Gerechtshof Amsterdam, 26-11-2009, BK4864, 08-01268

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 07/6581 van de rechtbank Haarlem in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Belanghebbende heeft op 17 april 2007 via haar aangifte een verzoek om teruggaaf van omzetbelasting gedaan over het eerste kwartaal van 2007 ten bedrage van € 1.301.

1.2. Bij brief van 17 april 2007, ingekomen op 18 april 2007, heeft belanghebbende bezwaar gemaakt tegen haar onder 1.1 genoemde verzoek om teruggaaf en verzocht om een aanvullende teruggaaf van € 63. De inspecteur heeft bij beschikking van 2 mei 2007 het verzoek om teruggaaf van € 1.301 gehonoreerd. Op 17 augustus 2007 heeft de inspecteur het tegen deze beschikking ingediende bewaar afgewezen.

1.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de inspecteur beroep ingesteld bij de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank). Bij uitspraak van 7 november 2008, verzonden op 14 november 2008, heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.4. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 28 november 2008, en aangevuld bij brief van 22 december 2008. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 27 oktober 2009. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1. Belanghebbende is ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet). De activiteiten van belanghebbende bestaan uit het exploiteren van een jachthaven bij P te Q. Het betreft een zogenoemde passantenhaven voor recreanten. Deze haven is afgescheiden van het havengedeelte dat is gereserveerd voor de visserij en bedrijven, en de haven met vaste ligplaatsen voor de bewoners van Q.

2.2. De exploitatie van de passantenhaven houdt in het voor een korte periode tegen vergoeding ter beschikking stellen van ligplaatsen voor vaartuigen van passanten. De hoogte van de vergoeding is afhankelijk van de lengte van het vaartuig. Wanneer een passant die plaats met zijn vaartuig verlaat, kan hij bij terugkomst op die plaats geen aanspraak maken. In dat geval wordt opnieuw een plaats aangewezen. Naast het ter beschikking stellen van een ligplaats wordt aan de opvarenden van het vaartuig toegang geboden tot een aantal voorzieningen, waaronder sanitair, wasserette, winkel, brandstofstation, auto- en fietsverhuur, internet, café-restaurant en diverse speelvoorzieningen en andere recreatieve voorzieningen. Vanaf de steiger kunnen water en elektriciteit worden betrokken. Het gebruik van het sanitair is begrepen in de vergoeding voor de ligplaats, evenals het gebruik van de speeltuin en dergelijke voorzieningen. Voor de andere voorzieningen wordt afzonderlijk een vergoeding gevraagd. De voorzieningen zijn niet afgescheiden in die zin dat zij alleen toegankelijk zijn voor opvarenden van aangelegde vaartuigen. De voorzieningen zijn wel voor die opvarenden bedoeld.

3. Het oordeel van de rechtbank

4. Geschil in hoger beroep

In hoger beroep is in geschil of de dienst bestaande in het gelegenheid geven tot innemen van een ligplaats met een vaartuig onder de gegeven omstandigheden kan worden aangemerkt als het geven van gelegenheid tot kamperen binnen het kader van het kamp- en vakantiebestedingsbedrijf aan personen die daar slechts voor een korte periode verblijf houden, als bedoeld in post b.10 van de bij de Wet de Wet behorende Tabel I, welke vraag belanghebbende bevestigend en de inspecteur ontkennend beantwoordt.

5. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken. Voor het verhandelde ter zitting wordt verwezen naar het proces-verbaal van zitting.

6. Beoordeling van het geschil

Vooraf

6.1. Belanghebbende heeft haar bezwaarschrift ingediend voordat er een beschikking op haar verzoek om teruggaaf was genomen. Nu partijen het onderling erover eens zijn dat belanghebbende redelijkerwijs kon menen dat reeds op haar verzoek om teruggaaf was beschikt op het moment dat zij haar bezwaarschrift indiende, sluit het Hof zich hierbij aan. De inspecteur heeft belanghebbende derhalve terecht ontvangen in haar bezwaar.

Ten principale

6.2. Het geven van gelegenheid tot kamperen binnen het kader van het kamp- en vakantiebestedingsbedrijf aan personen die daar slechts voor een korte periode verblijf houden, valt op grond van artikel 9, tweede lid, onderdeel a, van de Wet jo. post b.10 van de bij de Wet behorende Tabel I, onder het verlaagde tarief. Tussen partijen is niet in geschil dat het bedrijf van belanghebbende een bedrijf is als bedoeld in evenvermelde wettelijke bepaling. Het geschil spitst zich derhalve toe op de vraag of de door belanghebbende verrichte prestatie is aan te merken als het gelegenheid geven tot kamperen.

6.3. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de mogelijkheid die zij biedt om op het water te overnachten en om daarbij te recreëren op een door belanghebbende ter beschikking gesteld terrein, in het spraakgebruik valt onder het gelegenheid geven tot kamperen. Belanghebbende stelt dat eerdere jurisprudentie op dit punt achterhaald is; het karakter van jachthavens is volgens belanghebbende in de loop der jaren ingrijpend gewijzigd hetgeen noopt tot een andere kwalificatie van de prestatie van belanghebbende dan ‘het ter beschikking stellen van een ligplaats’ namelijk ‘het gelegenheid geven tot kamperen’.

6.4. Het Hof deelt de stelling van belanghebbende niet. Naar ’s Hofs oordeel valt, ook in het huidige tijdsgewricht, het verstrekken van ligplaatsen naar normaal spraakgebruik niet onder het geven van gelegenheid tot kamperen. In Van Dale Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal, veertiende uitgave, is kamperen, voor zover hier van belang, omschreven als ‘het in een tent of een caravan verblijven’. Het woord ‘waterkamperen’ is in dat woordenboek niet opgenomen. Het Hof onderkent dat belanghebbende passanten de gelegenheid biedt op hun aangelegde vaartuig de nacht door te brengen doch dit brengt op zichzelf niet mee dat het ter beschikking stellen van een ligplaats valt onder het begrip gelegenheid geven tot kamperen. Het Hof acht in dit kader van belang dat een pleziervaartuig een geheel ander karakter heeft dan een tent of een caravan. Een pleziervaartuig ontleent naar het oordeel van het Hof zijn recreatieve waarde, anders dan een tent of een caravan, in de eerste plaats aan de mogelijkheid zich op een recreatieve wijze te verplaatsen. Dit wezenlijk verschil bestaat ook thans nog, ongeacht het (mogelijk) veranderde karakter van een jachthaven.

6.6. Met betrekking tot het beroep van belanghebbende op artikel 98, juncto bijlage 3, punt 12, van de Richtlijn 2006/112/EG geldt het volgende. Ingevolge punt 12 van deze bijlage kan door de lidstaten het verlaagde tarief worden toegepast op ‘door hotels en dergelijke inrichtingen verstrekte accommodatie, met inbegrip van het verstrekken van vakantieaccommodatie en de verhuur van percelen op kampeerterreinen en in caravanparken.’ Belanghebbende stelt dat de aard van de prestatie van belanghebbende gelijk is aan die welke wordt geleverd door de exploitant van het kampeerterrein/caravanpark. Deze stelling van belanghebbende faalt om redenen vermeld onder 6.3. Het Hof sluit zich voorts aan bij hetgeen de rechtbank heeft overwogen, namelijk dat uit het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 3 maart 2005, zaak C-428/02, Fonden Marselisborg, blijkt dat korte en lange verhuur van ligplaatsen voor boten inclusief aanvullende diensten, zoals sanitaire voorzieningen, valt onder het begrip verhuur van parkeerruimte voor voertuigen. Ook overigens maakt het Hof de overwegingen van de rechtbank dienaangaande tot de zijne.

Slotsom

6.7. De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

7. Proceskosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de door belanghebbende gemaakte proceskosten.

8. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus gedaan door mrs. E.M. Vrouwenvelder, voorzitter, B.A. van Brummelen en D.B. Bijl, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. V.M. Maat als griffier. De beslissing is op 26 november 2009 in het openbaar uitgesproken.

Bij ontstentenis van de voorzitter is de uitspraak getekend door de oudste raadsheer.