Gerechtshof Amsterdam, 11-05-2010, BM5108, 09/00114 t/m 09/00116

uitspraak van de vierde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak met nummer 07/4592, 07/4593 en 07/4594 van de rechtbank Haarlem (hierna de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.3. De uitspraak van de rechtbank dateert van 7 november 2008. Volgens de uitspraak van de rechtbank zijn afschriften daarvan op 13 november 2008 aan partijen verzonden. De uitspraak van de rechtbank is niet aangetekend maar bij gewone brief per post verzonden.

1.4. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 10 februari 2009. Van de zijde van de inspecteur is een verweerschrift ingediend.

2. Feiten

2.1. Het Hof verwijst naar de feiten zoals die door de rechtbank zijn vastgesteld en die als volgt in de uitspraak van de rechtbank zijn weergegeven (waarbij met eiser gedoeld is op belanghebbende en met verweerder op de inspecteur):

“2.1. Eiser dreef in 2003 een onderneming in de vorm van een eenmanszaak onder de naam A. De bedrijfsactiviteiten bestonden uit “import en export van groenten en fruit”. De onderneming koopt groenten op bij tuinders in het [regio] en verkoopt deze in [land]. De onderneming van eiser stond ingeschreven in het handelsregister van de Kamer van Koophandel van 24 maart 2003 tot 28 november 2003.

2.2. Op 28 februari 2004 is aan eiser een aangiftebiljet IB/PVV/WAZ/ZFW 2003 uitgereikt. Omdat geen aangifte werd ingediend, is eiser op 3 juni 2005 aangemaand tot het doen van aangifte binnen 10 werkdagen, welke termijn is verlengd tot 1 augustus 2005.

2.3. Bij brief van 14 juni 2006 heeft verweerder aan eiser meegedeeld dat in verband met het niet doen van aangifte het belastbaar inkomen ambtshalve is vastgesteld op € 25.000 en is eiser erop gewezen dat hij tegen deze beslissing een bezwaarschrift kan indienen nadat hij het aanslagbiljet heeft ontvangen. Het vervolgens aan eiser gezonden aanslagbiljet is gedagtekend 29 juni 2006.

2.4. Eiser heeft zijn aangifte op 23 juni 2006 ingeleverd. Eiser heeft daarbij als belastbare inkomen uit werk en woning opgegeven een bedrag van € 4.443.

2.5. Verweerder heeft eiser bij brief van 12 juli 2006 uitgenodigd aan de hand van de administratie en jaarstukken overtuigend aan te tonen dat de aanslag tot een te hoog bedrag is vastgesteld. In antwoord hierop heeft eisers adviseur, [naam] B B.V. (hierna: de adviseur) aan de hand van door eiser verstrekte bonnen een overzicht van de inkomsten en uitgaven opgesteld en aan verweerder gezonden. De adviseur heeft bij brief van 27 september 2006 deze door eiser aangeleverde bonnen opgestuurd.

2.7. Het inkomen over de jaren 1999 tot en met 2002 is zonder inhoudelijke beoordeling van de ingediende aangiften conform aangifte vastgesteld op respectievelijk NLG 5.558 (€ 2.522), NLG 11.449 (€ 5.195), € 2.534 en € 4.162.”

Het Hof neemt deze feiten over met dien verstande dat de in overweging 2.2. van de rechtbank gemelde datum 28 november 2003 moet luiden 1 oktober 2003.

3. Geschil in hoger beroep

In geschil is of belanghebbende ontvankelijk is in zijn hoger beroep en of – zo die vraag bevestigend wordt beantwoord – de inspecteur de aanslagen terecht heeft berekend naar onderscheidenlijk een belastbare inkomen uit werk en woning van € 25.000 (IB/PVV), een premie-inkomen van € 25.000 (WAZ) en een heffingsgrondslag van € 20.250 (Zfw).

4. Beoordeling van het geschil in hoger beroep

Met betrekking tot de ontvankelijkheid van het hoger beroep

4.1. De uitspraak van de rechtbank is volgens de op de afschriften daarvan geplaatste datumstempel verzonden op 13 november 2008. Het hoger beroep is derhalve niet ingesteld binnen zes weken na die datum.

4.2. Belanghebbende stelt echter – zakelijk weergegeven – de uitspraak van de rechtbank niet eerder dan rond de 20e januari 2009 te hebben ontvangen.

4.3. Uit de zich in het dossier bevindende afschriften van brieven waarmee het afschrift van de uitspraak van de rechtbank aan belanghebbende is verzonden blijkt dat dit niet is gebeurd bij aangetekende brief en evenmin bij brief met ontvangstbevestiging.

4.4. In artikel 8:79, eerste lid, van de Awb is bepaald dat binnen twee weken na dagtekening van de uitspraak een afschrift van de uitspraak door de griffier aan partijen wordt gezonden. Ingevolge artikel 8:37, eerste lid, van de Awb – voor zover hier van belang – dient de verzending van een afschrift van een uitspraak door de griffier te geschieden bij aangetekende brief of bij brief met ontvangstbevestiging, tenzij de rechtbank anders bepaald.

