Gerechtshof Amsterdam, 07-07-2011, BR1240, 10-00951

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerk P10/00951

7 juli 2011

de inspecteur van de Belastingdienst/Centrale administratie/Apeldoorn,

de inspecteur.

2.1. Het Hof neemt hier over hetgeen in de onderdelen 2.2 en 2.3 van de uitspraak van de rechtbank is vermeld:

“2.2. Eiser (Hof: belanghebbende) exploiteert een autobedrijf. Uit de kentekenregistratie blijkt dat de bestelauto van het merk Fiat, kleur blauw, kenteken 00-00-01 (het motorrijtuig) ten tijde hier van belang was opgenomen in de bedrijfsvoorraad van eiser.

2.3. Tot de gedingstukken behoren meldingen visuele/fysieke controle, waarin onder meer is vermeld:

“(…)

Gegevens voertuig zoals bij controle vastgesteld

Motorrijtuig:

Kenteken 00-00-01

Merk FIAT

Kleur BLAUW

(...)

Gegevens controle

Controledatum: 1-12-2009 Tijdstip: 12:39

Straat: A-STRAAT

Plaats: P

Aangetroffen: STILSTAAND

(…)

Bijzonderheden

Bedrijfsvoorraad geparkeerd op openbare weg.”

en

“(…)

Gegevens voertuig zoals bij controle vastgesteld

Motorrijtuig:

Kenteken 00-00-01

Merk FIAT

Kleur BLAUW

(...)

Gegevens controle

Controledatum: 5-1-2010 Tijdstip: 12:28

Straat: A-STRAAT

Plaats: P

Aangetroffen: STILSTAAND

(…)

Bijzonderheden

Auto geparkeerd aangetroffen op de openbare weg zonder HA platen. Zie foto.””

2.3. De naheffingsaanslag naar aanleiding van de constatering op 1 december 2009 is opgelegd met dagtekening 15 maart 2010 en heeft betrekking op het tijdvak 2 december 2008 tot en met 1 december 2009.

De naheffingsaanslag naar aanleiding van de constatering op 5 januari 2010 is opgelegd met dagtekening 29 maart 2010 en heeft betrekking op het tijdvak 6 januari 2009 tot en met 5 januari 2010.

2.5. Tot de stukken behoort een verklaring met dagtekening 22 oktober 2010 van B, directeur van C te P. Hierin is onder meer vermeld:

“Bij deze verklaar ik (…) dat (…) (belanghebbende) het recht heeft gebruik te maken van een deel van mijn bedrijfsruimte. In verband met werkzaamheden binnen mijn bedrijf heb ik (…) (belanghebbende), eigenaar van autobedrijf X, verzocht twee auto’s (kentekens 00-00-00 en 00-00-01) van 25-11-2009 tot 10-01-2010 op een andere plaats te parkeren.”

De rechtbank heeft belanghebbendes beroep gegrond verklaard, waarbij zij – voor zover hier van belang – heeft overwogen:

“4.5. Vast staat dat het motorrijtuig ten tijde hier van belang was opgenomen in de bedrijfsvoorraad van eiser (Hof: belanghebbende), en dat op het moment van de controles het motorrijtuig was geparkeerd op parkeerplaatsen langs de weg en niet was voorzien van handelaarskentekenplaten.

4.6. Eiser heeft gesteld dat met het motorrijtuig geen gebruik is gemaakt van de openbare weg in die zin dat met het motorrijtuig niet is gereden op de weg. Het motorrijtuig heeft slechts op een parkeerplaats geparkeerd gestaan. De rechtbank kan eiser niet in dit standpunt volgen. In navolging van de uitspraak van de Hoge Raad van 11 mei 2007, LJN BA4801 is er sprake van een openbare weg als het terrein feitelijk openstaat voor openbaar rijverkeer. Het feit dat het motorrijtuig is aangetroffen op een parkeerplaats betekent dan ook dat gebruik is gemaakt van de openbare weg omdat die parkeerplaats openstaat voor openbaar rijverkeer. De rechtbank is dan ook van oordeel dat door het motorrijtuig te parkeren op de parkeerplaats gebruik is gemaakt van de openbare weg. Gelet daarop zijn de naheffingsaanslagen terecht opgelegd.

