Gerechtshof Arnhem, 21-07-2004, AR2873, 01-00780

1. Naheffingsaanslag, bezwaar en geding voor het Hof

1.1. Aan belanghebbende is voor het tijdvak 1 januari 1995 tot en met 31 december 1998 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 36.961 aan enkelvoudige belasting, een boete van ƒ 849. Bij beschikking is een bedrag van ƒ 2.568 aan heffingsrente berekend.

1.4. De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 6 november 2002 te Arnhem. Aldaar zijn verschenen en gehoord [belanghebbendes gemachtigde alsmede de Inspecteur]. Gelijktijdig met de onderhavige zaak is met instemming van partijen ter zitting behandeld de zaak met rolnummer 01/1154.

1.5. Belanghebbendes gemachtigde heeft ter zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de Inspecteur. De inhoud van deze pleitnota moet als hier ingelast worden aangemerkt. Het Hof heeft het onderzoek ter zitting geschorst en bepaald dat het vooronderzoek zal worden hervat. In verband hiermee heeft het Hof de Inspecteur in de gelegenheid gesteld vóór 13 november 2002 schriftelijke inlichtingen te verschaffen over zijn standpunt met betrekking tot de tenaamstelling van de aanslag en belanghebbende in de gelegenheid gesteld vóór voornoemde datum schriftelijke inlichtingen te verschaffen met betrekking tot de kosten van de bezwaarfase. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt. Een afschrift hiervan is op 25 november 2002 aan partijen verzonden.

1.6. De Inspecteur heeft de onder 1.5 bedoelde inlichtingen verschaft op 11 november 2002, belanghebbende op 13 november 2002. Het Hof heeft partijen vervolgens in de gelegenheid gesteld op de over en weer verschafte inlichtingen te reageren. De reactie van belanghebbende is bij het Hof ingekomen op 10 januari 2003, die van de Inspecteur op 24 januari 2003.

1.7. Het Hof heeft vervolgens op 23 oktober 2003 de Inspecteur gevraagd nadere inlichtingen te geven betreffende het door hem in zijn onder 1.6. genoemde brief van 11 november 2002 als ƒ xxx aangeduide bedrag. De Inspecteur heeft de gevraagde inlichtingen verstrekt op 11 november 2003. Het Hof heeft belanghebbende vervolgens in de gelegenheid gesteld op deze inlichtingen te reageren. De reactie van belanghebbende is bij het Hof ingekomen op 11 december 2003. Partijen hebben het Hof schriftelijk toestemming gegeven zonder mondelinge behandeling van de zaak uitspraak te doen. Het Hof heeft het onderzoek vervolgens op de voet van artikel 8:57 van de Algemene wet bestuursrecht gesloten.

2. Feiten

Het Hof stelt op grond van de stukken en het verhandelde ter zitting, als tussen partijen niet in geschil dan wel door één der partijen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, de volgende feiten vast.

2.2. Belanghebbende is op 28 mei 1998 opgericht door [A] B.V. (hierna ook: de moedermaatschappij). Laatstgenoemde vennootschap heeft sedertdien een 100% aandelenbelang in belanghebbende. Tot 28 mei 1998 werd de onderhavige slachterij geëxploiteerd door de moedermaatschappij; de moedermaatschappij had toen als statutaire naam: [X] B.V., de huidige naam van belanghebbende. Op voornoemde datum heeft een herstructurering plaatsgevonden, waarbij de slachterij is “doorgezakt” in belanghebbende. Op voornoemde datum heeft voorts een wijziging van de statuten van belanghebbendes moedermaatschappij plaatsgevonden, inhoudende onder meer dat de statutaire naam van die maatschappij is gewijzigd in [A] B.V. Belanghebbende heeft sedert haar oprichting als (statutaire) naam [X] B.V., derhalve de “oude” – tot 28 mei 1998 door belanghebbende gehanteerde – (statutaire) naam. Het fiscaalnummer van belanghebbende luidt [02]. De onderwerpelijke naheffingsaanslag over het tijdvak 1 januari 1995 tot en met 31 december 1998 is opgelegd op 7 februari 2000 ten name van [X] B.V. en vermeldt voormeld fiscaalnummer. Het aanslagnummer luidt [01].

2.3. Het adres van de beide vennootschappen is [a-weg 1, postcode, te Z]. De onderwerpelijke naheffingsaanslag is naar voornoemd adres verstuurd.

