Gerechtshof Amsterdam, 31-05-2012, BW8928, 09-00033

31 mei 2012

uitspraak van de vierde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[X], wonende te [Z], belanghebbende,

tegen de uitspraak in de zaak met kenmerk AWB 07/7410 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

en

de inspecteur van de Belastingdienst Amsterdam, de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 30 december 2005 aan belanghebbende voor het jaar 2000 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van f 8.840.650 en dit inkomen volledig belast op de voet van het tabeltarief. Dit in tegenstelling tot de primitieve aanslag waarbij de inspecteur het - zelfde - belastbaar inkomen uit werk en woning voor een bedrag van ƒ 8.544.205 - op in de aangifte gedaan verzoek - naar het hoge bijzonder tarief (van 45%) had belast.

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 21 september 2007, de navorderingsaanslag gehandhaafd.

1.3. Bij uitspraak van 11 december 2008 heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

1.4. Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 16 januari 2009, aangevuld bij brief van 29 april 2009. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend. Vervolgens zijn bij brieven van 13 oktober 2009 en 11 december 2009 conclusies van repliek en dupliek genomen.

1.5. Op 11 december 2009 is een nader stuk ontvangen van belanghebbende, waarvan een afschrift is verstrekt aan de inspecteur. Op 24 april 2012 is een nader stuk ontvangen van de inspecteur, waarvan een afschrift is verstrekt aan belanghebbende.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 8 mei 2012. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht.

2. Feiten

2.1. De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld (in de uitspraak wordt belanghebbende aangeduid als ‘eiser’ en de inspecteur als ‘verweerder’):

“2.1. Eiser is per 1 juli 1995 in dienst getreden bij [Bank A] (hierna: de bank). Eiser was werkzaam bij de afdeling [B] die zich bezighield met financiële dienstverlening en meer in het bijzonder met ‘securities lending’. Bij deze afdeling waren in de periode 1998 en 1999 naast eiser onder meer [C] en [D] werkzaam.

2.2. Op 26 augustus 1998 is door de bank enerzijds en eiser, [C] en [D] anderzijds een overeenkomst gesloten. Deze overeenkomst trad in werking op 1 januari 1998 en verving een overeenkomst die in 1995 was afgesloten.

2.4. Eiser heeft in 1999 een bonus van ƒ 6.000.000 ontvangen over het jaar 1998. Hierover is door de bank 60% loonbelasting ingehouden.

2.5. In 1999 is [E] in dienst getreden bij de afdeling [B] van de bank. [E] is gerechtigd tot 50% van de bonus waar eiser, [C] en [D] recht op hebben.

2.6. In een intern memo van 10 juni 1999 van de bank aan onder meer eiser, [C] en [D] is een nieuwe regeling voorgesteld voor de vaststelling van de bonussen. De bonussen zouden, afhankelijk van het ‘special net result’ een percentage van 25% (of lager) gaan bedragen.

2.7. Op 14 juni 1999 delen eiser, [C] en [D] in een intern memo aan [F] en [G] mee dat de voorstellen van 10 juni 1999 voor hen niet acceptabel zijn. Vervolgens zijn er onderhandelingen gestart tussen onder meer eiser en de bank.

1.2 [D], [C] en [X] will each receive, pursuant to the Agreement, a bonus amount over the year 1999 of NLG [7.494,205 on a gross basis] (“Bonus Payment”)

1.3 [Bank A] shall endeavour to pay the Bonus Payments per the February 2000 salary payment. In any event, these Bonus Payments will be paid to [D], [C] and [X] prior to March 1, 2000. (…)

4.2 [Bank A] and [X] will, in good faith, commence and complete discussions about renumeration to be paid to [X] for the year 2000.

4.3 [Bank A] and [X] will give each other full discharge from the obligations from the Agreement, at the moment the Bonus Payment shall be received bij [X]. (…)

- [Bank A] and [X] have reached agreement pertaining to the remuneration to be paid to [X] over the year 2000 with a view to the termination of the Agreement;

1.2 [D], [C] an [X] will each receive termination payment, in lieu of any payments over 1999 persuant to the Agreement and their employment-agreements, in the amount of NLG 7,494,205 on a gross basis (“Termination Payments”).

