Gerechtshof Amsterdam, 30-06-2020, ECLI:NL:GHAMS:2020:1878, 18/00745 & 18/00746

De rechtbank verwerpt deze stelling om de volgende reden.

Uit het Benoemings- en aanwijzingsbesluit 2016 [voetnoot rechtbank: Gepubliceerd in het Gemeenteblad van de gemeente Amsterdam nr. 1880 van 7 januari 2016, zoals nadien gewijzigd] (hierna: het Aanwijzingsbesluit) blijkt dat Burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam op 15 december 2015 – onder meer – hebben besloten om zowel de Inspecteur van de rve Belastingen als de rve-directeur Parkeren aan te wijzen als gemeenteambtenaar, belast met de heffing en invordering van gemeentelijke belastingen, waaronder de parkeerbelastingen[voetnoot rechtbank: Artikel 231, tweede lid, onder b en c, van de Gemeentewet]. Uit de tekst of de wetsgeschiedenis van artikel 231 van de Gemeentewet volgt niet dwingend dat er ingevolge dit artikel bij een gemeente sprake kan zijn van slechts één heffingsambtenaar voor de heffing en invordering van parkeerbelastingen, zoals eiser heeft gesteld. De rve-directeur Parkeren [naam] was dus (mede)bevoegd om te beslissen op eisers bezwaar tegen de naheffingsaanslagen van de inspecteur Belastingen.

Uit het voorgaande volgt tevens dat degenen die een verweerschrift namens de

inspecteur/heffingsambtenaar hebben ingediend respectievelijk hem hebben

vertegenwoordigd ter zitting daartoe gemachtigd waren, blijkens de overgelegde

mandaatsbesluiten van de heffingsambtenaar.

Eisers stelling die dat betwist, wordt verworpen.

Bevoegdheid parkeercontroleurs

Volgens eiser is niet gebleken dat de naheffingsaanslagen bevoegd zijn opgelegd

omdat niet duidelijk is geworden of de desbetreffende medewerkers wel in dienst zijn van

[parkeerbedrijf] . Verweerder heeft op de zitting weliswaar twee aanstellings-

besluiten tot onbezoldigd ambtenaar overgelegd, maar arbeidsovereenkomsten waaruit dit

blijkt, ontbreken.

Ingevolge het Bevoegdhedenbesluit ambtelijke organisatie van de gemeente

Amsterdam (hierna: het Bevoegdhedenbesluit) [voetnoot rechtbank: Bijlage 4, onder II, onder 11, onder C van het Bevoegdhedenbesluit ambtelijke organisatie Amsterdam, gepubliceerd in het Gemeenteblad van de gemeente Amsterdam, nr. 7168 van 17 december 2014, zoals nadien gewijzigd] is aan de rve-directeur Parkeren de bevoegdheid tot het aanstellen van medewerkers van [parkeerbedrijf] gemandateerd, die werkzaamheden verrichten inzake de heffing en invordering van parkeerbelastingen, voorzover dit uit hun arbeidsovereenkomst blijkt of als zij de functie vervullen van teamleider parkeercontroleur of parkeercontroleur-A, als onbezoldigd ambtenaar in de zin van artikel 1.2 onder d van de NRGA (Nieuwe Rechtspositieregeling Gemeente Amsterdam).

Voorts is in het Bevoegdhedenbesluit aan de rve-directeur Parkeren in de hoedanigheid van

aangewezen heffingsambtenaar voor parkeerbelastingen de bevoegdheid gemandateerd om

ondermandaat te verlenen aan medewerkers werkzaam bij [parkeerbedrijf] om

overeenkomstig artikel 231, lid 2, onderdelen b en c, van de Gemeentewet, de daaruit

voortvloeiende of daarmee samenhangende rechtshandelingen te verrichten als ambtenaar

belast met de heffing en invordering van parkeerbelastingen voor de gemeente Amsterdam.

Verweerder heeft aanstellingsbrieven van 15 april 2016 overgelegd, getekend door

rve-directeur Parkeren [naam] , over de aanstelling tot onbezoldigd gemeenteambtenaar van

twee ambtenaren met stamnummers [nummer] en [nummer] waarvan niet betwist is dat zij de hier in

geding zijnde naheffingsaanslagen aan eiser hebben opgelegd. Deze gemeenteambtenaren

zijn blijkens deze aanstellingsbrieven aangesteld in de functie van parkeercontroleur-A.

