Gerechtshof Amsterdam, 09-04-2008, BD4336, 07/00241 tot en met 07/00244

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaken no. AWB 05/6458 tot en met 06/6461 van de rechtbank Haarlem van 10 april 2007 in het geding tussen

belanghebbende,

en

de inspecteur van de Belastingdienst Amsterdam, de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

De inspecteur heeft aan belanghebbende de volgende naheffingsaanslagen loonbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd:

2. Overwegingen

2.1. Voor de feiten verwijst het Hof naar hetgeen onder 2.1. tot en met 2.6. is vermeld in de uitspraak van de rechtbank, zoals dat hieronder is ingelast:

2.2. De loonkosten van de ID-werknemers worden langs twee wegen gesubsidieerd. Enerzijds wordt via de gemeente een loonkostensubsidie verstrekt via N.V. Werk. Hiervoor geldt als voorwaarde dat de ID-werknemers beschikken over een ID-verklaring die wordt afgegeven door de Sociale Dienst. Aan belanghebbende zijn vorenbedoelde ID-verklaringen afgegeven. Anderzijds kan belanghebbende een afdrachtvermindering voor langdurig werklozen claimen.

2.3. Op 8 oktober 2003 heeft belanghebbende suppletieaangiften ingediend voor de jaren 1999 en 2000. Op 7 april 2004 heeft belanghebbende suppletieaangiften ingediend voor de jaren 1999 tot en met 2003 waarbij de eerder ingediende suppletieaangiften zijn komen te vervallen.

2.4. Tijdens een boekenonderzoek is de aanvaardbaarheid van de suppletieaangiften onderzocht. De bevindingen daarvan zijn verwoord in een controlerapport van 19 januari 2005. Uit het onderzoek is gebleken dat belanghebbende voor een aantal ID-werknemers afdrachtvermindering van loonbelasting/premie volksverzekering voor langdurig werklozen heeft geclaimd, terwijl voor hen geen verklaring langdurig werklozen als bedoeld in artikel 8, lid 1, van de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen (hierna WVA-verklaring) in de administratie aanwezig was.

2.5. De verklaring voor het ontbreken van een aantal WVA-verklaringen is dat belanghebbende deze niet tijdig heeft aangevraagd bij het Arbeidsbureau dan wel het Centrum voor Werk en inkomen (hierna: CWI).

2.6. Van de nageheven enkelvoudige belasting hebben de volgende bedragen betrekking op de vermindering afdracht langdurig werklozen:

Bij de uitspraken op bezwaar is met betrekking tot de naheffingsaanslag met nummer [1234.56.789].A.01.9500 de enkelvoudige belasting, voorzover deze ziet op de vermindering afdracht langdurig werklozen, met € 10.723 (ƒ 23.631) verminderd tot € 25.441.

2.2. Tussen partijen was voor de rechtbank in geschil of de naheffingsaanslagen terecht zijn opgelegd voor zover deze zien op de afdrachtvermindering voor langdurig werklozen en of terecht boetes zijn opgelegd.

2.3. De van toepassing zijnde bepalingen uit de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen luidden in de desbetreffende jaren als volgt:

2.4. De van toepassing zijnde bepalingen van de Uitvoeringsregeling langdurig werklozen luidden in de desbetreffende jaren als volgt:

2.5. Voor het oordeel van de rechtbank verwijst het Hof naar hetgeen onder 4.1. tot en met 4.9. is vermeld in de uitspraak van de rechtbank, zoals dat hieronder is ingelast. Het Hof gaat er daarbij van uit dat in 4.1 sprake is geweest van een verschrijving en dat daar voor ‘Uitvoeringsregeling Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen’ moet worden gelezen ‘Uitvoeringsregeling langdurig werklozen’:

4.1. Op grond van artikel 8, lid 1, van de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen (hierna: de Wet) is de afdrachtvermindering langdurig werklozen (voor zover hier van belang) van toepassing met betrekking tot de werknemer voor wie de inhoudingsplichtige over een WVA-verklaring beschikt.

Artikel 9, lid 1, van de Wet bepaalt dat de verklaring langdurig werkloze een schriftelijk stuk is, waarin de Centrale organisatie werk en inkomen jegens de inhoudingsplichtige verklaart dat de aanstaande werknemer of de werknemer een langdurig werkloze is onderscheide[n]lijk was op het tijdstip voorafgaand aan de aanvang van de dienstbetrekking.

Artikel 13 van de Wet juncto artikel 2 van de [Uitvoeringsregeling langdurig werklozen] (hierna: de Uitvoeringsregeling) bepaalt dat de inhoudingsplichtige uiterlijk binnen vier maanden (tot 1 juli 1999 binnen twee maanden) na de dag van indiensttreding van de langdurig werkloze, de arbeidsorganisatie verzoekt de WVA-verklaring te verstrekken. Een verzoek dat na de genoemde periode wordt gedaan, wordt niet in behandeling genomen.

