Gerechtshof Amsterdam, 03-05-2012, BW7912, 10/00860 tot en met 10/00864

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op de hogere beroepen van

tegen

de uitspraak in de zaken met kenmerknummers AWB 08/2854 tot en met 08/2858 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) van 2 november 2010 in het geding tussen

belanghebbende

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Utrecht-Gooi, kantoor Utrecht Gerbrandystraat, de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1.1. Aan belanghebbende is voor het jaar 2000 een navorderingsaanslag inkomsten-belasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd naar een belastbaar inkomen van fl. 191.548. Bij beschikking van dezelfde datum is fl. 14.800 heffingsrente berekend.

1.1.2. Aan belanghebbende is voor het jaar 2001 een navorderingsaanslag IB/PVV opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 27.735. Bij beschikking van dezelfde datum is € 183 heffingsrente berekend.

1.1.3. Aan belanghebbende is voor het jaar 2001 een navorderingsaanslag Wet Arbeids-ongeschiktheidsverzekering zelfstandigen (hierna: WAZ) opgelegd naar een premie-inkomen van € 32.410 (grondslag: € 19.250). Bij beschikking van dezelfde datum is € 222 heffings-rente berekend.

1.1.4. Aan belanghebbende is voor het jaar 2002 een navorderingsaanslag IB/PVV opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 21.669. Bij beschikking van dezelfde datum is € 663 heffingsrente berekend.

1.1.5. Aan belanghebbende is voor het jaar 2002 een navorderingsaanslag WAZ opgelegd naar een premie-inkomen van € 26.575 (grondslag: € 13.415). Bij beschikking van dezelfde datum is € 161 heffingsrente berekend.

1.2.1. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 12 februari 2008 de onder 1.1.1 bedoelde navorderingsaanslag verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen van fl. 158.430 en de heffingsrente overeenkomstig verminderd. Bij beschikking van 15 februari 2008 is het belastbaar inkomen verminderd tot fl. 148.403 en de beschikking heffingsrente overeenkomstig aangepast.

1.2.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 8 februari 2008 de onder 1.1.2 bedoelde navorderingsaanslag verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 27.266 en de heffingsrente overeen-komstig verminderd.

1.2.3. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 8 februari 2008 de onder 1.1.3 bedoelde navorderingsaanslag verminderd tot een berekend naar een premie-inkomen van € 31.941 (grondslag € 18.781) en de heffingsrente overeenkomstig verminderd.

1.2.4. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 8 februari 2008 de onder 1.1.4 bedoelde navorderingsaanslag verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen van € 20.442 en de heffingsrente overeenkomstig verminderd.

1.2.5. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 8 februari 2008 de onder 1.1.5 bedoelde navorderingsaanslag verminderd tot een berekend naar een premie-inkomen van € 25.348 (grondslag € 12.188) en de heffingsrente overeenkomstig verminderd.

1.3. Bij uitspraak van 2 november 2010 heeft de rechtbank Haarlem de tegen boven-genoemde uitspraken op bezwaar ingestelde beroepen ongegrond verklaard.

1.4. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 6 december 2010, aangevuld bij brief van 19 januari 2011. De inspecteur heeft een verweer-schrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 7 maart 2012. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

De rechtbank heeft in haar uitspraak de navolgende feiten vastgesteld (waarbij, evenals in de verderop in deze uitspraak geciteerde overwegingen van de rechtbank) belanghebbende is aangeduid als 'eiser' en de inspecteur als 'verweerder'):

“2.1. De ondernemingsactiviteiten van eiser bestaan voornamelijk uit de handel in tweedehands legermateriaal. Eiser koopt het materiaal vooral in Engeland en de Verenigde Staten, maar ook in andere landen. Incidenteel handelt eiser in nieuwe onderdelen voor auto’s. Het gebruikte factuuradres is het ouderlijk huis van eiser in [A].

2.2. Op 20 september 2005 is een boekenonderzoek aangekondigd. In het op 15 augustus 2006 uitgebrachte rapport is, voor zover hier van belang, het volgende opgenomen:

“2.2 Administratie

De heer [X] verzorgt de aangiften omzetbelasting en inkomstenbelasting.

Een balans werd niet als bijlage met de aangifte inkomstenbelasting meegezonden.

