Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 19-01-2021, ECLI:NL:GHARL:2021:397, 19/01436 en 19/01440

Belanghebbende betoogt dat de Rechtbank heeft nagelaten om de hoogte van de naheffingsaanslag vast te stellen en bij berekening van de handelsinkoopwaarde ten onrechte is uitgegaan van de nieuwprijs van de auto in plaats van de koerslijstwaarde.

De stelling dat de Rechtbank heeft nagelaten om de hoogte van de naheffingsaanslag vast te stellen slaagt. Door de naheffingsaanslag te verminderen tot één op basis van een handelsinkoopwaarde van € 28.093 heeft de Rechtbank verzuimd de hoogte van de naheffingsaanslag (nader) vast te stellen. Zoals belanghebbende terecht aanvoert is de handelsinkoopwaarde één van de parameters waarmee het bedrag van de verschuldigde BPM, en daarmee de hoogte van de naheffingsaanslag, kan worden vastgesteld. Zoals belanghebbende terecht aanvoert is de verschuldigde BPM afhankelijk van vele andere parameters, zoals de nieuwprijs, de bruto BPM, de datum eerste toelating, de datum afgifte deel II, enzovoorts. Het door belanghebbende ingestelde hoger beroep slaagt reeds om deze reden.

Belanghebbende betoogt voorts dat de Rechtbank, ten onrechte, uitsluitend rekening heeft gehouden met de op het moment van het uitvoeren van de hertaxatie door DRZ (6 september 2017) aanwezige schade. Niet in geschil is dat de waarde van deze niet-herstelde schade en de waardevermindering als gevolg van deze schade € 5.963 bedraagt. Volgens belanghebbende had de Rechtbank ook voor het geconstateerde deelherstel waardevermindering wegens schade dienen te verlenen. Belanghebbende voert hiertoe aan dat niet gebleken is dat dit deelherstel voorafgaande aan het indienen van de aangifte heeft plaatsgevonden.

De BPM is verschuldigd ter zake van de registratie van een personenauto in het kentekenregister. Voor gebruikte personenauto’s betekent dit dat de vermindering als bedoeld in artikel 10 Wet BPM moet worden bepaald naar dat moment.¹

De Inspecteur heeft ter zitting verklaard dat de Belastingdienst in de praktijk bij berekening van de waardevermindering als bedoeld in artikel 10, lid 1, Wet BPM 1992 uitgaat van de waarde op het moment van het doen van aangifte. Het Hof verstaat dit aldus dat de waardevermindering wordt bepaald naar de staat van het voertuig op het moment van het doen van aangifte. Hier is kennelijk sprake van beleid dat afwijkt van de wettelijke regeling en ook afwijkt van dat wat is bepaald in onderdeel 6.2 van het Kaderbesluit BPM. Een belastingplichtige kan op dit beleid een beroep doen, indien dit leidt tot een voor hem gunstigere uitkomst.

Belanghebbende mag daarom op grond van dit beleid uitgaan van de waarde van de personenauto op het tijdstip van het doen van aangifte, ook al zou als gevolg van herstel van schade na die datum de waarde van de personenauto op het moment van registratie hoger zijn. Dit staat tussen partijen ook niet ter discussie.

Uitgaande van deze in de praktijk toegepaste handelwijze wordt – behoudens waardevermindering wegens een schadeverleden – waardevermindering verleend voor schade die op het moment van het doen van aangifte nog niet hersteld is. Op basis van de gedingstukken kan niet vastgesteld worden of het door DRZ geconstateerde deelherstel vóór het doen van aangifte dan wel in de periode tussen het doen van aangifte (30 augustus 2017) en het tonen van de auto bij DRZ (6 september 2017) heeft plaatsgevonden. Het Hof legt de bewijslast met betrekking tot het moment waarop deelherstel heeft plaatsgevonden op belanghebbende.²

