Gerechtshof Amsterdam, 01-11-2012, BY2300, 11-00838

uitspraak van de meervoudige douanekamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak met kenmerk AWB 10/2624 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2. Bij uitspraak van 26 september 2011 heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.3. Het tegen deze uitspraak door [naam vorige gemachtigde], ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 3 november 2011, aangevuld bij brief van 11 januari 2012. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.4. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 2 oktober 2012. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1. De rechtbank heeft in de onderdelen 2.1 tot en met 2.8. van haar uitspraak de navolgende feiten vastgesteld. Belanghebbende wordt daarin aangeduid als ‘eiseres’, de inspecteur als ‘verweerder’.

“2.1. Eiseres ontwerpt, ontwikkelt en importeert confectiekleding voor volwassenen en kinderen. Het ontwerpen van de kleding vindt voornamelijk plaats in Nederland. De ontwerpen worden aangeboden aan fabrikanten buiten de EU. Aan de hand van de ontwerpen maken deze fabrikanten prototypen van de kleding. Deze prototypen dienen vrijwel uitsluitend om het ontwerp op de voor eiseres van belang zijnde facetten te beoordelen en worden niet ingevoerd in de EU. Nadat de prototypen zijn goedgekeurd beslist eiseres of het desbetreffende artikel wordt opgenomen in de collectie. Indien eiseres een positieve beslissing neemt, geeft zij opdracht aan fabrikanten om monsters te fabriceren aan de hand van de goedgekeurde prototypes. Deze monsters worden wel ingevoerd in de EU.

2.2. Het is in de branche gebruikelijk dat de collectie wordt verkocht via agenten. Met de agenten is een overeenkomst gesloten. In een dergelijke Agency Agreement is onder meer het volgende opgenomen:

Article 7: Obligations of the Agent

2.3. Tot de stukken van het geding behoort een brief van verweerder van 21 december 2006 waarin – onder meer – het volgende is medegedeeld:

2.4. Tot de gedingstukken behoort een uitdraai van een e-mail van [ B], werkzaam bij eiseres, aan de Douane van 28 december 2006. Deze e-mail luidt, voor zover van belang, als volgt:

2.5. De e-mail van 10 januari 2007 van de Douane aan eiseres bevat het volgende antwoord op de onder 2.4 bedoelde e-mail:

2.6. Eiseres heeft in de periode hier van belang bij de invoer van de monsterzendingen gebruik gemaakt van vrijstellingscode C30. Met deze code wordt op de elektronische aangifte voor het vrije verkeer aangegeven dat de goederen worden ingevoerd onder de voorwaarden voor de vrijstelling van rechten bij invoer zoals bedoeld in artikel 91 van de Verordening 918/83 van de Raad van 28 maart 1983 betreffende de instelling van een communautaire regeling inzake douanevrijstellingen (hierna: de Vrijstellingsverordening).

2.8. Naar aanleiding van de bevindingen van de controle zoals neergelegd in het controlerapport heeft verweerder de onderhavige utb opgelegd.”

2.2. Nu tegen de feitenvaststelling door de rechtbank, als hiervoor vermeld, door partijen geen bezwaren zijn ingebracht, gaat ook het Hof van die feiten uit.

2.4. De bestreden UTB betreft de navordering op aangiften welke zijn gedaan in de periode van 1 januari 2007 tot en met 30 juni 2008. Vóór 1 januari 2007 heeft belanghebbende kledingstukken welke bestemd waren voor klantenwerving aangegeven voor het vrije verkeer zonder aanspraak te maken op de vrijstelling van artikel 91 van Verordening (EEG) nr. 918/83(hierna: Verordening nr. 918/83).

3. Geschil in hoger beroep

3.1. Primair is in geschil of belanghebbende, voor de kleding die zij invoert voor de klantenwerving door haar agenten, aanspraak kan maken op de vrijstelling voor monsterzendingen van artikel 91 van Verordening 918/83 , hetgeen belanghebbende stelt doch de inspecteur bestrijdt.

3.2. Zo het gelijk met betrekking tot 3.1. aan de inspecteur is houdt partijen verdeeld of van navordering moet worden afgezien op grond van artikel 220, lid 2, letter b, van het Communautair Douanewetboek (hierna: CDW).

4. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken. Voor het verhandelde ter zitting wordt verwezen naar het proces-verbaal van de zitting.

5. Relevante wettelijke bepaling

6. De overwegingen van de rechtbank.

De rechtbank heeft ten aanzien van het geschil het volgende overwogen.

