Gerechtshof Amsterdam, 25-04-2013, BZ9389, 11-00835

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[X] te [Z], belanghebbende,

tegen de uitspraak in de zaak met kenmerk AWB 10/6266 van de rechtbank Haarlem in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 2 september 2010 aan belanghebbende voor de periode 30 oktober 2009 tot en met 30 maart 2010 een naheffingsaanslag in de motorrijtuigenbelasting opgelegd, berekend op € 519, alsmede bij beschikking een boete van € 519.

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 12 november 2010, de naheffingsaanslag verminderd tot € 345 berekend voor de periode van 19 januari 2010 tot en met 30 maart 2010. De boete is ook verminderd tot een bedrag van € 345. Bij brief van 21 januari 2011 heeft de inspecteur de naheffingsaanslag en de boete ambtshalve verminderd tot een bedrag van € 258 elk.

1.3. Bij uitspraak van 5 oktober 2011 heeft de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard en de inspecteur gelast het betaalde griffierecht te vergoeden.

1.4. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 31 oktober 2011, aangevuld bij brief van 1 december 2011. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5. Op 25 maart 2013 zijn nadere stukken ontvangen van de inspecteur. Deze zijn in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 2 april 2013. Het onderzoek in de onderwerpelijke zaak heeft gelijktijdig plaatsgevonden met het onderzoek in de zaak met kenmerk 11/00836 en het onderzoek in de zaak met kenmerk 12/00473. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1. Belanghebbende is blijkens de kentekenregistratie houder van het kenteken [00-XX-XX]. Dit kenteken is afgegeven voor een motorrijtuig van het merk Mercedes Benz, type 112 cdi, kleur zwart.

2.2. Tot de stukken van het geding behoort een proces-verbaal van de politie Zaanstreek-Waterland van 19 mei 2010, waarin onder meer het volgende is opgenomen:

2.3. Tot de stukken van het geding behoren tevens een Duitse ‘zulassungsbescheinigung Teil I’ en een Duitse ‘zulassungsbescheinigung Teil II’. Uit deze documenten volgt dat het in het proces-verbaal van de politie vermelde motorrijtuig, merk Mercedes, type 111 cdi, kleur wit (hierna: de auto), tot 30 oktober 2009 met het kenteken [ZZZ-ZZ111] in Duitsland geregistreerd was.

2.4. De auto is in Nederland niet geregistreerd in het krachtens de Wegenverkeerswet 1994 aangehouden register van opgegeven kentekens.

3. Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard, waarbij zij het volgende heeft overwogen:

“12. De rechtbank leidt uit de gedingstukken af dat eiser (Hof: belanghebbende) op 31 maart 2011 de bestelauto feitelijk ter beschikking had. Volgens het proces-verbaal (relaas) van 19 mei 2010 van de Politie Zaanstreek-Waterland is eiser op het onder 1. vermelde tijdstip en de onder 1. vermelde plaats aangetroffen in de bestelauto. De bewering van eiser dat niet hij maar een (Poolse) monteur uit eigen beweging en zonder eisers wetenschap de kentekenplaten van de zwarte Mercedes zou hebben geschroefd en op de bestelauto zou hebben gemonteerd en vervolgens met de bestelauto een proefrit zou hebben gemaakt, acht de rechtbank ongeloofwaardig. De verbalisant heeft de bestuurder van de bestelauto herkend naar aanleiding van eerdere aanhoudingen (volgens het proces-verbaal op onder andere 27 augustus 2009) en vervolgens gevraagd of deze nu wel in het bezit was van een geldig rijbewijs. De bestuurder heeft hierop en naar aanleiding van andere vragen een aantal verklaringen afgelegd die moeilijk aan een (Poolse) monteur kunnen worden toegeschreven. Bovendien kunnen de reclame-uitingen op de bestelauto alleen betrekking hebben op de eenmanszaak van eiser, een handel in versproducten.

13. Eiser heeft ook niet aannemelijk gemaakt dat hij de bestelauto uitsluitend ten behoeve van een derde zou hebben bestuurd. De omstandigheid dat eiser de bestelauto op 20 januari 2010 aan zijn vader zou hebben verkocht, maakt dit vanwege de onder 12. genoemde feiten en omstandigheden niet anders. Artikel 9 van de Wet MRB merkt met betrekking tot een niet-geregistreerde personenauto degene die het motorrijtuig feitelijk ter beschikking heeft aan als de persoon die de motorrijtuigenbelasting moet voldoen. Wie de houder van het motorrijtuig is, is niet van belang.