Belanghebbende heeft, tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur, onvoldoende aangevoerd om aannemelijk te maken dat het deelherstel na het doen van aangifte heeft plaatsgevonden. Belanghebbende heeft, gelet op het ontbreken van reparatiefacturen, verwezen naar het door haar overgelegde taxatierapport. Verwijzing naar dit taxatierapport treft echter geen doel, aangezien de in dit rapport opgenomen bevindingen en beeldmateriaal gebaseerd zijn op de staat waarin de auto zich op 31 juli 2017 (geruime tijd voor het indienen van de aangifte) bevond. Het rapport kan niet dienen om de staat van de auto op 30 augustus 2017 aannemelijk te maken. Hier doet niet aan af dat, in beginsel, gebruik gemaakt kan worden van een taxatierapport dat ten hoogste één maand oud is.³ Het Hof concludeert dat ter zake van de op het tijdstip van de aangifte aanwezige schade, overeenkomstig het standpunt van de Inspecteur, een bedrag van € 5.963 in mindering op de handelsinkoopwaarde van de auto gebracht dient te worden.

De Inspecteur verzet zich verder in het door hem ingestelde hoger beroep tegen de door de Rechtbank gehanteerde waardevermindering van € 2.000 in verband met een schadeverleden.

Het Hof onderschrijft het oordeel van de Rechtbank dat er sprake is van waardevermindering door een schadeverleden. Bovendien onderschrijft het Hof de beslissing van de Rechtbank om deze waardevermindering, in goede justitie, vast te stellen op € 2.000. Het Hof maakt de hierna opgenomen overwegingen van de Rechtbank tot de zijne:

Belanghebbende heeft aannemelijk gemaakt dat de auto fors beschadigd was, doch gedeeltelijk is hersteld voorafgaande aan het uitvoeren van de hertaxatie. Het Hof wijst op de bij het taxatierapport van belanghebbende gevoegde foto’s en schadecalculatie en het taxatierapport van DRZ waarin melding wordt gemaakt van reeds uitgevoerd deelherstel. Irrelevant is wanneer deelherstel heeft plaatsgevonden. Met name in de onderhavige situatie, waarin sprake is van een auto van amper een jaar oud, zal een koper voor een dergelijke auto met schadeverleden minder willen betalen dan voor dezelfde auto zonder schadeverleden.

Ook indien het, zoals de Inspecteur ter zitting onbestreden heeft gesteld, gebruikelijk zou zijn dat autoverkopers potentiële kopers niet actief informeren over een eventueel aanwezig schadeverleden, leidt dit niet tot een ander oordeel. De Inspecteur heeft weliswaar enerzijds gesteld dat het gebruikelijk zou zijn dat autoverkopers potentiële kopers niet actief informeren over een aanwezig schadeverleden met als gevolg dat het schadeverleden niet leidt tot een lagere koopprijs. Anderzijds heeft hij echter ter zitting erkend dat in dit geval een zekere waardevermindering wel aannemelijk is. Gelet hierop gaat het Hof aan voormelde stelling van de Inspecteur voorbij.

Uitgaande van een handelsinkoopwaarde vóór aftrek van schade van € 17.992⁴, een waardevermindering in verband met schade van € 5.963⁵ en een waardevermindering in verband met een schadeverleden van € 2.000⁶, bedraagt de handelsinkoopwaarde na aftrek van schade € 10.029. De historische nieuwprijs is € 36.056.⁷

De afschrijving bedraagt 72,18%.⁸ Het door belanghebbende verschuldigde BPM-bedrag bedraagt (27,82% van het historische bruto BPM bedrag van € 7.844⁹=) € 2.182.

Rekening houdende met het door belanghebbende op eigen aangifte verschuldigde bedrag van € 858 vermindert het Hof de naheffingsaanslag tot € 1.324.

Het Hof is van oordeel dat aanleiding bestaat om het griffierecht aan belanghebbende te laten vergoeden, omdat het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is.

Het Hof veroordeelt de Inspecteur tot vergoeding van de kosten die belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken in verband met de behandeling van het hoger beroep bij het Hof, omdat het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is en het door de Inspecteur ingestelde hoger beroep ongegrond.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming op 3 (punten)¹⁰ x € 534 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 1.602.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.