangevuld.

Anders dan de inspecteur lijkt te suggereren, kan dit “Vraag- en Antwoordbesluit” niet worden aangemerkt als een ministeriële regeling die is bedoeld in artikel 6.31, vierde lid, van de Wet IB 2001 en die als zodanig door middel van plaatsing in de Staatscourant is bekendgemaakt. Hetzelfde geldt voor de door de inspecteur gememoreerde kamerstukken. Hieruit volgt dat voor de wijze waarop de afschrijvingen op monumentenpanden worden vastgesteld voor het onderhavige jaar niet de in artikel 6.31, vierde lid, Wet IB 2001 bedoelde regeling is getroffen. Het gelijk is wat betreft dit primaire geschilpunt derhalve aan belanghebbende.

5.3 De inspecteur heeft onder meer gesteld dat geen sprake van afschrijving op het monumentenpand kan zijn omdat het bezit verplicht periodiek onderhoud met zich meebrengt, zodat geen slijtage aanwezig is. Het Hof verwerpt deze stelling bij gebrek aan feitelijke grondslag. Belanghebbende heeft betwist dat met betrekking tot zijn woning sprake is van verplicht periodiek onderhoud. Tegenover deze betwisting heeft de inspecteur zijn stelling vervolgens niet nader onderbouwd.

5.4 Met betrekking tot het subsidiaire geschilpunt stelt het Hof voorop dat geen van beide partijen erin is geslaagd tegenover de betwisting door de andere partij een berekening van de toe te passen afschrijving te verstrekken die het Hof zonder meer overtuigt. Daarom zal het Hof de afschrijving in goede justitie vaststellen op basis van de - in zoverre ook door partijen gevolgde - methode van het gedurende de in aanmerking te nemen afschrijvingsperiode lineair te verdelen verschil tussen aankoopprijs en restwaarde.

5.4.1. Daarbij gaat het Hof uit van de door de inspecteur gestelde, in de akte van levering vermelde en later ook door belanghebbende aanvaarde aankoopprijs van € 630.755 en rondt het dit bedrag voor de berekening van de afschrijving af op € 630.000.

5.4.2. Met betrekking tot de afschrijvingstermijn overweegt het Hof dat deze dient te worden gerelateerd aan de bouwkundige levensduur van het monumentenpand. De inspecteur meent dat deze op 60 jaar dient te worden gesteld en belanghebbende op 25 jaar. Nu geen van beide partijen doorslaggevende argumenten heeft gegeven voor de juistheid van zijn standpunt, stelt het Hof deze termijn in goede justitie vast op 40 jaar. Het afschrijvingspercentage bedraagt dan 2,5% per jaar.

5.5 Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat de inspecteur de afschrijving op het monumentenpand op een te laag bedrag heeft vastgesteld. Het beroep is mitsdien gegrond en de uitspraak op het bezwaarschrift dient te worden vernietigd. Het door de inspecteur vastgestelde belastbaar inkomen uit werk en woning van € 152.852 dient te worden verminderd met het verschil tussen € 9.250 en € 1.977, zijnde € 7.253, en te worden vastgesteld op € 145.599. De aanslag zal dienovereenkomstig moeten worden verminderd.

6. Proceskosten

Van voor vergoeding in aanmerking komende kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht is niet gebleken.

7. Beslissing

De uitspraak is vastgesteld op 5 april 2006 door mrs. E.A.G.van der Ouderaa, voorzitter, J.den Boer en D.J.De Korte, leden, in tegenwoordigheid van mr. B.A.E.G. Geel-Cieraad als griffier. De beslissing is op dezelfde dag ter openbare zitting uitgesproken.

Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van deze uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.