Gerechtshof Amsterdam, 06-05-2008, BD1718, 06-00530

tweede meervoudige belastingkamer

proces-verbaal

van de mondelinge uitspraak op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak met kenmerk AWB 05/438 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) van 24 oktober 2006 in het geding tussen

belanghebbende

en

Het hoger beroep is behandeld ter zitting van 21 april 2008. Namens de inspecteur is verschenen is A. De gemachtigden van belanghebbende hebben telefonisch medegedeeld uit kostenoverwegingen niet aanwezig te zullen zijn.

Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Gronden

1.1. Belanghebbende was in het jaar 2003 in dienstbetrekking bij B B.V. (hierna: de werkgeefster). Door zijn werkgeefster werden aan belanghebbende in 2003 twee personenauto’s ter beschikking gesteld, te weten van 1 januari tot en met 28 februari een auto met een cataloguswaarde van € 25.387 en van 28 februari tot en met 31 december een auto met een cataloguswaarde van € 24.416 (hierna: de auto’s).

1.2. Belanghebbende deed voor het jaar 2003 aangifte van een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 53.742. Onderdeel daarvan maakte uit een bedrag ad € 2.432. Voormeld bedrag is het verschil tussen € 3.692, zijnde het aangegeven privé-gebruik auto, en de door belanghebbende daarvoor betaalde vergoeding ad € 1.260. Belanghebbende vermeldde een aantal van 5.857 kilometers voor privé-gebruik en paste het percentage van 15 als bedoeld in artikel 3.145, vierde lid, aanhef en onderdeel b, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB) toe.

1.3. Bij het vaststellen van de aanslag week de inspecteur af van de aangifte en stelde hij het privé-gebruik auto op 25 procent. De inspecteur berekende de correctie op € 1.191 en stelde het belastbare inkomen uit werk en woning vast op € 54.933. Het door belanghebbende tegen de aanslag ingediende bezwaar is door de inspecteur bij uitspraak van 14 januari 2005 afgewezen.

1.4. Belanghebbende heeft tijdig beroep bij de rechtbank ingesteld tegen de onder 1.3 vermelde uitspraak. De rechtbank heeft dit beroep bij de in hoger beroep bestreden uitspraak ongegrond verklaard, overwegende:

“4.4 Door eiser (Hof: belanghebbende) is betoogd dat artikel 22, tweede lid, URIB wegens strijd met artikel 3.145, vierde lid, Wet IB 2001 onverbindend is en dat het hem daarom vrij staat op andere wijze aan te tonen dat hij minder dan 6000 kilometers heeft gereden voor privé-doeleinden.

4.5 De rechtbank volgt eiser daarin niet. Dat in artikel 3.145, vierde lid, Wet IB 2001 wordt gesproken over ‘een’ rittenregistratie en niet over ‘de’ rittenregistratie’ brengt niet met zich dat iedere vorm van administratie een te aanvaarden bewijs vormt. De aan het bewijs te stellen eisen zijn neergelegd in artikel 22, tweede lid, URIB. De bevoegdheid deze regels te stellen is gebaseerd op het zesde lid van artikel 3.145 Wet IB 2001. Die bepaling biedt daartoe een toereikende bevoegdheid.

4.6 Nu onweersproken is gebleven dat de door eiser overgelegde – achteraf opgemaakte – rittenadministratie niet aan de in de URIB gestelde eisen voldoet en de rechtbank niet anders is gebleken, heeft eiser niet aan de op hem rustende bewijslast voldaan.

4.7 Voorzover eiser ter onderbouwing van zijn standpunt zich beroept op het besluit van de Staatssecretaris van Financiën van 30 januari 2002, nr. DGB2001/1744, V-N 2002/8.13, waarin is toegezegd dat het samenstel van rapportage en onderliggende bescheiden de rittenregistratie vormt die als bewijs van het feitelijke privé-gebruik dient, kan hem dit evenmin baten. Zoals eiser zelf ook terecht opmerkt betreft genoemde rapportage de zogenoemde Black-Box-rapportage, waarbij middels Black-Box-systemen de met de auto verreden kilometers nauwkeurig worden vastgelegd. Van Black-Box-rapportage is in het onderhavige geval geen sprake.