4.7. Eiser stelt dat hem geen naheffingsaanslagen motorrijtuigenbelasting kunnen worden opgelegd voor twee elkaar overlappende periodes. De rechtbank kan eiser in deze stelling niet volgen. Zij overweegt daartoe als volgt.

In navolging van de uitspraak van de Hoge Raad van 17 februari 2006, nr. 41 660 (VN 2006/12.21) is de rechtbank van oordeel dat, mede gelet op het bepaalde in artikel 69, tweede lid, van de Wet MRB, het belastbare feit “gebruik van de weg” moet worden opgevat als gebruik per kalenderdag. Omdat in het onderhavige geval sprake was van twee constateringen op verschillende kalenderdagen van gebruik op de weg, stond het verweerder (Hof: de inspecteur) vrij twee naheffingsaanslagen op de leggen, beide berekend over een tijdsduur van twaalf maanden.

4.8. Vervolgens zal worden beoordeeld of de boetes terecht zijn opgelegd.

4.9. Gegeven het door verweerder in de beroepsfase ingenomen standpunt over de boetes, kan het bestreden besluit reeds daarom niet in stand blijven en is het beroep gegrond.

4.10. De rechtbank zal beoordelen of de boetes van 10% wel terecht zijn opgelegd.

4.11. Ingevolge artikel 70 van de Wet MRB is artikel 37 van de Wet MRB van toepassing. Ingevolge artikel 37 van de Wet MRB in verbinding met artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen vormt het niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de belastingwet gestelde termijn betalen van belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen een verzuim ter zake waarvan de inspecteur de belastingplichtige een boete van ten hoogste € 4.537 kan opleggen. Ingevolge paragraaf 34 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998, onderdeel 2, bedraagt de verzuimboete maximaal 100 procent van het bedrag aan belasting dat niet of gedeeltelijk niet is betaald.

4.12. Een verzuimboete heeft tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. In dit geval staat vast dat eiseres niet aan de voorwaarden voor de regeling bedrijfsvoorraad heeft voldaan. Het enkele niet daaraan voldoen rechtvaardigt in beginsel een boete van 100 procent. Factoren als de mate van schuld en opzet of de duur van het niet voldoen aan de voorwaarden zijn verder niet relevant.

4.13. Bijzondere omstandigheden of afwezigheid van alle schuld kunnen aanleiding zijn tot matiging of het achterwege laten van de boete. Gesteld nog (Hof: noch) aannemelijk geworden is dat sprake zou zijn van afwezigheid van alle schuld. Wel is aannemelijk geworden dat sprake is van omstandigheden die aanleiding zijn tot matiging van de boete. In navolging van verweerder zal de rechtbank de boete matigen tot 10% in verband met de financiële situatie van eiser. De rechtbank acht deze boete passend en geboden.”

6.1. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag met dagtekening 29 maart 2010 dient te worden vernietigd, omdat deze een tijdvak betreft dat nagenoeg gelijk is aan het tijdvak waarop de naheffingsaanslag met dagtekening 15 maart 2010 betrekking heeft.

Dienaangaande is het Hof van oordeel dat de rechtbank in onderdeel 4.7 van haar uitspraak een juiste beslissing heeft gegeven. Het Hof maakt dan ook deze overweging tot de zijne. In zoverre faalt het hoger beroep van belanghebbende.

Slotsom

6.3. De slotsom is dat het hoger beroep met betrekking tot de boetebeschikking van 29 maart 2010 gegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank in zoverre dient te worden vernietigd.

Het Hof:

- vernietigt de uitspraak van de rechtbank;

- verklaart het beroep gegrond voor zover dit betrekking heeft op de boetebeschikking van 15 maart 2010, vernietigt de uitspraak van de inspecteur in zoverre en vermindert de boete tot € 38;

- verklaart het beroep gegrond voor zover dit betrekking heeft op de boetebeschikking met dagtekening 29 maart 2010, vernietigt de uitspraak van de inspecteur in zoverre en vermindert de boete tot nihil;

- verklaart het beroep ongegrond voor zover dit betrekking heeft op de naheffingsaanslagen.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1.. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.