Gerechtshof Amsterdam, 11-06-2009, BJ0692, 08/00051

uitspraak van de vierde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 06/5789 van de rechtbank Haarlem van 10 december 2007 in het geding tussen

- belanghebbende,

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 30 november 2005 aan belanghebbende voor het tijdvak 1 januari 2001 tot en met 31 december 2004 een naheffingsaanslag in de loonbelasting/ premie volksverzekeringen opgelegd ten bedrage van € 12.618, alsmede bij beschikking van gelijke datum een vergrijpboete ten bedrage van € 3.154.

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 21 april 2006, de naheffingsaanslag en de boete gehandhaafd.

1.3. Bij uitspraak van 10 december 2007, verzonden op 11 december 2007, heeft de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) het door belanghebbende tegen de uitspraak op bezwaar ingestelde beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar betreffende de vergrijpboete vernietigd en – naar het Hof begrijpt – voor het overige gehandhaafd, en de boete verminderd tot een bedrag van € 2.838.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 19 mei 2009. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht.

2. Overwegingen

2.1. Feiten

2.1.1 In de uitspraak van de rechtbank is met betrekking tot de feiten het volgende vermeld (waarbij belanghebbende is aangeduid als eiseres en de inspecteur als verweerder):

“2.1. Eiseres is op 17 mei 2000 opgericht en drijft sinds die datum een onderneming die zich bezig houdt met advisering op het bedrijfseconomische- en automatiseringsvlak.

2.2. Bestuurder en enig aandeelhouder van eiseres is B. B is de enige werknemer van eiseres. In de periode 2000 tot en met 2004 betroffen de werkzaamheden van B uitsluitend werkzaamheden ten behoeve van ING Bank/Barings Bank te Amsterdam en deze werkzaamheden vonden steeds ten kantore van die onderneming plaats.

2.1.2. Het Hof gaat ook van de hiervoor vermelde feiten uit en voegt daar nog het volgende aan toe.

2.1.3. Tot het jaar 2000 dreef B, enig aandeelhouder en enig werknemer van belanghebbende, een onderneming in de vorm van een eenmanszaak. Deze onderneming hield zich bezig op het gebied van de advisering op het bedrijfseconomische- en automatiseringsvlak. De onderneming is met ingang van 1 januari 2001 ingebracht in belanghebbende.

2.1.4. Tot de gedingstukken behoort een controlerapport van de Belastingdienst/Ondernemingen Amstelveen, gedagtekend op 9 september 2002, inzake een bij B ingesteld boekenonderzoek. In het boekenonderzoek is onder andere de aanvaardbaarheid van de aangifte inkomstenbelasting en premievolksverzekeringen 1999 onderzocht.

2.2. Omvang van het geschil in hoger beroep

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken en hetgeen door hen daaraan ter zitting is toegevoegd.

2.3. Beoordeling van het geschil in hoger beroep

2.3.1. Artikel 15b, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet LB) – voor zover hier van belang – bepaalt dat niet tot de vrije vergoedingen behoren vergoedingen terzake van:

2.3.2. Belanghebbende stelt dat een passage uit het Handboek loonheffingen 2005 (welke gelijkluidend zou zijn aan de passage uit het Handboek loonheffingen 2007) in samenhang met voormelde bepaling, bij haar het in rechte te honoreren vertrouwen heeft gewekt dat de in de vaste kostenvergoeding begrepen maaltijdkostenvergoeding ad € 511 per maand onbelast aan haar werknemer verstrekt kon worden. De bewuste passage (de desbetreffende passage uit het Handboek loonheffingen 2007 is door de inspecteur overgelegd) vermeldde onder meer -en voor zover van belang- het volgende:

Ter toelichting van deze stelling heeft B, de werknemer van belanghebbende, ter zitting bij het Hof verklaard dat hij in de periode waarop de onderhavige naheffingsaanslag ziet doorgaans rond het middaguur een maaltijd kocht en deze maaltijd tussen 17.00 en 20.00 uur op de werkplek, al dan niet in gezelschap van werknemers van ING, nuttigde.

2.3.3. De onderhavige naheffingsaanslag ziet op de jaren 2001 tot en met 2004. Uit de door de inspecteur overgelegde passage uit de Handleiding loonbelasting/premieheffing 2001(de desbetreffende passage is door de inspecteur overgelegd) volgt dat voor dit jaar onder “ Maaltijden” een andere tekst is opgenomen dan in het handboek loonheffingen 2007. De Handleiding loonbelasting/premieheffing 2001 (in de Handleidingen loonbelasting/premie volksverzekeringen en premies werknemersverzekeringen voor de jaren 2002, 2003 en 2004 zijn identieke passages opgenomen) vermeldde onder meer -en voor zover van belang- het volgende:

Zowel uit de tekst als de strekking van deze passage volgt naar het oordeel van het Hof niet dat een tussen 17.00 en 20.00 uur genuttigde maaltijd zonder meer een meer dan bijkomstig zakelijk karakter heeft.

