Gerechtshof Amsterdam, 18-11-2010, BO4752, 09/00638

18 november 2010

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep ingesteld door

tegen de uitspraak in de zaak no. AWB 09/1831 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

[A]

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2. Bij uitspraak van 7 september 2009 heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.4. Een onderzoek ter zitting van het Hof is met toestemming van partijen achterwege gebleven.

2. Feiten

2.1 De auto van belanghebbende, type [..], met kenteken […], stond op 27 januari 2009 om 20.10 uur in de [ straatnaam], ter hoogte van huisnummer [..], te [plaatsnaam], zonder dat parkeerbelasting was voldaan. Ter zake van dit feit is aan belanghebbende de onderhavige naheffingsaanslag in de parkeerbelasting opgelegd.

3. De overwegingen van de rechtbank

De relevante overwegingen van de rechtbank luiden als volgt, waarbij de rechtbank anders dan het Hof, partijen aanduidt als eiser en verweerder.

4. Eiser voert aan dat hij bezig was met laden en lossen van een bed. Eiser erkent dat het mogelijk is dat er enige tijd tijdens de losactiviteiten niemand aanwezig was bij de auto, aangezien ook de bestuurder meehielp met het naar binnen dragen van het bed. (…)

5.Verweerder betwist dat er sprake was van laden en lossen. De parkeercontroleur heeft geen laad-of losactiviteiten rondom de auto waargenomen en niemand in de buurt van de auto aangetroffen.(…).

6. De bewijslast dat sprake is van het onmiddellijk laden en lossen van goederen, rust op eiser. Daarbij geldt de vrije bewijsleer, hetgeen inhoudt dat de rechter vrij is in de keuze van bewijsmiddelen en waardering daarvan. Het bewijs kan eveneens gebaseerd zijn op vermoedens. Tussen partijen is niet in geschil dat toen de parkeercontroleur de auto van eiser zag staan er op dat moment geen laad- en losactiviteiten in of rond de auto konden worden waargenomen. Eiser heeft tegen die achtergrond niet aannemelijk gemaakt dat er desondanks sprake was van onmiddellijk laden en lossen. De door hem overgelegde getuigenverklaringen van hemzelf en van de heer E. Wiertsema zijn, nog daargelaten of die verklaringen voor juist moeten worden gehouden, daarvoor niet voldoende reeds omdat uit deze verklaringen niet valt op te maken dat eiser op die avond van de 27e januari uitsluitend bezig is geweest met het laden en lossen van een bed en het stilstaan van de auto niet langer heeft geduurd dan de tijd die daarvoor nodig was.”.

4. Geschil in hoger beroep

4.1. In hoger beroep is in geschil of op het in de aanslag genoemde tijdstip sprake was van parkeren in de zin van artikel 225 van de Gemeentewet en artikel 2, onderdeel a, van de Verordening Parkeerbelastingen 2009 van de Gemeente Amsterdam (hierna: de Verordening).

4.2. Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar hetgeen in de gedingstukken is vermeld.

5. Beoordeling van het geschil

5.2. In hoger beroep verschillen partijen van mening of sprake was van het onmiddellijk lossen in de zin van de Verordening.

5.3. Het Hof stelt voorop dat volgens vaste rechtspraak onder het onmiddellijk laden en lossen als bedoeld in artikel 225 van de Gemeentewet, dient te worden verstaan het - onmiddellijk nadat het voertuig tot stilstand is gebracht - bij voortduring inladen of uitladen van goederen van enige omvang of enig gewicht, gedurende de tijd die daarvoor nodig is. Uit de jurisprudentie volgt tevens dat – anders dan de heffingsambtenaar in eerste aanleg heeft betoogd – laden en lossen niet slechts het in of uit de auto brengen omvat, maar ook het halen of brengen ter plaatse.

5.4. In het onderhavige geval staat, als door belanghebbende gesteld en door de heffingsambtenaar niet, althans onvoldoende betwist, vast dat belanghebbende de auto tot stilstand heeft gebracht om vervolgens - samen met een medepassagier - een bed te lossen en in een woning te brengen. Het Hof acht aannemelijk dat een bed een goed van zodanige omvang en gewicht is dat het bezwaarlijk anders dan per auto kan worden vervoerd. Onder deze omstandigheden is sprake van het onmiddellijk lossen van een goed in de zin van de onder 5.1. aangehaalde bepaling.

5.5. Het vorenoverwogene brengt mee dat de auto niet stond geparkeerd. De heffingsambtenaar – op wie in dezen de bewijslast rust – heeft het tegendeel niet aannemelijk gemaakt. Dat de controleur niet heeft kunnen waarnemen dat de auto slechts op de Fokke Simonszstraat stilstond gedurende de tijd die nodig was en werd gebruikt voor het onmiddellijk lossen van het bed doet aan voormeld oordeel niet af, nu de vraag of sprake is van laden dient te worden beoordeeld aan de hand van de onder 5.3. opgenomen criteria.

6. Kosten

Nu het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is en de uitspraak van de rechtbank om die reden wordt vernietigd, acht het Hof termen aanwezig voor een kostenveroordeling op de voet van artikel 7:15 respectievelijk artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. De voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn opgenomen in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). Voor het onderhavige geval zijn dat de in onderdeel a vermelde kosten van door een derde beroepsmatige verleende rechtsbijstand in bezwaar, beroep en hoger beroep.

Ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Besluit stelt het Hof het bedrag van deze kosten overeenkomstig het in de bijlage bij het Besluit opgenomen tarief vast op een bedrag totaal € 966, te weten kosten bezwaarfase € 161 (1 punt: bezwaarschrift x € 161 x wegingsfactor 1), de kosten van de beroepsfase € 483 (1,5 punt: beroepschrift en conclusie van repliek x € 322 x wegingsfactor 1) en kosten hoger beroep € 322 (1 punt: hoger beroepschrift x € 322 x wegingsfactor 1) .

7. Beslissing

De uitspraak is gedaan door mrs. A. Bijlsma, voorzitter, E.M. Vrouwenvelder en B.A. van Brummelen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. R.J.M. Bosch, als griffier. De beslissing is op 18 november 2010 in het openbaar uitgesproken.