Daarmee waren deze parkeercontroleurs bevoegd om de onderhavige naheffingsaanslagen op

te leggen als heffingsambtenaar. Het Bevoegdhedenbesluit vereist niet dat deze personen

naast de aanstelling tot onbezoldigd gemeenteambtenaar in de functie van parkeercontroleur

A tevens op arbeidsovereenkomst werkzaam zijn voor [parkeerbedrijf] .

De stelling van eiser over het gemis van een arbeidsovereenkomst wordt reeds hierom

verworpen.

Schending inzagerecht?

Eiser voert verder aan dat het inzagerecht van artikel 7:4, vierde lid, van de Awb is

geschonden. Namens eiser is expliciet verzocht om verzending van de stukken. Het arrest

waar de heffingsambtenaar naar verwijst [voetnoot rechtbank: Zie het arrest van het gerechtshof Amsterdam van 23 december 2017, ECLI:NL:GHAMS:2017:5030] kan hem volgens eiser niet baten, omdat het arrest berust op een onjuiste rechtsopvatting en een kennelijke rechterlijke misslag betreft. In de rechtspraak zijn wél voorbeelden te vinden waarin schending van deze bepaling leidt tot een gegrondverklaring van het beroep. Subsidiair komt eiser een beroep op het vertrouwensbeginsel toe, omdat is toegezegd dat de stukken zouden worden verzonden.

Deze stellingen worden verworpen. De rechtbank is van oordeel dat de wetgever

bewust een onderscheid heeft gemaakt tussen de verplichtingen van het bestuursorgaan in de

bezwaarfase en de verplichtingen van het bestuursorgaan in de beroepsfase. Alleen in de

beroepsfase is het bestuursorgaan verplicht de op de zaak betrekking hebbende stukken (aan

de rechter) toe te zenden; in de bezwaarfase geldt terzake van diezelfde stukken op grond van

artikel 7:4 Awb enkel een (passief) inzagerecht [voetnoot rechtbank: ECLI:NL:GHAMS:2017:5030 en ECLI:NL:GHAMS:2018:2706].

Eiser heeft gesteld dat het niet verstrekken van de gedingstukken in bezwaar een

schending van artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) is.

De rechtbank verwerpt deze stelling omdat genoemd artikel toepassing mist [voetnoot rechtbank: Vergelijk ECLI:NL:GHAMS:2018:4081 en de daarin genoemde jurisprudentie]. Artikel 6 EVRM is niet van toepassing op geschillen over belastingaanslagen.

Eiser heeft zich nog beroepen op het vertrouwensbeginsel omdat tijdens de

hoorzitting van 23 mei 2017 door een medewerker van de heffingsambtenaar aan zijn

gemachtigde zou zijn toegezegd dat hem de stukken zouden worden toegezonden.

Volgens vaste rechtspraak is voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel nodig dat

er aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan

door een daartoe bevoegd persoon, waaraan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen

worden ontleend. Naar het oordeel van de rechtbank is er in het onderhavige geval geen

sprake geweest van een dergelijke concrete, ondubbelzinnige toezegging, maar heeft de

betrokken medewerker volgens eiser slechts gezegd dat de verstrekking van gedingstukken

via een andere afdeling verloopt en zij hierdoor niet kan verklaren waarom de stukken nog

niet zijn verstrekt. Dat is naar het oordeel van de rechtbank geen toezegging dat de stukken

worden verzonden.

Dat eiser een onvoorwaardelijk verzoek zou hebben gedaan om tegen betaling een

afschrift van de ter inzage gelegde stukken te krijgen, en dat de heffingsambtenaar zou

hebben geweigerd om hieraan te voldoen, is niet gebleken. In het bezwaarschrift is een

voorwaardelijk verzoek gedaan tot toezending van de stukken, namelijk onder de

voorwaarde dat de heffingsambtenaar eerst een gemotiveerde opgave zou doen van de

kosten, voorzien van onder meer een inventarislijst van de aanwezige documenten, en dat de

uitvoering van dit verzoek moest worden aangehouden totdat de gemachtigde akkoord zou

zijn gegaan met deze kosten. Niet gebleken is dat aan die voorwaarde is voldaan en evenmin

dat na het ter inzage leggen van de stukken of op een ander moment door de gemachtigde

een onvoorwaardelijk verzoek is gedaan om tegen betaling afschriften van die stukken te

krijgen. Deze grief wordt daarom verworpen.