2.2.1 Verwerpen administratie (…)

3.3 Voorraden

4.1.2 Inkopen

4.2 Bedrijfskosten

4.2.1 Telefoonkosten

In 2001 vonden restituties plaats van de betaalde kosten [Belgische provider] ten bedrage van fl. 1370,64 inclusief omzetbelasting. Hiermee werd in de jaarrekening van 2001 nog geen rekening gehouden. Met privé-gebruik telefoon werd in de jaren 2000 tot en met 2003 nog geen rekening gehouden. De waarde van dit privé-gebruik wordt bepaald op het bedrag van het loon in natura dat in verband met privé gebruik telefoonkosten voor werknemers in de Wet op de loonbelasting 1964 wordt toegepast. In verband met verjaring van de na te heffen omzetbelasting met betrekking tot het tijdvak 1-1-2000 tot en met 31-12-2000 wordt deze correctie inclusief omzetbelasting toegepast voor het kalenderjaar 2000.

4.2.3 Privé-gebruik auto

Met betrekking tot het jaar 2000 dient in verband met het privé-gebruik en gebruik van de auto om niet zakelijke doeleinden een fiscale bijtelling plaats te vinden van de kosten die in verhouding privé-gebruik / totaalverbruik staan, ten opzichte van de totaal geboekte kosten, die zijn verbonden aan deze bedrijfsauto. Dit aandeel van de kosten verbonden aan het privé-gebruik wordt voor het jaar 2000 bepaald op fl. 3000,- inclusief omzetbelasting.

4.2.5 Nog te boeken kosten

De op deze opstellingen geboekte kosten worden alsnog geaccepteerd en verwerkt in de winstberekeningen.

2.3. In de brief van 24 januari 2008, die dient als motivering bij de uitspraken op bezwaar, heeft verweerder aangegeven de correcties voor het privégebruik auto en de telefoonkosten voor de jaren 2002 en 2003 te laten vervallen. De navorderingsaanslagen IB/PVV en de naheffingsaanslag omzetbelasting zijn dienovereenkomstig verminderd.

2.4. De echtgenote van eiser heeft de Belgische nationaliteit. Niet in geschil is dat de activiteiten van eiser met ingang van 1 januari 2004 vanuit de woning in België worden verricht.

2.5. Tot de gedingstukken behoort een kopie van een proces-verbaal van 24 juni 2003 van de Federale Politie Gerechtelijke Dienst Arrondissement [(…)] (België). In dit proces-verbaal staat onder andere de volgende, door eiser afgelegde, verklaring:

Ik bezit een BTW-nummer [nummer] in Nederland. Mijn vrouw is houder van een Belgisch BTW-nummer.

Op verdere vragen wens ik eigenlijk niet te antwoorden.

Alle administratie en boekhouding van mijn eenmanszaak is aan te treffen op de zetel van mijn zaak in Nederland. Ik sta zelf in voor de boekhouding.

Met betrekking tot de eenmanszaak van mijn echtgenote wordt de boekhouding gevoerd door een boekhouder. De boekhouding wordt bijgehouden in onze woning. Het is de bedoeling om dit jaar de activiteiten en de eenmanszaak in Nederland te stoppen en verder te werken onder de eenmanszaak van mijn echtgenote hier in België.””

Nu tegen de feitenvaststelling door de rechtbank, als hiervoor vermeld, door partijen geen bezwaren zijn ingebracht, gaat ook het Hof van die feiten uit met dien verstande dat belanghebbende in het onder 2.5 beschreven proces-verbaal voorts heeft verklaard:

“Alle beroepsactiviteiten situeren zich in Nederland [A] terwijl ik mijn hobby, de voertuigen, uitoefen in België in een loods te [B]. (…) Mijn verdiensten betrek ik dus gedeeltelijk uit Nederland (winsten handel onderdelen) en gedeeltelijk uit de verhuur van onroerend goed in België.”

3. Geschil in hoger beroep

In hoger beroep is evenals in eerste aanleg in geschil of de verschillende belastingaanslagen terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd. Het geschil spitst zich toe op de vraag of belanghebbende terecht als buitenlands belastingplichtige is aangemerkt, alsmede op de omvang van de door de inspecteur aangebrachte correcties op de inkoopwaarde van de omzet. De correcties in verband met de telefoonkosten en het privégebruik van de auto worden door belanghebbende, zo heeft hij ter zitting desgevraagd bevestigd, niet langer betwist. Tegen de heffingsrente zijn geen afzonderlijke grieven aangevoerd.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Belanghebbende houdt zich bezig met de handel in (onderdelen van) tweedehands legermateriaal. Hij is in de onderhavige jaren, zo is tussen partijen niet in geschil, woonachtig in België alwaar zijn echtgenote een soortgelijke onderneming drijft.

