Gerechtshof Amsterdam, 18-06-2009, BJ4851, 08/00888

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerk 08/00888

de inspecteur van de Belastingdienst/P,

de inspecteur.

Gronden

1. Ter zitting is tussen partijen duidelijk geworden dat thans voor het onderhavige jaar 2005 niet meer in geschil zijn de toetrederskorting en de hoogte van de loonheffing. Het geschil in hoger beroep betreft uitsluitend het antwoord op de vraag of de inspecteur terecht geen rekening heeft gehouden met de arbeidskorting ten aanzien van de door belanghebbende genoten Wajonguitkering.

1. Eiser (Hof: belanghebbende) heeft in 2005 € 8.617 inkomen uit tegenwoordige arbeid ontvangen en daarnaast een uitkering ingevolge de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (hierna: Wajong-uitkering) van € 6.098 genoten.

In de aangifte voor het jaar 2005 heeft eiser voor de inkomstenbelasting en de premies volksverzekeringen de volgende gegevens vermeld:

inkomen uit tegenwoordige arbeid € 8.617

inkomen uit vroegere arbeid (Wajong-uitkering) € 6.098

buitengewone uitgaven i.v.m. ziekte € 846 -/-

belastbaar inkomen uit werk en woning € 13.869

Verweerder (Hof: de inspecteur) heeft de aanslag conform deze aangifte opgelegd. Verweerder heeft bij het opleggen van de aanslag rekening gehouden met de algemene heffingskorting en de arbeidskorting, voor zover deze ziet op de inkomsten welke eiser uit tegenwoordige arbeid heeft ontvangen.

3. Artikel 8.11, eerste lid en tweede lid, eerste volzin, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (de Wet IB 2001) luidt voor 2005 als volgt:

“De arbeidskorting geldt voor de belastingplichtige die met tegenwoordige arbeid winst uit een onderneming, loon of resultaat uit een werkzaamheid geniet.

2. De arbeidskorting wordt berekend over het gezamenlijke bedrag van hetgeen met tegenwoordige arbeid is genoten als winst uit een of meer ondernemingen, loon en resultaat uit een of meer werkzaamheden (arbeidskortingsgrondslag). ”

4.2. Artikel 1.7a van de Wet IB 2001 luidt voor 2005 als volgt:

“Voor de toepassing van de artikelen 3.141, 8.11, 8.14 en 8.16 en de daarop berustende bepalingen wordt met loon uit tegenwoordige arbeid gelijkgesteld:

a. inkomsten genoten wegens tijdelijke arbeidsongeschiktheid;

b. uitkeringen op grond van de Wet arbeid en zorg en aanvullingen daarop door degene tot wie de belastingplichtige in dienstbetrekking staat.

2. Inkomsten wegens tijdelijke arbeidsongeschiktheid zijn niet uitkeringen op grond van:

a. de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering;

b. de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen;

c. de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten;

d. buitenlandse arbeidsongeschiktheidsverzekeringen die naar aard en strekking overeenkomen met de regelingen die zijn vermeld in de onderdelen a, b en c.”

3. In hoger beroep heeft belanghebbende de stelling ingenomen dat voor de toepassing van de arbeidskorting geen sprake mag zijn van een ongelijke behandeling van een werknemer die een Wajonguitkering geniet ten opzichte van een werknemer die uitsluitend een door de werkgever betaald salaris geniet en praktisch dezelfde werkzaamheden verricht.

Belanghebbende heeft er daarbij onder meer op gewezen dat hij sinds september 2003 in een volledig dienstverband van 38 uur per week werkt bij een hoveniersbedrijf, dat zijn werkgever een loondispensatie ontvangt van 50% en dat de Wajonguitkering onlosmakelijk is verbonden met het reguliere loon, omdat een verhoging van dit loon op grond van de ‘Regeling samenloop arbeidsongeschiktheidsuitkering met inkomsten uit arbeid' leidt tot een daarmee corresponderende verlaging van de uitkering en vice versa, zodat uitkering en loon gezamenlijk telkens gelijk zijn aan het CAO-loon van een collega die een gelijkwaardige functie vervult. Voorts heeft belanghebbende gesteld dat hem weliswaar ter zake van de Wajonguitkering de specifieke jonggehandicaptenkorting van artikel 8.16a Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) is toegekend, maar dat deze korting een andere achtergrond en strekking heeft dan de arbeidskorting, zodat naar zijn mening naast de jonggehandicaptenkorting tevens de arbeidskorting moet worden verleend over (ook) het bedrag van de Wajonguitkering.

Ter onderbouwing van zijn standpunt verwijst belanghebbende naar de uitspraak van het Hof ’s-Gravenhage van 7 juli 2003, nr. 02/1882, VN 2003/58.1.11, waarin het Hof in een procedure voor het jaar 2000 heeft beslist dat het niet toekennen van het zogenoemde verhoogde arbeidskostenforfait van artikel 37, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: Wet IB 1964) aan werknemers die zowel loon als een Wajonguitkering genieten in strijd is met het gelijkheidsbeginsel en dat er voor deze ongelijke behandeling geen redelijke en objectieve rechtvaardiging bestaat.

