Gerechtshof Amsterdam, 23-01-2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:145, 17/00025

Op grond van artikel 2, aanhef en onder a, van de Verordening wordt onder ‘parkeren’ verstaan het gedurende een aaneengesloten periode doen of laten staan van een voertuig, anders dan gedurende de tijd die nodig is voor en gebruikt wordt tot het onmiddellijk in- of uitstappen van personen, dan wel het onmiddellijk laden of lossen van goederen op binnen de gemeente gelegen voor het openbaar verkeer openstaande terreinen of weggedeelten waarop dit doen of laten staan niet ingevolge een wettelijk voorschrift is verboden. Deze definitie is vrijwel gelijkluidend aan de definitie van parkeren die in artikel 225 van de Gemeentewet is opgenomen.

Op grond van artikel 4, eerste lid, van de Verordening is de parkeerbelasting verschuldigd bij de aanvang van het parkeren.

7. De rechtbank stelt vast dat uit de door verweerder overgelegde gegevens van de scanauto blijkt dat het voertuig van eiser met kenteken [kentekennummer] om 15:04 uur voor het eerst is gescand op de locatie met GPS-coördinaten 52.3748173374N,4.8915608871E en daarna gedurende in ieder geval ongeveer negen minuten op deze locatie heeft gestaan. Deze GPS-coördinaten komen overeen met een fiscale parkeerplaats aan de Nieuwezijds Voorburgwal ter hoogte van huisnummer 142. Op grond van de door verweerder overgelegde gegevens van de scanauto, bezien in combinatie met de door verweerder overgelegde foto van de situatie ter plaatse, de plattegrond en de ter zitting gegeven toelichting waaronder de verklaring dat geen van de controleurs heeft waargenomen dat de auto op de fietsstrook stond, is naar het oordeel van de rechtbank door verweerder voldoende aannemelijk gemaakt dat eiser heeft geparkeerd op een fiscale parkeerplaats. Eiser heeft daartegenover wel gesteld dat hij gedeeltelijk op de fietsstrook heeft gestaan, maar hij heeft die stelling niet nader onderbouwd, zodat deze wordt verworpen.

8. Verweerder heeft eveneens voldoende aannemelijk gemaakt dat er sprake is geweest van parkeren, en niet van laden en lossen of het in- of uitstappen van personen. Bij geen van de controles op 15:04 uur en 15:13 uur zijn laad- en losactiviteiten of in- of uitstappende personen waargenomen. Die omstandigheid rechtvaardigt in beginsel het vermoeden dat er ook daadwerkelijk geen sprake was van laden en lossen of in- of uitstappen, tenzij er feiten en omstandigheden zijn gesteld die het laden en lossen of het in- of uitstappen aannemelijk maken. Eiser heeft geen zodanige feiten en omstandigheden gesteld. Zo heeft eiser geen inzicht gegeven in de omvang en het gewicht van de lading en de plaats waar het naartoe of vandaan is vervoerd of om welke in- of uitstappende passagiers het hier op beide tijdstippen ging. Naar het oordeel van de rechtbank is aldus niet aannemelijk gemaakt dat sprake is geweest van laden en lossen of in- of uitstappen en was er dan ook sprake van parkeren als in artikel 2, aanhef en onder a, van de Verordening op grond waarvan eiser parkeerbelasting verschuldigd was

9. Verder is niet gebleken dat er extra informatie door verweerder is verkregen van de parkeercontroleur zoals gesteld door eiser. Verweerder heeft ter zitting ook toegelicht dat dit niet het geval is. Nu van feiten en/of omstandigheden die pas ná de telefonische hoorzitting van 9 maart 2016 bekend zijn geworden geen sprake is, is artikel 7:9 van de Awb niet geschonden. Voor zover eiser heeft gesteld dat er een verslag van de (telefonische) hoorzitting ontbreekt, oordeelt de rechtbank dat uit artikel 7:7 van de Awb weliswaar volgt dat van het horen een verslag wordt opgemaakt, maar dat de wet niet voorschrijft in welke vorm het verslag dient te worden gegoten en hoe uitgebreid het dient te zijn. Ook is er geen wettelijke verplichting het verslag aan een belanghebbende toe te zenden alvorens een uitspraak op bezwaar te nemen. Uit hetgeen door eiser naar voren is gebracht, is de rechtbank niet gebleken dat de korte weergave van de hoorzitting zoals neergelegd in de uitspraak op bezwaar onjuist of onvolledig is. Van schending van artikel 7:7 van de Awb is dan geen sprake.

10. Nu is vastgesteld dat sprake is van parkeren in de zin van de Verordening en door eiser niet is betwist dat hij geen parkeerbelasting heeft voldaan, heeft het belastbaar feit zich voorgedaan en is de naheffingsaanslag terecht opgelegd.

11. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat bij die uitkomst geen aanleiding.”

5. Beoordeling van het geschil

Belanghebbende heeft het standpunt ingenomen dat de heffingsambtenaar in strijd met artikel 8 EVRM heeft gehandeld doordat de Naheffingsaanslag (mede) is vastgesteld op basis van door scanauto’s vergaarde gegevens. De wijze waarop de heffingsambtenaar de voor de Naheffingsaanslag benodigde gegevens heeft vergaard ontbeert, aldus belanghebbende, een wettelijke basis. Evenmin bestaat een wettelijke basis waaraan de heffingsambtenaar systematische controlebevoegdheden kan ontlenen. Bovendien heeft de heffingsambtenaar niet de bevoegdheid tot het opslaan en systematisch vaststellen en bewaren van deze gegevens. Dit alles maakt, aldus nog steeds belanghebbende, dat de scangegevens die zijn opgenomen in het dossier niet ten grondslag mogen worden gelegd aan de naheffingsaanslag.

Het Hof stelt voorop dat de gemeenteraad bevoegd was de Verordening vast te stellen. Naar het oordeel van het Hof is daarmee tevens een controlebevoegdheid gegeven op de naleving van de Verordening: de heffingsambtenaar mag controleren of de verschuldigde parkeerbelasting is voldaan. De controlebevoegdheid kent echter grenzen, gesteld door wet, verdrag en algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Belanghebbende stelt dat de grens getrokken door artikel 8 EVRM is overschreden.

Artikel 8, eerste lid, EVRM bepaalt – voor zover hier van belang – dat “een ieder (…) recht [heeft] op respect voor zijn privéleven, zijn familie- en gezinsleven”. In het tweede lid van artikel 8 wordt vervolgens bepaald dat “geen inmenging van enig openbaar gezag is toegestaan in de uitoefening van dit recht, dan voor zover bij de wet is voorzien en in een democratische samenleving noodzakelijk is in het belang van de nationale veiligheid [Hof: en enige andere opgesomde belangen]”. Een schending van artikel 8 EVRM vindt plaats indien sprake is van (a) een inmenging als bedoeld in het tweede lid, die (b) niet gerechtvaardigd wordt door één van de in dat lid genoemde belangen. Allereerst dient derhalve de vraag te worden beantwoord of in dit geval sprake is van een inmenging.

Gelet op het vorenstaande komt het Hof niet toe aan de beantwoording van de tweede vraag, te weten of sprake is van rechtvaardigingsgronden (zie hiervoor onder 5.3). Het Hof komt tot de conclusie dat geen sprake is van een schending van artikel 8 EVRM en dat de bedoelde scangegevens kunnen worden gebruikt als grondslag voor de Naheffingsaanslag.

Op basis van de door de heffingsambtenaar ingebrachte gegevens (zie onder 2.2 en 2.3) komt het Hof voorts tot het oordeel dat de heffingsambtenaar aannemelijk heeft gemaakt dat de auto op de locatie en - anders dan belanghebbende stelt - niet op de fietsstrook stilstond.

In dit verband acht het Hof met name het scanoverzicht van belang. Op grond hiervan, mede gelet op hetgeen de heffingsambtenaar overigens gesteld en verklaard heeft, acht het Hof aannemelijk dat (i) om 15:04 de auto ter hoogte van de locatie is gescand door de scanauto, (ii) uit die scan is gebleken dat de auto stilstond op een fiscale parkeerplaats zonder dat er parkeerbelasting was voldaan, (iii) om 15:13 een parkeercontroleur op een scooter een controle heeft uitgevoerd en de auto stilstaand heeft aangetroffen op de locatie zonder dat er parkeerbelasting was voldaan, en (iv) dat de auto daar minimaal negen minuten stond zonder dat er parkeerbelasting was voldaan.

Het Hof overweegt verder dat, in tegenstelling tot hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd, het geen reden heeft om te twijfelen aan de betrouwbaarheid van deze door de heffingsambtenaar ingebrachte gegevens. Belanghebbende heeft geen concrete feiten en omstandigheden aangedragen op grond waarvan zou kunnen worden getwijfeld aan de door de parkeercontroleur in acht genomen objectiviteit en onafhankelijkheid. Het enkele feit dat dat Cition B.V. (zie 2.3) een commerciële onderneming exploiteert, is daartoe onvoldoende.

Hetgeen is weergegeven onder 5.7. rechtvaardigt voorts het oordeel dat de auto stond geparkeerd, en geen sprake is geweest van het onmiddellijk laden of lossen van zaken dan wel het onmiddellijk in- en uitstappen van personen in de zin van artikel 2, onderdeel a, van de Verordening. Belanghebbende heeft het tegendeel met zijn blote stelling dat hiervan sprake is geweest niet aannemelijk gemaakt. Van belanghebbende mag op zijn minst worden verwacht dat hij concretiseert welke redengevende feiten en omstandigheden er waren die tot toepassing van vorenbedoelde bepaling aanleiding geven. Belanghebbende heeft dit geheel nagelaten.