Buitenlands belastingplichtige?

4.2. Ter zake van de belastingplicht van belanghebbende in Nederland stelt het Hof de volgende feiten vast.

4.2.1. Voor de inkoop van genoemd legermateriaal reisde belanghebbende in de onderhavige jaren (2000 tot en met 2002), zo heeft de gemachtigde ter zitting van de rechtbank verklaard, regelmatig naar Canada en de Verenigde Staten. Belanghebbendes verkoopactiviteiten vonden geheel, of in ieder geval grotendeels, plaats in Nederland. Daartoe zijn door hem onder meer beurzen bezocht in bijvoorbeeld [Nederlandse plaatsnamen], waarbij belanghebbende (grote) objecten en (kleine) artikelen ter verkoop heeft aangeboden en heeft verkocht. Niet aannemelijk is geworden dat belanghebbende ter zake van deze verkoopactiviteiten enige (aanvullende en/of ondersteunende) activiteiten in België heeft verricht anders dan het opslaan van (gedeelten van) militaire voertuigen (waarover meer in 4.2.4 hierna).

4.2.2. De in het kader van zijn verkoopactiviteiten in de onderhavige jaren door belang-hebbende uitgereikte verkoopfacturen vermelden als vestigingsadres [A-straat 1] te [A], zijnde het woonadres van zijn moeder.

4.2.3. De administratie inzake zijn verkoopactiviteiten werd door belanghebbende gevoerd en bijgehouden in de woning van zijn moeder, dan wel in de daarbij behorende schuur, alwaar deze administratie ook werd bewaard.

“Belanghebbende beoefent deze onderneming uit in België, tot 31 december 2003 mede uit Nederland te [A].”

Ter zitting van de rechtbank heeft belanghebbendes gemachtigde echter verklaard:

“De onderneming is sinds 1993 in België gevestigd. Daar is de winkel gevestigd en ook wordt daar de administratie gevoerd. Het gebouw in [[A]] dient als opslag. De oppervlakte ervan bedraagt 100 m2”

In het hogerberoepschrift heeft belanghebbendes gemachtigde dienaangaande opgemerkt:

“Voordat hij in privé en met zijn onderneming naar België vertrok had hij een onderneming in [A]. Daar woont ook zijn moeder, waar ook de administratie werd aangehouden. De zeer oude voertuigen (…) werden in [A] opgeslagen op een terrein van ongeveer 100 m2. Een zeer beperkte oppervlakte. Als vanuit deze opslag iets geleverd werd, betekende dit voor de heffing van omzetbelasting een levering vanuit Nederland. Daarvoor, voor de heffing van omzetbelasting, was belanghebbende in Nederland ondernemer. (…) De woning van zijn moeder kan niet als een vestiging van of voor de onderneming van belanghebbende worden aangemerkt. Ook niet omdat daar een kleine administratie wordt gehouden.”

In het onder 2.5 genoemde proces-verbaal van verhoor van 24 juni 2003 van de Belgische federale politie is als verklaring van belanghebbende onder meer opgenomen:

Ter zitting van het Hof heeft belanghebbende onder meer verklaard:

Het Hof stelt vast dat de verschillende, in de loop der tijd, door belanghebbende en zijn gemachtigde afgelegde verklaringen over de plaats van vestiging van belanghebbendes onderneming en de plaats van zijn activiteiten alsmede de plaats waar de administratie werd bijgehouden en bewaard, en de aard en het daadwerkelijke gebruik van de opslagplaats te [A] en België, onderling deels tegenstrijdig zijn en in de loop der jaren ook deels zijn gewijzigd. Het Hof houdt het ervoor dat belanghebbende in de jaren tot en met 2003, althans tot en met 2002, ten behoeve van zijn onderneming over de opslagplaats te [A] heeft beschikt en daarvan ook feitelijk gebruik heeft gemaakt, en tezelfdertijd mogelijk tevens een opslagplaats had en gebruikte in België.

