Gerechtshof Amsterdam, 02-10-2014, ECLI:NL:GHAMS:2014:4224, 14/00137

Eiser heeft - kort samengevat - aangevoerd dat de waterschapsbelasting te hoog is en verzoekt om vermindering omdat hij en zijn partner in 2013 veel afwezig zijn. Ook meent eiser dat de WOZ-waarde, waarop de watersysteemheffing ongebouwd is gebaseerd, te hoog is vastgesteld. Ten slotte is het riool achter zijn huis al een tijd niet onderhouden, aldus eiser.

Verweerder heeft aangevoerd dat in de situatie van eiser sprake is van een tijdelijke onderbreking van bewoning, maar eiser blijft hoofdbewoner en gebruiker van de woning. Het argument dat de werkelijke vervuilingswaarde minder zou zijn is niet van invloed op de hoogte van de aanslag. De watersysteemheffing ingezetenen wordt geheven ter bestrijding van de kosten die verbonden zijn aan de zorg voor het watersysteem. Het tarief van de watersysteemheffing 2013 van € 93,24 geldt voor alle woonruimten in het gebied van het waterschap. Het tarief wordt vastgesteld door het algemeen bestuur van het Hoogheemraadschap Amstel, Gooi en Vecht; bezwaar tegen het tarief is niet mogelijk. De grondslag voor de watersysteemheffing gebouwd is de WOZ-waarde, zoals de gemeente die heeft vastgesteld. Dit is bepaald in artikel 121, eerste lid, van de Waterschapswet. Een bezwaar tegen de hoogte van deze waarde moet eiser indienen bij de gemeente. Het Verweerder volgt de uitspraak van de gemeente. De gemeente heeft geen bezwaarschrift tegen de hoogte van de vastgestelde WOZ-waarde ontvangen, aldus verweerder.

Bij de beoordeling van het beroep stelt de rechtsbank ten eerste vast dat de aanslag waterschapsbelasting bestaat uit drie verschillende componenten, te weten: de watersysteemheffing ingezetenen, de watersysteemheffing gebouwd en de zuiveringsheffing.

Ten aanzien van de watersysteemheffing ingezetenen en de watersysteemheffing gebouwd overweegt de rechtbank het volgende.

Op grond van artikel 2, eerste lid, van de Verordening Watersysteemheffing Amstel, Gooi en Vecht (hierna: de Verordening Watersysteemheffing) wordt, ter bestrijding van kosten die zijn verbonden aan de zorg voor het watersysteem, onder de naam watersysteemheffing een directe belasting geheven. In het tweede lid, onder a, van dit artikel is bepaald dat de heffing wordt geheven van hen die ingezetenen zijn als bedoeld in artikel 1, onder b, van de Verordening Watersysteemheffing.

Onder ingezetene wordt, op grond van artikel 1, onder b, van de Verordening Watersysteemheffing verstaan degene die blijkens de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (GBA) bij het begin van het kalenderjaar woonplaats heeft in het gebied van het waterschap en die aldaar gebruik heeft van woonruimte.

Gelet op de hiervoor genoemde bepalingen is voor de vraag of eiser als ingezetene waterschapsbelasting is verschuldigd alleen de woonsituatie bij het begin van het kalenderjaar bepalend. Vast staat dat eiser op dat moment woonplaats had in het gebied van het waterschap en gebruik had van de woning. Daarmee is hij ingezetene en als zodanig belastingplichtig. . Dat eiser niet het gehele jaar in de woning verblijft, maakt dus geen verschil. Voorts volgt uit de Verordening watersysteemheffing dat de watersysteemheffing ingezetenen over 2013 € 93,24 per woonruimte betreft. Dit is een vast bedrag per jaar, dat ook aan eiser is opgelegd. Het standpunt van eiser dat de aan hem opgelegde watersysteemheffing ingezetenen te hoog is omdat hij en zijn partner veel afwezig zijn, kan dus niet slagen.