4.2. Vaststaat dat belanghebbende niet over WVA-verklaringen beschikte in de zin van de hiervoor vermelde wettelijke regeling. Op grond van de hiervoor vermelde wettelijke regeling heeft belanghebbende derhalve geen recht op de vermindering afdracht langdurig werklozen.

4.3. Belanghebbende beroept zich op toepassing van het vertrouwensbeginsel. Zij stelt zich op het standpunt dat zij voor de betreffende werknemers voldoet aan alle materiële vereisten voor verkrijging van een WVA-verklaring. De benodigde WVA-verklaringen zijn enkel niet aanwezig omdat deze buiten de in artikel 2 van de Uitvoeringsregeling genoemde termijn zijn aangevraagd. Belanghebbende voert aan dat zij onder die omstandigheden erop mag vertrouwen dat de inspecteur met toepassing van artikel 65 van de Algemene wet rijksbelastingen (hierna: AWR) ambtshalve de vermindering afdracht langdurig werklozen van toepassing verklaart en de naheffingsaanslagen vernietigt respectievelijk op dit punt vermindert.

4.4. De inspecteur heeft ter zitting verklaard dat in gevallen als de onderhavige nooit artikel 65 AWR wordt toegepast.

4.5. Het beroep van belanghebbende op het vertrouwensbeginsel slaagt niet. Nog daargelaten de stelling van belanghebbende dat zij voldoet aan de materiële voorwaarden voor verkrijging van de WVA-verklaringen, is de belastingrechter niet bevoegd tot het ambtshalve toepassen van de vermindering afdracht langdurig werklozen met toepassing van artikel 65 AWR. De inspecteur kan daaraan evenmin worden gehouden.

4.7. Ook overigens is uit de wetsgeschiedenis, noch uit de jurisprudentie of uit beleid van de staatssecretaris van financiën af te leiden dat belanghebbende bij het ontbreken van de WVA-verklaring op de enkele grond dat deze buiten de daarvoor geldende termijn zijn aangevraagd, recht zou hebben op vermindering afdracht langdurig werklozen.

4.8. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep in zoverre ongegrond.

4.9. Op grond van het bepaalde in artikel 67c AWR heeft de inspecteur verzuimboetes opgelegd van 5% van de nageheven enkelvoudige belasting. Gesteld noch gebleken is dat van de zijde van belanghebbende sprake is van afwezigheid van alle schuld. Gelet echter op hetgeen belanghebbende onweersproken heeft gesteld omtrent de ernstige financiële consequenties van de naheffingsaanslagen voor haar, acht de rechtbank een boete van nihil passend en geboden. De stelling van de inspecteur dat de financiële consequenties voor belanghebbende bij het bepalen van de verzuimboete zijn meegewogen, kan de rechtbank niet volgen. In zoverre is het beroep gegrond.

2.7. In hoger beroep is derhalve niet in geschil het oordeel van de rechtbank dat belanghebbende op basis van de wet geen recht heeft op de afdrachtvermindering. Het Hof acht dit oordeel juist.

2.8. De beslissing van de inspecteur om een aanslag al dan niet op basis van artikel 65 van de AWR ambtshalve te verminderen is niet een voor bezwaar vatbare beschikking als bedoeld in artikel 26, eerste lid, onderdeel b, van de AWR. Toetsing aan het evenredigheidsbeginsel komt daarbij niet aan de orde.Het Hof verwerpt dan ook belanghebbendes grief voor zover die gericht is tegen het oordeel van de rechtbank dat de belastingrechter niet bevoegd is te beoordelen of de inspecteur artikel 65 AWR juist heeft toegepast.

2.9. Voor zover belanghebbende zich overigens op het evenredigheidsbeginsel beroept faalt dit omdat de relevante wettelijke bepalingen de inspecteur naar het oordeel van het Hof geen beleidsruimte geven om tot andere besluiten te komen dan de thans bestreden besluiten. Ook in zoverre onderschrijft het Hof het oordeel van de rechtbank.

2.10. Gelet op het voorgaande is van geen belang dat partijen het erover eens zijn dat belanghebbende de WVA-verklaringen zou hebben gekregen als het verzoek tijdig was ingediend.

Proceskosten

3. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank en veroordeelt de inspecteur in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van € 160 en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten aan belanghebbende moet vergoeden.

Aldus vastgesteld door mrs. J. den Boer, voorzitter, P.F. Goes en D.J. de Korte, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. J. Couperus als griffier. De beslissing is op 9 april 2008 in het openbaar uitgesproken.