2.5. Op grond van de Vleeskeuringswet zijn aldus slachtdieren vóór en ná het slachten aan keuring onderworpen. Noodslachtdieren zijn uitsluitend ná het slachten aan keuring onderworpen. Met de keuringsambtenaar maakt belanghebbende een afspraak op welk tijdstip de keuring plaatsvindt. Overeenkomstig artikel 26a van de Vleeskeuringswet brengt de RVV een vergoeding in rekening, bestaande uit een “starttarief” en toeslagen die afhankelijk zijn van de aard van het geslachte dier (hierna: het keurloon).

2.6. De RVV brengt de keurlonen in rekening aan belanghebbende voor de in een bepaalde periode in de slachtinrichting van belanghebbende gekeurde dieren. Op de ten name van belanghebbende gestelde factuur is niet vermeld van wie de gekeurde dieren zijn.

2.7. In de gevallen waarin vee wordt ingekocht ten behoeve van de verkoop (dat wil zeggen in de onder 1. in onderdeel 2.1. bedoelde gevallen), geschiedt deze inkoop onder de conditie “franco slachterij”. Overeenkomstig het gebruik in de slachterijbranche maakt belanghebbende (als zijnde de slachter) de afrekening op, aangezien de vergoeding pas na de slacht kan worden vastgesteld. Op de door belanghebbende opgemaakte afrekening wordt de prijs voor het van de leverancier afgenomen vlees verminderd met bedragen als “keurloon kosten”, “vrachtkosten” en “ontsmettingskosten”. De op de afrekening vermelde “keurloon kosten” zijn niet de werkelijke keurloonkosten, dat wil zeggen het ter zake van het betreffende slachtdier geïndividualiseerde keurloon, maar betreffen een aandeel in de totale kosten van keuringen. Het totaalbedrag van de keurloonkosten, de in rekening gebrachte RVV-heffing, wordt door belanghebbende pro rata parte (per dier) als keurloon op de afrekeningen vermeld. Het resterende bedrag wordt aan de leverancier uitgekeerd. Ten aanzien van de inkoop van het afgenomen vee, heeft belanghebbende een forfaitaire BTW-aftrek toegepast op de bruto prijs, zijnde de prijs vóór de vermindering met slachtloon, vracht en keurloonkosten. Indien de noodslachting tijdens de “reguliere” uren plaatsvindt, berekent belanghebbende het door de RVV berekende keurloon niet door aan de leverancier van het vee, doch bestaat de vergoeding voor het aan belanghebbende in rekening gebrachte keurloon uit de (opbrengst van de) huid van het betreffende dier. Over deze vergoeding heeft belanghebbende geen omzetbelasting voldaan.

2.8. Ten aanzien van het vee dat in opdracht wordt geslacht (dat wil zeggen de onder 2. in onderdeel 2.1. bedoelde gevallen), brengt belanghebbende aan de opdrachtgever slachtloon in rekening tegen het verlaagde omzetbelastingtarief. Over het keurloon brengt belanghebbende geen omzetbelasting in rekening aan de opdrachtgever. Ook hier geldt dat de op deze facturen afzonderlijk vermelde bedragen aan keurloon niet de werkelijke keurloonkosten zijn, maar een aandeel in de totale kosten van keuringen.

2.9. In het onderhavige naheffingstijdvak heeft belanghebbende een bedrag van ƒ 653.025 aan keurlonen doorberekend. Een bedrag van ƒ 596.588 heeft betrekking op keurloon bij inkoop van vee (zie onder 1. in onderdeel 2.1.), een bedrag van ƒ 56.437 op keurloon voor het slachten in opdracht (zie onder 2. in onderdeel 2.1.). De Inspecteur heeft terzake omzetbelasting nageheven naar het verlaagde omzetbelastingtarief van 6% (ƒ 653.052 x 6/106). In zijn verweerschrift heeft de Inspecteur zich ten aanzien van de eerste in onderdeel 2.1. genoemde situatie (inkoop van vee) nader op het standpunt gesteld dat de keurlonen, welke op de afrekening in mindering worden gebracht voor de berekening van het bedrag dat dient als grondslag voor de te claimen voorbelasting op grond van artikel 27, vierde lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (verder: de Wet), opgeteld dienen te worden bij het netto uitbetaalde bedrag. De naheffing van omzetbelasting had in verband hiermee ƒ 33.409 moeten bedragen, zijnde het bedrag dat belanghebbende teveel aan voorbelasting heeft geclaimd (5,6% x ƒ 596.588). De naheffing in verband met de tweede in onderdeel 2.1. genoemde situatie (slachten in opdracht) is wel op het juiste bedrag berekend, te weten op ƒ 3.195 (6/106 x ƒ 56.437). In totaal had de naheffing van omzetbelasting in verband hiermee ƒ 36.604 moeten bedragen. Voorts stelt de Inspecteur in zijn verweerschrift dat hij heeft verzuimd de verschuldigde belasting over de waarde van de huiden, die belanghebbende als tegenprestatie voor het slachten van vee heeft mogen behouden, in de naheffingsaanslag te betrekken. Hij stelt dat dit bedrag zeker een bedrag van ƒ 357, zijnde het verschil tussen het nageheven bedrag van ƒ 36.961 en het hiervoor genoemde bedrag van ƒ 36.604, overschrijdt en dat de naheffingsaanslag derhalve niet te hoog is vastgesteld.