4.2.5. Voor de onderhavige jaren heeft belanghebbende aangifte IB/PVV gedaan door middel van het hem toegezonden C-biljet, bedoeld voor buitenlands belastingplichtigen die binnen-lands belastbaar inkomen genieten. Op deze C-biljetten heeft belanghebbende aangifte gedaan van door hem genoten winst uit onderneming, waarbij voor 2000 en 2001 de totale (wereld)winst is aangegeven zonder toerekening aan en/of een verzoek om vrijstelling voor elders (in enig ander land) gerealiseerde omzet en/of winst. Over het jaar 2000 is een bedrag van fl. 52.287 aan winst uit onderneming aangegeven en over het jaar 2001 een bedrag van € 17.532. Voor het jaar 2002 heeft belanghebbende een nihil-aangifte gedaan.

4.2.7. Belanghebbende heeft ter zitting, desgevraagd, verklaard:

“Tot en met 2003 heb ik winst uit onderneming in België aangegeven”

en dat bij het vaststellen van de aanslag personenbelasting door de Belgische belastingdienst ten onrechte vrijstelling is verleend:

“Dit klopt volgens mij niet. Ik betaal in België personenbelasting. Ik denk dat de Belgische belastingdienst mijn geval niet goed heeft aangepakt en geen vrijstelling had moeten geven”.

Het Hof acht niet aannemelijk dat de Belgische belastingdienst, zonder enig daartoe ingediend verzoek, belanghebbende vrijstelling heeft verleend voor elders behaalde winsten en acht de door belanghebbende ter zitting afgelegde verklaring ongeloofwaardig. Het Hof acht daarentegen aannemelijk dat belanghebbende bij zijn Belgische belastingaangifte vrijstelling heeft geclaimd ter zake van elders (in casu, in Nederland) belaste winst uit onderneming. Dit oordeel vindt bevestiging in de verklaring van belanghebbende ter zitting:

“Ik heb tot op heden nog niet bij de Belgische fiscus gemeld dat een en ander fout is gegaan en dat ik alsnog in België belasting verschuldigd ben.”

Het Hof acht dan ook aannemelijk dat belanghebbende zelf ervan is uitgegaan dat zijn ondernemingswinst (uitsluitend) in Nederland belastbaar was en dat belanghebbende terzake in België een belastingvrijstelling heeft geclaimd en gekregen.

4.2.8. De rechtbank heeft ten aanzien van de andersluidende verklaring van belanghebbende in eerste aanleg overwogen:

“4.4. Eiser heeft tegenover de Belgische politie een gedetailleerde verklaring afgelegd over de vestigingsplaats van zijn onderneming, die in Nederland zou zijn gelegen. De andersluidende verklaring die eiser in het kader van de onderhavige procedures heeft afgelegd is onvoldoende om een andere conclusie te trekken over de vestigingsplaats van de onderneming. De laatstgenoemde verklaring is vrij algemeen van aard en is in essentie niet meer dan een blote ontkenning van de eerder tegenover de Belgische politie afgelegde verklaring.”

Het Hof neemt deze overweging over als de zijne.

4.2.10. Voor zover belanghebbende en diens gemachtigde overigens nog verklaringen hebben afgelegd, doen die verklaringen niet aan ’s Hofs voorgaande vaststellingen af. Daarvoor zijn die diverse overige verklaringen te zeer met elkaar in strijd om geloofwaardig te kunnen worden geacht en/of behelzen zij slechts (blote) stellingen die niet met voldoende concrete feiten worden gestaafd en aannemelijk gemaakt.

4.3.1. Op grond van de in 4.2 vastgestelde feiten komt het Hof tot het oordeel dat belang-hebbende, gelijk de inspecteur stelt, in de onderhavige jaren winst heeft genoten uit een in Nederland gedreven (gedeelte van een) onderneming met behulp van een vaste inrichting in Nederland, zijnde een binnenlandse of Nederlandse onderneming als bedoeld in artikel 49, lid 1, aanhef en sub a, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (jaar 2000) respectievelijk artikel 7.2, lid 2, aanhef en sub a, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (jaren 2001 en 2002).

4.3.2. Ingevolge artikel 3, paragraaf 1, sub 4, juncto artikel 5, paragrafen 1 en 2, en artikel 7 van de Overeenkomst van 19 oktober 1970 tussen, kort gezegd, Nederland en België tot het vermijden van dubbele belasting op het gebied van (onder meer) de inkomstenbelasting (hierna: het Belastingverdrag) mogen de hiervoor bedoelde winsten in Nederland worden belast in zoverre zij aan de vaste inrichting in Nederland kunnen worden toegerekend. Op grond van artikel 24, paragraaf 2, sub 1, van het Belastingverdrag zijn deze in Nederland belastbare winsten in België vrijgesteld van belasting.

