Gerechtshof Amsterdam, 26-02-2010, BL7413, 08/00618

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

D te B, belanghebbende,

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 07/6812 van de rechtbank Haarlem in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 9 juli 2007 aan belanghebbende over het tijdvak 4 mei 2006 tot en met 3 mei 2007 een naheffingsaanslag motorrijtuigenbelasting opgelegd ten bedrage van € 816 alsmede een verzuimboete van € 816. Belanghebbende heeft een bezwaarschrift ingediend. Bij uitspraak van 24 augustus 2007 heeft de inspecteur het bezwaar ongegrond verklaard en de naheffingsaanslag en de boete gehandhaafd.

1.2. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de inspecteur beroep ingesteld bij de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank). Bij uitspraak van 28 april 2008, verzonden op 6 mei 2008, heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

1.3. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 30 mei 2008. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.4. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 2 februari 2010. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1. Belanghebbende is volgens de kentekenregistratie met ingang van 11 maart 2005 houder van een Ford, type E150, met het kenteken … (hierna: de auto). In het kentekenregister staat de auto geregistreerd als “bedrijfsauto” en is de inrichting van de auto omschreven als “gesloten wagen”. Belanghebbende is geen ondernemer in de zin van de Wet op de omzetbelasting 1968.

2.2. Met ingang van het eerste tijdvak na 1 juli 2005 heeft belanghebbende het personenautotarief van artikel 23 van de Wet op de motorrijtuifgenbelasting 1994 (hierna:Wet MRB) voldaan, doch exclusief de provinciale opcenten, die ingevolge artikel 222 van de Provinciewet uitsluitend worden geheven van personenauto’s en motorrijwielen.

2.3. Op 26 april 2007 is te N geconstateerd dat met de auto gebruik werd gemaakt van de weg, ter plaatse bekend als O, terwijl de auto niet (meer) voldeed aan de inrichtingseisen van artikel 3, eerste lid, onderdeel a,b,c of d, Wet MRB. In de ‘Melding Visuele controle/Fysieke controle’ is in het onderdeel ‘Bijzonderheden’ vermeld: ‘Bank in laadruimte. Glas rondom. Geen tussenschot’. Tot de stukken van het geding behoren een kopie van genoemde melding en kopieën van foto’s van de auto.

2.4. De in het geding zijnde naheffingsaanslag is opgelegd naar aanleiding van de onder 2.3. vermelde constatering. De naheffingsaanslag is berekend op de provinciale opcenten verschuldigd voor een personenauto (€ 737) en een bedrag aan extra verschuldigde motorrijtuigenbelasting als gevolg van het gewicht van de geplaatste zetels (€ 79).

De boete is opgelegd op grond van artikel 37 van de Wet MRB juncto artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen.

3. Het oordeel van de rechtbank

7. Eiser beroept zich op de uitkomst van de keuring door de RDW en de Douane na aankomst van het motorrijtuig vanuit Duitsland, en stelt dat hij hieruit de conclusie mocht trekken dat het motorrijtuig aan de inrichtingseisen voor een bestelauto voldeed. De rechtbank verwerpt deze stelling om de volgende reden. Eiser miskent dat de naheffingsaanslag is opgelegd omdat hij, na de verhoging van het bestelautotarief per 1 juli 2005, de blindering van een raampje ongedaan heeft gemaakt en het tussenschot - daargelaten of dit tussenschot aan de voorwaarden voldeed - heeft verwijderd. Bovendien berust een deel van de naheffingsaanslag op de toename van het gewicht van het motorrijtuig na de inbouw van de LPG-installatie. Dat eiser de verkeerde conclusie heeft getrokken uit de brief die verweerder (Hof: de inspecteur) over de verhoging van het tarief heeft gestuurd, komt voor zijn risico. Eiser heeft na lezing van deze brief geen nadere informatie ingewonnen bij een ter zake deskundige of de bevoegde instantie, de Belastingdienst, maar heeft, hoewel in de brief staat vermeld dat dit niet is toegestaan, besloten het motorrijtuig om te bouwen tot een personenauto. Dat eiser bij het postkantoor heeft geprobeerd een geel kenteken aan te vragen, doet hier niet aan af. Het postkantoor is ten eerste niet bevoegd om een oordeel te geven over de fiscale kwalificatie van een voertuig, en ten tweede had het afwijzende antwoord voor eiser een aanvullende aanwijzing moeten zijn dat hij meer uitleg nodig had over de gevolgen die de verhoging van het tarief voor hem had.

8. Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat verweerder de naheffingsaanslag terecht heeft opgelegd.

9. Ten aanzien van de boete overweegt de rechtbank het volgende. Ingevolge artikel 37 van de Wet MRB in verbinding met artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen vormt het niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de belastingwet gestelde termijn betalen van belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen een verzuim ter zake waarvan de inspecteur van de Belastingdienst een boete van ten hoogste € 4.537 kan opleggen. Ingevolge paragraaf 34, onderdeel 2, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998, bedraagt de verzuimboete maximaal 100 procent van het bedrag aan belasting dat niet of gedeeltelijk niet is betaald.

10. Een verzuimboete heeft tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. Bijzondere omstandigheden of afwezigheid van alle schuld kunnen aanleiding zijn tot matiging of het achterwege laten van de boete. Dat eiser de verkeerde conclusie heeft getrokken uit de brief die hij van verweerder heeft ontvangen en zonder nadere informatie in te winnen het motorrijtuig heeft omgebouwd, dient voor zijn rekening te komen. Nu eiser overigens geen bijzondere omstandigheden heeft aangevoerd, acht de rechtbank de opgelegde boete passend en geboden.

11. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond.”

4. Geschil in hoger beroep

In geschil is of de naheffingsaanslag en de boete terecht zijn opgelegd.

5. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken. Voor het verhandelde ter zitting wordt verwezen naar het proces-verbaal van zitting.

6. Beoordeling van het geschil

6.1.2. Belanghebbende is van mening dat van naheffing van MRB zou moeten worden afgezien, omdat de auto reeds bij eerste registratie in Nederland niet voldeed aan de technische eisen welke worden gesteld aan een bestelauto met dubbele cabine. Deze stelling dient te worden verworpen, reeds omdat zij feitelijke grondslag ontbeert. Tot de stukken van het geding behoort onder meer een keuringsrapport van de Rijksdienst voor het Wegverkeer (RDW) van 30 oktober 2003, waaruit blijkt dat de auto op die datum als bestelauto moest worden aangemerkt, niet omdat deze voldeed aan de technische eisen voor een bestelauto met een dubbele cabine, maar omdat de auto beschikte over een laadruimte voorzien van een vlakke laadvloer met een minimale lengte van 200 cm en een minimale hoogte van 130 cm over ten minste 200 cm van de lengte en 20 cm van de breedte (artikel 3, eerste lid, aanhef en onderdeel a, Wet MRB). Deze bepaling schrijft geen blindering voor, noch de aanwezigheid van een vaste wand (tussenschot).

6.1.4. Gelet op het voorgaande en mede in aanmerking nemende dat belanghebbende als houder van de onderhavige auto verantwoordelijk is voor het doen van een juiste aangifte motorrijtuigenbelasting, is de inspecteur naar het oordeel van het Hof met toepassing van artikel 33 van de Wet MRB op goede gronden overgegaan tot naheffing van die belasting. Daaraan doet niet af de stelling van belanghebbende dat hij door andere instanties dan de inspecteur “op het verkeerde been is gezet”, dan wel dat op de hem door de RDW verstrekte bescheiden bij de rubriek “schot” ten onrechte niets staat aangegeven.

6.2.2. Een verzuimboete heeft tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. Slechts bij afwezigheid van alle schuld dient een verzuimboete achterwege te blijven. Nu belanghebbende de auto heeft omgebouwd terwijl hij vooraf door de inspecteur was gewaarschuwd voor de fiscale gevolgen, is geen sprake van afwezigheid van alle schuld. Alle omstandigheden van het onderhavige geval in aanmerking genomen, acht het Hof de opgelegde boete passend en geboden.

7. Proceskosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

8. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus gedaan door mrs. A. Bijlsma, voorzitter, B.A. van Brummelen en M.J. Kuiper, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van de griffier. De beslissing is op 25 februari 2010 in het openbaar uitgesproken.