Gerechtshof Amsterdam, 04-12-2014, ECLI:NL:GHAMS:2014:5763, 13/00198

Verweerder heeft op de zitting erkend dat eiser in bezwaar ten onrechte niet is gehoord. De grief van eiser op dit punt slaagt derhalve. Omdat er ook geen grond is gebleken om aan dit gebrek voorbij te gaan (vgl. HR 18 april 2003, nr. 37 790, LJN AF7495), kan de bestreden uitspraak niet in stand blijven en moet die worden vernietigd. Eiser heeft evenwel de rechtbank verzocht uitspraak te doen en de zaak niet terug te wijzen naar verweerder voor een hernieuwde behandeling van het bezwaarschrift. De rechtbank volgt eiser hierin en zal de zaak zelf afdoen.

Ingevolge artikel 4 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen wordt naar de omstandigheden beoordeeld waar iemand woont. Een natuurlijk persoon heeft pas dan zijn woonplaats hier te lande indien hij een duurzame betrekking van persoonlijke aard met Nederland heeft. In een geval als het onderhavige, waarin iemand in voorgaande jaren in Nederland woonachtig is, is bepalend of uit uiterlijk waarneembare feiten en omstandigheden blijkt dat de banden van de belastingplichtige met Nederland zijn doorgesneden doordat op grond van feiten en omstandigheden kan worden aangenomen dat de banden met een ander land zodanig sterk zijn dat kan worden aangenomen dat hij aldaar het duurzame middelpunt van zijn persoonlijke levensbelangen heeft.

De rechtbank stelt op basis van de stukken en het verhandelde ter zitting vast dat eiser in 2008 beschikte over een woning in Nederland en hier, wanneer hij niet in [land] was, ook verbleef. De echtgenote en de zoon woonden in de woning. Uit de stukken is verder gebleken dat eiser beschikte over spaartegoeden in Nederland, hij uit Nederland afkomstige uitkeringen genoot, welke werden bijgeschreven op een bankrekening van eiser bij een Nederlandse bank, en beschikte over een bankrekening en creditcards in Nederland van welke bankrekening hypotheekrente, verzekeringen, telefoon, energiekosten en een krant werden betaald. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat het alsdan aan eiser is om aannemelijk te maken dat hij niettemin in 2008 geen duurzame betrekking van persoonlijke aard met Nederland had.

Een langdurig verblijf in [land] heeft eiser niet, bijvoorbeeld middels een schriftelijke huurovereenkomst en/of bescheiden van huurbetalingen, aannemelijk gemaakt. Evenmin is van het overbrengen van de verhuisboedel voor persoonlijke goederen van eiser van en naar Nederland gebleken. Eiser heeft geen bewijs geleverd dat hij in 2008 op het door hem opgegeven adres in [land] heeft gewoond. Ook hier geldt volgens de rechtbank dat het ontbreken van (schriftelijke) bewijsstukken op dit punt voor rekening van eiser dient te komen.

Daar waar eiser meent dat stukken van het zijn dossier welke in bezit zijn van verweerder ontbreken, betreft het, naar de rechtbank hieruit begrijpt, stukken die niet bestaan, althans stukken waarover verweerder niet beschikt. Eiser zelf heeft geen stukken overgelegd waaruit kan worden afgeleid gedurende welke perioden hij in 2008 in Nederland dan wel in [land] heeft verbleven. Te denken valt hierbij aan de omboeking van het ticket juli-augustus 2008 naar een op een later moment geldig ticket en het ticket van [land] naar Nederland half juni en het ticket van de terugkeer naar [land] halverwege september. Weliswaar is eiser op achterstand gezet doordat verweerder op een laat tijdstip ondersteunende gegevens bij eiser heeft opgevraagd, maar niet is gebleken dat eiser vervolgens actie heeft ondernomen om deze stukken te achterhalen. De rechtbank wijst erop dat het op de weg van eiser ligt om met deze stukken te komen. Op basis van de stukken van het dossier kon verweerder niet een andere beslissing nemen dan dat hij heeft gedaan.

De rechtbank is van oordeel dat het eiser valt aan te rekenen dat, nu eiser de meest gerede partij is om met stukken te komen, eiser de gemotiveerde tegenwerpingen van verweerder, met name wat betreft het bezit en gebruik van de bankpassen van zijn bankrekening, de overgelegde attestaties, het ontbreken van aanknopingspunten van bewijs inzake zijn woonruimte in [land] , de wijze van voorzien in zijn levensonderhoud, niet dan wel onvoldoende heeft kunnen weerleggen.

Op grond van alle hiervoor genoemde overwegingen en omstandigheden, gezamenlijk en in onderlinge samenhang beschouwd, is de rechtbank van oordeel dat verweerder aannemelijk heeft gemaakt dat de banden van eiser met Nederland voldoende sterk zijn om te kunnen oordelen dat het duurzame middelpunt van de persoonlijke levensbelangen van eiser zich in het onderhavige jaar in Nederland bevond. Eiser moet derhalve als binnenlands belastingplichtige worden beschouwd. Al hetgeen eiser overigens heeft gesteld, brengt de rechtbank niet tot een ander oordeel.

Voor zover eiser nog bedoeld heeft te stellen dat de uitspraak op bezwaar niet, dan wel onvoldoende gemotiveerd is, kan deze stelling niet tot een andere uitkomst van de zaak leiden. Volgens vaste jurisprudentie (onder andere Hoge Raad 7 oktober 1998, nr. 33 577, LJN AA2310) heeft schending van het motiveringsbeginsel in de uitspraak op bezwaar door verweerder slechts tot gevolg dat de rechtbank, wanneer zij de uitspraak van de inspecteur bevestigt, zelf de gronden daarvoor in de uitspraak opneemt. De rechtbank acht de stelling van eiser dat verweerder stukken heeft achtergehouden niet aannemelijk. Ter zitting heeft verweerder geloofwaardig verklaard dat eiser over het gehele hem betreffende dossier in de onderhavige zaak beschikt.

Verweerder heeft bij het vaststellen van de belastbare inkomens de woning inclusief de daarop rustende schuld tot het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van eiser gerekend. Hij heeft hierover het standpunt ingenomen dat dit niet correct is, en dat deze vermogensbestanddelen tot het belastbaar inkomen uit werk en woning van eiser behoren. Bij de vaststelling van het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen is ten onrechte geen rekening gehouden met het heffingsvrije vermogen van eiser, aldus verweerder. Verweerder heeft ter zitting aangegeven de aanslag op deze punten ambtshalve te verminderen.

Eiser heeft met betrekking tot de beschikking heffingsrente geen afzonderlijke beroepsgronden aangevoerd. Nu uit het voorgaande volgt dat de aanslag IB/PVV moet worden verminderd, moet de heffingsrente dienovereenkomstig worden verminderd.