3. Het geschil, de standpunten en conclusies van partijen

3.2. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, waaronder de eerdergenoemde pleitnota. Voor de ter zitting van 6 november 2002 toegevoegde klachten en/of verweren verwijst het Hof naar het op 25 november 2002 aan partijen verzonden proces-verbaal van de zitting.

3.3. Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de bestreden uitspraak, de naheffingsaanslag en de beschikking heffingsrente. De Inspecteur concludeert tot bevestiging van zijn uitspraak.

4. Beoordeling van het geschil

Tijdvak naheffingsaanslag

4.1. Ten aanzien van het eerste geschilpunt oordeelt het Hof dat de naheffingsaanslag tot een te hoog bedrag is vastgesteld, doordat is uitgegaan van een onjuiste tijdsduur. Nu belanghebbende is opgericht op 28 mei 1998 had de Inspecteur de onderhavige naheffing slechts mogen vaststellen op een bedrag dat - conform het bepaalde in artikel 13 van de Wet - verschuldigd is geworden in het tijdvak dat loopt van 28 mei 1998 tot en met 31 december 1998 (vgl. HR 15 november 2002, nr. 36.896, BNB 2003/51). Partijen zijn het er in dit verband over eens dat de aan laatstgenoemd tijdvak toe te rekenen nageheven omzetbelasting ƒ 5.074 moet bedragen.

4.2. Het betoog van de Inspecteur dat het vermelden van een onjuist tijdvak op de naheffingsaanslag in dezen - gelet op de bijzondere omstandigheden van de herstructurering - juist is respectievelijk verschoonbaar is, vindt geen steun in het recht. Onder verwijzing naar het hiervóór aangehaalde arrest van de Hoge Raad, geldt dit laatste eveneens voor het standpunt van belanghebbende dat de naheffingsaanslag nietig is.

4.3. Op grond van het hiervóór overwogene dient de naheffingaanslag te worden verminderd tot ƒ 5.074. Het gelijk is in zoverre aan belanghebbende. Ten aanzien van de naheffing van omzetbelasting over de periode 28 mei 1998 tot en met 31 december 1998 komt het Hof thans toe aan beantwoording van de in onderdeel 3.1. onder I. tot en met III. vermelde vragen.

Keurlonen

4.4. Met betrekking tot de door belanghebbende doorberekende keurlonen spitst het geschil zich primair toe op de vraag of belanghebbende gedurende het onderhavige tijdvak de keurlonen aan haar afnemers in rekening heeft gebracht ter zake van door haar in naam en voor rekening van haar afnemers met de RVV overeengekomen diensten, bestaande uit het keuren van vee.

4.5. Belanghebbende heeft in dit verband ten aanzien van de onder 1. in onderdeel 2.1. genoemde situatie onder meer gesteld dat de gehanteerde leveringsconditie “franco slachterij” inhoudt dat de eigendom van het vee respectievelijk het slachtproduct pas overgaat ná de slachting en de keuring en dat de kosten die voorafgaand aan de eigendomsoverdracht moeten worden gemaakt, waaronder de keuringskosten, voor rekening van de leverancier zijn.

4.6. De Inspecteur heeft daartegenover gesteld dat de gehanteerde leveringsconditie “franco slachterij” inhoudt dat de eigendom van het vee reeds vóór de keuring door de RVV op belanghebbende overgaat. In verband daarmee heeft hij zich in zijn verweerschrift nader op het standpunt gesteld dat de doorberekening van het keurloon in feite een vermindering vormt van de overeengekomen vergoeding voor de levering van het dier aan belanghebbende. Dit standpunt brengt mee dat het doorberekenen van de keurlonen - anders dan waarvan bij het vaststellen van de naheffingsaanslag werd uitgegaan - niet een afzonderlijk te belasten dienst vormt, maar dat het ter zake van de levering van het dier op grond van artikel 27, vierde lid, van de Wet terugvorderbare forfaitaire voorbelastingbedrag berekend dient te worden over het netto uitbetaalde bedrag, zonder bijtelling van de doorberekende keurlonen.

