Gerechtshof Amsterdam, 02-06-2008, BD3847, 06/00518

tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[X] te [P], belanghebbende,

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 06/2130 van de rechtbank Haarlem (verder: de rechtbank) van 26 oktober 2006 in het geding tussen

belanghebbende en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft aan belanghebbende voor het jaar 2002 een aanslag in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 4.516 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 11.154.

1.2. Belanghebbende heeft tegen de aanslag bezwaar gemaakt. De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 17 januari 2006 de aanslag gehandhaafd.

1.3. Belanghebbende heeft tegen voornoemde uitspraak beroep ingesteld bij de rechtbank. Met de in de aanhef vermelde uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

1.4. Tegen de onder 1.3 vermelde uitspraak van de rechtbank heeft belanghebbende hoger beroep ingesteld bij beroepschrift, gedagtekend 1 december 2006 en ingekomen bij het Hof op 4 december 2006.

1.5. De inspecteur heeft op 12 februari 2007 een verweerschrift ingediend.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 21 april 2008. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat als bijlage aan deze uitspraak is gehecht.

2. Overwegingen

2.1. De feiten

Voor de feiten verwijst het Hof met instemming van partijen naar hetgeen door de rechtbank dienaangaande is vastgesteld.

2.2. Het geschil

In hoger beroep is het geschil beperkt tot het antwoord op de vraag of de door belanghebbende ten behoeve van hemzelf gedane betalingen aan een natuurgenezer als buitengewone uitgaven wegens ziekte of invaliditeit als bedoeld in artikel 6.16 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) bij hem in aftrek kunnen worden gebracht.

2.3. Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard. Zij heeft daartoe onder meer het volgende overwogen:

“ 4.2. Tussen partijen is niet meer in geschil, dat de natuurgenezer, nu hij niet is ingeschreven in het BIG-register, niet zelf kan worden aangemerkt als een erkend genees- of heelkundige, zodat de uitgaven voor zijn behandelingen niet rechtstreeks als buitengewone uitgaven voor aftrek in aanmerking kunnen komen.

4.3. Reeds onder de oude Wet op de inkomstenbelasting is in de jurisprudentie aanvaard, dat kosten van behandeling door een persoon die niet zelf als genees- of heelkundige kan worden aangemerkt, toch als buitengewone lasten voor aftrek in aanmerking kunnen komen, maar dan moet wel aan bijzondere voorwaarden zijn voldaan. Die jurisprudentie heeft na invoering van de Wet op de Inkomstenbelasting 2001 zijn betekenis voor zover thans van belang behouden. De Hoge Raad heeft onder meer in zijn arrest van 22 oktober 1980 (nummer 20145, BNB 1980/319) geoordeeld, dat voorwaarde voor aftrek van dergelijke kosten is dat de behandeling plaatsvindt op voorschrift en/of onder begeleiding van een naar Nederlandse begrippen als genees- of heelkundige aan te merken hulpverlener. In andere uitspraken wordt deze voorwaarde ook omschreven als de eis dat de behandeling plaats vindt onder verantwoording van een arts. Ook wordt de eis omschreven als het behandelen op aanwijzing van een medicus. Deze eis moet zo worden begrepen dat de medicus de patiënt niet alleen “de weg heeft gewezen” naar een niet erkend medicus, maar dat de verwijzend arts op die behandeling ook toezicht houdt en die behandeling begeleidt. De arts moet als het ware de medische noodzaak van die behandeling voor zijn rekening nemen. De rechtbank ziet thans geen grond voor een andere uitleg van de wet.

4.4. Ter zitting heeft verweerder (Hof: de inspecteur) erkend dat de verklaring van de huisarts van 11 september 2006 als geloofwaardig tot uitgangspunt voor de beoordeling in onderhavige zaak kan worden genomen. De rechtbank laat daarom eerdere verklaringen van de huisarts en de collega-huisarts die zich in het dossier bevinden, wat daar ook van zij, buiten beschouwing.

4.5. De inhoud van de verklaring van 11 september 2006 is echter onvoldoende om de conclusie te wettigen dat de behandelingen door Van Beek in 2002 op aanwijzing van de huisarts hebben plaatsgevonden.

(...)

2.4. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken en het verhandelde ter zitting.

2.5. Relevante bepalingen

2.6. Overwegingen

2.6.1. De huisarts van belanghebbende heeft bij een geschrift van 11 september 2006 verklaard dat belanghebbende zijn toevlucht heeft moeten zoeken buiten het reguliere medische circuit en dat belanghebbende door hem, na overleg met een collega, is verwezen naar R. van Beek. Vast staat dat Van Beek geen arts is, noch paramedisch geschoold c.q. geregistreerd in het register als bedoeld in de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg.

2.6.2. Een verwijzing als onder 2.6.1 bedoeld is op zichzelf onvoldoende om de door belanghebbende voor de behandeling door Van Beek gedane uitgaven aan te merken als uitgaven, bedoeld in artikel 6:17, eerste lid, onderdeel a, van de Wet IB 2001. Gelet op de ter zake geldende jurisprudentie dient daarvoor mede sprake te zijn van rechtstreeks toezicht of rechtstreekse begeleiding door een arts of medisch geschoolde hulpverlener.

2.6.5. Uit het vorenoverwogene volgt dat het gelijk aan de inspecteur is. Het hoger beroep is ongegrond, zodat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

2.7. Proceskosten

2.7.1. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

3. De beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is vastgesteld op 2 juni 2008 door mrs. A. Bijlsma, voorzitter, J.P.A. Boersma en D.B. Bijl, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. M.H.A. Brands, griffier. De beslissing is op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken.