Gerechtshof Amsterdam, 12-09-2007, BC4172, 06/00378

GERECHTSHOF AMSTERDAM

Kenmerk 06/00378

X,

wonende te Z,

belanghebbende,

gemachtigde D,

de inspecteur van de Belastingdienst P,

de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

De inspecteur heeft met dagtekening 25 maart 2004 aan belanghebbende voor het tijdvak 1 januari 2001 tot en met 31 december 2002 een naheffingsaanslag loonbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd ten bedrag van € 23.599. Gelijktijdig is een vergrijpboete opgelegd van € 11.799.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 12 augustus 2005, de naheffingsaanslag verminderd tot € 6.581 en de boete verminderd tot € 1.000.

Bij uitspraak van 7 augustus 2006, verzonden op 16 augustus 2006, heeft de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) het daartegen door belanghebbende ingestelde beroep gegrond verklaard, de uitspraak inzake de naheffingsaanslag gehandhaafd en de boete verminderd tot € 900.

Tegen deze uitspraak heeft (de gemachtigde van) belanghebbende hoger beroep ingesteld bij beroepschrift van 19 september 2006, bij het Hof ingekomen op 20 september 2006, en aangevuld bij brief van 18 oktober 2006.

De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend en daarbij incidenteel hoger beroep ingesteld.

“4.2. (…) Op de kopie van het paspoort van A is duidelijk te zien dat er geknoeid is met de geboortedatum. Reeds hierom heeft [belanghebbende] naar het oordeel van de rechtbank in redelijkheid niet kunnen aannemen dat dit document echt was.

Op de kopie van het paspoort van B is duidelijk te zien dat de pasfoto er later op is geplakt. Daar komt bij dat de handtekening op de loonbelastingverklaring geen enkele gelijkenis vertoont met de handtekening op de kopie van het paspoort. Deze omstandigheden leiden de rechtbank tot de conclusie dat [belanghebbende] in redelijkheid niet heeft kunnen aannemen dat het paspoort van B echt was.

De foto op de kopie van het paspoort van C lijkt er eveneens te zijn opgeplakt. Daar komt bij dat op de loonbelastingverklaring niet als achternaam C is ingevuld, doch de naam G gevolgd door de initiaal J. Op de kopie van het paspoort is echter vermeld dat Cs voornamen Jan G zouden zijn. Voorts vermeldt de aan [belanghebbende] verstrekte brief van de Belastingdienst waarbij een sofinummer aan C zou zijn verstrekt in het briefhoofd slechts de voornamen Jan G en wordt nergens in die brief de achternaam vermeld die in het paspoort staat. Dit een en ander in aanmerking genomen, heeft [belanghebbende] in redelijkheid niet kunnen aannemen dat het paspoort van C echt was.”

“4.3. […] Eerst in zijn verweerschrift heeft [de inspecteur] het standpunt ingenomen dat [belanghebbende] grove schuld kan worden verweten. [Belanghebbende] heeft gelegenheid gehad dat verwijt ter zitting te bestrijden. Onder deze omstandigheden kan niet worden gezegd dat [belanghebbende] (…) in zijn verdediging zodanig is geschaad dat in dat opzicht niet meer kan worden gesproken van een eerlijke behandeling van de zaak (…).

In de tweede plaats overweegt de rechtbank (…) dat [belanghebbende] bij de vaststelling van de identiteit van de werknemers A, B en C zeer nonchalant en onvoorzichtig is geweest. [Belanghebbende] heeft daarbij dermate lichtvaardig gehandeld dat het aan zijn grove schuld is te wijten dat te weinig belasting is geheven.”

