Gerechtshof Amsterdam, 22-10-2009, BK6989, 08/01131

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerk 08/01131

22 oktober 2009

X te P., belanghebbende,

gemachtigde Brink Accountants,

de inspecteur van de Belastingdienst Noord/kantoor Groningen,

de inspecteur.

De inspecteur heeft met dagtekening 6 juli 2007 aan belanghebbende voor het jaar 2004 een navorderingsaanslag opgelegd in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (IB/PVV) berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 59.961.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 23 oktober 2007, de navorderingsaanslag gehandhaafd.

Bij uitspraak van 21 augustus 2008 heeft de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) het door belanghebbende bij brief van 30 november 2007 ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep, bij het Hof ingekomen op 10 oktober 2008, is aangevuld bij brief van 20 november 2008. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

2.2. De praktijk wordt door belanghebbende uitgeoefend in het bedrijfspand aan de a-straat 1 te Y (hierna: het bedrijfspand). Het bedrijfspand is tot 2000 eigendom van belanghebbende.

Op 1 januari 2000 gaat X Notarispraktijk B.V. een maatschap aan met mr. Z. Bij het aangaan van deze maatschap heeft belanghebbende de helft van het bedrijfspand verkocht aan Z. en zijn resterende helft ter beschikking gesteld aan de maatschap.

2.4. In de aangifte IB/PVV voor het onderhavige jaar is, bij de berekening van resultaat uit ter beschikking gestelde vermogensbestanddelen, ter zake van de verkoop van het bedrijfspand een verlies opgenomen van € 129.106.

In het voorjaar van 2007 vindt tussen de gemachtigde en de inspecteur een brief¬wisse¬ling plaats over de ingediende aangifte IB/PVV voor het jaar 2004, waarin onder meer de bere¬kening van het resultaat uit ter beschikking gestelde vermogensbestanddelen aan de orde is.

2.6. Op 17 april 2007 komt de inspecteur (alsnog) tot de conclusie dat bij het opleggen van de aanslag een correctie dient plaats te vinden ter zake van het door belanghebbende (voor zijn gedeelte) ter beschikking gestelde bedrijfspand.

De inspecteur stelt evenwel vast dat niet meer voorkomen kan worden dat de belasting¬dienst te Apeldoorn de aanslag (overeenkomstig de op 10 april 2007 door de inspecteur naar Apeldoorn verstuurde gegevens) conform de ingediende aangifte zal opleggen.

De inspecteur besluit vervolgens om, nadat de (primitieve) aanslag is opgelegd conform de ingediende aangifte, een navorderingsaanslag op te leggen onder toepassing van een correctie ter zake van het ter beschikking gestelde bedrijfspand. Hij neemt in dat verband telefonisch contact op met de gemachtigde. In de pleitnota bij de rechtbank is dienaangaande door de gemachtigde opgemerkt:

‘Mijn medewerkster mevrouw C., hier aanwezig, heeft de belastingdienst te woord gestaan op 17 april 2007 en daar een intern mailbericht over geschreven, met de volgende inhoud:

Citaat Bijlage 1: Ik ben zojuist opgebeld door de heer L. van de belastingdienst over de aangifte IB 2004 van de heer X. Per abuis is door het systeem de H.46 opgelegd, maar de heer L. was nog niet klaar met het beoordelen van de brief die ik gestuurd had inzake het ter beschikkingstellen van vermogensbestanddelen. Er kunnen dus nog geen rechten ontleend worden aan de H.46. Zowel wij als de heer X. krijgen hier nog schriftelijk bericht over”. Einde citaat.’

Ter zitting heeft C. desgevraagd verklaard, dat met H.46 de primitieve aanslag wordt bedoeld.

2.7. In aansluiting op het telefoongesprek stuurt de inspecteur op 17 april 2007 een brief aan gemachtigde met de navolgende inhoud:

“Geachte mevrouw C.,

Hierbij bevestig ik ons telefoongesprek van hedenmiddag waarin ik heb aangegeven dat definitieve aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 2004 ten name van uw cliënt de heer X., binnenkort aan uw cliënt zal worden toegezonden. Aan deze aanslag kan geen vertrouwen worden ontleend.

Per abuis is bij de beoordeling van de aangifte, geen rekening gehouden met de beëindiging van de terbeschikkingsregeling in box 1. Uw cliënt zal derhalve na het ontvangen van de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 2004, een aankondiging tot navordering ontvangen. Een kopie van deze brief heb ik vandaag toegezonden aan uw cliënt.

Ik vertrouw erop u hiermee voldoende geïnformeerd te hebben.”

2.10. Bij brief van 26 april 2007 informeert de inspecteur, onder verwijzing naar het telefoongesprek van 17 april 2007 en zijn brief van dezelfde datum, gemachtigde over zijn voornemen om een navorderingsaanslag op te leggen.

In de brief wordt ter zake van het bedrijfspand, in afwijking van het in de aangifte op dat onderdeel aangegeven verlies ad € 129.106, uitgegaan van een winst van € 17.393. De door de inspecteur aan te brengen correctie komt daarmee op € 146.499 waaruit een nader vast te stellen belastbaar inkomen uit werk en woning volgt van € 59.961.

4.1. In artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) is, voor zover hier van belang, bepaald:

“Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, (…) kan de inspecteur de te weinig geheven belasting (…) navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.”

Tussen partijen is niet in geschil dat de inspecteur niet beschikt over een nieuw feit dat op zichzelf navordering zou rechtvaardigen. Evenmin is sprake van kwade trouw zijdens belanghebbende.

4.3. Het Hof is desondanks van oordeel dat de inspecteur middels een navorderingaanslag de te weinig geheven belasting kan navorderen omdat hij, nadat hij had besloten tot het opleggen van de primitieve aanslag maar nog voordat belanghebbende deze primitieve aanslag had bereikt, belanghebbende heeft geïnformeerd over zijn voornemen om (alsnog) van de aangifte af te wijken op het onderdeel van de ter beschikkingstelling van het bedrijfspand.

Met zijn mededeling (zoals genoteerd door C. van het kantoor van gemachtigde): “Per abuis is door het systeem de H.46 opgelegd, maar de heer L. was nog niet klaar met het beoor¬de¬len van de brief die ik gestuurd had inzake het ter beschikkingstellen van vermogensbestand-delen. Er kunnen dus nog geen rechten ontleend worden aan de H.46.” heeft de inspecteur belanghebbende op de hoogte gesteld van zijn voornemen tot afwijken op een bepaald onderdeel van de aangifte (waarover nog een briefwisseling met gemachtigde gaande was) en belanghebbende er voorts op gewezen dat in zoverre geen rechten kunnen worden ontleend aan de nog te ontvangen aanslag.

Alsdan kon belanghebbende er niet in redelijkheid op vertrouwen dat bij de nog op te leggen primitieve aanslag de heffing te zijnen aanzien was voltooid op het onderdeel van de ter beschikkingstelling van het bedrijfspand.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

5. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

6. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1.. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.