1.3 [Bank A] shall endeavour to pay the Termination Payments per the February 2000 salary payment. In any event, the Termination Payments will be paid to [D], [C] and [X] prior to March 1, 2000. (…)

4.2 [Bank A] and [X] will, in good faith, commence and complete discussions about renumeration to be paid to [X] for the year 2000.

4.3 [Bank A] and [X] will give each other full discharge from the obligations from the Agreement, at the moment the Termination Payment shall be received bij [X]. (…)

Indien we de [kantoor M]-variant nemen, zal ik ervoor zorgen dat er een overeenkomst komt met de heren over terug te betalen belasting als de inspecteur hiermee onverhoeds niet accoord zou gaan.’

3. Tot de ontbindingsdatum houdt de werknemer jegens de werkgever aanspraak op salaris, reiskosten en emolumenten en zal per die datum normale eindafrekening plaatsvinden (…)’

2.15. Verweerder heeft met dagtekening 21 november 2001 de definitieve aanslag IB/PVV 2000 opgelegd overeenkomstig de ingediende aangifte.

2.16. In juni 2004 heeft verweerder naar aanleiding van een bericht van een ambtsgenoot van de Belastingdienst Limburg/kantoor Buitenland te Heerlen een nader onderzoek ingesteld naar de door eiser ontvangen vergoeding. Verweerder heeft op basis van dit onderzoek geconcludeerd dat de hiervoor bedoelde inkomsten ten onrechte op basis van het bijzondere tarief zijn belast.

2.17. In een brief met dagtekening 5 augustus 2004 heeft verweerder aan eiser meegedeeld dat het voornemen bestaat om een navorderingsaanslag IB/PVV over het jaar 2000 op te leggen waarbij het door eiser ontvangen bedrag van ƒ 7.494.205 ter zake van de ontbinding van de bonuspoolovereenkomst zal worden belast tegen het tabeltarief in plaats van tegen het tarief van 45%. Deze navorderingsaanslag is opgelegd met dagtekening 30 december 2005 en daarin is het door eiser aangegeven belastbare inkomen belast tegen het progressieve tarief.

2.18. Door de FIOD/ECD is op 11 november 2004 een strafrechtelijk onderzoek ingesteld tegen eiser in verband met de verdenking van strafbare feiten.”

2.2. In aanvulling hierop stelt het Hof nog het volgende vast:

2.2.1. Anders dan de rechtbank onder 2.17 in haar uitspraak vermeldt en ook anders dan de inspecteur in zijn brief van 5 augustus 2004 aankondigt (opgenomen in 2.17 van de uitspraak van de rechtbank), is de litigieuze navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning, dat volledig (en niet slechts voor een bedrag van ƒ 7.494.205) op de voet van het tabeltarief is belast.

2.2.2. Artikel 3 van de overeenkomst van 26 augustus 1998 (hierna: de bonusovereenkomst) houdt - naast hetgeen in de uitspraak van de rechtbank onder 2.3 is weergegeven - onder meer in:

2.2.3. In een intern memo van 10 januari 2000 schrijven belanghebbende, [C] en [D] (hierna ook: de individuals) aan [Bank A] (hierna: de bank) onder meer:

“As you know there have been negotiations between ourselves ([B]) and [N] about a new contract for the bonuspool for [B]. The commencement date was to be 1 January 1999. […] However, an agreement has not been reached. We would like to formally state that as of Friday, January 7, 2000 we consider the process of re-negotiation closed. This means that our existing, August 26, 1998 understanding (40%), is applicable. We explained to [N] that we stand ready, as we did during all of 1999, to continue our discussions about a new arrangement (for calendar years 2000 and beyond) to replace our existing, valid and in-force agreement dated August 26, 1998.”