“4.1. Ingevolge artikel 91, eerste lid, van de Vrijstellingsverordening, voor zover hier van belang, zijn van rechten bij invoer vrijgesteld monsters van goederen waarvan de waarde onbeduidend is en die slechts kunnen dienen om bestellingen te werven voor goederen van het soort dat zij vertegenwoordigen, met het oog op invoer daarvan in het douanegebied van de Gemeenschap. In het derde lid van dat artikel is bepaald dat onder “monsters van goederen” wordt verstaan artikelen die representatief zijn voor een categorie van handelswaar en waarvan de wijze van opmaak en de hoeveelheid voor de gegeven soort of kwaliteit van goederen die artikelen ongeschikt maken om voor andere doeleinden dan voor klantenwerving te worden gebruikt.

4.2. De rechtbank stelt vast dat de onderhavige producten na binnenkomst in de EU eerst worden gebruikt als monster om bestellingen te werven. Na de oplevering van de orders is het niet uit te sluiten dat de producten, zoals van de zijde van eiseres ter zitting is erkend, worden verkocht via sample sales en markten om als kleding te worden gebruikt.

4.3. De rechtbank is van oordeel dat de onderhavige producten geen monsters zijn zoals bedoeld in artikel 91 van de Vrijstellingsverordening. Immers met de producten worden niet alleen bestellingen geworven. De producten worden later mogelijk ook verkocht en gebruikt als kleding. Gelet hierop wordt niet voldaan aan de eis van artikel 91 van de Vrijstellingsverordening dat de producten slechts dienen om bestellingen te werven. Dat de kleding slechts in één of enkele ma(a)t(en) en in één of enkele kleurstelling(en) wordt aangeboden en daardoor geen handelsmateriaal vormt, zoals eiseres stelt, maakt dit niet anders. Omdat de producten geen monsters zijn zoals bedoeld in artikel 91 van de Vrijstellingsverordening behoeft de vraag of de producten van onbeduidende waarde zijn geen bespreking.

4.4. Ingevolge artikel 220, eerste lid, van het CDW wordt het bedrag aan rechten dat voortvloeit uit een douaneschuld dat niet is geboekt of lager is geboekt dan wettelijk verschuldigd is, achteraf geboekt. Deze boeking blijft ingevolge het tweede lid, aanhef en sub b, van dit artikel, achterwege indien het wettelijk verschuldigd bedrag aan rechten niet was geboekt ten gevolge van een vergissing van de douaneautoriteiten zelf die de belastingplichtige redelijkerwijze niet kon ontdekken en waarbij deze laatste zijnerzijds te goeder trouw heeft gehandeld en aan alle voorschriften van de geldende bepalingen inzake de douaneaangifte heeft voldaan.

4.5. Op eiseres rust de bewijslast haar stelling aannemelijk te maken dat er sprake is geweest van een vergissing van de douaneautoriteiten, die zij redelijkerwijs niet kon ontdekken en waarbij eiseres te goeder trouw heeft gehandeld en aan alle voorschriften inzake de geldende bepalingen inzake de douaneaangifte heeft voldaan. Zij heeft in dat verband aangevoerd hetgeen hiervoor onder 3.2 is weergegeven.

4.6. De rechtbank is van oordeel dat de brief van 21 december 2006 gelet op de inhoud daarvan geen nadere invulling geeft van de materiële eisen van artikel 91 van de Vrijstellingsverordening. Ook zijn de materiële eisen niet verscherpt of verruimd. Ter onderbouwing verwijst de rechtbank naar de aanhef van de brief en de daarin opgenomen voorwaarden, zoals geciteerd onder 2.3. De onder 2.4 aangehaalde e-mail van een medewerker van eiseres maakt aannemelijk dat eiseres de door verweerder beoogde strekking van de brief begrepen heeft. Het onder 2.5 opgenomen antwoord onderstreept bovendien dat het gebruiksdoel voorop staat. Mocht bij eiseres naar aanleiding van de brief toch nog enige twijfel hebben bestaan over de vraag of de voorwaarden in de brief uitputtend waren bedoeld, dan had dit antwoord een dergelijke twijfel bij eiseres moeten wegnemen. Daarbij komt dat eiseres in de aanvulling van haar bezwaarschrift van 28 augustus 2009 meldt dat de brief handelt over de “werkwijze handelsmonsters textiel” en dat de genoemde voorwaarden voornamelijk procedureel van aard zijn en geen invulling geven aan de materiële aspecten van de onderhavige vrijstelling.

4.8. Omdat geen sprake is van een vergissing van de douaneautoriteiten behoeven de overige voorwaarden van artikel 220, tweede lid, aanhef en sub b, van het CDW geen bespreking meer.”.

7. Beoordeling van het geschil

Vrijstelling

7.1. Uit artikel 91, eerste lid, van Verordening nr. 918/83 volgt dat de aldaar voorziene vrijstelling van toepassing is op monsters van goederen, waarvan de waarde onbeduidend is.

