Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 10-07-2018, ECLI:NL:GHARL:2018:6298, 17/00009 en 17/00019

Namens de heffingsambtenaar was ter zitting van het Hof aanwezig [F] , werkzaam bij de gemeente Arnhem. De colleges van B&W van de gemeenten Arnhem, Renkum en Rheden hebben op 16 februari 2016 een Bedrijfsvoeringsorganisatie (De Connectie) als bedoeld in de Wet gemeenschappelijke regelingen opgericht. Bij besluit van 20 juni 2017 heeft het college van B&W van de gemeente Renkum de manager van de afdeling Belastingen van de Connectie aangewezen als heffingsambtenaar van de gemeente Renkum in de zin van 231, tweede lid, onderdeel b, van de Gemeentewet en artikel 1, tweede lid, van de Wet Waardering onroerende zaken (Wet WOZ). Bij besluit van 3 juli 2017 heeft de heffingsambtenaar mandaat verleend aan het afdelingshoofd van de afdeling Juridische Zaken van de werkeenheid Bedrijfsvoering van de gemeente Arnhem tot - kort gezegd - het optreden in rechtszaken aangaande de onroerende zaakbelasting en de Wet WOZ en daarbij de bevoegdheid tot ondermandatering verleend aan onder zijn verantwoordelijkheid werkzame personen. Bij brief van 6 juni 2018 aan het Hof heeft de heffingsambtenaar verklaard dat [F] werkzaam is bij de gemeente Arnhem onder verantwoordelijkheid van het afdelingshoofd Juridische Zaken van Bedrijfsvoering van die gemeente. Gelet hierop heeft [F] de heffingsambtenaar rechtsgeldig vertegenwoordigd.

Ingevolge artikel 17, eerste lid, van de Wet WOZ wordt aan een onroerende zaak een waarde toegekend, welke waarde ingevolge het tweede lid van dat artikel moet worden gesteld op de waarde welke aan de onroerende zaak moet worden toegekend, indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen (waarde in het economische verkeer). Naar de bedoeling van de wetgever is deze waarde de prijs welke door de meestbiedende koper besteed zou worden bij aanbieding ten verkoop op de voor de zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat de heffingsambtenaar en belanghebbende de door hen bepleite waarden niet aannemelijk hebben gemaakt. Vervolgens heeft de Rechtbank de waarden in goede justitie vastgesteld op de grondwaarde. De heffingsambtenaar heeft geen hoger beroep of incidenteel hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de Rechtbank. Desgevraagd heeft de heffingsambtenaar verklaard dat hij zich slechts verweert tegen verdere vermindering van de vastgestelde waarden.

De bewijslast van de aan de onroerende zaak toegekende waarde rust op de heffingsambtenaar. Hij dient aannemelijk te maken dat de bij beschikking of bij uitspraak op bezwaar vastgestelde waarde niet te hoog is. Indien de heffingsambtenaar daarin niet slaagt, dient de rechter te beoordelen of belanghebbende de door hem bepleite waarde aannemelijk maakt. Indien ook dat laatste niet het geval is, zal de rechter als regel de waarde zelf vaststellen (zie HR 14 oktober 2005, ECLI:NL:HR:2005:AU4300, r.o. 3.2, en HR 28 januari 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP2132. r.o. 3.8.2). Het Hof ziet aanleiding in dit geval af te wijken van deze bewijsregels. Omdat belanghebbende niet heeft willen meewerken aan een inpandige opname van de onroerende zaak door de heffingsambtenaar is het Hof – evenals de Rechtbank – van oordeel dat de bewijslast verschuift naar belanghebbende. Het is daarom aan belanghebbende om aannemelijk te maken te maken dat de waarde verder moet worden verminderd dan de Rechtbank al heeft gedaan.