14. Ingevolge artikel 37 van de Wet MRB, voor zover hier van belang, is in het geval bedoeld in artikel 34, artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) van toepassing. Artikel 67c, eerste lid, van de AWR bepaalt dat indien belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen niet, gedeeltelijk niet dan wel niet tijdig wordt betaald, dit een verzuim vormt ter zake waarvan een boete van ten hoogste € 4.920 kan worden opgelegd.

15. Ingevolge paragraaf 34, onderdeel 2, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998, bedraagt de verzuimboete maximaal 100% van het bedrag aan belasting dat niet of gedeeltelijk niet is betaald met een minimum van € 50. Het betreft hier een boete wegens verzuim. Bij een dergelijke boete speelt de mate van schuld of verwijtbaarheid geen rol. Alleen bij afwezigheid van alle schuld, waarop eiser een beroep moet doen, kan de boete achterwege blijven. Nu de mate van schuld of verwijtbaarheid geen rol speelt bij een verzuimboete, kunnen de door eiser genoemde omstandigheden dat de (Poolse) monteur in de bestelauto zou hebben gereden of dat hij de bestelauto aan zijn vader zou hebben verkocht, geen aanleiding geven tot vernietiging van de boete.

16. Voor zover eiser een beroep heeft bedoeld te doen op afwezigheid van alle schuld, slaagt dit beroep niet. Van eiser, die als zelfstandig ondernemer een bedrijf uitoefent, mag immers worden verwacht dat hij voor het in gebruik nemen van een bestelauto aangifte doet van gebruik van de weg door een in het buitenland aangekochte bestelbus. Gelet op het vorenstaande – alsmede op de overige feiten en omstandigheden van dit geval – acht de rechtbank een verzuimboete van 100% passend en geboden.

17. Gelet op het voorgaande heeft verweerder (Hof: de inspecteur) de naheffingsaanslag en de boetebeschikking terecht aan eiser opgelegd en is het beroep ongegrond verklaard.

4. Geschil in hoger beroep

5. Beoordeling van het geschil

Naheffingsaanslag

5.1. Ingevolge artikel 7, eerste lid, onderdeel b, van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: Wet MRB) wordt voor motorrijtuigen waarvoor geen kenteken is opgegeven als belastingplichtige aangemerkt degene die het motorrijtuig feitelijk ter beschikking heeft. Op grond van artikel 9 van de Wet MRB wordt degene ten aanzien van wie het gebruik van de weg met het motorrijtuig is geconstateerd beschouwd als degene die het motorrijtuig feitelijk ter beschikking heeft. Op grond van artikel 34 van de Wet MRB kan bij constatering van gebruik van de weg met een motorrijtuig waarvoor geen kenteken is opgegeven en de belasting geheel of gedeeltelijk niet is betaald, motorrijtuigenbelasting worden nageheven over een tijdsduur van twaalf maanden.

5.3. Blijkens het proces-verbaal van de politie Zaanstreek-Waterland was belanghebbende op het moment van de controle de bestuurder van de auto (zie 2.2.). Het Hof ziet, evenals de rechtbank, geen reden om aan deze waarneming te twijfelen. Nu daarmee vast staat dat belanghebbende het voertuig bestuurde, rechtvaardigt dit de conclusie dat de auto hem feitelijk ter beschikking stond. De stelling van belanghebbende dat hij geen eigenaar was van de auto, kan, wat hier ook van zij, niet tot een ander oordeel leiden, nu ingevolge voormeld artikel 9 van de Wet MRB niet de eigendom, maar het feitelijke ter beschikking hebben bepalend is voor het houderschap. Anders dan belanghebbende heeft bepleit volgt uit de tweede volzin van artikel 9 niet dat naheffing dient plaats te vinden van de eigenaar van de auto. Genoemde volzin bepaalt uitsluitend dat indien degene van wie het gebruik van de weg met het motorrijtuig is geconstateerd kan bewijzen dat het motorrijtuig niet meer feitelijk tot zijn beschikking staat, deze voor komende tijdvakken niet meer zal worden aangemerkt als de houder van dat motorrijtuig (vgl. MvT, TK 1990-1991, 22 238, nr. 3, p. 27).

5.4. Gelet op het vorenoverwogene is belanghebbende op goede gronden als belastingplichtige voor de motorrijtuigenbelasting aangemerkt. De naheffingsaanslag is terecht aan belanghebbende opgelegd.

6. Kosten

Nu het beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende bijstand vastgesteld op € 944 (1 punt voor het indienen van het hoger beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting in hoger beroep met een waarde per punt van € 472 en met een wegingsfactor van 1).

7. Beslissing

De uitspraak is gedaan door mrs. E.M. Vrouwenvelder, voorzitter, B.A. van Brummelen en A.H.R.M. Denie, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. A.H. van Dapperen, als griffier. De beslissing is op 25 april 2013 in het openbaar uitgesproken.