Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 25-04-2022, ECLI:NL:GHARL:2022:3226, W200.307.790 (21/00832 en 21/00833)

2.1.

Artikel 8:15 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) luidt:

2.2.

Bij de beoordeling van een beroep op het ontbreken van onpartijdigheid van de rechter staat voorop dat een rechter uit hoofde van zijn aanstelling moet worden vermoed onpartijdig te zijn, tenzij zich uitzonderlijke omstandigheden voordoen die zwaarwegende aanwijzingen opleveren voor het oordeel dat de rechter jegens een procespartij een vooringenomenheid koestert, althans dat de bij deze dienaangaande bestaande vrees objectief gerechtvaardigd is (zie onder meer HR 21 september 2010, nr. 09/00171, ECLI:NL:HR:2010:BM9141 en HR 19 december 2014, nrs. 14/04896 t/m 14/04899, ECLI:NL:HR:2014:3625).

2.3.

Verzoekers hebben aan het wrakingsverzoek ten grondslag gelegd dat de raadsheer zich ter zitting nadrukkelijk alleen heeft willen buigen over een onderdeel van de rechtsstrijd en hij er blijk van heeft gegeven dat niet alle door verzoekers aangedragen beroepsgronden zullen worden behandeld. Daarnaast heeft de raadsheer volgens verzoekers het geschil ten onrechte uitgebreid, door de vraag te behandelen of de heffing van IB/PVV leidt tot een individuele en buitensporige last indien de heffing over het inkomen uit sparen en beleggen hoger is dan het werkelijke rendement. Aldus heeft de raadsheer in strijd met artikel 8:69, eerste lid, van de Awb gehandeld, waarin is bepaald dat de bestuursrechter uitspraak doet op de grondslag van het beroepschrift, de overgelegde stukken, het verhandelde tijdens het vooronderzoek en het onderzoek ter zitting. De raadsheer heeft daarmee de indruk doen ontstaan dat hij vooringenomen is.

2.4.

De wrakingskamer stelt voorop dat ingevolge artikel 8:61, eerste lid, van de Awb de leiding van de zitting berust bij de voorzitter van de meervoudige kamer. Het is aan de voorzitter en de twee andere raadsheren de vragen te stellen waarvan zij vinden dat deze, na bestudering van de gedingstukken en de mondelinge toelichting hierop door partijen, beantwoording ter zitting behoeven. Uit het proces-verbaal van de zitting leidt de wrakingskamer af dat de raadsheer aan het begin van de zitting heeft toegelicht dat het Hof is gebonden aan de verwijzingsopdracht die volgt uit het arrest van de Hoge Raad en dat uit die opdracht volgens het Hof voortvloeit dat de procedure niet in zijn geheel zal worden overgedaan. De raadsheer brengt daarmee tot uitdrukking het bepaalde in artikel 29e, tweede lid, laatste volzin, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen. Dat verzoekers een andere verwachting hadden duidt op een verschil in opvatting over de omvang van het juridische geschil na verwijzing, maar dit geeft geen grond voor het oordeel dat sprake is van (de schijn van) partijdigheid of vooringenomenheid. Indien verzoekers het niet eens zijn met de uitspraak van het Hof en het daarin omschreven geschil, kunnen zij tegen die uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad.

2.5.

De wrakingskamer ziet in de wijze waarop de raadsheer de zaak ter zitting heeft behandeld geen aanknopingspunten voor het oordeel dat de bij verzoekers bestaande vrees van vooringenomenheid objectief gerechtvaardigd is. De wrakingskamer zal het wrakingsverzoek daarom afwijzen.