2.2.4. In het kader van het onder 2.18 van de uitspraak van de rechtbank genoemde ingestelde strafrechtelijk onderzoek is blijkens een proces-verbaal, opgemaakt door de Belastingdienst/FIOD-ECD, belanghebbende als verdachte in aanwezigheid van zijn raadslieden op 8 respectievelijk 15 maart 2005 verhoord. Daarbij heeft hij onder meer het volgende verklaard:

Ik zie het nog steeds zo dat ik op basis van de agreement van februari 2000 ƒ 7,5 miljoen kreeg en dat ik een half jaar extra moest blijven. Voor die verplichting om dat halve jaar te blijven heb ik een miljoen extra afkoopsom gekregen."”

2.2.5. In het kader van evenvermeld strafrechtelijk onderzoek is blijkens een proces-verbaal, opgemaakt door de Belastingdienst/FIOD-ECD, [H], als bedrijfsjurist werkzaam op de afdeling [O] van de bank, als verdachte in aanwezigheid van zijn raadsman op 15 april 2005 verhoord. Daarbij heeft hij onder andere het volgende verklaard:

2.2.6. Het eerder vermelde strafrechtelijk onderzoek heeft tot strafvervolging van (onder andere) belanghebbende geleid. Op 7 juli 2011 heeft de strafkamer van het Hof belanghebbende in hoger beroep wegens het opzettelijk doen van een onjuiste aangifte IB/PVV 2000 veroordeeld tot een geldboete van € 200.000. In het arrest staat (LJN BR0740, zaaknr. 23-000627-09) onder meer:

“Oordeel van het hof

De verdachte is in 1998, evenals zijn uit (land) afkomstige collega’s [C] en [D], “principal” van [B]. Dit is een afdeling binnen (de bank) die zich met name bezighield met het uitlenen van effecten. De verdachte heeft een arbeidsovereenkomst met (de bank) gesloten uit hoofde waarvan hij onder meer recht had op salaris. Daarnaast bestonden er afspraken over bonusbetalingen, afhankelijk van de resultaten van [B].

Op 26 augustus 1998 is een nieuwe groepsovereenkomst gesloten. In de stukken ook aangeduid als Bonus Pool Agreement. De overeenkomst werd gesloten tussen enerzijds (de bank) en anderzijds de verdachte, [C] en [D] (samen aangeduid als: de principals). Deze overeenkomst houdt – voor zover hier van belang - in dat de principals jaarlijks een bonus zouden ontvangen respectievelijk op 1 februari en 1 augustus van het daaropvolgende kalenderjaar (bijlage D/4).

Ingevolge deze groepsovereenkomst is in 1999 aan elk van de principals een bonus over 1998 van 6 miljoen gulden uitgekeerd. Omdat het nieuwe (hogere) management van (de bank) bezwaar had tegen uitbetaling van dusdanig hoge bonussen, is (de bank) reeds eind 1998, maar in ieder geval begin 1999, nieuwe onderhandelingen gestart met de principals om te komen tot een nieuwe, aanzienlijk lagere bonusuitkering (onder andere bijlagen D/23 en D/59).

Op 11 februari 2000 hebben de principals met (de bank) een beëindigingovereenkomst (bijlage D/27) gesloten waarin onder andere is bepaald dat de principals een “termination payment” van bijna 7,5 miljoen gulden zullen ontvangen in plaats van betalingen over 1999, voortvloeiende uit de groepsovereenkomst en de arbeidsovereenkomst. De groepsovereenkomst zou met terugwerkende kracht per 1 januari 2000 worden beëindigd. Tevens is in de overeenkomst van 11 februari 2000 bepaald dat de verdachte (als enige van de principals) “for the time being” (voorlopig) in dienst zal blijven, tegen een “in good faith” nader overeen te komen vergoeding. (de bank), [C] en [D], hebben elkaar gekweten van alle verplichtingen uit hoofde van onder meer de groepsovereenkomst.