Belanghebbendes beroep op vertrouwen dat bij haar zou zijn gewekt door de handboeken loonheffingen 2005 en 2007 faalt reeds omdat de naheffingsaanslag betrekking heeft op eerdere jaren.

2.3.5. Voor zoverre belanghebbende stelt vertrouwen te hebben ontleend aan de uitkomsten van het bij B ingestelde boekenonderzoek aangaande onder meer de aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen 1999, welke uitkomsten zijn neergelegd in een rapport van 9 september 2002, faalt ook deze stelling. De in dit rapport opgenomen afspraken inzake dinerkosten zien op de vraag of kosten met betrekking tot diners kunnen worden aangemerkt als ondernemingskosten (in de inkomstenbelasting) en zien niet op de vraag of de kosten voor belastingvrije vergoeding in aanmerking komen in het kader van de loonbelasting. Zulks nog daargelaten dat destijds, zowel in de winst- als in de loonbelastingsfeer, voor maaltijden een ander wettelijk regime gold. Onder deze omstandigheden is naar het oordeel van het Hof geen sprake van een afspraak met de belastingdienst of anderszins, waarop belanghebbende een beroep op het vertrouwensbeginsel zou kunnen funderen, zodat het beroep ook in zoverre faalt.

2.3.6. Belanghebbende stelt voorts, met een beroep op het gelijkheidsbeginsel, dat zij in aanmerking dient te komen voor de regeling voor maaltijden in bedrijfskantines als bedoeld in artikel 55 van de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2001 (hierna: de Uitvoeringsregeling). Het Hof volgt het standpunt van belanghebbende te dezen niet. Vaststaat staat immers dat er geen sprake was van verstrekkingen in de vorm van maaltijden in een bedrijfskantine of ander soortgelijke ruimte als bedoeld in artikel 55 van de Uitvoeringsregeling en het geven van een geldbedrag dat weliswaar bestemd is voor maaltijden maar dat de betreffende werkgever zelf kan besteden waar en wanneer het hem uitkomt, is hiermee niet vergelijkbaar. Nu belanghebbende verder geen feiten en omstandigheden aangevoerd die de gevolgtrekking kunnen wettigen dat de inspecteur jegens haar heeft gehandeld in strijd met het gelijkheidsbeginsel is het gelijk in zoverre aan de inspecteur.

2.3.7. Voor zover belanghebbende ook in hoger beroep heeft willen betogen dat het bovenmatige deel van de vaste kostenvergoeding dient te worden verminderd met parkeerkosten die B niet uit het daarvoor bestemde deel van de vaste vergoeding kan betalen is het Hof met de rechtbank van oordeel dat dit betoog moet worden verworpen. Een kostenpost die objectief bezien ten onrechte of tot een te hoog bedrag in de vaste onkostenvergoeding is opgenomen kan niet worden omgezet in een andere wel belastingvrij te vergoeden kostencomponent.

2.3.8. Met betrekking tot de boetebeschikking oordeelt het Hof als volgt. De inspecteur heeft de op de voet van artikel 67f Algemene wet inzake rijksbelastingen opgelegde boete vastgesteld op 25 percent van het bedrag van de naheffingsaanslag, te weten op € 3.154. De inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat het tenminste aan de grove schuld van belanghebbende is te wijten dat er te weinig loonbelasting is betaald.

2.3.9. Gelet op vooroverwogene acht het Hof de opgelegde boete van 25% van de nageheven belasting in beginsel passend en geboden. Het Hof heeft hierbij in aanmerking genomen dat de boete is opgelegd overeenkomstig het bepaalde in artikel 67f van de Algemene wet inzake rijksbelastingen juncto paragraaf 25, tweede lid, van het Besluit bestuurlijke boeten belastingdienst 1998 en dat, nu sprake is van grove schuld, die boete bij het onderhavige vergrijp past. Het Hof acht geen termen aanwezig de opgelegde boete als zodanig te matigen; naar zijn oordeel zijn er – behoudens hetgeen hierna onder 2.3.10 aan de orde zal komen – geen omstandigheden aannemelijk geworden die tot het oordeel zouden kunnen voeren dat een lagere boete in dezen passend en geboden zou zijn. In het bijzonder is geen sprake van een wanverhouding tussen het absolute bedrag van de boete in relatie tot de ernst van het vergrijp.

2.3.10. De boete is door de rechtbank op grond van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, EVRM met 10 percent verminderd. Het Hof ziet geen reden de boete op grond van overschrijding van de redelijke termijn verder te verminderen.

2.3.11. De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd. Voor een proceskostenveroordeling in hoger beroep acht het Hof geen termen aanwezig.

3. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus vastgesteld door mrs. M.J. Leijdekker, voorzitter, F.J.P.M. Haas en A.M. van Amsterdam, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van drs. S.E.S. Snoey Kiewit, als griffier. De beslissing is op 11 juni 2009 in het openbaar uitgesproken.