Het beroep van eiser voor zover dat is gericht tegen de watersysteemheffing gebouwd kan eveneens niet slagen. Uit artikel 10 van de Verordening watersysteemheffing volgt dat de watersysteemheffing gebouwd in het jaar 2013 0,015561% van de WOZ-waarde van de woning betreft. In het geval van eiser is verweerder uitgegaan van een WOZ-waarde van € 141.500,-, waardoor de Watersysteemheffing gebouwd die eiser moet voldoen € 22,02 is. Niet verweerder, maar de heffingsambtenaar van gemeente Amsterdam is bevoegd om deze WOZ-waarde vast te stellen. Indien eiser het niet eens is met de vastgestelde WOZ-waarde, dient hij hiertegen dus bezwaar te maken bij de heffingsambtenaar van de gemeente Amsterdam. De juistheid van de WOZ-waarde kan echter niet in deze procedure worden beoordeeld. Het standpunt van eiser kan daarom niet slagen. In dit verband merkt de rechtbank nog op dat de gemachtigde van verweerder ter zitting heeft verklaard dat, indien de WOZ-waarde wordt aangepast door de heffingsambtenaar van de gemeente, verweerder de watersysteemheffing gebouwd ook zal bijstellen.

Bij de beoordeling van de zuiveringsheffing gaat de rechtbank uit van het volgende wettelijk kader.

Op grond van artikel 1 van de Verordening Zuiveringsheffing Amstel, Gooi en Vecht (hierna: de Verordening Zuiveringsheffing) wordt, ter bestrijding van kosten die zijn verbonden aan de behartiging van de taak inzake het zuiveren van afvalwater, onder de naam zuiveringsheffing een directe belasting geheven ter zake van direct of indirect afvoeren op een zuiveringstechnisch werk in beheer bij het waterschap.

Op grond van artikel 4, eerste lid, van de Verordening Zuiveringsheffing, voor zover van belang, wordt aan de heffing ter zake van het afvoeren vanuit een woonruimte of een bedrijfsruimte onderworpen: degene die het gebruik heeft van die ruimte.

Op grond van artikel 21 van de Verordening Zuiveringsheffing bedraagt het tarief € 54,- per vervuilingseenheid.

De rechtbank begrijpt uit het betoog van eiser dat hij het niet redelijk acht dat de zuiveringsheffing wordt vastgesteld op een vast bedrag en geen rekening wordt gehouden met de mate van watergebruik. De rechtbank overweegt in dit verband dat de Waterschapswet ervan uit gaat dat degenen die afvalwater afvoeren via het riool de kosten van het zuiveren van dit afvalwater betalen. In artikel 122h, eerste lid, van de Waterschapwet is bepaald dat de vervuilingswaarde van woonruimten niet per individuele woonruimte hoeft te worden bepaald. Dit betekent dat niet is vereist dat voor elke woonruimte het daaruit afgevoerde afvalwater moet worden gemeten, bemonsterd en geanalyseerd. Gelet op het tweede lid van dit artikel kán bij verordening worden bepaald dat de vervuilingswaarde geheel of gedeeltelijk wordt bepaald aan de hand van geleverd drinkwater. In dit geval heeft het Hoogheemraadschap daar echter niet voor gekozen, hetgeen naar het oordeel van de rechtbank niet in strijd is met het systeem van de Waterschapswet. Om praktische redenen wordt in de Waterschapswet uitgegaan van een vaste gemiddelde vervuilingswaarde per woning. In deze wet is bepaald dat de vervuilingswaarde voor woningen op drie vervuilingseenheden wordt gesteld. Alleen als een woonruimte door één persoon wordt bewoond, wordt de vervuilingswaarde op één vervuilingseenheid gesteld. Daar is in het geval van eiser geen sprake van, nu hij en zijn partner beiden in de woning wonen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder op grond van de Verordening Zuiveringsheffing Amstel, Gooi en Vecht de zuiveringsheffing ten aanzien van eiser terecht vastgesteld op € 162,-.

Voorts overweegt de rechtbank dat de zuiveringsheffing blijkens de toelichting op de Verordening Zuiveringsheffing een middel is ter dekking van de algemene kosten van het zuiveren van afvalwater. In tegenstelling tot wat eiser lijkt te veronderstellen, is dit geen retributie, waarbij de heffing tegenover een individuele dienst of prestatie moet staan.. Het onderhoud van het riool achter het huis van eiser acht de rechtbank in dit verband dan ook niet relevant.