3.4. Bij de beoordeling van het middel moet het volgende worden vooropgesteld. Klaarblijkelijk is de situatie in dit geval aldus, dat belanghebbende werkt tegen een op de voet van artikel 7, lid 2, van de Wet op de (re)integratie van arbeidsgehandicapten in verband met een duidelijk mindere arbeidsprestatie verminderd loon (`loondispensatie'), in verband waarmee hij ingevolge artikel 11 van de `Regeling samenloop arbeidsongeschiktheids-uitkering met inkomsten uit arbeid' een Wajong-uitkering ontvangt tot een zodanig bedrag dat het loon en de uitkering tezamen gelijk zijn aan het CAO-loon. Een zodanige Wajong-uitkering kan niet als een onmiddellijke tegenprestatie voor de verrichte arbeid worden beschouwd. Zij moet derhalve worden gerekend tot de inkomsten uit vroegere arbeid. Zij is ook niet op grond van artikel 37, lid 3, van de Wet voor de toepassing van het arbeidskostenforfait gelijkgesteld met inkomsten uit tegenwoordige arbeid. Dit een en ander brengt mee dat voor de door belanghebbende genoten Wajong-uitkering het arbeidskostenforfait van artikel 37, lid 1, aanhef en letter b, van de Wet geldt.

3.5. De enkele omstandigheid dat belanghebbende werkt tegen een verminderd loon en hij in verband daarmee een Wajong-uitkering ontvangt tot een zodanig bedrag dat het loon en de uitkering tezamen gelijk zijn aan het CAO-loon van een collega die een gelijkwaardige functie vervult, brengt hem voor de toepassing van het arbeidskostenforfait niet in een gelijke positie als die collega, die uitsluitend het CAO-loon ontvangt. Weliswaar zijn de inkomsten uit arbeid van beiden gelijk, maar ten aanzien van die collega bestaan die inkomsten geheel uit inkomsten die de onmiddellijke tegenprestatie voor de verrichte arbeid vormen, terwijl zij ten aanzien van belanghebbende voor een deel - de Wajong-uitkering - bestaan uit inkomsten die niet als een onmiddellijke tegenprestatie voor de verrichte arbeid kunnen worden beschouwd. Dit is een verschil op grond waarvan de wetgever in redelijkheid heeft kunnen oordelen dat voor de toepassing van het arbeidskostenforfait geen sprake is van gelijke gevallen.

7. Het Hof overweegt dat voor in rechte te beschermen vertrouwen meer is vereist dan de enkele omstandigheid dat de inspecteur bij het regelen van de aanslag op een bepaald punt de aangifte heeft gevolgd. De gerechtvaardigheid van het vertrouwen hangt af van de waardering van - voor zoveel nodig in onderlinge samenhang te beoordelen - omstandigheden die bij de belastingplichtige de indruk hebben kunnen wekken dat een door de inspecteur gedragslijn berust op een weloverwogen standpuntbepaling (zie o.a. HR 17 januari 2003, nr. 37 463, LJN AF2996, BNB 2003/188). Aan het enkel volgen van de aangifte over 2002 kan niet de conclusie worden getrokken dat sprake is geweest van een dergelijke bewuste standpuntbepaling. Belanghebbende heeft tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur niet aannemelijk gemaakt dat bij hem anderszins de indruk kon zijn gewekt dat sprake was van een weloverwogen standpuntbepaling in de hiervoor bedoelde zin.

Ten aanzien van de voorlopige aanslagen over 2007 en 2008 verwerpt het Hof eveneens het beroep op het vertrouwensbeginsel nu deze voorlopige aanslagen - zo volgt uit de aard en wijze van totstandkoming van de voorlopige aanslag - een schatting van de inkomsten dan wel voorlopige toekenning van de arbeidskorting inhouden welke later door een definitieve aanslag wordt gevolgd. In het algemeen is de inspecteur daarom niet ertoe verplicht bij de vaststelling van een aanslag eenzelfde standpunt in te nemen als ten grondslag ligt aan een ten aanzien van dezelfde belastingplichtige vastgestelde voorlopige aanslag. Dit wordt slechts anders indien de belastingplichtige een aangelegenheid uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de inspecteur heeft voorgelegd en hij bovendien op grond van bijkomende omstandigheden redelijkerwijs kan aannemen dat de inspecteur met betrekking tot die aangelegenheid weloverwogen een standpunt heeft ingenomen (vgl. het reeds genoemde arrest BNB 2003/188, r.o. 3.3). Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij zijn standpunt over het toekennen van de arbeidskorting over de Wajonguitkering uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de orde heeft gesteld, laat staan dat hij aannemelijk heeft gemaakt dat de inspecteur daarover weloverwogen een standpunt heeft ingenomen.

Het Hof verwerpt derhalve belanghebbendes beroep op het vertrouwensbeginsel.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1.. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2.. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Tenzij de Hoge Raad anders bepaalt, zal het gerechtshof deze mondelinge uitspraak vervangen door een schriftelijke. In dat geval krijgt u de gelegenheid de gronden van het beroep in cassatie alsnog aan te voeren of aan te vullen.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.