Gerechtshof Amsterdam, 05-01-2012, BV0456, 08/00181 tot en met 08/00199

GERECHTSHOF AMSTERDAM

Kenmerken 08/00181 tot en met 08/00199

1.3. Bij uitspraak van 14 januari 2008 heeft de rechtbank als volgt geoordeeld (waarin belanghebbende als ‘eiser’ wordt aangeduid en de inspecteur als ‘verweerder’):

“De rechtbank:

- verklaart de beroepen die betrekking hebben op de navorderingsaanslagen IB/PVV 1992 en VB 1993 gegrond;

- vernietigt de bestreden uitspraken met betrekking tot de navorderingsaanslagen IB/PVV 1992 en VB 1993;

- vermindert de aanslagen IB/PVV 1992 en VB 1993 in zoverre dat de verhoging wordt vastgesteld op 40 % van de nagevorderde belasting;

- handhaaft de overige uitspraken op bezwaar;

- gelast dat de Staat het door eiser betaalde griffierecht van € 38,- vergoedt;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten ten bedrage van € 644, onder aanwijzing van de Staat die deze kosten aan eiser dient te vergoeden.”

“2.1. Verweerder heeft een brief met dagtekening 6 april 2004 aan eiser verzonden met onder meer de volgende inhoud:

“De Belastingdienst is een onderzoek gestart naar Nederlandse ingezetenen die gerechtigd zijn (geweest) tot buitenlandse vermogensbestanddelen, waarbij het vermoeden bestaat dat in aangiften inkomstenbelasting en/of vermogensbelasting en/of vennootschapsbelasting geen opgaaf is gedaan van deze vermogensbestanddelen en de eventuele opbrengsten daaruit.

Uit dit onderzoek is gebleken dat u gerechtigd bent (geweest) tot vermogensbestanddelen in het buitenland. De gegevens hiervan kunnen van belang zijn voor uw belastingheffing over de afgelopen twaalf jaren. Ik verzoek u daarom mij de gegevens en inlichtingen over die jaren te verstrekken welke worden gevraagd op de ingesloten “Opgaaf Buitenlands vermogen”.

(………….)”.

2.3. Bij brieven van 23 december 2004 en 7 december 2005 heeft verweerder aan eiser meegedeeld dat hij voornemens is navorderingsaanslagen IB/PVV 1992 en VB 1993, respectievelijk IB/PVV 1993 en VB 1994 met boete op te leggen.

Ten aanzien van de boetes is in beide brieven het volgende vermeld:

“Op grond van artikel 18 lid 1 AWR ben ik voornemens over de correcties niet-ordeboeten van 100% op te leggen. Hiervan zal ik 50% kwijtschelden. Deze kwijtschelding is gebaseerd op artikel 18 lid 2 AWR en hoofdstuk IV van het Voorschrift Administratieve Boeten 1993.

Uit het onderzoek door de Belastingdienst zijn de volgende feiten en omstandigheden gebleken op grond waarvan ik voornemens ben deze boete op te leggen:

U heeft bewust nagelaten de genoemde inkomensbestanddelen en vermogensbestanddelen op te geven met het oogmerk belasting te ontduiken, dan wel zich willens en wetens blootgesteld aan de geenszins te verwaarlozen kans dat, door het ten onrechte niet aangeven ervan te weinig belasting zou worden geheven. Dit ondanks dat in de aangifte uitdrukkelijk wordt gevraagd naar deze inkomensbestanddelen en vermogensbestanddelen. Op grond hiervan ben ik van mening dat sprake is van (voorwaardelijk) opzet.

2.4. Bij brief van 24 maart 2006 heeft verweerder meegedeeld voornemens te zijn navorderingsaanslagen IB/PVV en VB 1994 tot en met 2002 met een niet-ordeboete/vergrijpboete op te leggen.

Bij brief van 24 april 2006 heeft verweerder meegedeeld dat de navorderingsaanslagen IB/PVV 1994 tot en met 1997 en VB 1995 tot en met 1998 zullen worden opgelegd.

In deze brief is met betrekking tot de boetes het volgende vermeld:

“Navorderingsaanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 1994 tot en met 1997 en Vermogensbelasting 1995 tot en met 1998.