4.8 Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

Daar eiser in het ongelijk is gesteld bestaat in het algemeen geen aanspraak op vergoeding van door hem gemaakte kosten. De rechtbank ziet evenwel in het onderhavige geval aanleiding voor een proceskostenveroordeling, nu een eerdere behandeling ter zitting op 14 september 2005 geen doorgang heeft kunnen vinden, hetgeen aan verweerder (Hof: de inspecteur) was te wijten. De hoogte van de vergoeding is bepaald op € 322, de forfaitaire vergoeding voor het verschijnen ter zitting in een gemiddeld zware zaak.”

2. In geschil is de omvang van het privé-gebruik auto, alsmede de door de rechtbank toegekende proceskostenvergoeding.

4.2. Het door belanghebbende overgelegde overzicht van verreden kilometers, dat achteraf is opgemaakt, vermeldt slechts de ritten voor woon-werkverkeer en werkbezoeken B, steeds voor exact hetzelfde aantal honderden meters, terwijl het aantal voor privé-doeleinden gereden kilometers wordt berekend door het totale aantal gereden kilometers te verminderen met de som van de kilometers voor woon-werkverkeer en werkbezoeken. Het door belanghebbende ingebrachte overzicht wordt niet met nadere bewijsstukken inzake de registratie van kilometers gestaafd. In dit verband heeft belanghebbende gesteld dat hij niet beschikt over een afsprakenagenda. Het enige nadere stuk dat inzicht zou geven met betrekking tot de op een bepaalde dag gereden kilometers – de verklaring omtrent de onderhoudsbeurt op 12 december 2003 bij de garage in Q – doet dat niet, aangezien het overzicht voor 12 december 2003 slechts het standaardaantal kilometers voor woon-werkverkeer vermeldt.

4.3. Uit de onder 4.2 vermelde feiten en omstandigheden, in hun onderling verband bezien, concludeert het Hof dat belanghebbende niet overtuigend heeft aangetoond dat hij in 2003 met de desbetreffende auto’s niet meer dan 6000 kilometer voor privé-doeleinden heeft gereden. Op grond van die feiten en omstandigheden is naar het oordeel van het Hof evenmin aannemelijk, laat staan overtuigend aangetoond, dat belanghebbende niet meer dan 8000 kilometer voor die doeleinden gereden heeft.

4.4. Hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd omtrent een Black-Box-administratie, treft geen doel. Belanghebbende heeft immers geen nadere bewijsstukken, die volgens de staatssecretaris ook in die situatie zijn vereist, in het geding gebracht.

4.5. Uit het onder 4.3 en 4.4 overwogene volgt dat belanghebbende ook zonder de in artikel 22 Uitv.reg. vereiste rittenadministratie niet overtuigend heeft aangetoond dat de bijtelling van 25% van de catalogusprijs van de auto’s te zijnen aanzien niet van toepassing is. Daarvan uitgaande komt hetgeen belanghebbende omtrent het al dan niet verbindend zijn van artikel 22, tweede lid, van de Uitv.reg. heeft aangevoerd niet meer aan de orde.

4.6. Op grond van al het vorenoverwogene dient te worden geconcludeerd dat de aanslag eerder te laag dan te hoog is vastgesteld.

5. Belanghebbendes stelling dat de rechtbank bij de proceskostenveroordeling de werkelijke kosten had dienen te vergoeden, treft geen doel. Blijkens artikel 2, derde lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht kan in bijzondere omstandigheden van het eerste lid – het puntensysteem – worden afgeweken. De omstandigheid dat de inspecteur ten gevolge van een voor zijn rekening komend misverstand niet ter zitting is verschenen, is naar het oordeel van het Hof niet van een zodanige orde dat gezegd kan worden dat sprake is van een bijzondere omstandigheid in de zin van voormeld derde lid. Dit te minder nu het niet verschijnen ter zitting door de inspecteur op zichzelf geen reden vormt de mondelinge behandeling van de zaak door de rechtbank uit te stellen en de inspecteur daarom kennelijk ook niet heeft gevraagd.

6. De slotsom is dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

7. Het Hof ziet geen aanleiding voor een vergoeding van proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.