Gerechtshof Amsterdam, 15-01-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:89, 18/00016

5. Eiser heeft verweerder op 5 augustus 2016 in gebreke gesteld wegens het niet tijdig beslissen op bezwaar. Blijkens de ontvangststempel is de ingebrekestelling door verweerder ontvangen op (maandag) 8 augustus 2016. Eiser heeft beroep ingesteld op 20 augustus 2016 wegens het niet tijdig nemen van een beslissing op bezwaar door verweerder. De rechtbank stelt vast dat op dat moment nog geen twee weken waren verstreken gerekend vanaf de ontvangst van de ingebrekestelling door verweerder. Om die reden is niet voldaan aan de vereisten van artikel 6:12 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb). Het beroep van eiser gericht tegen het niet-tijdig doen van uitspraak om bezwaar zal daarom niet-ontvankelijk worden verklaard. Voor een vergoeding van het griffierecht of van proceskosten bestaat geen aanleiding.

6. Op 22 augustus 2016 heeft verweerder uitspraak op bezwaar gedaan. De op 30 augustus 2016 door de rechtbank ontvangen aanvullende gronden van eiser worden door de rechtbank aangemerkt als (tijdig) beroepschrift gericht tegen deze uitspraak op bezwaar.

7. Partijen hebben ter zitting verklaard dat naar aanleiding van het arrest van de Hoge Raad van 27 januari 2017 (nr. 16/03401, ECLI:NL:HR:2017:79) allereerst in geschil is of gelet op de kilometerstand sprake is van een nieuwe auto, zoals verweerder stelt, of een gebruikte auto, zoals eiser stelt.

8. In het arrest van de Hoge Raad van 29 januari 2016, nr. 14/01502, ECLI:NL:HR:2016:119, onderdeel 4.2, heeft de Hoge Raad overwogen dat de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: Wet BPM) voor de berekening van de verschuldigde bpm onderscheid maakt tussen een nieuwe personenauto en een gebruikte personenauto. In dit arrest heeft de Hoge Raad onder verwijzing naar het arrest van 14 september 2012, nr. 12/00848, ECLI:NL:HR:2012:BX7199, herhaald dat onder een nieuwe personenauto moet worden verstaan een auto die na de vervaardiging ervan niet of nauwelijks in gebruik is geweest. Een personenauto die niet als een nieuwe personenauto in voormelde zin kan worden aangemerkt, moet daarom – zo volgt uit het arrest van de Hoge Raad van 29 januari 2016 – als een gebruikte personenauto in de zin van de Wet BPM worden aangemerkt (zie het arrest van de Hoge Raad van 27 januari 2017).

9. Op grond van artikel 1, tweede lid, van de Wet BPM is bpm verschuldigd ter zake van de registratie van een personenauto, een motorrijwiel of een bestelauto in het kentekenregister. Gelet hierop is het belastbare feit de registratie van de auto in het kentekenregister. Zoals onder de feiten is vermeld, is tussen partijen niet in geschil dat ten tijde van de registratie in het kentekenregister de kilometerstand van de auto 841 kilometer was. Voorts is door verweerder gesteld dat de auto geen gebruikssporen had. Dit is door eiser niet, althans niet op enigerlei wijze toegelicht of onderbouwd, weersproken. Rekening houdend met deze omstandigheden komt de rechtbank tot het oordeel dat verweerder terecht heeft geconcludeerd dat de auto na de vervaardiging ervan nauwelijks in gebruik is geweest, dat de auto terecht is aangemerkt als nieuwe personenauto en dat de naheffingsaanslag derhalve terecht aan eiser is opgelegd. Op grond hiervan dient het beroep ongegrond te worden verklaard. Voor een vergoeding van de proceskosten bestaat in zoverre geen aanleiding.

18. Nu de rechtbank een immateriële schadevergoeding aan eiser heeft toegekend vanwege overschrijding van de redelijke termijn, is er aanleiding verweerder op de voet van artikel 8:75 van de Awb in zoverre te veroordelen in de proceskosten van eiser. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 247,50 (1 punt voor proceshandeling met een waarde per punt van € 495 en een wegingsfactor 0,5 nu het hier uitsluitend de overschrijding van de redelijke termijn betreft).