Op grond van artikel 18, lid 1 van de AWR ben ik voornemens over de correcties een niet-ordeboete van 100% op te leggen Hiervan zal ik 50% kwijtschelden. Deze kwijtschelding is gebaseerd op artikel 18, lid 2 van de AWR en paragraaf 15 van de Leidraad Administratieve Boeten 1984 en hoofdstuk IV van het Voorschrift administratieve boeten 1993.

Navorderingaanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen vanaf 1998 en Vermogensbelasting vanaf 1999

(……) Het betreft een vergrijpboete ingevolge artikel 67e AWR en hoofdstuk IV van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998. Deze boete bedraagt 50% van het bedrag van de navorderingsaanslag.

Uit het onderzoek door de Belastingdienst is gebleken dat u in aangiftebiljetten geen melding heeft gemaakt van door u aangehouden buitenlands vermogen en de opbrengsten daarvan, terwijl u wel de beschikking had over dergelijk vermogen en opbrengsten. De hierop betrekking hebbende vragen op het aangiftebiljet heeft u niet, dan wel onjuist beantwoord.

Het is algemeen bekend dat het verplicht is van dergelijk inkomen en vermogen melding te maken in fiscale aangiften voor de inkomstenbelasting en de vermogensbelasting.

Ik ben van mening dat u heeft nagelaten genoemde inkomsten op te geven met het oogmerk belasting te ontduiken, dan wel dat u zich willens en wetens blootgesteld heeft aan de geenszins te verwaarlozen kans dat, door het ten onrechte niet aangeven van genoemde inkomstenbestanddelen en\of vermogensbestanddelen, te weinig belasting zou worden geheven. Op grond hiervan ben ik van mening dat sprake is van (voorwaardelijke) opzet.

Omdat u gebruik gemaakt heeft van buitenlandse rekeningen om dit vermogen en de opbrengsten daar uit buiten het zicht te houden van de Nederlandse belastingdienst ben ik van mening dat sprake is van een strafverzwarende omstandigheid welke een boete van 100% zou rechtvaardigen. Aangezien u bij het onderzoek volledige medewerking heeft verleend zal ik de boete echter (voor zover nodig na kwijtschelding) vaststellen op 50%.”

2.1.3. In een bezwaarschrift van 24 januari 2005 van belanghebbende is, voor zover van belang, opgenomen:

“Het betreft: navorderingsaanslag IB/PVV 1992

(…)

Het bezwaar is gericht tegen de hoogte van het belastbaar inkomen, de hoogte van de correcties, de boete en de heffingsrente.”

2.1.4. In een bezwaarschrift van 24 januari 2005 van belanghebbende is, voor zover van belang, opgenomen:

“Het betreft: navorderingsaanslag vermogensbelasting 1993

(…)

Het bezwaar is gericht tegen de hoogte van de belastbare som, de boete en de heffingsrente.”

2.1.5. In een bezwaarschrift van 27 januari 2006 van belanghebbende is, voor zover van belang, opgenomen:

“Het betreft: navorderingsaanslag IB/PVV 1993

(…)

Het bezwaar is gericht tegen de hoogte van de boete.”

2.1.6. In een bezwaarschrift van 27 januari 2006 van belanghebbende is, voor zover van belang, opgenomen:

“Het betreft: navorderingsaanslag vermogensbelasting 1994

(…)

Het bezwaar is gericht tegen de hoogte van het vermogen, de boete en de heffingsrente.”

2.1.7. In een bezwaarschrift van 7 juni 2006 van belanghebbende is, voor zover van belang, opgenomen:

“Het betreft:

• navord. IB/PVV 1994 (…)

• navord. IB/PVV 1995 (…)

• navord. IB/PVV 1996 (…)

• navord. IB/PVV 1997 (…)

• navord. IB/PVV 1998 (…)

• navord. IB/PVV 1999 (…)

• navord. IB/PVV 2000 (…)

• navord. IB/PVV 2001 (…)

• navord. IB/PVV 2002 (…)

(…)

Namens belanghebbende daartoe gemachtigd delen wij u hierbij mede bezwaar te maken tegen de bovenvermelde aanslagen (…). Het bezwaar is gericht tegen de in de aanslagen begrepen boetes.”