2.6.3. Tot de stukken behoort een kopie (van een kopie) van een Duits paspoort van A. Daarop is waar te nemen dat het cijfer “zes” van A’ geboortejaar iets vetter en iets anders ten opzichte van de andere cijfers van het geboortejaar is weergegeven en in zoverre afwijkt van de overige cijfers van diens paspoort. Het Hof stelt voorop dat een werkgever op een afschrift van een document dat dient om de identiteit van zijn werknemer vast te stellen, geen wijzigingen of verduidelijkingen behoort aan te brengen. Dit kan anders zijn indien de werkgever daarvoor een adequate verklaring geeft. De verklaring die belanghebbende gegeven heeft acht het Hof echter ongeloofwaardig. Van belang hierbij acht het Hof dat belanghebbende over het aanbrengen van de zes – hoewel het volgens belanghebbende om een handeling van hem ging die hij slechts eenmaal verricht heeft - vage en soms tegenstrijdige verklaringen heeft afgelegd. Ter zitting kon hij zich aanvankelijk niet meer herinneren wie de ‘verduidelijking’ van de ‘6’ op de kopie had aangebracht; hij zelf dan wel iemand anders. Uiteindelijk verklaarde hij dat hij de verduidelijking had aangebracht, zij het dat hij zich aanvankelijk niet meer kon herinneren of hij dat met de hand dan wel met een typemachine had gedaan. Naderhand verklaarde hij met stelligheid dat dit met de pen was gebeurd. Het Hof acht deze verklaringen te meer ongeloofwaardig omdat de ‘6’, gelet op de kwaliteit ervan, nagenoeg zeker niet met de pen kan zijn aangebracht en het bovendien tijd en grote nauwkeurigheid vereist om de ‘6’ met een typemachine op de exacte plek (precies over de – in de optiek van belanghebbende - aanwezige ‘6’) te plaatsen. Daar komt bij dat belanghebbende – hoewel de inspecteur zijn standpunt met betrekking tot de ‘6’ ten minste reeds in zijn verweerschrift in eerste aanleg aan de orde had gesteld – eerst in zijn beroepschrift in hoger beroep met een verklaring voor de verduidelijking komt.

Het Hof acht aannemelijk, dat hetzij het paspoort is vervalst (door de geboortedatum van de houder ervan te veranderen in 1962), hetzij de kopie van het paspoort is veranderd door degene die de kopie aan belanghebbende heeft overhandigd, dan wel door belanghebbende, ingeval hij zelf een kopie heeft gemaakt (door op de kopie de geboortedatum te wijzigen in 1962). In beide gevallen heeft de inspecteur terecht – voor wat betreft A - het anoniementarief toegepast. Immers in geval sprake was van een vervalst paspoort of van een door een ander dan belanghebbende vervalste kopie, wist belanghebbende of had hij – gelet op de duidelijk afwijkende ‘6’ - kunnen weten dat hem onjuiste gegevens werden verstrekt, dan wel, in geval hij zelf de kopie heeft gewijzigd, dat hij onjuiste gegevens in zijn loonadministratie opnam

2.7.3. Tot de stukken behoort een kopie (van een kopie) van een Duits paspoort van B. Daarop is waar te nemen dat de onderzijde van de pasfoto niet geheel evenwijdig loopt aan de overige horizontale lijnen van het paspoort. Op dit punt is naar het oordeel van het Hof – en voorzover dit op basis van de stukken is te beoordelen – niet sprake van een zodanige afwijking ten opzichte van een normale situatie dat belanghebbende op die grond (in redelijkheid) aan de authenticiteit van het paspoort had behoren te twijfelen. Dit laatste geldt ook voor de kwaliteit van die foto overigens, reeds omdat op basis van de tot het dossier behorende kopie niet is vast te stellen of die foto ook op het origineel van het paspoort zo onduidelijk is dan wel dat die onduidelijkheid verband houdt met de kwaliteit van die reproductie. Ook indien ervan wordt uitgegaan dat het paspoort van B is vervalst, acht het Hof het op grond van hetgeen hiervoor daaromtrent is vermeld, niet aannemelijk dat belanghebbende dit in het kader van de verificatie van die gegevens heeft geweten dan wel redelijkerwijs heeft moeten weten. Het verschil tussen de handtekening op de loonbelastingverklaring en die op (de kopie van) het paspoort acht het Hof niet zodanig significant dat belanghebbende op die grond redelijkerwijs heeft moeten beseffen dat één of meer van die gegevens onjuist waren. Dit laatste nog daargelaten dat de inspecteur – naar het Hof diens standpunt begrijpt – uitsluitend op grond van de enigszins van elkaar afwijkende handtekeningen ter zake van B niet zou hebben nageheven.

Niet is komen vast te staan dat het ontbreken van een adres in de brief waarin de belastingdienst een werknemer mededeling doet van diens SoFi-nummer zodanig uitzonderlijk is dat belanghebbende, nu het adres in de desbetreffende brief van B ontbreekt, om die reden (in redelijkheid) aan de authenticiteit van het identiteitsbewijs van B had moeten twijfelen.