4.3.3. Uit de onderhavige aan belanghebbende opgelegde aanslagen, maar ook uit de door belanghebbende zelf in België (naar het Hof hiervoor aannemelijk heeft geacht) en in Nederland gedane aangiften inkomstenbelasting volgt dat door belanghebbende bij zijn Belgische belastingaangifte vrijstelling is geclaimd ter zake van elders (in casu, in Neder-land) belaste winst uit onderneming en volgt dat door belanghebbende alle door hem in de onderhavige jaren behaalde winst uit onderneming aan de Nederlandse vaste inrichting is toegerekend. Het Hof zal partijen in dit - impliciet gebleven - gezamenlijke standpunt volgen. Het Hof heeft hierbij in aanmerking genomen dat is gesteld noch gebleken dat belanghebbendes onderneming in de betreffende jaren in België over een vaste inrichting (waaraan winst toerekenbaar was) beschikte; hooguit was sprake van de opslag van een fysieke voorraad goederen welke ingevolge artikel 5, paragraaf 3, sub 1 en/of 2, van het Belastingverdrag geen vaste inrichting vormde. Voorts is niet aannemelijk geworden dat belanghebbende in die jaren in België relevante werkzaamheden ten behoeve van de onderneming verrichtte.

4.4. Ter zake van de omvang van de in Nederland belastbare winst van belanghebbende overweegt het Hof als volgt.

Administratieverplichting en omkering bewijslast

4.4.1. De inspecteur is, onder verwijzing naar de bevindingen bij het boekenonderzoek, van opvatting dat belanghebbendes administratie niet kan dienen als grondslag voor het bepalen van de gerealiseerde winst uit onderneming. De rechtbank heeft dienaangaande overwogen:

“4.6. Ingevolge artikel 52, eerste lid, Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR), zijn administratieplichtigen gehouden van hun vermogenstoestand en van alles betreffende hun bedrijf naar de eisen van dat bedrijf op zodanige wijze een administratie te voeren en de daartoe behorende boeken, bescheiden en andere gegevensdragers op zodanige wijze te bewaren, dat te allen tijde hun rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit duidelijk blijken. Indien niet volledig is voldaan aan de verplichtingen van artikel 52 AWR verklaart de rechtbank ingevolge artikel 27e, onder b, AWR het beroep ongegrond, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is (omkering en verzwaring van de bewijslast).

4.7. Verweerder heeft zich onder verwijzing naar paragraaf 2.2.1 van het controlerapport op het standpunt gesteld dat de administratie dusdanig ernstige tekortkomingen vertoont dat zij een onvoldoende betrouwbare basis is voor de vaststelling van de winst. Eiser erkent dat hij op de door de controleambtenaar beschreven wijze zijn administratie heeft gevoerd, maar bestrijdt dat die ernstige tekortkomingen vertoont. De administratie is weliswaar summier, maar dit is gelet op de bijzondere aard van de verhandelde goederen en de tijdens de controle gegeven toelichting onvoldoende reden om de administratie te verwerpen. Het kas-, bankboek is volgens eiser volledig bijgehouden. Het ontbreken van enkele bankafschriften doet hier niet aan af, aldus eiser.

4.8. Gelet op de bevindingen in het controlerapport over de administratie, namelijk het ontbreken van stukken, zoals invoer- en aankoopbescheiden, een deel van de bankafschriften en facturen of berekeningen van de contante verkopen en – als gevolg hiervan – een gebrekkige kasadministratie, kan de administratie niet als een betrouwbare basis voor de berekening van de winst worden beschouwd. Vooral gebreken in de kasadministratie zijn in een onderneming als de onderhavige, waarin veel contant wordt afgerekend, niet aanvaardbaar. De stelling van eiser dat de bijzondere aard van de verhandelde goederen een reden is om een uitzondering te maken op de eisen die aan een kasadministratie worden gesteld, volgt de rechtbank niet. De bijzondere aard van de goederen is juist een reden om extra aandacht aan de kasadministratie te besteden. Verweerder heeft derhalve terecht een beroep gedaan op de omkering en verzwaring van de bewijslast. Het is aan eiser om te doen blijken dat de navorderingsaanslagen tot een te hoog bedrag zijn vastgesteld.