2.1.8. In een bezwaarschrift van 7 juni 2006 van belanghebbende is, voor zover van belang, opgenomen:

“Het betreft:

• navord. VB 1995 (…)

• navord. VB 1997 (…)

• navord. VB 1998 (…)

• navord. VB 1999 (…)

• navord. VB 2000 (…)

(…)

Namens belanghebbende daartoe gemachtigd delen wij u hierbij mede bezwaar te maken tegen de bovenvermelde aanslagen (…). Het bezwaar is gericht tegen de in de aanslagen begrepen boetes.”

2.1.9. In de uitspraken op bezwaar van 9 januari 2007 is, voor zover van belang, het volgende opgenomen:

“Op 25 januari 2005 ontving ik uw brief waarin u (…) bezwaar maakt tegen de boetebeschikking die is begrepen in de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen 1992 en vermogensbelasting 1993 (…).

Op 30 januari 2006 ontving ik uw brief waarin u (…) bezwaar maakt tegen de boetebeschikking die is begrepen in de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen 1993 en vermogensbelasting 1994 (…).

Op 8 juni 2006 ontving ik uw brief waarin u (…) bezwaar maakt tegen de boetebeschikking die is begrepen in de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen 1994 tot en met 2002 en in de navorderingsaanslagen vermogensbelasting 1995 tot en met 2000 (…).”

3.1. De ontvankelijkheid van de bij de rechtbank ingestelde beroepen is in geschil voor zover die beroepen niet zien op de in de navorderingsaanslagen begrepen verhogingen of boetebeschikkingen.

Daarnaast is tussen partijen in geschil of de inspecteur de navorderingsaanslagen en de boetebeschikkingen terecht heeft vastgesteld en voorts:

- voor zover is nagevorderd met een verhoging of dit terecht is gebeurd en zo dit het geval is of terecht geen verdere kwijtschelding van de verhoging is verleend;

- voor zover er vergrijpboeten zijn opgelegd of dit terecht is gebeurd en zo dit het geval is of de boeten moeten worden verminderd.

Het geschil heeft onder meer betrekking op de vragen of:

- de inspecteur terecht gebruik heeft gemaakt van zijn in artikel 16, vierde lid, van de AWR gegeven bevoegdheid;

- ten tijde van het doen van uitspraak door het Hof de redelijke termijn is overschreden en - zo ja - in hoeverre de verhogingen/vergrijpboeten als gevolg daarvan (verder) moet worden verminderd.

4.1. In hoger beroep staat (samengevat) het volgende vast. Belanghebbende hield in de periode 1992 tot en met 2002 rentegenererende banktegoeden bij zowel [Bank A] als [Bank B] aan. Hij heeft de banktegoeden en de inkomsten daaruit niet aangegeven. Eerst na een vragenbrief van de inspecteur in april 2004 geeft belanghebbende openheid van zaken met betrekking tot deze inkomsten en deze banktegoeden. Over de hoogte daarvan en over de daarover verschuldigde IB en VB is tussen partijen geen verschil van inzicht.

De inspecteur vordert de IB en VB - deels met gebruikmaking van de twaalfjaarstermijn (als bedoeld in artikel 16, vierde lid, van de AWR) - na.

4.2. De inspecteur stelt in hoger beroep “dat sprake is van een uitbreiding van de rechtsstrijd, gelet op de uitdrukkelijke standpunten die belanghebbende in zijn bezwaarschrift en in zijn beroepschrift heeft ingenomen en voorts met in achtneming van de uitspraak Hof Arnhem 8 juni 2010, zoals bevestigd door HR 24 juni 2011, nr. 10/02966”. Zijns inziens ziet het geschil uitsluitend op de in de navorderingsaanslagen begrepen verhogingen en de boetebeschikkingen. Belanghebbende stelt daarentegen dat ook (naast de verhogingen en de boeten) de enkelvoudige belasting in geschil is.