2.8.3. Tot de stukken behoren (een kopie van) een kopie van een Duits paspoort van “C”, op hem betrekking hebbende kopieën van een loonbelastingverklaring en een brief waarin zijn SoFi-nummer is vermeld. In deze brief en in de loonbelastingverklaring is als naam vermeld “Jan. G”, respectievelijk “G J.”, terwijl de naam die in het paspoort is vermeld “C Jan. G” luidt. Vaststaat dat evenvermelde brief, de loonbelastingverklaring en een kopie van het paspoort in de administratie van belanghebbende zijn opgenomen. Het Hof gaat ervan uit dat belanghebbende in het kader van de indiensttreding van “C” van deze stukken heeft kennis genomen. Alsdan moet hem redelijkerwijs zijn opgevallen dat in die stukken van elkaar verschillende naamgegevens zijn vermeld, op welke grond belanghebbende naar het oordeel van het Hof redelijkerwijs heeft moeten beseffen dat niet al die gegevens juist konden zijn. Immers, indien de desbetreffende werknemer C heet, dan is door hem in de loonbelastingverklaring ten onrechte vermeld dat hij J. G heet, en indien hij J. G heet, dan is in het paspoort ten onrechte vermeld dat hij Jan G C heet (nog daargelaten de mogelijkheid dat de desbetreffende werknemer in werkelijkheid nog weer een andere naam heeft). Nu in beide situaties, gelet op hetgeen is bepaald in artikel 26b van de Wet, het anoniementarief van toepassing is, kan verder in het midden blijven welk van de onderscheiden mogelijkheden zich heeft voorgedaan. Hieraan doet niet af de omstandigheid dat indien de loonbelastingverklaring onjuist is, omdat daarop ten onrechte niet de juiste naam van belanghebbende is vermeld, belanghebbende langs andere weg van die naam – verondersteld dat C de juiste naam is – op de hoogte was.

Voor zover de inspecteur bij de motivering van zijn standpunt slechts is uitgegaan van een mogelijke onjuistheid of valsheid van het paspoort, doet zulks aan het vorenoverwogene niet af, omdat het geschil – dat ziet op de vraag of terecht het anoniementarief is toegepast – niet uitsluitend de vraag betreft of belanghebbende heeft geweten dan wel redelijkerwijs heeft moeten weten dat het paspoort van C onjuiste gegevens bevat.

2.9.1. Met betrekking tot de in geschil zijnde boete heeft belanghebbende in appel geen afzonderlijke argumenten daartegen aangevoerd. De inspecteur heeft tegen de beslissing van de rechtbank inzake de boete incidenteel appel ingesteld, omdat hij meent dat de redelijke termijn van artikel 6, eerste lid, EVRM niet is overschreden. Daartoe heeft hij onder meer aangevoerd dat belanghebbende akkoord is gegaan met een verlenging van de termijn waarbinnen de inspecteur uitspraak diende te doen. Ter zitting heeft de inspecteur verklaard dat deze termijnverlenging (mede) noodzakelijk was in verband met een behoefte aan afstemming op landelijk niveau.

Belanghebbende heeft hiertegen ter zitting verweer kunnen voeren.

2.9.2. Naar het oordeel van het Hof ziet de instemming van belanghebbende met het verzoek van de inspecteur om de genoemde termijn verlengd te krijgen uitsluitend op een afzien door belanghebbende van de mogelijkheid om na het verstrijken van de termijn voor het doen van uitspraak op bezwaar tegen een op de voet van artikel 6:2, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) met het niet doen van zo’n uitspraak gelijk te stellen besluit, op die grond in beroep te gaan. Nog afgezien van de vraag of – aldus begrepen – belanghebbende aan die instemming zou kunnen worden gehouden, kan die instemming zonder dat dit meer uitdrukkelijk tot uiting is gebracht niet (mede) worden opgevat als een bewilliging in een opschorten of verlengen van de redelijke termijn van artikel 6, eerste lid, EVRM. Om die reden verklaart het Hof het incidentele beroep van de inspecteur ongegrond.

Nu de rechtbank overigens op goede gronden heeft beslist dat de redelijke termijn is overschreden sluit het Hof zich bij dat oordeel aan.

Het Hof

verklaart belanghebbendes beroep gegrond;

verklaart het incidentele beroep van de inspecteur ongegrond;

vernietigt de uitspraak van de rechtbank;

verklaart het bij de rechtbank ingestelde beroep gegrond;

vernietigt de uitspraak van de inspecteur;

vermindert de naheffingsaanslag tot € 4.194;

vermindert de boete tot € 600;

veroordeelt de inspecteur in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van € 1.473,16 en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten aan belanghebbende moet vergoeden;

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze voor de behandeling van het

beroep en het hoger beroep betaalde griffierecht van in totaal € 142.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.