Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 11-01-2022, ECLI:NL:GHARL:2022:228, 19/00428

Belanghebbende heeft op 10 februari 2016 om een teruggaaf van bpm verzocht ten bedrage van € 494, in verband met de export van een Audi TT, met kenteken [kenteken] , naar Polen. De Inspecteur heeft dit verzoek op 11 februari 2016 ontvangen. Bij beschikking van 30 maart 2016 heeft de Inspecteur het verzoek afgewezen. Belanghebbende heeft daartegen bezwaar gemaakt en daarbij verzocht om te worden gehoord.

De Inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar alsnog een teruggaaf verleend. In de uitspraak op bezwaar is, voor zover van belang, onder meer het volgende opgenomen:

De Inspecteur heeft in de uitspraak op bezwaar een forfaitaire proceskostenvergoeding van € 246 toegekend.

Op 21 augustus 2017 is de teruggaaf van € 491 uitbetaald.

Belanghebbende heeft beroep aangetekend. De Rechtbank heeft beslist dat de hoorplicht niet is geschonden omdat de Inspecteur volledig aan het bezwaar is tegemoetgekomen, dat geen recht bestaat op een integrale proceskostenvergoeding, dat een verzoek om vergoeding van rente vanwege in strijd met het Unierecht geheven belasting moet worden afgewezen en verder, dat de hoogte en het systeem van heffen van het griffierecht niet buitenproportioneel is en dat er geen aanleiding is voor het stellen van prejudiciële vragen op dit punt. Het beroep is ongegrond verklaard. De Rechtbank heeft een vergoeding van immateriële schade toegekend vanwege een overschrijding van de redelijke termijn. Deze vergoeding is gesteld op € 1.000, waarvan de Inspecteur € 727 dient te betalen en de Minister € 273. In verband hiermee heeft de Rechtbank tevens aanleiding gezien de Inspecteur en de Minister te veroordelen in de proceskosten van belanghebbende en heeft deze voor de procedure in beroep op € 512 vastgesteld. De Rechtbank heeft de door de Inspecteur in de uitspraak op bezwaar vastgestelde proceskostenvergoeding in stand gelaten. Tot slot heeft de Rechtbank beslist dat de Inspecteur en de Minister het griffierecht dienen te vergoeden.

Belanghebbende heeft hoger beroep ingesteld.

Ter zitting van de enkelvoudige kamer op 13 april 2021 is tussen partijen komen vast te staan dat de Inspecteur de teruggaaf bij uitspraak op bezwaar € 3 te laag heeft vastgesteld, namelijk op € 491 in plaats van € 494. De Inspecteur heeft ter zitting verklaard dat dit een fout betreft, dat hij voor de aanvullende teruggaaf van € 3 zal zorgdragen en dat hij daarover belastingrente zal vergoeden. Het Hof heeft het onderzoek ter zitting gesloten en vervolgens, op grond van artikel 8:68 van de Awb, het onderzoek heropend en de Inspecteur in een brief van 29 april 2021 verzocht om, in het kader van de gevolgen die aan een (eventuele) schending van de hoorplicht moeten worden verbonden, kenbaar te maken of de ter zitting toegezegde aanvullende teruggaaf van € 3 heeft geresulteerd in een aanvullende teruggaafbeschikking en zo ja, hem verzocht deze over te leggen. Voor het geval de Inspecteur nog geen aanvullende teruggaafbeschikking zou hebben genomen heeft het Hof hem (nogmaals) verzocht te bevestigen dat deze nog genomen zal worden. Voorts heeft het Hof om een berekening van de te vergoeden belastingrente verzocht.

De Inspecteur heeft in een reactie van 21 mei 2021 verklaard dat het bedrag van € 491 is uitbetaald op 21 augustus 2017, waarbij geen belastingrente is vergoed. De Inspecteur heeft daarbij opgemerkt dat hij bij nadere bestudering, gelet op het bepaalde in artikel 30ha, derde lid, van de Algemene wet inzake Rijksbelastingen (hierna: de AWR), tot het inzicht is gekomen dat belastingrente vergoed had moeten worden. Voorts dient, aldus de Inspecteur, ook belastingrente vergoed te worden over de nog uit te betalen aanvullende teruggaaf van € 3. Betreffende de teruggaaf van € 491 heeft de Inspecteur verklaard rente te vergoeden over de periode 1 april 2017 tot en met - in dit specifieke geval - 21 augustus 2017 en betreffende de aanvullende teruggaaf van € 3, over de periode van 1 april 2017 tot en met minstens de dag van uitbetaling. De Inspecteur heeft in de brief van 21 mei 2021 verder gesteld dat de hoorplicht niet is geschonden. Voor het geval het Hof anders zou beslissen, verzoekt hij het Hof de zaak zelf af te doen en niet terug te wijzen naar de Inspecteur.

Belanghebbende heeft in haar schriftelijke reactie van 1 juni 2016 de in 2.8 genoemde periodes waarover volgens de Inspecteur belastingrente dient te worden vergoed niet weersproken, doch heeft slechts in algemene zin opgemerkt dat gelet op artikel 30ha van de AWR belastingrente vergoed dient te worden. Voorts heeft zij gesteld dat de zaak moet worden teruggewezen naar de Inspecteur.

De zaak is door het Hof met toepassing van artikel 8:10a, derde lid, van de Awb verwezen naar de meervoudige kamer. De vierde meervoudige belastingkamer heeft de zaak op 29 juni 2021 behandeld, waarna het onderzoek ter zitting is gesloten.