Navorderingsaanslagen

4.9. Verweerder heeft de inkoopwaarde van de verkochte goederen gecorrigeerd en de winst voor het jaar 2000 met fl. 28.158,34 verhoogd, de winst voor het jaar 2001 met fl. 13.797,00 en de winst voor het jaar 2002 met € 19.928,01. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de forfaitair door eiser aan de hand van de verkopen berekende inkoopwaarde van de voorraad (75%) niet juist is en dat rekening moet worden gehouden met de werkelijke in het kas-, bankboek vermelde inkoopbedragen. Eiser stelt zich op het standpunt dat de forfaitaire berekening van de inkoopwaarden de juiste methode is. Het is door de afwijkende aard van de goederen niet mogelijk om per goed de inkoopwaarde te bepalen. Vaak kocht eiser grote partijen goederen op, waarvan sommige eerst waardeloos leken, terwijl later bleek dat zij wel een waarde hadden of omgekeerd. De goederen in deze partijen werden vaak apart verkocht. Bovendien werden uit verschillende ingekochte onderdelen goederen vervaardigd, zodat de inkoopwaarde van vervaardigde goederen moeilijk is vast te stellen, aldus eiser.

4.10. Verweerder heeft bij de bepaling van de inkoopwaarden de administratie van eiser gevolgd en de in het kas-, bankboek als inkopen opgenomen bedragen als uitgangspunt genomen. Het standpunt van eiser dat de inkoopwaarde dient te worden bepaald op een forfaitair percentage van de omzet dient te worden verworpen. Eiser, op wie zoals hiervoor is overwogen de bewijslast rust, heeft niet doen blijken dat in werkelijkheid 75% van de verkoopprijzen als inkoopprijs heeft te gelden. Hetgeen eiser ter onderbouwing van de door hem gevolgde forfaitaire methode heeft aangevoerd, doet hier niet aan af. Dat de inkoopwaarde van een specifiek goed of onderdeel moeilijk te bepalen is, is geen reden om uit te gaan van forfaitaire inkoopwaarden die geen verband houden met de werkelijkheid.”

Het Hof neemt deze overwegingen over als de zijne en komt met de rechtbank tot het oordeel dat de door de inspecteur aangebrachte correcties - onder verwijzing naar het opgemaakte controlerapport - zijn gebaseerd op een redelijke schatting van de in aanmerking te nemen inkoopwaarden, en omzet en daarmee van de door belanghebbende behaalde winst. Hierbij heeft het Hof in aanmerking genomen dat de inspecteur zich bij het aanbrengen van de omzetcorrecties heeft gebaseerd op de in belanghebbendes administratie aanwezige gegevens.

4.4.2. Hetgeen in dit verband door belanghebbende in zijn beroepschrift in eerste aanleg naar voren is gebracht (met een in zijn administratie gemaakte fout zou bij de correctie door de inspecteur geen rekening zijn gehouden) is niet nader en concreet onderbouwd en is daarmee, tegenover hetgeen in het controlerapport is opgenomen, onvoldoende om te concluderen dat de inspecteur niet is uitgegaan van een redelijke schatting. Ook de desgevraagd door belanghebbende ter zitting in hoger beroep gegeven toelichting:

“De inspecteur heeft een fout gemaakt. In een bepaald jaar is er geen rekening gehouden met een bepaalde inkoop. Daardoor zijn de correcties van de inspecteur niet kloppend. (…) De inspecteur heeft de aankopen in die maanden niet meegenomen. Ik weet niet om welke transacties het gaat. Het moet in 2000 zijn geweest. Ik meen dat dit probleem ergens in de stukken aan de orde is geweest”

is daartoe - tegenover de betwisting door de inspecteur - volstrekt onvoldoende. Evenmin heeft belanghebbende zijn stelling dat in de berekening van de inspecteur grote fouten zitten, met voorbeelden kunnen adstrueren of op andere wijze kunnen onderbouwen. Deze stelling mist derhalve (eveneens) feitelijke grondslag.

4.4.3. Hetgeen belanghebbende overigens nog betreffende de omvang van zijn in Nederland belastbare winst heeft aangevoerd, leidt niet tot een ander oordeel.

Slotsom

4.5. De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

5. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Aldus vastgesteld door mrs. E.F. Faase, voorzitter van de belastingkamer, A.M.J.G. van Amsterdam en J.C.M. van Sonderen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. A.G. Detweiler-Cox als griffier. De beslissing is op 3 mei 2012 in het openbaar uitgesproken.