Gerechtshof Amsterdam, 16-05-2013, CA2690, 11-00922

16 mei 2013

uitspraak van de eerste meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak met kenmerk AWB 10/979 van de rechtbank Amsterdam (hierna: de rechtbank) van 8 november 2011 in het geding tussen

belanghebbende

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Amsterdam, de heffingsambtenaar.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de heffingsambtenaar bij uitspraak, gedagtekend 20 januari 2010, de beschikking en aanslag gehandhaafd.

1.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de heffingsambtenaar beroep aangetekend bij de rechtbank. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 16 juli 2010. In het hiervan opgemaakte proces-verbaal is vermeld dat belanghebbende, aangeduid met de naam [W], het beroep heeft ingetrokken. Het tegen het proces-verbaal ingestelde hoger beroep is door het Hof bij uitspraak van 23 december 2010, kenmerk 10/00600, niet-ontvankelijk verklaard. In zijn arrest van 23 september 2011, kenmerk 11/00372, LJN BT2297, heeft de Hoge Raad het tegen de uitspraak van het Hof ingestelde beroep in cassatie ongegrond verklaard en bepaald dat de griffier van de Hoge Raad het dossier zal toezenden aan de rechtbank opdat deze haar beslissing over de intrekking van het beroep alsnog in een uitspraak neerlegt.

1.4. Bij uitspraak van 8 november 2011 heeft de rechtbank het door belanghebbende, weer aangeduid als [W], ingestelde beroep niet-ontvankelijk verklaard. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 6 december 2011. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend. Op 21 december 2012 zijn van belanghebbende nadere stukken ingekomen.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 10 januari 2013 door de vijfde enkelvoudige kamer. De enkelvoudige kamer heeft het onderzoek gesloten en de zaak verwezen naar de eerste meervoudige kamer. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1. In het door de griffier van de rechtbank opgemaakte proces-verbaal van de zitting van 16 juli 2010, waarin [W] wordt aangeduid als ‘eiser’ en de heffingsambtenaar als ‘verweerder’, is het volgende vermeld:

Alle in dit proces-verbaal opgenomen verklaringen zijn zakelijk weergegeven.

2.2. Partijen hebben bij het onderzoek ter zitting in hoger beroep op 10 januari 2013 - zakelijk weergegeven en mede in antwoord op vragen van het Hof - het volgende verklaard over de zitting bij de rechtbank en het opgemaakte proces-verbaal:

3. Geschil

In geschil is of de rechtbank het beroep terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

4. Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft in haar uitspraak het volgende overwogen. Belanghebbende en [W] worden daarin aangeduid als ‘eiser’, de heffingsambtenaar als ‘verweerder’:

2.2. Ter zitting is door verweerder onweersproken aangevoerd dat de woning van eiser, gelet op de daarop rustende planologische bestemming, per abuis is aangemerkt en gewaardeerd als een niet-woning. Deze fout is van invloed op het antwoord op de vraag of de waarde van de woning door verweerder te hoog is vastgesteld. Het is immers van algemene bekendheid dat een pand met een woonbestemming een beduidend hogere waarde in het economische verkeer vertegenwoordigt dan een niet-woning. Het gaat daarbij om aanmerkelijke waardeverschillen. Verweerder heeft in dat kader ter zitting aangevoerd dat op basis van referentieverkopen, de waarde van de woning bepaald had moeten worden uitgaande van (ruim) € 5.000 per vierkante meter. Bij de waardering van de woning is uitgegaan van een waarde van € 1998 per vierkante meter. Dit komt neer op een verschil in het voordeel van eiser van circa € 700.000.

2.3. De gevolgen van het ter zitting geconstateerde zijn eiser door de rechtbank voorgehouden in die zin dat, wat er verder ook zij van de door hem aangevoerde grieven op grond waarvan eiser een waardevermindering van € 79.000 bepleit, de fout van verweerder het vermoeden wettigt dat hij de waarde van de woning eerder te laag dan te hoog heeft vastgesteld.

2.4. Daarop heeft de rechtbank eiser gevraagd of eiser, dit gehoord hebbende, bereid was zijn beroep in te trekken onder de toezegging van verweerder het griffierecht aan eiser te vergoeden.

2.5. Eiser, die blijk gaf het verloop van de zitting goed te kunnen volgen, heeft daarop bevestigend geantwoord. Die bevestiging is ook door de griffier verstaan en vastgelegd in een proces-verbaal.

2.6. Nu het beroep ter zitting rechtsgeldig is ingetrokken dient het niet-ontvankelijk te worden verklaard.

5. Beoordeling in hoger beroep

5.1. Het Hof is van oordeel dat de door [W] aangevoerde feiten en omstandigheden geen reden geven om te twijfelen aan de weergave van wat is verklaard in het proces-verbaal van de zitting bij de rechtbank. Ter zitting in hoger beroep is door de heffingsambtenaar verklaard dat hij en de taxateur zich hetgeen in het proces-verbaal staat vermeld nog goed kunnen herinneren en dat het precies zo is gegaan als de rechtbank het heeft opgeschreven. Verder heeft de heffingsambtenaar verklaard dat aan belanghebbende het griffierecht zou worden vergoed en dat dit ook is gebeurd. Een dergelijke vergoeding (op voorhand) ligt niet in de rede als er door de rechtbank nog uitspraak op het beroep wordt gedaan en het beroep niet is ingetrokken.

5.2. [W] heeft zich subsidiair beroepen op een wilsgebrek ter zake van zijn verklaring dat hij het beroep wilde intrekken. In hoger beroep heeft de heffingsambtenaar ter zitting verklaard dat de onroerende zaak zowel op 1 januari 2008 als 1 januari 2009 volgens het bestemmingsplan een bedrijfs- en woonbestemming heeft. [W] heeft dit niet weersproken en er zijn geen redenen hieraan te twijfelen. Hiervan uitgaande kan, anders dan [W] heeft betoogd, niet worden gezegd dat de heffingsambtenaar ter zitting bij de rechtbank een onjuiste voorstelling van zaken heeft gegeven door te verklaren dat de onroerende zaak moest worden gewaardeerd als een woning.

5.3. Het Hof komt tot de slotsom dat sprake is van een rechtsgeldige intrekking van het beroep. Het hoger beroep is tevergeefs ingesteld en de uitspraak van de rechtbank zal worden bevestigd.

6. Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een kostenveroordeling op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

7. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. J.P.A. Boersma, voorzitter, A.P.M. van Rijn en J.P. Kruimel, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. J. Couperus, als griffier. De beslissing is op 16 mei 2013 in het openbaar uitgesproken.