Gerechtshof Amsterdam, 28-02-2013, BZ3308, 12-00466 en 12-00467

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraken met kenmerken AWB 11/4160 en 11/4161 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraken, gedagtekend 5 juli 2011, de aanslagen, de boetebeschikkingen en de beschikkingen inzake de heffingsrente gehandhaafd.

1.3. De inspecteur heeft in de beroepsfase de navorderingsaanslag voor het jaar 2008 ambtshalve verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 12.726 en bij afzonderlijke beschikkingen de opgelegde vergrijpboete en de berekende heffingsrente verminderd tot € 902, respectievelijk € 335.

1.4. Bij uitspraak van 16 mei 2012, heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep inzake de bij de navorderingsaanslag IB/PVV 2007 behorende beschikkingen heffingsrente en vergrijpboete ongegrond verklaard, het beroep inzake de navorderingsaanslag IB/PVV 2008 gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar van 5 juli 2011 voor zover deze betrekking heeft op de navorderingsaanslag 2008 en de daarbij behorende beschikkingen heffingsrente en vergrijpboete vernietigd, de navorderingsaanslag IB/PVV 2008, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 12.726, zoals deze na ambtshalve vermindering luidt, gehandhaafd, de boetebeschikking van € 902 zoals deze na ambtshalve vermindering luidt, gehandhaafd, de beschikking heffingsrente van € 335 gehandhaafd zoals deze na ambtshalve vermindering luidt en de inspecteur veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende van € 1.092 en gelast dat deze vergoeding aan de griffier wordt betaald.

1.5. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 26 juni 2012. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 5 februari 2013. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1.1. De rechtbank heeft in de onderdelen 2.1. tot en met 2.5. van haar uitspraak de navolgende feiten vastgesteld. Belanghebbende wordt daarin aangeduid als ‘eiseres’, de inspecteur als ‘verweerder’.

“2.1. Eiseres heeft op 26 februari 2008 een aangifte IB/PVV 2007 ingediend en op 16 maart 2009 een aangifte IB/PVV 2008, beide naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van nihil.

2.2. Verweerder heeft de aangiften gevolgd. Met dagtekening 31 oktober 2008 heeft verweerder een aanslag IB/PVV 2007 opgelegd, resulterend in een terug te ontvangen bedrag van € 1.705. Op 6 januari 2010 heeft verweerder een aanslag IB/PVV 2008 opgelegd, resulterend in een terug te ontvangen bedrag van € 2.074.

2.3. Nadien is bij brieven van 22 november 2010, 4 januari 2011, 9 februari 2011, 28 februari 2011, 8 maart 2011, 21 maart 2011 en 23 maart 2011 uitvoerig gecorrespondeerd tussen eiseres en verweerder. Deze brieven behoren in kopie tot de gedingstukken. Uit deze stukken blijkt dat eiseres in 2007 en 2008 gastouderopvang heeft verzorgd voor [ namen kleinkinderen], kleinkinderen van eiseres, en daarvoor een vergoeding heeft ontvangen.

2.4. Vervolgens heeft verweerder op 16 april 2011 aan eiseres de onderhavige navorderingsaanslagen opgelegd. Gelijktijdig zijn bij beschikkingen vergrijpboetes opgelegd van ieder 25 % en heffingsrente in rekening gebracht.

2.1.2. Het Hof gaat voor de beslechting van het geding uit van voormelde feiten.

3. Geschil in hoger beroep

3.1. Evenals bij de rechtbank is bij het Hof in geschil de vraag of de vergrijpboeten op goede gronden zijn opgelegd en de te betalen heffingsrenten juist zijn berekend.

3.2. Voor de nadere motivering van de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken, waaronder het proces-verbaal van het verhandelde ter zitting.

4. Beoordeling van het geschil

Ten aanzien van de vergrijpboeten

4.1. De bewijslast dat het aan grove schuld van belanghebbende te wijten is dat te weinig belasting is betaald, rust op de inspecteur. Deze heeft daartoe aangevoerd dat belanghebbende de inkomsten voor haar werkzaamheden als gastouder in 2007 en 2008 niet heeft aangegeven en dat zij daardoor bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat de aanslagen tot een te laag bedrag werden vastgesteld. Dit is, aldus de inspecteur, dermate slordig dat in wettelijke termen sprake is van ernstige verwijtbaarheid, ten minste gelijk te stellen met grove schuld.

4.2. Belanghebbende heeft ter zitting gesteld over de jaren 2007 en 2008 geen aangifte van de inkomsten uit het gastouderschap te hebben gedaan, omdat het gastouderbureau aan haar dochter heeft medegedeeld dat zij dat niet hoefde te doen. Door louter op basis van een mededeling van het gastouderbureau (aan haar dochter) te besluiten de inkomsten uit het gastouderschap niet aan te geven heeft belanghebbende naar ’s Hofs oordeel dermate lichtvaardig gehandeld dat het aan haar grove schuld is te wijten dat van haar te weinig belasting is geheven. Het Hof neemt daarbij in aanmerking dat het, gelet op het door belanghebbende in haar aangiften 2007 en 2008 vermelde belastbaar inkomen van nihil, gaat om aanzienlijke niet opgegeven inkomsten. De vergrijpboeten zijn in zoverre terecht opgelegd.

4.3. Het Hof acht evenwel, gelet op de persoonlijke omstandigheden van belanghebbende, zoals deze ook ter zitting onweersproken naar voren zijn gebracht, een matiging tot een bedrag van € 250 per boetebeschikking passend en geboden.

5. Kosten

Het Hof acht termen aanwezig voor een kostenveroordeling op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. De voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn opgenomen in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit).

6. Beslissing

De uitspraak is gedaan door mrs. A. Bijlsma, voorzitter, A.P.M. van Rijn en B.A. van Brummelen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. R.J.M. Bosch als griffier. De beslissing is op 28 februari 2013 in het openbaar uitgesproken.