Gerechtshof Amsterdam, 12-02-2015, ECLI:NL:GHAMS:2015:1119, 14/00003

Het bezwaarschrift van eiser is op 26 oktober 2012 binnengekomen bij verweerder, derhalve vóór de dagtekening van de aanslag ib/pvv 2009. Ter zitting heeft verweerder verklaard dat de aanslag, zoals vaker het geval is, ook in dit geval al ruim vóór de dagtekening van de aanslag is verzonden. De rechtbank heeft geen aanleiding om hieraan te twijfelen. Dit betekent dat ervan wordt uitgegaan dat de onderhavige aanslag reeds vóór de dagtekening en het instellen van bezwaar tot stand is gekomen en bekend gemaakt is. Uit het voorgaande volgt dat het bezwaar ontvankelijk is.

Eiser stelt dat verweerder ten onrechte geen rekening heeft gehouden met negatief inkomen als gevolg van een terugbetaling aan het DWI. Ter onderbouwing hiervan heeft eiser een brief van de Dienst Werk en Inkomen van de gemeente[woonplaats] (hierna: DWI) overgelegd van 14 april 2011. Hierin staat dat op de uitkering van eiser in de maand juli 2006 een bedrag van € 200 is ingehouden in verband met een bepaalde maatregel. De door eiser overgelegde brief van het DWI bevat geen enkele aanwijzing dat er in 2009 een terugbetaling door eiser van de uitkering aan het DWI heeft plaatsgevonden. Deze brief vermeldt immers slechts dat er in het jaar 2006 een bedrag van € 200 op de uitkering van eiser is ingehouden. Voor het overige heeft eiser ook op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt dat hij in 2009 enig bedrag aan het DWI heeft terugbetaald. Eiser, op wie de bewijslast rust, heeft met hetgeen hij heeft overgelegd en aangevoerd, tegenover de gemotiveerder weerspreking van verweerder, derhalve niet aannemelijk gemaakt dat er in 2009 rekening gehouden dient te worden met negatief inkomen. Aldus heeft verweerder bij de vaststelling van de aanslag ib/pvv 2009 daarmee terecht geen rekening gehouden.

Artikel 6.14, eerste lid, aanhef en onderdeel c, van de Wet IB 2001 bepaalt onder meer dat uitgaven voor levensonderhoud van een kind niet in aanmerking worden genomen indien het kind recht heeft op een gift, een voorwaardelijke gift of een prestatiebeurs volgens de Wet studiefinanciering 2000 die niet uitsluitend bestaat uit een reisvoorziening in de zin van die Wet. Verweerder heeft gesteld dat de dochter van eiser in 2009 een dergelijke prestatiebeurs ontving. Eiser, op wie de bewijslast rust, heeft erkend dat zijn dochter recht heeft op studiefinanciering, maar hij heeft daarbij gesteld dat hij zijn kind niet kan opvoeden van alleen studiefinanciering. Eiser heeft aldus niet aannemelijk gemaakt dat zijn dochter geen recht had op een prestatiebeurs zoals hiervoor omschreven. Reeds om die reden bestaat er naar het oordeel van de rechtbank geen recht op aftrek voor uitgaven voor levensonderhoud van de dochter. Dat de studiefinanciering onvoldoende was voor de dochter om van te kunnen leven, maakt het voorgaande niet anders gelet op artikel 6.14, eerste lid, aanhef en onderdeel c, van de Wet IB 2001.

Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag aan “restant gebonden aftrek” geclaimd in verband met foutieve aanslagen betreffende de jaren 1998 tot en met 2009 tot een bedrag van € 118.902. De rechtbank overweegt hieromtrent dat het aan eiser is om aannemelijk te maken dat sprake is van een bedrag aan persoonsgebonden aftrek dat niet eerder in aanmerking is genomen (artikel 6.1, eerste lid en onderdeel b, van de Wet IB 2001). Op grond van artikel 6.2a, van de Wet IB 2001 wordt het bedrag van de op enig tijdstip niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek door de inspecteur bij voor bezwaar vatbare beschikking vastgesteld. Gesteld noch gebleken is van een dergelijke beschikking in het onderhavige geval. Hetgeen eiser naar voren heeft gebracht, is ontoereikend om aannemelijk te achten dat sprake is van enig bedrag aan persoonsgebonden aftrek dat in voorafgaande jaren niet in aanmerking is genomen. Uit eerdere procedures van eiser bij het Gerechtshof te[woonplaats] en bij deze rechtbank blijkt voorts genoegzaam dat de destijds gestelde kosten – voor zover deze voor aftrek in aanmerking konden worden gebracht – van zijn belastbaar inkomen in die jaren zijn afgetrokken en dat daarbij geen bedrag aan persoonsgebonden aftrek in aanmerking is genomen doordat het belastbaar inkomen ontoereikend was om de aftrek geheel in aanmerking te kunnen nemen. Dat eiser het mogelijk niet eens is met die uitspraken, kan er niet toe leiden dat in een later jaar de vraag of in voorafgaande jaren voor bepaalde gestelde uitgaven recht bestaat op persoonsgebonden aftrek weer ter discussie wordt gesteld.

Eiser heeft gesteld dat er een bedrag aan te verrekenen verlies uit werk en woning van vorige jaren in aanmerking dient te worden genomen van € 7.000. In dat kader heeft eiser gesteld dat hij een onderneming heeft gehad. De activiteiten van de onderneming betroffen het organiseren van feesten. De onderneming was niet succesvol. Eiser is van mening dat hij gelet hierop verliezen in aftrek mag brengen. Gesteld noch gebleken is dat er in enig jaar een verlies uit werk en woning is vastgesteld bij voor bezwaar vatbare beschikking (artikel 3.151 van de Wet IB 2001). De enkele blote stelling van eiser dat hij de door hem genoemde verliezen heeft geleden is onvoldoende om een verlies in aanmerking te nemen. Verweerder heeft dat dan ook terecht geweigerd.

Ook heeft eiser in zijn aangifte een nog te verrekenen belastingkorting voor een verlies uit aanmerkelijk belang van 2001 tot en met 2007 ad € 49.000 aangegeven. Eiser heeft op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt dat er op enig moment een verlies uit aanmerkelijk belang is ontstaan. Ook hiervoor geldt derhalve dat verweerder daarmee terecht geen rekening heeft gehouden bij het vaststellen van de aanslag.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard. Eiser heeft tegen de berekende heffingsrente geen grieven aangevoerd. Nu het beroep tegen de aanslag ongegrond is, dient het beroep tegen de beschikking heffingsrente eveneens ongegrond te worden verklaard.