7.2. In het derde lid van genoemd artikel is bepaald dat de term “monsters van goederen” ziet op artikelen die representatief zijn voor een categorie van handelswaar en waarvan de wijze van opmaak en de hoeveelheid voor de gegeven soort of kwaliteit van goederen, die artikelen ongeschikt maken om voor andere doeleinden dan voor klantenwerving te worden gebruikt. Het Hof overweegt ter zake als volgt. De door belanghebbende ingevoerde goederen zijn kant-en-klare eindproducten, hoofdzakelijk overhemden en shirts. Dergelijke kledingstukken, die – naar belanghebbende ter zitting heeft bevestigd – niet zijn doorboord of anderszins onbruikbaar zijn gemaakt voor handelsdoeleinden, zijn naar ’s Hofs oordeel geen “monsters van goederen” in de zin van artikel 91 van Verordening nr. 918/83, omdat zij zeer wel geschikt zijn om voor andere doeleinden dan klantenwerving te worden gebruikt, bijvoorbeeld voor verkoop. De omstandigheid dat de kledingstukken zijn voorzien van een label van circa 2x2 cm met de tekst “sample of no commercial value” leidt niet tot een ander oordeel, nu dit label aan de binnenzijde van de kledingstukken is bevestigd, door de zeer geringe omvang nauwelijks zichtbaar is en op eenvoudige wijze kan worden verwijderd.

7.3. Blijkens de stukken van het geding berekenen de fabrikanten van de kledingstukken aan belanghebbende een commerciële prijs, verhoogd met een opslag. Uit de onder 2.2 aangehaalde ‘Agency Agreement’ volgt dat belanghebbende de kledingstukken na de invoer doorverkoopt aan haar agenten voor de normale verkoopprijs, minus een korting van 40%. Naar de inspecteur onweersproken heeft gesteld wordt in elk geval een deel van de kledingstukken, na het gebruik voor klantenwerving, door de agenten verkocht via ‘sample sales’. Naar ’s Hofs oordeel volgt uit deze achtereenvolgende verkopen dat de kledingstukken zowel ten tijde van de invoer als na de invoer een meer dan onbeduidende waarde vertegenwoordigen. De stelling van belanghebbende dat de onbeduidendheid van de waarde dient te worden beoordeeld door de totale waarde van de ingevoerde samples af te zetten tegen de totale waarde van de reguliere inkoop dient te worden verworpen, nu deze stelling geen steun vindt in het recht.

7.4. Gelet op het vorenoverwogene komt belanghebbende niet in aanmerking voor de vrijstelling van artikel 91 van Verordening nr. 918/83. Hieraan doet niet af dat de goederen feitelijk wel voor klantenwerving zijn gebruikt.

Artikel 220, lid 2, letter b CDW

7.5. Belanghebbende heeft gesteld dat een vergissing in de zin van artikel 220, lid 2, letter b, CDW is gelegen in de brief van de inspecteur van 21 december 2006, als aangehaald door de rechtbank onder 2.3, omdat zij uit die brief mocht afleiden dat zij voldeed aan alle voorwaarden voor het verkrijgen van de vrijstelling, mits zij de in deze brief gegeven instructies zou naleven. De inspecteur heeft dit betwist en er op gewezen dat in de brief niet wordt afgeweken van de wettelijke definitie van het begrip ‘monster’. De brief beoogde volgens de inspecteur slechts de verificatie van de aangiften te bespoedigen en het moment van controle te verleggen van het moment van aangifte naar de controle achteraf in de administratie van de importeur. Het Hof overweegt ter zake als volgt.

7.7. Gesteld noch gebleken is dat de inspecteur ten aanzien van de aangiften welke het onderwerp van de bestreden navordering vormen verificatiehandelingen of enige andere actieve gedraging heeft verricht, welke als vergissing in de zin van artikel 220, lid 2, letter b, CDW kunnen worden aangemerkt. Evenmin is sprake geweest van een eerdere administratieve controle als bedoeld in het arrest HvJ 19 oktober 2000, C-15/99 (Sommer), noch van een repeterende stroom van aangiften in een voorafgaand tijdvak als bedoeld in het arrest Hoge Raad 25 september 2009, 07/10290, LJN BD4373 (alarmtoestellen). Gelet op het vorenoverwogene is naar het oordeel van het Hof geen sprake van een vergissing, zodat de inspecteur niet gehouden was om op grond van artikel 220, lid 2, letter b, CDW van navordering af te zien.

Slotsom

7.8. De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

8. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

9. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. A. Bijlsma, voorzitter, B.A. van Brummelen en G.D. van Norden, leden van de douanekamer, in tegenwoordigheid van mr. R.J.M. Bosch, als griffier. De beslissing is op 1 november 2012 in het openbaar uitgesproken.