Het Hof verstaat de inspecteur aldus dat hij zich op het standpunt stelt dat belanghebbende destijds uitsluitend bezwaar heeft gemaakt tegen de verhogingen/boeten, dat de uitspraken op bezwaar slechts daarop betrekking hadden en dat belanghebbende derhalve uitsluitend daartegen in beroep kon komen. Dit impliceert - zo begrijpt het Hof de inspecteur - dat de beroepen van belanghebbende door de rechtbank niet ontvankelijk had moeten worden verklaard voor zover die beroepen niet zien op de in de navorderingsaanslagen begrepen verhogingen, kwijtscheldingsbesluiten en boetebeschikkingen.

Belanghebbende bestrijdt dit standpunt van de inspecteur.

4.5. Aangaande de beroepen betreffende de navorderingsaanslagen IB/PVV 1998 tot en met 2002 en de navorderingsaanslagen VB 1999 en 2000 heeft het volgende te gelden. Belanghebbende heeft in de bezwaarschriften van 7 juni 2006 bezwaar aangetekend tegen de “in de aanslagen begrepen boetes”. Het bezwaarschrift bevat geen enkele grief met betrekking tot de (hoogte van het bedrag aan) nagevorderde belasting. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende dan ook geen bezwaar tegen voornoemde aanslagen gemaakt.

De uitspraak op bezwaar van 8 juni 2006 heeft naar ’s Hof oordeel alleen betrekking op de boetebeschikkingen.

De rechtbank had de beroepen betreffende de navorderingsaanslagen IB/PVV 1998 tot en met 2002 en de navorderingsaanslagen VB 1999 en 2000 dan ook niet ontvankelijk moeten verklaren. Immers op grond van artikel 7:1, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) dient bezwaar te worden gemaakt alvorens beroep kan worden ingesteld.

4.6. Ten aanzien van de bij de rechtbank ingestelde beroepen betreffende de navorderingsaanslagen IB/PVV 1992 tot en met 1997 en de navorderingsaanslagen VB 1993 tot en met 1998 heeft het volgende te gelden.

Tot 1 januari 1998 was de boete, destijds ‘verhoging’ geheten, begrepen in de navorderingsaanslag (artikel 18 van de AWR). Verhoging bleef slechts achterwege voor zover het niet aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige was te wijten dat te weinig belasting was geheven. Was sprake van een verhoging als bedoeld in artikel 18 van de AWR, dan was de inspecteur krachtens het tweede lid van dit artikel verplicht een besluit te nemen of en in hoeverre hij kwijtschelding van de verhoging verleende.

Uit de bezwaarschriften van belanghebbende tegen deze belastingaanslagen blijkt dat belanghebbende in ieder geval bezwaren heeft geuit tegen de boeten, hetgeen - gelet op het voor die jaren geldende wettelijke systeem - in redelijkheid zo moet worden uitgelegd dat belanghebbende het niet eens was met de in de navorderingsaanslagen begrepen verhogingen alsmede met de ten aanzien van die verhogingen door de inspecteur genomen kwijtscheldingsbesluiten.

Naar het oordeel van het Hof zijn die bezwaren terecht door de inspecteur ontvankelijk geacht en hadden zijn uitspraken op bezwaar - in ieder geval - ook daarop betrekking.

Nu (1) de navorderingsaanslag, (2) inclusief de daarin begrepen verhoging, en (3) het naar aanleiding van de opgelegde verhoging - verplicht - genomen kwijtscheldingsbesluit hecht en onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn is het Hof van oordeel dat de bezwaarschriften van belanghebbende geacht moeten worden ook te zijn gericht tegen deze belastingaanslagen.

4.7. Het voorgaande leidt ertoe:

- dat de uitspraken van de inspecteur niet alleen zien op de kwijtscheldingsbesluiten, maar geacht worden mede betrekking te hebben op de enkelvoudige belasting geheven door middel van de onder 4.6 gemelde navorderingsaanslagen en de in die belastingaanslagen begrepen verhogingen;

- dat de beroepen van belanghebbende in zoverre gericht zijn tegen de enkelvoudige belasting, de verhoging en het kwijtscheldingsbesluit.