De rechtbank heeft in rechtsoverweging 7 van haar uitspraak onder meer het volgende overwogen: “(…) Op grond van de door verweerder [Hof: de heffingsambtenaar] overgelegde gegevens van de scanauto, bezien in combinatie met de door verweerder overgelegde foto van de situatie ter plaatse, de plattegrond en de ter zitting gegeven toelichting waaronder de verklaring dat geen van de controleurs heeft waargenomen dat de auto op de fietsstrook stond, is naar het oordeel van de rechtbank door verweerder voldoende aannemelijk gemaakt dat eiser heeft geparkeerd op een fiscale parkeerplaats. (…)”

Belanghebbende heeft in zijn hogerberoepschrift terecht opgemerkt dat tot de gedingstukken niet de door de rechtbank genoemde foto van de situatie ter plaatse en de plattegrond behoren. Uit het proces-verbaal van de zitting bij de rechtbank blijkt ook niet dat deze stukken door de heffingsambtenaar ter zitting zijn overgelegd. De heffingsambtenaar heeft in zijn verweerschrift in hoger beroep op zijn beurt tevens aangegeven dat hij tijdens de zitting bij de rechtbank geen nieuwe stukken aan het dossier heeft laten toevoegen.

Gelet op de omstandigheden dat het Hof bedoelde stukken niet in het dossier heeft aangetroffen en dat of de onderhavige stukken niet in het dossier partijen het erover eens zijn dat deze stukken niet tot het dossier behoren, heeft ook de rechtbank zich hierover niet kunnen buigen. Het komt het Hof derhalve voor dat de rechtbank met het noemen van bedoelde stukken in de voormelde rechtsoverweging een kennelijke misslag heeft begaan. De rechtbank kan niet anders dan uitspraak hebben gedaan op basis van de gedingstukken die door partijen zijn overgelegd, en niet (mede) op basis van een “foto van de situatie ter plaatse en de plattegrond”. Van een schending van artikel 8:69 van de Awb is geen sprake.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat de heffingsambtenaar na het telefonisch horen in de bezwaarfase aanvullende informatie heeft ingewonnen. Aan deze informatie wordt in de uitspraak op bezwaar zijns inziens gerefereerd in die zin dat sprake is geweest van een waarneming ten tijde van het parkeren van de auto op de locatie door de controleurs. Van die waarneming zou belanghebbende ten tijde van het horen niet op de hoogte zijn geweest.

Ook van een schending van artikel 7:9 van de Awb acht het Hof geen sprake. Hetgeen in de uitspraak op bezwaar is vermeld (zie hierover onder 2.4), strookt geheel met hetgeen volgt uit de scangegevens zoals opgemaakt door Cition B.V. (zie hiervoor onder 2.3). In de uitspraak op bezwaar zijn de digitale scangegevens, welke de waarnemingen van de scanauto en de parkeercontroleurs als zodanig weergeven, nader toegelicht en de heffingsambtenaar is op grond hiervan tot de conclusie van handhaven van de Naheffingsaanslag gekomen. Het Hof ziet hierin, noch in hetgeen door belanghebbende naar voren is gebracht, geen aanleiding voor de conclusie dat sprake is geweest van feiten of omstandigheden die bekend zijn geworden na het telefonisch horen, die belanghebbende niet bekend waren en die desondanks ten grondslag hebben gelegen aan de uitspraak op bezwaar.

Vast staat dat in de bezwaarfase geen afzonderlijk verslag van het telefonisch horen is opgemaakt. In de uitspraak op bezwaar is slechts op summiere wijze melding gemaakt van het horen en van hetgeen in dat gesprek tussen partijen is uitgewisseld (zie hiervoor onder 2.5). Hoewel het naar het oordeel van het Hof over het algemeen de voorkeur verdient dat wel een afzonderlijk hoorverslag wordt opgemaakt, is dit niet vereist (vgl. ABRvS, 5 november 2014, nr. 201400260/1/A2, ECLI:NL:RVS:2014:3947).

Voorts is niet gebleken van een benadeling van belanghebbende ten gevolge van het niet opmaken van een afzonderlijk verslag. Belanghebbende heeft, afgezien van zijn algemene stelling dat in de uitspraak van bezwaar een verkorte weergave van het horen is opgenomen hetgeen niet voldoet, niet aangegeven welke gespreksonderwerpen ontbreken die een ander licht op de zaak werpen.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is, zodat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.