Gerechtshof Amsterdam, 20-10-2008, BG3652, 07/00454

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak met nummer AWB 06/12044 van de rechtbank Haarlem van 25 juni 2007 in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 21 september 2006 aan belanghebbende voor het jaar 2004 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een verzamelinkomen van € 82.460.

1.2. De inspecteur heeft het door belanghebbende tijdig ingediende bezwaar bij uitspraak van 13 november 2006 ongegrond verklaard.

1.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de inspecteur tijdig beroep ingesteld bij de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank). Bij uitspraak van 25 juni 2007, verzonden op 27 juni 2007, heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 29 september 2008.

2. Overwegingen

2.1. Feiten

2.1.1. Belanghebbende was het gehele jaar 2004 gehuwd met X-Y (hierna: de echtgenote). Zij heeft in 2004 een AOW-uitkering ontvangen van € 7.793.

2.1.3. Op 26 mei 2006 heeft de inspecteur aan de echtgenote een aanslag conform de ingediende aangifte opgelegd berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 26.015. Tegen deze aanslag zijn geen rechtsmiddelen ingesteld.

2.1.5. Bij brief van 10 juli 2007 deelt de inspecteur belanghebbendes echtgenote mee dat haar aanslag voor 2004 ambtshalve wordt verminderd. Het belastbaar inkomen uit werk en woning wordt nader vastgesteld op € 7.793 zijnde € 26.015 -/- € 18.222.

2.2. Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft belanghebbendes beroep ongegrond verklaard, waarbij zij heeft overwogen:

“4.2 Uit de in het vijfde lid van voormeld wetsartikel (Hof: artikel 2.17 van de Wet Inkomstenbelasting 2001) gegeven limitatieve opsomming volgt dat de door eiser (Hof: belanghebbende) in 2004 genoten inkomsten van de bedrijven A en B van in totaal € 18.221 geen gemeenschappelijke inkomensbestanddelen van eiser en zijn echtgenote zijn, zodat eiser en zijn echtgenote er niet voor konden kiezen deze inkomsten toe te rekenen aan de echtgenote. Verweerder (Hof: de inspecteur) heeft daarom deze inkomsten terecht in de aanslag van eiser betrokken. Dat deze inkomsten al in de aanslag van de echtgenote zijn belast, kan niet tot gevolg hebben dat het belastbaar inkomen van eiser in afwijking van de wettelijke regels moet worden vastgesteld.

4.3 Op pagina 7 van de toelichting bij het aangiftebiljet staat inderdaad, zoals eiser stelt, dat onder voorwaarden gemeenschappelijke inkomsten tussen fiscale partners mogen worden verdeeld. Zoals verweerder terecht heeft gesteld is in de toelichting op bladzijde 8 van de aangifte IB/PVV 2004 echter ook duidelijk aangegeven dat loon, uitkering of pensioen en bijverdiensten niet inkomsten zijn welke tussen de belastingplichtige en de fiscale partner onderling kunnen worden verdeeld. Bij de inkomsten die volgens pagina 7 van de toelichting wel kunnen worden verdeeld, is resulaat (Hof: bedoeld zal zijn resultaat) uit overige werkzaamheden niet vermeld. Eiser heeft uit de informatie op bladzijde 7 van de toelichting over de mogelijkheid van verdeling van gemeenschappelijke inkomsten dan ook redelijkerwijs niet kunnen afleiden dat hij de in geschil zijnde inkomsten aan zijn vrouw mocht toerekenen, nog daargelaten dat de toelichting de geldende wet in beginsel niet opzij kan zetten.”

2.3. Omvang van het geschil in hoger beroep

2.4. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de stukken van het geding.

Ter zitting hebben partijen, zakelijk weergegeven, hieraan nog het volgende toegevoegd:

2.5. Relevante bepalingen

2.6. Beoordeling van het geschil in hoger beroep

2.6.1. Tussen partijen is niet in geschil, aldus is ter zitting gebleken, dat belanghebbende en zijn echtgenote geen keuzevrijheid hadden om het door belanghebbende genoten loon uit vroegere dienstbetrekking toe te rekenen aan de echtgenote. Deze inkomsten behoren, aldus zijn partijen eenparig van mening, in het belastbaar inkomen uit werk en woning van belanghebbende te worden betrokken. Het Hof volgt partijen hierin.

2.6.2. Het Hof volgt belanghebbende niet in zijn stelling dat correctie van zijn aanslag niet meer mogelijk is omdat het desbetreffende bedrag reeds bij zijn echtgenote in de heffing is betrokken, en correctie bij hem tot dubbele heffing leidt. Met de rechtbank is het Hof van oordeel dat de omstandigheid dat deze inkomsten reeds zijn belast bij de echtgenote, niet meebrengt dat het belastbaar inkomen van belanghebbende in afwijking van de wettelijke regels moet worden vastgesteld. Daarenboven vindt belanghebbendes opvatting dat artikel 65 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen de inspecteur niet toestaat een aanslag ambtshalve te verminderen zonder dat daar een verzoek aan ten grondslag ligt, geen steun in het recht. Nu de inspecteur de aanslag van de echtgenote heeft verminderd met een bedrag gelijk aan de in geding zijnde correctie is in zoverre thans ook geen sprake meer van dubbele heffing.

2.6.3. De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

2.6.4. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

3. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus vastgesteld door mrs. A. Bijlsma, voorzitter, E.M. Vrouwenvelder en U.E. Tromp, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. M.H.A. Brands als griffier. De beslissing is op 20 oktober 2008 in het openbaar uitgesproken.