De slotsom luidt (1) dat belanghebbende beroep heeft ingesteld tegen de in de navorderingsaanslagen begrepen enkelvoudige belasting en de daarbij tegelijk opgelegde verhogingen en de in verband daarmee genomen kwijtscheldingsbesluiten en (2) dat hij in die beroepen ontvankelijk is.

4.10. De rechtbank heeft in haar uitspraak geoordeeld dat de inspecteur gebruik mocht maken van de verlengde navorderingstermijn (als bedoeld in artikel 16, vierde lid, van de AWR).

De Hoge Raad heeft naar aanleiding van het antwoord van het HvJ EG (thans: HvJ EU) op de prejudiciële vraag of de verlengde navorderingstermijn van artikel 16, vierde lid, van de AWR, in strijd is met het EG-Verdrag (thans: EU-Verdrag) op 26 februari 2010 (nr. 43050bis, LJN BJ9092) het volgende overwogen:

“2.1.1. Uit de verklaring voor recht moet worden afgeleid dat de artikelen 49 en 56 EG zich er niet tegen verzetten dat een lidstaat die niet beschikt over aanwijzingen van het bestaan van spaartegoeden die worden aangehouden in een andere lidstaat, voor de belastingheffing over (inkomsten uit) dergelijke tegoeden een langere navorderingstermijn toepast dan de termijn die geldt voor de belastingheffing in verband met tegoeden in de eigen staat.

2.1.3. Het hiervoor in 2.1.2 overwogene geldt:

-ongeacht het antwoord op de vraag of de aanwijzingen zijn verkregen voor of na afloop van de termijn die geldt voor navordering met betrekking tot tegoeden die worden aangehouden in de eigen staat, en

-zowel in het geval dat voor het inwinnen van inlichtingen een nuttig gebruik kan worden gemaakt van regelingen van wederzijdse bijstand tussen lidstaten, als in het geval dat de mogelijkheid daartoe ontbreekt, bijvoorbeeld doordat de desbetreffende lidstaat een bankgeheim kent.

Ter zitting bij het Hof op 10 mei 2011 heeft hij opgemerkt:

“De Belastingdienst heeft informatie gekregen hetgeen aanleiding was om belanghebbende de brief van 6 april 2004 te sturen. Ik beschik hier niet over die informatie. Deze informatie is waarschijnlijk afkomstig van de Duitse autoriteiten, is bij de FIOD-ECD terecht gekomen en na identificatie is de naam van belanghebbende op tafel gekomen. Ik beschik niet over enig document van de FIOD-ECD. Er bestaat een bron van informatie. Ook indien sprake zou zijn van een klikbrief of een anoniem telefoontje, dat soort stukken heb ik niet geraadpleegd.”

In het nader stuk van de inspecteur van 27 april 2011 is, voor zover van belang, opgenomen:

“Nog afgezien van mijn standpunt in dezen, merk ik op dat mij niet bekend is welke informatie precies de aanleiding vormde voor het stellen van vragen aan belanghebbende. (…)

In de loop van het jaar 2002 werd door de Duitse autoriteiten ondermeer informatie verstrekt inzake bankrekeningen van Nederlandse ingezetenen bij [Bank B].”

Het Hof heeft de inspecteur in een brief van 11 mei 2011 gevraagd naar de stukken die aanleiding zijn geweest voor het door hem verzenden van de brief van 6 april 2004 aan belanghebbende, in het bijzonder (ook) om de stukken die hebben geleid tot de in deze brief opgenomen passage: “Uit (…) onderzoek is gebleken dat u gerechtigd bent (geweest) tot vermogensbestanddelen in het buitenland”.

In de reactie van de inspecteur van 1 juli 2011 is, voor zover van belang, opgenomen:

“Naar aanleiding van de zitting op 10 mei heb ik contact gezocht met een collega, die betrokken was bij het project Buitenlands Vermogen en die toegang heeft tot het archief van dit project. (…)

Mijn collega heeft in het archief geen specifieke informatie met betrekking tot belanghebbende gevonden.”

