Gerechtshof Amsterdam, 23-05-2007, BA9953, 06/00190

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 05/3337 van de rechtbank Haarlem van 7 april 2006 in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 30 juli 2004 aan belanghebbende voor het jaar 2002 een aanslag opgelegd in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 35.265. Bij gelijktijdig genomen beschikking heeft hij een verzuimboete van € 113 opgelegd.

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 10 juni 2005, de aanslag en de verzuimboete gehandhaafd.

1.3. Bij uitspraak van 7 april 2006, verzonden op 12 april 2006, heeft de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) het door belanghebbende tegen de in 1.2. vermelde uitspraak ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 4 april 2007. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht.

2. Overwegingen

2.1.2. In het tot de gedingstukken behorende bezwaarschrift van 3 augustus 2004 staat onder meer het volgende:

“Ik maak ook bezwaar tegen de door u opgelegde verzuimboete ad € 113,- omdat ik tegen de aanmaning tot het doen van aangifte bijtijds bezwaar had gemaakt”.

2.3.2. De inspecteur heeft ter zitting van het Hof desgevraagd geantwoord dat naar zijn feitelijk oordeel redelijkerwijs geen voordeel van de film- en fotografieactiviteiten was te verwachten. Het Hof leidt daaruit af dat in hoger beroep niet (meer) tussen partijen in confesso is dat de film- en fotografieactiviteiten van belanghebbende als een resultaatswerkzaamheid in de zin van artikel 3.91 van de Wet IB 2001 moeten worden aangemerkt.

2.3.3. Naar ’s Hofs oordeel laten de door de rechtbank vastgestelde en door het Hof overgenomen feiten, waaronder met name de door belanghebbende aangegeven omzetten en resultaten van de jaren 1996 tot en met 2002 geen andere conclusie toe dan dat van de film- en fotografieactiviteiten redelijkerwijs geen voordeel was te verwachten en dat die activiteiten geen bron van inkomen vormen. De rechtbank heeft dan ook met juistheid geoordeeld dat de film- en fotografieactiviteiten niet kunnen worden aangemerkt als onderneming in de zin van de Wet IB 2001. Het bestaan van een duurzame organisatie van kapitaal en arbeid, het hebben van meerdere opdrachtgevers, het doen van investeringen, het aangaan van verbintenissen en het bij belanghebbende aanwezige winststreven – een en ander zoals door belanghebbende gesteld – kunnen daar niet aan afdoen.

2.3.4. Nu geen sprake is van een bron van inkomen, kunnen de film- en fotografieactiviteiten evenmin leiden tot een resultaat uit een werkzaamheid in de zin van artikel 3.91 van de Wet IB 2001. Voor zover partijen en de rechtbank van een andere opvatting zijn uitgegaan, is die opvatting strijdig met een juiste toepassing van het recht.

2.3.5. Uit het voorgaande volgt dat ter zake van de film- en fotografieactiviteiten niet enig bedrag tot het belastbaar inkomen uit werk en woning kan worden gerekend. Aan de vraag of en in hoeverre recht bestaat op aftrek van kosten ter zake van die activiteiten komt het Hof verder niet toe. Het voorgaande impliceert voorts dat belanghebbende geen recht heeft op investeringsaftrek en zelfstandigenaftrek.

2.3.6. In het licht van het vorenoverwogene valt voorts niet in te zien waarom de eigenwoningwaarde op een ander bedrag zou moeten worden gesteld dan het (volledige) bedrag van de vastgestelde WOZ-waarde. Evenals de rechtbank oordeelt het Hof dat de inspecteur het voordeel uit eigen woning juist heeft vastgesteld.

2.3.8. Nu ervan moet worden uitgegaan dat belanghebbende in verzuim was met de indiening van zijn aangifte, heeft de inspecteur terecht een verzuimboete als bedoeld in artikel 67a van de AWR opgelegd. Voor zover belanghebbende ook in hoger beroep nog zou opkomen tegen de hoogte van die boete, verenigt het Hof zich met het oordeel van de rechtbank dat de boete tot het juiste bedrag (voor een eerste verzuim) is opgelegd. Voor enige matiging ziet het Hof geen grond.

2.3.9. Het Hof deelt eveneens het oordeel van de rechtbank dat de inspecteur heeft voldaan aan de motiveringseis van artikel 3:46 van de Awb. Belanghebbende roept in hoger beroep nog de schending van het zorgvuldigheidsbeginsel in, maar verschaft daaraan geen feitelijke grondslag. Ook ambtshalve komt het Hof niet toe aan honorering van de desbetreffende grief.

3. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus vastgesteld door mrs. E.A.G. van der Ouderaa, voorzitter en J. den Boer en E.F. Faase, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. J. Couperus als griffier. De beslissing is op 23 mei 2007 in het openbaar uitgesproken.