Verslag hoorzitting

Volgens eiser is ten onrechte geen verslag van de hoorzitting gemaakt, waardoor

artikel 7:7 van de Awb is geschonden. Het arrest waar de heffingsambtenaar naar verwijst [voetnoot rechtbank: Zie het arrest van het gerechtshof Amsterdam van 10 oktober 2017 (ECLI:NL:GHAMS:2017:4313)] kan hem volgens eiser niet baten. In de uitspraak op bezwaar is alleen maar de zinsnede opgenomen dat de bezwaarde de gronden van bezwaar heeft benadrukt. Alleen in de zaak nummer AMS 17/5890 is een verslagje van de hoorzitting met het verweerschrift meegezonden. Dit geldt echter niet in de zaak met nummer AMS 17/5903.

De rechtbank is in de zaak AMS 17/5890 van oordeel dat, in aanmerking genomen

hetgeen eisers gemachtigde in zijn beroepschrift schrijft over wat hij tijdens het telefonisch

horen verklaard heeft, te weten de gronden die ook in het bezwaarschrift waren genoemd, uit

de uitspraak op bezwaar in voldoende mate blijkt van hetgeen tijdens de hoorzitting is

verhandeld. Een afzonderlijk verslag toezenden was derhalve niet nodig.

In de zaak AMS 17/5903 heeft blijkens de uitspraak op bezwaar de gemachtigde van eiser

geen gebruik gemaakt van de telefonische hoorzitting, zodat om die reden geen verslag van

de hoorzitting is opgemaakt.

Deze stelling wordt verworpen.

Bespreking van de inhoudelijk beroepsgronden van eiser

Ten aanzien van AMS 17/5903

Niet in geschil is dat de auto met kenteken [kenteken] op 30 november2016 om 18.04

uur stil stond op een fiscale parkeerplaats ter hoogte van het [adres] in Amsterdam,

dat eiser toen de feitelijk bestuurder was van deze auto en dat eiser op dat tijdstip geen

parkeerbelasting had betaald. Uitsluitend ter discussie staat of daar en toen sprake was van

parkeren in de zin van artikel 2, onder a van de Verordening Parkeerbelasting 2016 van de

gemeente Amsterdam (hierna: de Verordening).

Van parkeren in de zin van de Verordening is - kort gezegd - sprake als een auto een

aaneengesloten periode stil staat op een fiscale parkeerplek. Dit is alleen anders als één van

de genoemde uitzonderingen op deze hoofdregel zich voordoet. Het onmiddellijk laten in- en

uitstappen van personen dan wel het onmiddellijk laden en lossen van zaken, zijn

uitzonderingen als hiervoor bedoeld.

De bewijslast dat sprake was van zo’n uitzondering rust op degene die zich op deze

uitzondering beroept [voetnoot rechtbank: ECLI:NL:GHAMS:2017:4313].

Volgens eiser was géén sprake van parkeren. Eerst in beroep heeft eiser gesteld dat

hij bezig was met het laden en lossen van persoonlijke spullen, waaronder huisraad, in dozen

van enige omvang en gewicht, die op een praktische wijze alleen per auto te vervoeren zijn.

Hij heeft deze spullen vanuit zijn auto naar een woning gebracht.

Volgens de Hoge Raad is sprake van ‘onmiddellijk laden en lossen’ als aan de

volgende criteria is voldaan: (1) het bij voortduring uitladen van zaken (2) onmiddellijk nadat

het voertuig tot stilstand is gebracht, (3) gedurende de tijd die daarvoor nodig is. Het moet

gaan om zaken van een zodanige omvang en gewicht dat zij niet of bezwaarlijk op een andere

wijze dan per auto kunnen worden gehaald of gebracht [voetnoot rechtbank: Uitspraak van de Hoge Raad van 7 maart 2014 (ECLI:NL:HR:2014:445)].

Naar het oordeel van dc rechtbank heeft eiser niet aan zijn bewijslast voldaan. Tegenover de

betwisting door de heffingsambtenaar, die met foto’s aannemelijk heeft gemaakt dat ten tijde

van de controle er geen laad- en losactiviteiten rond de auto waren, heeft eiser zijn stellingen

niet onderbouwd. Eiser heeft de gestelde losactiviteiten niet geconcretiseerd. Daar komt bij

dat het niet gaat om “zaken van enige omvang die op een praktische wijze alleen per auto te

vervoeren zijn”, zoals eiser stelt, maar om zaken die door omvang en gewicht niet of

bezwaarlijk op een andere wijze dan per auto kunnen worden gehaald en gebracht. Niet

gebleken is dat eisers niet nader gespecificeerde “dozen met persoonlijke spullen” aan dit

criterium voldoen.