De beëindigingovereenkomst van 11 februari 2000 hield, naar het oordeel van het hof, daarmee méér in dan alleen een beëindiging van de groepsovereenkomst uit 1998. Zij zag ook op beëindiging van de arbeidsbetrekking tussen (de bank) en de principals, zij het wat de verdachte betreft, een enigszins uitgesteld vertrek.

Ter terechtzitting in hoger beroep heeft de verdachte hierover verklaard dat wat hem betreft hij tot aan de ondertekening van de beëindigingovereenkomst op 11 februari 2000 ervan uitging dat hij recht had op betaling van de bonus over het jaar 1999. In de beëindigingovereenkomst is volgens hem – naar het hof begrijpt – echter afgezien van afzonderlijke uitbetaling van de bonus. Daarvoor in de plaats is – door middel van “handjeklap” - één rond bedrag vastgesteld, dat deels voor deze bonus in de plaats is gekomen en dat daarnaast ook een vergoeding inhield die zag op beëindiging van de bonusovereenkomst en de arbeidsovereenkomst die – bij voortzetting ervan – de principals ook in de jaren 2000 en daarna nog veel geld hadden kunnen opleveren.

Tevens heeft de verdachte ter zitting verklaard dat hij, omdat hij een sterke onderhandelingspositie had, bij (de bank) heeft bedongen dat hij gedurende de periode dat hij langer bij (de bank) zou blijven werken nog 1 miljoen gulden extra als beloning heeft ontvangen. Ook dit bedrag is verwerkt in de – naar zijn zeggen – afkoopsom van 8,5 miljoen gulden.

Het hof is van oordeel dat uit de stukken van het geding genoegzaam volgt dat de beëindigingovereenkomst van 11 februari 2000 de neerslag vormt van de werkelijk tussen partijen gemaakte afspraken. Uit deze overeenkomst, en hetgeen daaromtrent door de verdachte is verklaard, leidt het hof af dat weliswaar niet is vastgesteld wat de hoogte is geweest van de uit te keren bonusvergoeding over het jaar 1999, maar dat het aan de verdachte uitgekeerde bedrag van 8,5 miljoen gulden in ieder geval deels een bonusvergoeding betrof.

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

- ten aanzien van het onder 1 ten laste gelegde feit –

hij in oktober 2001 in Amsterdam opzettelijk een bij de Belastingwet voorziene aangifte, als bedoeld in de Algemene wet inzake rijksbelastingen, te weten, een aangifte voor de Inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen/premie WAZ over het jaar 2000 onjuist heeft gedaan, immers heeft hij, verdachte, opzettelijk, op het bij de Belastingdienst te Amsterdam ingeleverde aangiftebiljet over het genoemde jaar 2000, opgenomen dat hij in 2000 een bedrag van HFL 8.544.205,- aan ontslagvergoeding had ontvangen, welk bedrag was belast tegen een percentage van 45%, terwijl dit voor een deel had moeten worden belast tegen een percentage van 60% omdat een deel van het bedrag een bonusbetaling over het jaar 1999 betrof, terwijl dat feit ertoe heeft gestrekt dat te weinig belasting werd geheven.”

3. Geschil in hoger beroep

3.1. In hoger beroep is - net als bij de rechtbank - in geschil of de in 2000 door belanghebbende van de bank ontvangen bate van ƒ 8.544.205 (zie 2.14 in de uitspraak van de rechtbank; verder de lump sum) geheel of gedeeltelijk op de voet van het hoge bijzonder tarief als bedoeld in artikel 57, tweede lid, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (tekst 2000; verder Wet IB) dient te worden belast (standpunt belanghebbende), dan wel op voet van het tabeltarief (standpunt inspecteur).

3.2. Het geschil spitst zich toe op vraag of genoemde bate geheel of gedeeltelijk genoten is ‘ter vervanging van […] te derven inkomsten’ als bedoeld in artikel 31, eerste lid, van de Wet IB. Welke vraag belanghebbende bevestigend en de inspecteur ontkennend beantwoordt.