Belanghebbende voert in beroep en in hoger beroep aan dat de onroerende zaak onbewoonbaar is en dat daarom de waarde moet worden gesteld op de grondwaarde verminderd met de sloopkosten. Hij wijst hierbij op de door hem ingebrachte taxatierapporten. Belanghebbende heeft hieraan toegevoegd dat hij niet voortdurend in de woning woont, maar regelmatig elders verblijft vanwege de slechte toestand van de woning. Belanghebbende stelt dat hij nog geen sloopvergunning heeft aangevraagd omdat sloop vanwege een verbod van de hypotheekhouder niet mogelijk is. De heffingsambtenaar betwist dat de opstal onbewoonbaar is en geen enkele waarde meer heeft en wijst erop dat belanghebbende door zijn weigering de woning inpandig te laten opnemen, het hem onmogelijk heeft gemaakt zich zelfstandig een oordeel te vormen over de bruikbaarheid en de waarde van de woning.

Het standpunt van belanghebbende komt erop neer dat de beste koper van de onroerende zaak de opstal zou willen slopen en niet meer dan de grondwaarde verminderd met de sloopkosten zou willen betalen. Het Hof acht dat niet door belanghebbende aannemelijk gemaakt. Van een gemeentelijk verbod de opstal nog als woning nog te gebruiken, is niets gesteld of gebleken. Uit de omstandigheid dat belanghebbende nog geregeld in de woning verblijft, leidt het Hof daarentegen af dat de woning nog in enige mate bruikbaar is, zodat er niet zonder meer van kan worden uitgegaan dat deze opstal voor een potentiële koper geen enkele waarde meer heeft. De omstandigheid dat sloop uitblijft vanwege een verbod van de hypotheekhouder, doet daar niet aan af. De door belanghebbende overgelegde taxatierapporten onderbouwen de door belanghebbende voorgestane waarden onvoldoende omdat in die rapporten wordt uitgegaan van de situatie dat de woning onbewoonbaar is. Met hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd, heeft hij daarom niet aannemelijk gemaakt dat de door de Rechtbank vastgestelde en thans door de heffingsambtenaar verdedigde waarde te hoog is.

Hetgeen belanghebbende overigens heeft aangevoerd, kan niet tot een ander oordeel leiden. De Rechtbank heeft terecht geoordeeld dat de klachten van belanghebbende over de aansprakelijkheid van de gemeente voor de schade aan belanghebbendes woning niet in deze belastingprocedure aan de orde kunnen komen.

Met betrekking tot de door de Rechtbank toegekende vergoeding van de taxatiekosten heeft belanghebbende aangevoerd dat volledige vergoeding van de kosten van één rapport is toegekend, maar ten onrechte van het andere rapport slechts een gedeelte. De heffingsambtenaar heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat hij vanwege de complexiteit van de taxaties en de bijzondere omstandigheden van het geval bereid is de kosten voor beide taxaties alsnog volledig te vergoeden. Het Hof zal dienovereenkomstig beslissen. Dat betekent dat voor vergoeding in aanmerking komt 2 x € 1.154,34 (kosten per rapport) = € 2.308,68. Daarnaast komen de reiskosten van belanghebbende naar de zittingen van de Rechtbank en het Hof voor vergoeding in aanmerking, zijnde 2 x € 5,60 = € 11,20.

Met betrekking tot de door belanghebbende gemaakte kosten van het kopiëren van de taxatierapporten (€ 408,40 voor in totaal 10 exemplaren) heeft de Rechtbank terecht overwogen dat deze kosten volgens het Besluit proceskosten bestuursrecht niet voor vergoeding in aanmerking komen. Deze door belanghebbende gemaakte kosten vallen niet onder de aldaar limitatief opgesomde categorieën. Dat belanghebbende zowel in beroep als in hoger beroep twee taxatierapporten Hofheeft verstrekt, doet daar niet aan af. Daarbij wijst het Hof er nog op dat belanghebbende in zijn hogerberoepschrift heeft aangeboden de taxatierapporten aan het Hof te doen toekomen en dat de griffie van het Hof bij brief van 1 februari 2017 heeft aangeven slechts stukken (zoals taxatierapporten) te willen ontvangen voor zover deze nog niet bij de Rechtbank zijn aangeleverd.