Gerechtshof Amsterdam, 18-04-2013, BZ9173, 12-00109

18 april 2013

uitspraak van de vierde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[X], wonende te [Z], belanghebbende,

tegen de uitspraak in de zaak met kenmerk AWB 11/2163 van de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

en

de inspecteur van de Belastingdienst Limburg/kantoor Buitenland Heerlen, de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Bij beschikking van 9 november 2010 heeft de inspecteur afwijzend beslist op een verzoek van belanghebbende en [A NV] (hierna: de werkgever) tot toepassing van de bewijsregel bedoeld in de voor het jaar 2010 geldende tekst van artikel 9c van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 (hierna: de 30%-regeling).

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar, gedagtekend 8 maart 2011, de beschikking gehandhaafd.

1.3. Bij uitspraak van 15 december 2011 heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.4. Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 24 januari 2012, aangevuld bij brief van 17 februari 2012. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 19 maart 2013. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld (in de uitspraak van de rechtbank wordt belanghebbende aangeduid als ‘eiseres’ en de inspecteur als ‘verweerder’):

“2.1. Eiseres is geboren op 12 januari 1983 te [stad] in [land]. Zij heeft zowel de […] als de […] nationaliteit. Zij is een Qualified Chartered Accountant.

2.2. Eiseres is vanuit het buitenland aangeworven door [B BV] en aldaar met ingang van 19 januari 2009 tewerkgesteld. In verband met deze tewerkstelling heeft eiseres verzocht om toepassing van de 30%-regeling ingevolge artikel 15a, eerste lid, aanhef en onderdeel j, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB).

2.3. Verweerder heeft op 23 februari 2009 aan eiseres een beschikking toepassing 30%-regeling afgegeven met ingangsdatum 1 januari 2009 en een looptijd tot en met 31 december 2018.

2.4. Eiseres heeft met ingang van 5 september 2009 haar tewerkstelling bij [B BV] vrijwillig beëindigd.

2.5. In de periode 1 september 2009 tot en met 30 juni 2010 heeft eiseres gestudeerd aan de [Universiteit] en deze studie afgerond met een ‘degree of Master of Science’.

2.6. Eiseres heeft in totaal 120 uren werkzaamheden verricht als student research assistant bij [C] met ingang van 22 maart 2010 (en niet langer dan tot 1 juli 2010) tegen een loon van € 11,71 per uur.

2.7. Met ingang van 1 september 2009 tot en met 30 juni 2010 heeft eiseres voorts in dienstbetrekking gedurende 8 uren per week werkzaamheden als mantelzorger verricht, waarvoor zij loon heeft genoten.

2.8. Op 7 mei 2010 is eiseres een arbeidsovereenkomst aangegaan voor de duur van 12 maanden en ingaande op 1 juli 2010 met [A NV] (hierna: de bank). Eiseres is geworven als Assistant Controller binnen de Finance Department van de bank.”

Nu de hiervoor vermelde feiten door partijen op zichzelf niet zijn bestreden zal ook het Hof daarvan uitgaan.

3. Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard en daarbij het volgende overwogen:

4.3. De tekst van artikel 9c Ublb biedt, mede gelet op de daarbij horende toelichting en het aangehaalde arrest van de Hoge Raad, geen basis voor een andere conclusie dan dat de termijn van drie maanden tussen dienstverbanden met verschillende inhoudingsplichtigen een fatale termijn is, waarbij ervan wordt uitgegaan dat bij overschrijding er geen sprake meer is van de vereiste specifieke deskundigheid.

4.5. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat uitsluitend een loopbaanonderbreking binnen een bestaand dienstverband de continuering van de 30%-regeling niet belemmert.

4.6. De beantwoording van de door de VVD-fractie gestelde vraag wettigt niet de conclusie dat de besluitgever bedoeld heeft de termijn van drie maanden niet van toepassing te laten zijn in geval de dienstbetrekking met de ingekomen werknemer wordt beëindigd in verband met verschijnselen als loopbaanonderbreking of sabbatical leave, dan wel voor het volgen van een opleiding. Een andersluidend oordeel zou tot een met de bedoeling van de regeling moeilijk verenigbaar gevolg leiden. Immers iedere ingekomen werknemer die zijn werkzaamheden in Nederland bij een werkgever beëindigt en die vervolgens voor een periode, die niet aan enige termijn is gebonden, in Nederland verblijft zonder een nieuwe dienstbetrekking te aanvaarden en die na afloop van die periode een dienstbetrekking aanvaardt, zou alsdan nog steeds als ingekomen werknemer in de zin van artikel 15a van de Wet LB moeten worden beschouwd. Indien het standpunt van eiser zou worden gevolgd zou de termijn van drie maanden in de praktijk feitelijk niet kunnen worden gehandhaafd. Het begrip ‘loopbaanonderbreking’ is immers niet nader gedefinieerd. Dan is voor verweerder bij een overschrijding van de termijn van drie maanden niet controleerbaar of een ‘ingekomen werknemer’ niet in staat is een nieuwe dienstbetrekking te vinden (en aldus geacht wordt zijn schaarse specifieke deskundigheid te hebben verloren), dan wel of hij bewust heeft gekozen voor een loopbaanonderbreking. De rechtbank ziet derhalve geen aanleiding voor de ruime uitleg die eiseres aan het antwoord van de staatssecretaris van Financiën meent te kunnen ontlenen.

[4.7.] Gelet op al het vorenoverwogene heeft verweerder voortzetting van de toepassing van de 30%-regeling ten aanzien van eiseres terecht geweigerd en dient het beroep ongegrond te worden verklaard.”

4. Geschil in hoger beroep

4.2. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.

5. Beoordeling van het geschil

Gelet op de onder 2 vermelde feiten en nu belanghebbende in hoger beroep geen feiten of omstandigheden heeft aangevoerd die - indien zij zouden komen vaststaan - een nieuw of ander licht op de zaak (kunnen) werpen, is het Hof van oordeel dat de rechtbank terecht en op goede gronden heeft beslist dat de inspecteur voortzetting van de toepassing van de 30%-regeling ten aanzien van belanghebbende terecht heeft geweigerd. Het Hof maakt deze beslissing en de daartoe door de rechtbank gebezigde gronden tot de zijne. Daarbij merkt het Hof ter aanvulling nog op dat de vraag of belanghebbende (nog) kan worden aangemerkt als ingekomen werknemer met specifieke deskundigheid die op de Nederlandse arbeidsmarkt schaars aanwezig is, beoordeeld dient te worden naar de datum van totstandkoming van de desbetreffende nieuwe arbeidsovereenkomst (vergelijk Hoge Raad, 28 april 2006, nr. 41502, LJN AW4065). In casu is de nieuwe arbeidsovereenkomst tot stand gekomen op 7 mei 2010; deze datum ligt meer dan drie maanden na beëindiging van de oude dienstbetrekking.

6. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

7. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. M.J. Leijdekker, voorzitter, P.F. Goes en E. van Waaijen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. M.H. Hogendoorn als griffier. De beslissing is op 18 april 2013 in het openbaar uitgesproken.