Gerechtshof Amsterdam, 04-07-2007, BA9930, 06/00287

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 05/3752 van de rechtbank Haarlem van 7 juni 2006 in het geding tussen

en

de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 9 mei 2007. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht.

2. Overwegingen

2.1. Voor de feiten verwijst het Hof naar hetgeen onder 2.1. tot en met 2.9. is vermeld in de uitspraak van de rechtbank. Over die feiten bestaat tussen partijen geen geschil zodat ook het Hof daarvan zal uitgaan.

2.3. In hoger beroep is – evenals voor de rechtbank – in geschil of belanghebbende in het jaar 2001 voor de boekwinst behaald bij verkoop van haar supermarkt ingevolge artikel 3.54 van de Wet op de inkomstenbelasting 2001 (hierna: de Wet IB 2001), in verbinding met artikel 8 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 een herinvesteringsreserve mocht vormen, en in het bijzonder of belanghebbende op 31 december 2001 een voornemen tot herinvestering had.

2.4. Uit artikel 3.54 Wet IB 2001 volgt dat het vormen en handhaven van een herinvesteringsreserve slechts mogelijk is indien en zolang het voornemen tot herinvestering van de bij de vervreemding van het bedrijfsmiddel behaalde opbrengst bestaat.

2.6. De rechtbank heeft vervolgens geoordeeld, kort gezegd, dat onder de gegeven omstandigheden aannemelijk is dat L. X in de loop van het jaar 2001 en in elk geval op 31 december 2001 het voornemen had tot de aankoop van een supermarkt en dat dit voornemen van L. X kan worden toegerekend aan (de directie van) belanghebbende.

2.7. De inspecteur heeft de juistheid van deze oordelen betwist en heeft aangevoerd dat de door de rechtbank gebezigde gronden ontoereikend zijn voor die oordelen.

2.9. Door de rechtbank is in aanmerking genomen, samengevat weergegeven, dat L. X in november 2001 een oriënterend gesprek heeft gevoerd met Y Retail, dat namens Y Retail in een brief van 13 mei 2004 aan belanghebbende is verklaard dat L. X daarbij optrad “als representant van” belanghebbende en dat de directeur van belanghebbende heeft verklaard dat L. X en haar partner de vrije hand hadden om zaken namens de vennootschap te regelen. Voorts neemt de rechtbank de binnen belanghebbende aanwezige financiële middelen in aanmerking. De inspecteur heeft daartegenover gesteld dat het gestelde voornemen met geen enkel bewijsstuk – zoals bijvoorbeeld notulen of besprekingsverslagen – is ondersteund, dat belanghebbende zich na de verkoop van haar supermarkt feitelijk is gaan toeleggen op het beleggen van de verkoopopbrengst in aandelen(fondsen) en dat de financiële middelen van belanghebbende ook zeer wel zouden kunnen worden aangewend voor een lening aan L. X.

2.10. Getoetst aan de in 2.8. geformuleerde norm, kan naar ’s Hofs oordeel niet worden gezegd dat belanghebbende, tegenover het gemotiveerde verweer van de inspecteur, het bestaan van een herinvesteringsvoornemen bij haar op 31 december 2001 aannemelijk heeft gemaakt. De door de rechtbank voor haar andersluidende beslissing gebezigde gronden zoals vermeld in 2.9. acht het Hof daartoe niet toereikend. Uit die gronden, ook in samenhang bezien, volgt naar ’s Hofs oordeel niet méér dan dat belanghebbende zich (mede) op een mogelijkheid om tot een vervangende investering over te gaan oriënteerde (hetgeen steun vindt in de in 2.2. vermelde brief), maar niet dat aannemelijk is dat in 2001 sprake was van een op herinvesteren gerichte wil van belanghebbende.

2.12. Uit al het vorenoverwogene volgt dat het gelijk aan de inspecteur is. Het hoger beroep is dus gegrond, de uitspraak van de rechtbank dient te worden vernietigd en het bij de rechtbank ingestelde beroep dient alsnog ongegrond te worden verklaard.

2.13. Het Hof acht geen termen aanwezig een partij te veroordelen in de kosten van het geding in hoger beroep. Nu de uitspraak van de inspecteur wordt bevestigd, zal de vernietiging van de uitspraak van de rechtbank zich in beginsel ook dienen uit te strekken tot de veroordeling van de inspecteur in de proceskosten in de procedure voor de rechtbank. Het Hof vindt geen aanleiding van dit beginsel af te wijken. Het Hof ziet ook niet in dat enig beginsel van behoorlijk bestuur de inspecteur zou nopen te berusten in de uitbetaling van de proceskostenvergoeding van de eerste aanleg, die – naar de inspecteur stelt: tegen interne instructies in – reeds heeft plaatsgevonden. Belanghebbende wist immers dat de inspecteur hoger beroep tegen de uitspraak had ingesteld en dat deze uitspraak dus nog niet onherroepelijk was geworden. Bij gebreke van bijzondere omstandigheden, waaromtrent niets is gesteld, is het dan niet onbehoorlijk van de inspecteur om in zijn hoger beroep te concluderen tot ongedaanmaking van de proceskostenvergoeding in eerste aanleg.

3. Beslissing

Aldus vastgesteld door mrs. J. den Boer, voorzitter, E.A.G. van der Ouderaa en P.F. Goes, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. J. Couperus als griffier. De beslissing is op 4 juli 2007 in het openbaar uitgesproken.