4.5. Uit de parlementaire geschiedenis van gemeld artikel 8:37 blijkt de wetgever bij verzending van stukken zoals het afschrift van de uitspraak in beginsel verzending bij aangetekende brief heeft voorgeschreven omdat: “Bij een paar cruciale momenten in de procedure (…) met het oog op de op het spel staande belangen zekerheid [dient] te bestaan dat de brief te bestemder plaatse is aangekomen”(Kamerstukken II, 1991-1992, 22 495, nr. 3, blz. 124),

Met betrekking tot de juistheid van de aanslagen

4.8. De rechtbank heeft dienaangaande onder 4.1. tot en met 4.5. het volgende overwogen:

“4.1. Ingevolge artikel 9, Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR), is degene die daartoe is uitgenodigd gehouden binnen een door de inspecteur gestelde termijn aangifte te doen. De termijn kan op verzoek worden verlengd. Volgens artikel 27e, eerste volzin, aanhef, onderdeel a en slot, AWR, verklaart de rechtbank ingeval de vereiste aangifte niet is gedaan de beroepen ongegrond, tenzij de belastingplichtige doet blijken in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

4.3. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser niet geslaagd in de op hem rustende bewijslast om te doen blijken – dat wil zeggen overtuigend aantonen – dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar met betrekking tot de aanslagen onjuist zijn. Eiser heeft weliswaar een overzicht ingestuurd van de in- en verkopen van A, onderbouwd door in- en verkoopnota’s van A, maar onduidelijk is gebleven of deze stukken een juist en volledig beeld geven van de financiële situatie van de onderneming van eiser.

4.4. Ongeacht de verschuiving en verzwaring van de bewijslast zoals hierboven omschreven, is verweerder gehouden om bij het opleggen van de voorlopige aanslag uit te gaan van een redelijke schatting van het door eiser genoten belastbaar inkomen. Verweerder heeft bij de schatting van het belastbaar inkomen uit werk en woning aangesloten bij de onder 2.8. genoemde onderzoeksresultaten en het inkomen van eiser dat over de jaren 1996 tot en met 1998 nader is vastgesteld op respectievelijk fl. 49.180 (€ 22.316), fl. 51.105 (€ 23.190) en fl. 52.920 (€ 24.014).

4.5. De rechtbank acht de schatting niet onredelijk en overweegt daartoe het volgende. In het in 1998 ingestelde onderzoek, betrekking hebbende op de jaren 1994 tot en met 1998, is uitgegaan van het gegeven dat eiser elke week op maandag en donderdag groenten en fruit inkocht en dat het seizoen van begin april tot eind oktober duurde. Uit het door eisers adviseur overgelegde overzicht van omzet en kosten over het jaar 2003, gebaseerd op stukken die eiser heeft overgelegd aan zijn adviseur, blijkt dat eiser in de maanden april, mei, juni en september van het jaar 2003 twee maal in de week groenten inkocht en verkocht. De rechtbank acht aannemelijk dat eiser ook in 2003 van april tot oktober heeft gehandeld, nu eiser in de jaren 1994 tot en met 1998 ook telkens van april tot oktober handel dreef en omdat deze periode overeenkomt met de periode waarin eisers bedrijf ingeschreven stond in het handelsregister van de Kamer van Koophandel.”

Het Hof neemt deze overwegingen over en maakt die tot de zijne met dien verstande dat de in overweging 4.2. van de rechtbank gemelde datum 23 juni 2003 moet zijn 23 juni 2006.

4.9. Het Hof voegt daaraan nog toe dat geen feiten en omstandigheden aannemelijk zijn geworden die – anders dan belanghebbende betoogt – de conclusie rechtvaardigen dat de situatie in het jaar 2003 een geheel andere was dan die in de jaren 1994 tot en met 1998. In het licht hiervan acht het Hof het (evenals de rechtbank) niet onredelijk dat de inspecteur zijn schatting heeft gebaseerd op de gegevens van de jaren 1994 tot en met 1998. Het Hof acht de schatting dan ook redelijk.

Met betrekking tot de verzuimboete

4.10. Tegen de opgelegde boete heeft belanghebbende geen afzonderlijke grieven aangevoerd. Nu belanghebbende niet, ook niet na daartoe te zijn aangemaand, binnen de daartoe gestelde termijn aangifte heeft gedaan kan hem ingevolge artikel 67a, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (tekst voor het jaar 2006) een verzuimboete van maximaal € 1.134 worden opgelegd. De door de inspecteur (kennelijk in overeenstemming met de voor het jaar 2006 geldende tekst van paragraaf 21, derde lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998) opgelegde boete van € 113 acht het Hof passend en geboden.

Slotsom

De uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

5. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Awb.

6. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus gedaan door mrs. F.J.P.M. Haas, voorzitter, A.M.J.G. van Amsterdam en M.J. Leijdekker leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. E.J.E.M. Anderluh-Vanherck als griffier. De beslissing is op 11 mei 2010 in het openbaar uitgesproken