Gerechtshof Amsterdam, 14-05-2009, BI6986, 07/01007

14 mei 2009

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[A], belanghebbende,

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 06/11529 van de rechtbank te Haarlem (hierna: de rechtbank) van 27 november 2007 in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 15 september 2006 aan belanghebbende voor het jaar 2003 een aanslag opgelegd in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van nihil.

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 7 november 2006, de aanslag gehandhaafd.

1.3. Bij uitspraak van 27 november 2007, heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 15 april 2009. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

Voor de feiten verwijst het Hof naar hetgeen onder 2.1 tot en met 2.3 is vermeld in de uitspraak van de rechtbank, zoals hieronder is ingelast, met dien verstande dat het Hof de door de rechtbank gebezigde term ‘eiseres’ heeft vervangen door ‘belanghebbende’.

“2.1. Belanghebbende was het gehele jaar 2003 gehuwd met de heer [naam echtgenoot].

2.3. Aan belanghebbende is een definitieve aanslag IB/PVV 2003 opgelegd van een te betalen bedrag van € 1.350.”

3. Geschil in hoger beroep

3.1. In geschil is of de gecombineerde heffingskorting € 1.766 bedraagt, zoals belanghebbende voorstaat dan wel dat deze moet worden beperkt tot € 551, zoals de inspecteur verdedigt.

De in dit kader relevante wettelijke bepalingen luiden als volgt:

3.2. Voor de nadere stellingen van partijen ter onderbouwing van hun standpunt wordt verwezen naar de gedingstukken, waaronder het proces-verbaal van het verhandelde ter zitting.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Bij de behandeling van het hoger beroep neemt het Hof als vaststaand aan dat belanghebbende over het jaar 2003 geen inkomstenbelasting is verschuldigd en dat haar echtgenoot na aftrek van zijn gecombineerde heffingskorting over het jaar 2003 een bedrag aan inkomstenbelasting/premievolksverzekeringen verschuldigd is van € 551.

4.2. De in geding zijnde gecombineerde heffingskorting voor de inkomstenbelasting heeft tot doel - zoals vóór 2001 de belastingvrije sommen - dat over een gedeelte van het inkomen (ook wel: een bestaansminimum) geen belasting verschuldigd is, waarbij de omvang is afgestemd op verschillen in de persoonlijke situatie en de gezinssituatie. Nu belanghebbende in Nederland geen positief belastbaar inkomen heeft en deswege geen inkomstenbelasting verschuldigd is, kan haar een korting op de verschuldigde inkomstenbelasting op grond van het bepaalde in artikel 8:8 van de Wet IB 2001 niet worden verleend.

4.3. Ingevolge het bepaalde in artikel 8:9 van de Wet IB kan evenwel de gecombineerde heffingskorting worden verhoogd. Ingevolge het tweede lid van voormelde bepaling bedraagt de verhoging van de gecombineerde heffingskorting maximaal het bedrag van de door de partner verschuldigde gecombineerde inkomensheffing verminderd met zijn gecombineerde heffingskorting. Het voormelde betekent dat in de onderhavige zaak door de rechtbank op goede gronden is geoordeeld dat de heffingskorting van belanghebbende € 551 bedraagt.

4.4. De stelling van belanghebbende dat er bij de toepassing van de heffingskorting sprake is van ongelijke behandeling van gelijke gevallen en derhalve van een schending van het in artikel 14 van het EVRM neergelegde verbod van discriminatie, wordt eveneens verworpen. Naar het oordeel van het Hof verbiedt deze verdragsbepaling niet iedere ongelijke behandeling van gelijke gevallen, doch alleen die welke als discriminatie moet worden beschouwd omdat een redelijke en objectieve rechtvaardiging ervoor ontbreekt. Hierbij komt op fiscaal gebied aan de wetgever een ruime beoordelingsvrijheid toe bij het beantwoorden van de vraag of gevallen voor de toepassing van de bedoelde verdragsbepalingen als gelijk moeten worden beschouwd, en of, in het bevestigende geval, een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat om die gevallen niettemin in verschillende zin te regelen.

4.5.De rechtbank heeft naar het oordeel van het Hof met juistheid geoordeeld dat de inspecteur door het beperken van de gecombineerde heffingskorting niet in strijd heeft gehandeld met het hiervoor onder vermelde beginsel. Met artikel 8:9 van de Wet IB heeft de wetgever voor de niet of weinig verdienende partner de mogelijkheid geopend om, in weerwil van artikel 8:8 van de Wet IB, de standaardheffingskorting geldend te kunnen maken. Deze faciliteit vindt evenwel zijn bovengrens in het bedrag van de door de partner verschuldigde gecombineerde inkomensheffing nadat daarop zijn gecombineerde heffingskorting in mindering is gebracht. Belanghebbende staat een ruimhartiger regeling voor die door de wetgever uitdrukkelijk niet is gewild. Zo er al sprake zou zijn van een verschil in behandeling tussen personen met buitengewone uitgaven en personen zonder dergelijke uitgaven, kan niet worden gezegd dat voor voornoemd onderscheid een objectieve en redelijke rechtvaardiging ontbreekt en dat de wetgever daarmee zijn ruime beoordelingsmarge te buiten is gegaan.

4.6. Naar het oordeel van het Hof wordt de toegang tot de rechter in de onderhavige casus voldoende gewaarborgd door het Nederlandse belastingprocesrecht. Nu in het onderhavige geval niet is gebleken van enige beperking met betrekking tot het aanwenden van een rechtsmiddel dient het beroep op artikel 13 van het EVRM te worden verworpen.

4.7. Met betrekking tot het beroep van belanghebbende op het aangehaalde Tijdelijke besluit tegemoetkoming buitengewone uitgaven (Koninklijk besluit van 29 maart 2004, Stb. 2004,152 ) heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat dit faalt. Het Hof maakt de overwegingen ter zake tot de zijne.

4.8. De overige door belanghebbende aangevoerde stellingen leiden evenmin tot een ander oordeel.

5. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

De uitspraak is gedaan door mrs. J.T. Sanders, voorzitter, E.M. Vrouwenvelder en A.P.M. van Rijn, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. R.J.M. Bosch, als griffier. De beslissing is op 14 mei 2009 in het openbaar uitgesproken. De beslissing is -bij afwezigheid van de voorzitter- door mr. E.M. Vrouwenvelder en de griffier ondertekend.