3.3. Ter zitting heeft belanghebbendes gemachtigde nadrukkelijk verklaard dat hij zich niet (meer) op het standpunt stelt dat de lump sum - geheel of gedeeltelijk - genoten is ter vervanging van in het verleden gederfde inkomsten.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Voor de toepasselijkheid van het bepaalde in artikel 57, eerste lid, onder h en tweede lid, van de Wet IB is beslissend of de lump sum is toegekend met het oog op de vervanging van - in de toekomst - te derven inkomsten in de zin van artikel 31, eerste lid, van de Wet IB.

4.3.2. Belanghebbende betoogt daarentegen dat de tekst en de ratio van artikel 4 van de bonusovereenkomst inhouden dat “de beëindiging van het dienstverband [met de bank] ertoe leidde dat hij geen aanspraak meer had op een bonus over het jaar 1999”. Daaraan doet volgens belanghebbende niet af dat de bonusovereenkomst en de Arbeidsovereenkomst tussen hem en de bank met “wederzijds goedvinden” - volgens belanghebbende - op 31 januari 2000 waren beëindigd. Immers ook dan zou gelden dat de overeenkomsten mede door belanghebbende zijn beëindigd.

4.3.4. Aan het onder 4.3.1 geformuleerde oordeel doet niet af dat een door belanghebbende geraadpleegde - niet bij de totstandkoming van welke tussen belanghebbende en de bank gesloten overeenkomst dan ook betrokken - deskundige, te weten [P], de woorden van artikel 4 van de bonusovereenkomst (“that the employment agreements have not been terminated by the Individuals”) op basis van een theoretische beschouwing anders dan het Hof uitlegt en van oordeel is dat die woorden betekenen dat een beëindiging met wederzijds goedvinden ook beëindiging door de werknemer inhoudt en “dat de bonus over het jaar 1999 begin 2000 is komen te vervallen”. Het Hof acht het betoog van [P] geenszins overtuigend.

4.3.5. Tot slot wijst het Hof er op dat de (overige) documenten en/of (getuigen)verklaringen en/of deskundigenrapporten waarnaar belanghebbende verwijst, naar ’s Hofs oordeel van onvoldoende gewicht zijn om het oordeel te rechtvaardigen dat belanghebbendes huidige uitleg van artikel 4 de juiste is. Dit mede in het licht van de omstandigheid dat menig - niet onder ede afgelegde - verklaring waarop belanghebbende zich beroept, is afgelegd jaren nadat de relevante feiten zich hebben voorgedaan en door personen waarvan niet kan worden uitgesloten dat ze een zeker belang hebben of hadden bij een voor belanghebbende gunstige afloop van het geschil.

4.4. Het Hof is van oordeel dat noch de bonusovereenkomst, noch de arbeidsovereenkomsten tussen de individuals en de bank voorafgaande aan de op 11 februari 2000 gesloten overeenkomst (zie 2.10 uitspraak rechtbank; verder de beëindigingsovereenkomst) door eenzijdige opzegging van de zijde van de individuals zijn beëindigd. Dit betekent - en mede gelet op hetgeen hierna onder 4.6 wordt overwogen - dat belanghebbende tot aan het sluiten van de beëindigingsovereenkomst recht had op de bonus over het jaar 1999 (verder ook de 1999-bonus). Alsdan kan het Hof in het midden laten of belanghebbende terecht stelt dat zowel de bonusovereenkomst als de Arbeidsovereenkomst per 31 januari 2000 met wederzijds goedvinden waren beëindigd.

4.5. Op 11 februari 2000 sloten de individuals de beëindigingsovereenkomst met de bank.

4.5.2. Rechtsoverweging 4.5.1 brengt het Hof tot het oordeel dat het bedrag van ƒ 7.494.205 zijn grond vindt in een reeds verdiende bonus over 1999, omtrent het bedrag waarvan op 11 februari 2000 geen overeenstemming bestond, en voorts - mogelijk - in een vergoeding voor overige aanspraken over 1999 uit hoofde van de bonusovereenkomst en/of de arbeidsovereenkomsten tussen de bank en een individual.