In zijn pleitnota bij de nadere zitting van het Hof heeft de inspecteur, voor zover van belang, het volgende opgenomen:

“Naar mijn mening valt het ‘voortraject’, dat wil zeggen de ontwikkelingen die aanleiding gaven een vragenbrief te sturen aan belanghebbende, als volgt te reconstrueren:

- In de loop van 2002 is de informatieuitwisseling op gang gekomen of zijn de eerste aanwijzingen ontvangen uit het buitenland dat de informatie verstrekt zou gaan worden.”

Op de nadere zitting bij het Hof heeft de inspecteur voorts opgemerkt:

“Wat betreft het achterhouden van bescheiden wil ik opmerken dat ik de van een collega ontvangen stukken, e-mailberichten en brieven van het Bundesamt für Finanzen in het geding heb gebracht. Voorgenoemde collega, [C], heeft mij voorts bericht dat er geen specifieke berichten ten aanzien van belanghebbende in het dossier zijn aangetroffen. Dit dossier is overigens samengesteld door iemand die inmiddels niet meer werkzaam is bij de Belastingdienst en ook niet meer in leven is. [C] was als secretaris betrokken bij het project “Buitenlands Vermogen” en heeft toegang tot het archief.”

4.13. Uit het onder 4.12 vermelde volgt dat het Hof niet kan vaststellen waaruit de ‘aanwijzingen’ dat belanghebbende buitenlandse banktegoeden aanhield bestonden, noch op welk moment de Belastingdienst de beschikking kreeg over die ‘aanwijzingen’. Over door belanghebbende aangehouden buitenlandse banktegoeden heeft de inspecteur immers geen enkel document overgelegd. De inspecteur heeft zelfs verklaard dat hij niet weet waaruit de aanwijzingen bestaan hebben.

Derhalve kan niet worden vastgesteld hoeveel tijd na het opkomen van de bedoelde aanwijzingen redelijkerwijs nodig was om inlichtingen te verkrijgen teneinde de verschuldigde IB/VB te kunnen bepalen. Ook kan niet vastgesteld worden wélk tijdsverloop lag tussen het ontvangen van de aanwijzingen en het verkrijgen van de zo-even bedoelde inlichtingen. Evenmin kan worden beoordeeld welk tijdsverloop na het naar aanleiding van de meerbedoelde aanwijzingen verzamelen van inlichtingen - en al dan niet in samenhang met die (in dit geding onbekend gebleven) aanwijzingen - redelijkerwijs nodig was voor het met redelijke voortvarendheid voorbereiden en vaststellen van de belastingaanslagen.

Nu belanghebbende zich beroepen heeft op het niet kunnen vaststellen of de navorderingsaanslagen binnen het onder 2.1.2 van het hiervoor aangehaalde arrest van de Hoge Raad bedoelde aanvaardbare tijdsverloop zijn opgelegd, ligt het op de weg van de inspecteur om hieromtrent voldoende duidelijkheid te verschaffen.

Het Hof is van oordeel dat de inspecteur die duidelijkheid niet heeft verschaft en derhalve niet kan worden beoordeeld of de inspecteur gebruik mocht maken van zijn in artikel 16, vierde lid, van de AWR gegeven bevoegdheid.

Naar het oordeel van het Hof dient dit voor rekening van de inspecteur te komen en dienen op deze grond de navorderingsaanslagen (en de daarin begrepen verhogingen/kwijtscheldingsbesluiten) en boetebeschikkingen die zijn opgelegd en genomen na het verstrijken van de reguliere navorderingstermijn van artikel 16, derde lid, van de AWR te worden vernietigd. Al hetgeen door de inspecteur is aangevoerd maakt dit oordeel niet anders.

Aan het voorgaande doet niet af dat belanghebbende ervan uit lijkt te gaan dat de inspecteur in de loop van 2002 over de ‘benodigde gegevens beschikte’, waarmee hij gelet op de context waarin hij deze opmerking maakte, kennelijk de eerdervermelde aanwijzingen bedoelt. Immers ook alsdan blijft de mogelijkheid bestaan - en belanghebbende heeft zich daarop beroepen - dat de inspecteur te veel tijd genomen heeft voor het verkrijgen van inlichtingen die nodig waren voor het bepalen van de verschuldigde belasting.

