Gerechtshof Amsterdam, 25-03-2010, BM0993, 08/00205

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 07/4352 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

en

de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2. Bij de definitieve aanslag, gedagtekend 5 december 2006, zijn de in aanmerking te nemen buitengewone uitgaven door de inspecteur op nihil gesteld. Bij uitspraak, gedagtekend 5 juni 2007, heeft de inspecteur het tegen die aanslag ingediende bezwaarschrift afgewezen.

1.3. Bij brief van 10 juli 2007, bij de rechtbank op diezelfde dag ingekomen, heeft belanghebbende een beroepschrift ingediend.

1.4. Bij uitspraak van 25 januari 2008, aan partijen toegezonden op 15 februari 2008, heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep gegrond verklaard. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen 21 februari 2008. De motivering van het hoger beroep is ingekomen op 19 maart 2008. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 januari 2010. Aldaar zijn verschenen belanghebbende, tot haar bijstand vergezeld van G. Namens de inspecteur is verschenen mr. W. Belanghebbende heeft ter zitting een pleitnota overgelegd.

1.6. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1. Bij voorlopige teruggaaf nr. H 40 over 2004, gedagtekend 15 januari 2004, is aan belanghebbende een bedrag groot € 1.491 toegekend.

2.3. Bij de vaststelling van de voorlopige aanslag, nr. H 41, na ontvangst van de aangifte heeft de inspecteur als inkomen vóór persoonsgebonden aftrek vermeld en als verzamelinkomen vastgesteld € 21.553. Dit bedrag is het saldo van het aangegeven loon uit dienstbetrekking ad € 24.103 en het bedrag van € 2.550. Naar aanleiding daarvan is aan belanghebbende een bedrag groot € 1.049 terugbetaald.

2.4. Bij de definitieve aanslagregeling heeft de inspecteur het belastbaar inkomen vastgesteld op € 24.103, zonder aftrek van buitengewone uitgaven, hetgeen resulteerde in een te betalen bedrag van € 1.028. Tevens is een beschikking heffingsrente ten bedrage van € 88 vastgesteld.

3. Geschil in hoger beroep

In hoger beroep is in geschil het antwoord op de vraag of de inspecteur bij de definitieve aanslagregeling het belastbaar inkomen mocht verhogen met € 2.550.

4. Standpunten van partijen

5. Het oordeel van de rechtbank

5.1. De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard. Zij heeft daartoe onder meer het volgende overwogen:

“5. Vast staat dat verweerder (hof: de inspecteur) een verkeerd bedrag uit de aangifte van eiseres heeft overgenomen. Verweerder stelt dat deze fout niet aan hem kan worden toegerekend en voert daartoe ter zitting het volgende aan. De gegevens van handmatig ingevulde aangiften, zoals de aangifte van eiseres, worden door uitzendkrachten in de computer ingevoerd, waarna de computer de teruggave berekent. Omdat eiseres (hof: belanghebbende) het drempelbedrag niet in haar aangifte had ingevuld, heeft de computer het drempelbedrag niet herkend, waardoor eiseres een onjuiste teruggave heeft ontvangen. Voorts stelt verweerder dat op basis van de wettelijke bepalingen en de jurisprudentie fouten in de voorlopige aanslagregeling altijd kunnen worden hersteld, tenzij de voorlopige aanslag bij belanghebbende de indruk kon wekken dat er sprake was van een uitdrukkelijke standpuntbepaling. Daarvan is hier geen sprake, aldus verweerder. Bovendien had eiseres kunnen weten dat de voorlopige aanslag niet juist was, als zij de voorlopige aanslag had vergeleken met haar aangifte. Het beroep dient volgens verweerder ongegrond te worden verklaard, mede in het licht van het feit dat eiseres ook al de kinderkorting ten onrechte heeft genoten.

6. Naar het oordeel van de rechtbank kan de fout niet aan eiseres worden toegerekend. Eiseres had geen drempelbedrag voor ziektekosten of andere buitengewone uitgaven in haar aangifte opgenomen, maar verweerder heeft vervolgens de gegevens van eiseres onzorgvuldig verwerkt. Immers, door een uitzendkracht is een fout gemaakt waardoor bij de berekening van het belastbaar inkomen kennelijk een bedrag voor aftrek voor ziektekosten of andere buitengewone uitgaven in aanmerking is genomen. Door zonder nadere controle de voorlopige aanslag op basis van dat bedrag op te leggen heeft verweerder naar eiseres de indruk gewekt nadrukkelijk het belastbaar inkomen te hebben bepaald op € 21.553.

7. Aan een voorlopige aanslag kan in het algemeen geen vertrouwen worden ontleend met betrekking tot de vaststelling van de (definitieve) aanslag. Naar het oordeel van de rechtbank dient daarvan in dit geval te worden afgeweken, nu verweerder in de voorlopige aanslagfase bewust het belastbaar inkomen op € 21.553 heeft vastgesteld. Bij eiseres is daardoor de gerechtvaardigde verwachting gewekt dat de aanslag op basis van hetzelfde belastbaar inkomen zou worden vastgesteld als de voorlopige aanslag. Daarbij komt nog dat uit het aangiftebiljet niet volgt dat de vaststelling bij de voorlopige aanslag onjuist was.

8. Gelet op het vorenoverwogene heeft verweerder bij de definitieve aanslag het belastbaar inkomen ten onrechte niet op € 21.553 vastgesteld. Het beroep is derhalve gegrond.

9. Verweerder heeft bij het verweerschrift subsidiair, voor het geval van gegrondverklaring van het beroep, verzocht om interne compensatie omdat bij de aanslag ten onrechte een bedrag voor kinderkorting in de aanslag is betrokken. Eiseres heeft daartegenover niet aannemelijk gemaakt dat zij wel recht heeft op deze korting. De rechtbank houdt daarom geen rekening met de kinderkorting.”

6. Beoordeling van het geschil

6.2. Naar het oordeel van het Hof doen de uitzonderlijke omstandigheden, op grond waarvan de inspecteur verplicht is bij vaststelling van een definitieve aanslag hetzelfde standpunt in te nemen als ten grondslag ligt aan de vaststelling of vermindering van een voorlopige aanslag, zich in het onderhavige geval niet voor. De bij de vaststelling van voorlopige aanslag nr. H 41 gemaakte fout, als gevolg waarvan aan belanghebbende aftrek van buitengewone uitgaven is toegekend tot een veel hoger bedrag dan door haar was gevraagd, kan niet met dergelijke omstandigheden op één lijn worden gesteld. Daaraan doet niet af dat de hoogte van het teruggegeven bedrag, naar belanghebbende onweersproken heeft gesteld, in meer of mindere mate overeenkomt met de teruggaven die in eerdere jaren zijn verleend, of dat bij de vaststelling van de voorlopige aanslag nr. H 41 of nadien geen toelichting op de afwijking van de aangifte is verstrekt. De bij de vaststelling van de voorlopige aanslag gemaakte fout leidt daarom niet tot een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel. Ook anderszins is geen sprake van schending van beginselen van behoorlijk bestuur.

6.3. Voorzover belanghebbende zich heeft beroepen op jurisprudentie inzake schrijf-, tik- en overnamefouten faalt dit beroep, nu in het onderhavige geval van navordering geen sprake is.

7. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling, nu belanghebbende niet heeft gesteld dat zij kosten heeft gemaakt die op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen.

8. Beslissing

De uitspraak is gedaan door mrs. A Bijlsma, voorzitter, A.P.M. van Rijn en B. Emmerig, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van de griffier. De beslissing is op 25 maart 2010 in het openbaar uitgesproken.