Deze beroepsgrond wordt verworpen.

Ten aanzien van AMS 17/5890

Eisers auto met kenteken [kenteken] stond op 20 december 2016 om 12.59 uur stil op

een fiscale parkeerplek ter hoogte van de [adres] in Amsterdam. Niet in geding is

dat eiser toen de feitelijk bestuurder was van deze auto en dat eiser voor dat moment geen

parkeerbelasting heeft betaald. Ook in deze zaak draait het om de vraag of daar en toen

sprake was van parkeren.

Eiser betwist dit. Voor zover eiser zich kan herinneren, is hij omstreeks het tijdstip

van de controle achteruit een parkeervlak ingereden en is hij er weer uitgereden om te keren.

Waarschijnlijk heeft de controle plaatsgehad tijdens het keren van de auto. Daarna is hij naar

de Albert Heijn op het Stadionplein gereden om een passagier op te halen en is hij naar de

Stadionkade gereden om daar zijn auto te parkeren, waarna hij direct uitvoeringshandelingen

heeft verricht om parkeerbelasting te betalen. Op verweerder rust de bewijslast om het

tegendeel aan te tonen. Uit de foto’s van verweerder blijkt alleen dat de auto zich in een

parkeervak bevindt, maar niet dat de auto daar verlaten was. Eiser concludeert dan ook dat

ten tijde van de controle geen sprake was van parkeren, althans dat verweerder er slechts in

kan slagen aannemelijk te maken dat sprake was van stilstaan.

De heffingsambtenaar is er naar het oordeel van de rechtbank door overlegging van

de foto’s tijdens de controle inderdaad in geslaagd om aannemelijk te maken dat de auto van

eiser ten tijde van de controle stilstond in het parkeervak, zijnde een fiscale parkeerplaats.

Aan de voorwaarden voor het ontstaan van de belastingplicht terzake parkeren is daarmee in

beginsel voldaan, behoudens tegenbewijs. Eiser heeft dat niet geleverd, met name heeft hij

geen bewijs geleverd van de omstandigheid dat hij ten tijde van de controle met zijn auto aan

het verkeer deelnam, zoals hij kennelijk stelt.

Aan parkeerders moet na aanvang van het parkeren enige tijd gegund worden om

onverwijld een kaartje te kopen, althans om betalingshandelingen te verrichten. Hetgeen

eiser heeft betoogd omtrent het exacte tijdsverloop tussen de controle, het opleggen van de

naheffingsaanslag en het moment van het aanschaffen van een parkeerrecht, de deugdelijke

werking van systemen met behulp van een autoritatieve tijdsbron en een niet nader

aangeduide ‘pardontijd van 10 minuten’ behoeft echter geen bespreking omdat uit zijn eigen

stellingen volgt dat hij in die periode niet uitsluitend bezig was met betalingshandelingen,

maar ook met het ophalen van een passagier bij de Albert Heijn. Voor zover eiser met de

‘pardontijd van 10 minuten’ doelt op de regeling dat geen naheffingsaanslag wordt opgelegd

binnen 10 minuten na het verstrijken van de geldigheidsduur van het betaalde parkeer

kaartje [voetnoot rechtbank: Artikel III van het Uitvoerings- en Aanwijzingsbesluit op grond van de Verordening Parkeerbelastingen 2016 en Parkeerverordening 2013, Gemeenteblad 18 december 2015, afd. 3B, nr 243, zoals nadien gewijzigd], is de conclusie dat die regeling niet van toepassing is bij de aanvang van het parkeren. Een parkeerrecht dat gekocht is 10 of 11 minuten na het opleggen van de naheffingsaanslag is dus - kort gezegd - te laat.

Dit betoog slaagt dus niet.

Conclusie (in beide zaken)

7. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de naheffingsaanslagen terecht zijn

opgelegd. De rechtbank zal de beroepen van eiser daarom ongegrond verklaren.

Bij deze stand van zaken ziet de rechtbank geen aanleiding voor een

proceskostenveroordeling of een vergoeding van het griffierecht.”