4.18. De inspecteur heeft voor de jaren 2000, 2001 en 2002 (met toepassing van het bepaalde in § 25, derde lid, en § 27 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998) vergrijpboeten opgelegd van 50% van de nagevorderde bedragen. Hij stelt dat het aan (al dan niet voorwaardelijke) opzet van belanghebbende is te wijten dat aanvankelijk te weinig belasting is geheven.

Belanghebbende heeft niet betwist dat hij de (inkomsten uit) de Duitse banktegoeden willens en wetens (opzettelijk) heeft verzwegen. Feiten en/of omstandigheden die tot een ander oordeel zouden kunnen leiden zijn niet gesteld of aannemelijk geworden.

4.25. De inspecteur is derhalve, naar volgt uit de overwegingen 4.22 tot en met 4.24, zijn wettelijke verplichtingen niet nagekomen. Het Hof acht echter geloofwaardig dat dit uitsluitend het gevolg is van de omstandigheid dat de inspecteur niet - of althans niet meer - over de aanwijzingen beschikt en dus niet (meer) in staat was die aanwijzingen over te leggen dan wel ter inzage te geven.

Nu belanghebbende in wezen alleen maar kennis wilde nemen van de aanwijzingen in het kader van zijn betoog dat hij anders niet kon beoordelen of de Belastingdienst binnen het aanvaardbare tijdsverloop is gebleven (het standpunt aangaande een eventuele onrechtmatige verkrijging van de aanwijzingen heeft hij ter nadere zitting van het Hof van 28 oktober 2011 laten vallen) en het Hof aan de niet beschikbaarheid van de aanwijzingen het onder 4.13 weergegeven gevolg verbindt, acht het Hof geen termen aanwezig aan het ontbreken van de aanwijzingen en het niet nakomen van de vorenbedoelde wettelijke verplichtingen door de inspecteur andere consequenties te verbinden dan die vervat in overweging 4.13.

4.28. Om de aanvangsdatum van de termijn te kunnen bepalen, dient beoordeeld te worden aan welke handeling van de inspecteur belanghebbende in redelijkheid de verwachting kon ontlenen dat aan hem een boete zou worden opgelegd.

In dit verband acht het Hof van belang (i) dat belanghebbende en de inspecteur gedurende 2004 gecorrespondeerd hebben over de door belanghebbende in het buitenland aangehouden banktegoeden, (ii) dat belanghebbende de inspecteur - in ieder geval uiterlijk - op 30 november 2004 de gegevens heeft verstrekt die de basis hebben gevormd voor de nagevorderde bedragen aan IB en VB over de periode 1992 tot en met 2002 en (iii) dat belanghebbende, gelet op het gedingstuk “Digitale gegevens Buitenlandse vermogen” op 23 december 2004 bij de inspecteur op kantoor is geweest waar hem werd voorgehouden dat de aanslagtermijn op 30 december 2004 zou verlopen en dat om die reden uitsluitend de aanslag IB 1992 - inclusief verhoging - op korte termijn zou worden opgelegd.

Dit betekent dat belanghebbende in ieder geval na de ontvangst van de brief van 23 december 2004 (opgenomen onder 2.3 van de uitspraak van de rechtbank) - waarin de inspecteur zijn voornemen tot het opleggen van de boeten betreffende het verzwijgen van inkomstenbelasting en vermogensbelasting over 1992 respectievelijk 1 januari 2003, aankondigde -, redelijkerwijs kon verwachten dat de inspecteur hem niet alleen zou beboeten betreffende de in die brief aangekondigde navorderingsaanslagen, maar dat dit niet anders zou zijn bij over latere jaren op te leggen navorderingsaanslagen.

4.30. Voor het bieden van compensatie voor de uit de overschrijding voortvloeiende schending van artikel 6 van het EVRM hanteert het Hof de uitgangspunten als verwoord in de uitspraak met kenmerk P04/03329 t/m 04/03349, nu niet gebleken is van omstandigheden die een afwijking van deze uitgangspunten rechtvaardigen.

De uitgangspunten brengen mee dat de berekende overschrijding van de redelijke termijn tot een matiging van de boeten met 20% leidt. Na vermindering bedraagt de boete voor het jaar 2000 € 1.900, de boete voor het jaar 2001 € 1.571 en de boete voor het jaar 2002 € 1.081.