4.5.3. Gelet op artikel 3 van de bonusovereenkomst - volgens welk artikel de bonus per 1 februari en 1 augustus van het jaar volgend op het jaar waarop de bonus betrekking had, verschuldigd was - en artikel 1.2 van de beëindigingsovereenkomst, houdt het overeengekomene deels een vertraging en deels een vervroeging in van het tijdstip waarop de 1999-bonus bij een normale voortzetting van de bonusovereenkomst en arbeidsovereenkomsten zou zijn uitbetaald.

4.5.4. Dit een en ander betekent dat het bedrag van ƒ 7.494.205 in de plaats komt van hetgeen belanghebbende anders - bij een normale voortzetting van de bonusovereenkomst en/of de Arbeidsovereenkomst - uit hoofde van genoemde overeenkomsten in 2000 over 1999 zou hebben ontvangen.

Ter toelichting hierop overweegt het Hof als volgt.

4.6.1. Vaststaat dat de bank in de loop van 1999 de bonus waarop de individuals ingevolge de bonusovereenkomst recht hadden wilde verlagen (kort gezegd van 40% naar 25% van het “special net result”) en dat zij daartoe met de individuals in gesprek is gegaan. Die gesprekken hebben in 1999 niet tot overeenstemming over een (lagere) bonusvergoeding over 1999 geleid. Op 10 januari 2000 hebben de individuals de bank bericht dat volgens hen de bestaande bonusovereenkomst (met de afgesproken 40%-bonus) met betrekking tot het jaar 1999 nog steeds van kracht was (zie 2.2.3).

4.6.2. Op 3 februari 2000 zond de bank twee concept-overeenkomsten betreffende het (1) beëindigen van de bonusovereenkomst, (2) het beëindigen van de arbeidsovereenkomsten van [D] en [C] en (3) de voorlopige voortzetting van de Arbeidsovereenkomst. In beide concepten staat - zo verstaat het Hof Article 1 van de concepten - dat de individuals ingevolge de bonusovereenkomst een bedrag van ƒ 7.494.205 als 1999-bonus (Bonus Payment) zullen ontvangen.

4.6.4. Uit de - onder 2.2.5 geciteerde - verklaringen van [H] leidt het Hof af dat volgens de bank de individuals begin 2000 recht hadden op een bonus over 1999 (“Voor het bonuspool arrangement moest nog worden afgerekend over het jaar 1999 op basis van het contract van 1998”) en dat het aan belanghebbende te betalen bedrag van ƒ 7.500.000 bestond uit een vergoeding voor het geschatte bedrag aan bonusaanspraken over 1999 uit hoofde van de bonusovereenkomst (“[D], [C] en [belanghebbende] [ontvangen] een bedrag […] ter vergoeding van aanspraken over 1999 voortvloeiend uit de bonuspool overeenkomst uit 1998”).

4.6.5. [E] had ingevolgde de bonusovereenkomst recht op een bonus ter grootte van 50% van de bonus van de individuals (zie rechtsoverweging 2.5 in de uitspraak van de rechtbank). Vaststaat dat de 1999-bonus van [E] de helft bedroeg van het bedrag dat belanghebbende in de beëindigingsovereenkomst met de bank is overeengekomen (zijnde ƒ 7.494.205).

Rechtsoverwegingen 4.6.1 tot en met 4.6.6 bevestigen derhalve ’s Hofs oordeel dat het overeengekomen bedrag van ƒ 7.494.205 betrekking had op de afwikkeling van aanspraken uit hoofde van de bonusovereenkomst over 1999 en/of de Arbeidsovereenkomst over 1999 en derhalve niet zag op een toekomstige inkomstenderving.

4.7.2. Ter zitting heeft belanghebbende op vragen van het Hof geantwoord dat hij geen verweer heeft tegen deze opvatting. In ieder geval heeft belanghebbende niet betoogd dat de ontvangst van genoemd bedrag middels een latere overeenkomst - of op welke wijze dan ook - zou zijn teruggedraaid (zodat mogelijkerwijs sprake zou kunnen zijn van een latere negatieve inkomst).