5.3. Hiervan uitgaande stelt het Hof het bedrag van de voor vergoeding in aanmerking komende kosten overeenkomstig het in de bijlage bij het Besluit opgenomen tarief op

het totaal van de aan de volgende (proces)handelingen toe te kennen punten:

Bezwaar

3 punten 3 x bezwaarschrift,

dat zijn 3 punten x € 161 x 1,5 (wegingsfactor) x 1,5 (samenhang) = € 1.087.

Beroep

1 punt beroepschrift,

1 punt verschijnen zitting van 22 oktober 2007,

dat zijn 2 punten x € 322 x 1,5 (wegingsfactor) x 1,5 (samenhang) = € 1.449.

Hoger beroep

1 punt hoger beroepschrift,

1 punt verschijnen zitting van 10 mei 2011,

0,5 punt schriftelijke inlichtingen,

0,5 punt nadere zitting van 28 oktober 2011,

dat zijn 3 punten x € 322 x 1,5 (wegingsfactor) x 1,5 (samenhang) = € 2.174.

Het Hof:

- vernietigt de uitspraak van de rechtbank;

- verklaart het beroep betreffende de navorderingsaanslag IB/PVV 1998 niet ontvankelijk;

- verklaart het beroep betreffende de navorderingsaanslag VB 1999 niet ontvankelijk;

- verklaart het beroep betreffende de navorderingsaanslag IB/PVV 1999 niet ontvankelijk;

- verklaart het beroep betreffende de navorderingsaanslag VB 2000 niet ontvankelijk;

- verklaart het beroep betreffende de navorderingsaanslag IB/PVV 2000 niet ontvankelijk;

- verklaart het beroep betreffende de navorderingsaanslag IB/PVV 2001 niet ontvankelijk;

- verklaart het beroep betreffende de navorderingsaanslag IB/PVV 2002 niet ontvankelijk;

- verklaart de overige beroepen gegrond;

- vernietigt de uitspraken van de inspecteur;

- vernietigt de navorderingsaanslag IB/PVV 1992 ;

- vernietigt de navorderingsaanslag VB 1993;

- vernietigt de navorderingsaanslag IB/PVV 1993;

- vernietigt de navorderingsaanslag VB 1994;

- vernietigt de navorderingsaanslag IB/PVV 1994;

- vernietigt de navorderingsaanslag VB 1995;

- vernietigt de navorderingsaanslag IB/PVV 1995;

- vernietigt de navorderingsaanslag VB 1996

- vernietigt de navorderingsaanslag IB/PVV 1996;

- vernietigt de navorderingsaanslag VB 1997;

- vernietigt de navorderingsaanslag IB/PVV 1997;

- vernietigt de navorderingsaanslag VB 1998;

- vernietigt de boetebeschikking die tegelijk is opgelegd met de navorderingsaanslag IB/PVV 1998;

- vernietigt de boetebeschikking die tegelijk is opgelegd met de navorderingsaanslag VB 1999;

- vernietigt de boetebeschikking die tegelijk is opgelegd met de navorderingsaanslag IB/PVV 1999;

- vernietigt de boetebeschikking die tegelijk is opgelegd met de navorderingsaanslag VB 2000;

- vermindert de boete die tegelijk is opgelegd met de navorderingsaanslag IB/PVV 2000 tot een bedrag van € 1.900;

- vermindert de boete die tegelijk is opgelegd met de navorderingsaanslagen IB/PVV 2001 tot een bedrag van € 1.571;

- vermindert de boete die tegelijk is opgelegd met de navorderingsaanslagen IB/PVV 2002 tot een bedrag van € 1.081;

- veroordeelt de inspecteur in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van € 4.710;

- gelast de inspecteur aan belanghebbende te vergoeden het voor de behandeling van het beroep en het hoger beroep betaalde griffierecht van in totaal (€ 38 + € 106 =) € 144.

De uitspraak is gedaan door mrs. M.J Leijdekker, voorzitter, F.J.P.M. Haas en P.F. Goes, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. M.H. Hogendoorn als griffier.

De beslissing is op 5 januari 2012 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.