4.7.3. Het Hof is dan ook van oordeel dat de lump sum voor een bedrag van ƒ 7.494.205 in maart 2000 is genoten.

4.8.2. Het Hof acht mede gelet op de verklaringen van belanghebbende aannemelijk dat hij op verzoek van de bank tot juni 2000 arbeid ten behoeve van de bank heeft verricht en in verband daarmee aanspraken op een arbeidsbeloning (wel of niet geheel of gedeeltelijk in de vorm van een bonus) heeft verkregen en dat het bedrag van ƒ 1.050.000 is toegekend ter afwikkeling van deze aanspraken. Het Hof wijst hierbij met name op belanghebbendes verklaring: “Daarom ben ik ook langer in dienst gebleven […]. Daarom ontving ik iets meer, ik dacht dat ik iets van een miljoen meer heb ontvangen. […] Voor die verplichting om dat halve jaar te blijven heb ik een miljoen extra afkoopsom gekregen” (zie 2.2.4), en vindt steun in zijn verklaring ter zitting van de strafkamer van het Hof dat hij, omdat hij een sterke onderhandelingspositie had, bij de bank heeft bedongen dat hij gedurende de periode dat hij langer bij de bank zou blijven werken nog 1 miljoen gulden extra als beloning heeft ontvangen.

4.9. Het voorgaande betekent dat het standpunt van de inspecteur dat niets van de lump sum is genoten ter vervanging van - in de toekomst - te derven inkomsten, juist is.

4.11.1. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat hij bij het beëindigen van de bonusovereenkomst en/of Arbeidsovereenkomst zonder meer recht zou hebben op een schadeloosstelling. Bij gebreke aan een nadere, meer adequate onderbouwing is het dan ook niet ‘onbegrijpelijk’, dat hij genoegen heeft genomen met het beëindigen van genoemde contracten zonder daarbij een tegemoetkoming te bedingen voor toekomstig inkomstenverlies. Nog afgezien van het feit dat ook een ‘onbegrijpelijke’ handelswijze van belanghebbende niet zonder meer zou betekenen dat de ƒ 7.494.205 voor toekomstige inkomstenderving is toegekend.

4.11.2. Het verweer van belanghebbende dat het exacte bedrag van de 1999-bonus nooit is vastgesteld, kan hem - met name gelet op rechtsoverweging 4.5.2 - niet baten.

4.11.3. Aan het voorgaande doet niet af dat een - niet bij de totstandkoming van welke tussen belanghebbende en de bank gesloten overeenkomst dan ook betrokken - door belanghebbende geraadpleegde deskundige, [Q] heeft verklaard dat de kantonrechter een eventueel verzoek van de bank om de Arbeidsovereenkomst te ontbinden waarschijnlijk zou hebben geweigerd, maar dat, als de kantonrechter zou zijn gezwicht voor de bank, belanghebbende mogelijk een vergoeding van ƒ 4.000.000 à ƒ 8.000.000 zou zijn toegewezen. Deze verklaring is zo speculatief, vrijblijvend en nietszeggend dat zij voor de oordeelsvorming in de onderhavige zaak van nagenoeg generlei waarde is.

4.11.4. Ook is niet relevant - zoals belanghebbende stelt - dat bij de bank ‘altijd’ het ‘algemene kader’ gold: “bij opzegging is er geen recht op bonus, ook niet indien het jaar is verstreken”. Immers zelfs indien het Hof er veronderstellenderwijs van zou uitgaan dat dit algemene beleid inderdaad gold, dan wil dat nog niet zeggen dat de bank daar in het onderhavige geval - met betrekking tot belanghebbende - niet van heeft af kunnen wijken.

4.11.6. Al hetgeen belanghebbende overigens heeft aangevoerd kan hem niet baten.

5. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

6. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. P.F. Goes, voorzitter, F.J.P.M. Haas en M.J. Leijdekker, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. M.H. Hogendoorn als griffier. De beslissing is op 31 mei 2012 in het openbaar uitgesproken.