4.7. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende, tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door de Inspecteur, haar onder 4.5. weergegeven stelling niet aannemelijk gemaakt. Het Hof sluit zich daarom aan bij het onder 4.6. vermelde standpunt van de Inspecteur.

4.8. Naar het oordeel van het Hof maakt belanghebbende, met al hetgeen zij heeft aangevoerd, voorts niet aannemelijk dat de keuringsdiensten van de RVV zijn verricht op naam en voor rekening van belanghebbendes afnemer, zodat de keurlonen niet kunnen worden aangemerkt als zogenaamde “doorlopende post”. Het Hof neemt bij dit oordeel in aanmerking dat i) de vergunning voor de slachting door belanghebbende wordt aangevraagd (zie bladzijde 3 van het beroepschrift onder het kopje “doorlopende posten”), ii) belanghebbende met de keuringsambtenaar een afspraak heeft gemaakt op welk tijdstip de keuring zou plaatsvinden, iii) de RVV de verschuldigde keurlonen in rekening heeft gebracht aan belanghebbende voor de in een bepaalde periode op het adres van belanghebbende gekeurde dieren, iv) op de ten name van belanghebbende gestelde factuur niet is vermeld van wie de gekeurde dieren zijn en v) belanghebbende niet de werkelijke, dat wil zeggen geïndividualiseerde, kosten van de keuring van het betreffende slachtdier heeft doorberekend. Deze feiten en omstandigheden wijzen er naar het oordeel van Hof op dat de keuringsdiensten niet zijn verricht op basis van een contractuele relatie tussen de afnemer van belanghebbende en de RVV.

4.9. Hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd, in het bijzonder zijn standpunt met betrekking tot de uitleg van artikel 26a van de Vleeskeuringswet, doet aan het onder 4.8. gegeven oordeel niet af. Op grond van voornoemde bepaling zijn aan de heffing van het keurloon onderworpen “diegenen die een slachtdier laten keuren ingevolge artikel 4, eerste en tweede lid”. Anders dan belanghebbende meent, dient daaronder niet slechts de eigenaar van een slachtdier te worden verstaan doch kan tevens de houder als zodanig worden beschouwd (artikel 7 van de Vleeskeuringswet). Ook als belanghebbende op het moment waarop de keuring plaatsvond niet als eigenaar kon worden aangemerkt, kon hij derhalve in zijn hoedanigheid van houder van het slachtdier het dier laten keuren en werd hij als zodanig aan de heffing van keurloon onderworpen.

4.10. Subsidiair stelt belanghebbende zich op het standpunt dat de keurlonen moeten worden beschouwd als zogenaamde “uitschotten van belasting” in de zin van artikel 4, eerste lid, aanhef en onderdeel c, van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968. Dit artikel bepaalt dat tot de vergoeding niet behoren “de voor degene, aan wie de dienst wordt bewezen, aan invoerrechten en andere belastingen en heffingen gedane uitschotten”. De Hoge Raad heeft het begrip uitschot van andere belastingen in zijn arrest van 20 februari 1985, nr. 22618, BNB 1985/128, in navolging van eerdere vaste jurisprudentie van de Tariefcommissie, ruim uitgelegd. Het gaat daarbij om alle doorberekende belastingen die door de ondernemer zelf verschuldigd zijn naar evenredigheid van zijn dienst en als zodanig afzonderlijk en naar evenredigheid worden doorberekend aan wie de dienst wordt bewezen. Aldus dient te zijn voldaan aan twee voorwaarden. In de eerste plaats moet degene die de dienst verricht de belasting naar evenredigheid van zijn verrichte dienst verschuldigd zijn. In de tweede plaats moet de belasting afzonderlijk en naar evenredigheid van de dienst worden doorberekend.

4.11. De overeenkomstig de Vleeskeuringswet verrichte keuringen, terzake waarvan de zogenaamde keurlonen op grond van deze wet worden geheven, zijn een noodzakelijke voorwaarde voor de slacht en maken, indien een slachtdienst in opdracht van een ander wordt gedaan, daarvan een onlosmakelijk onderdeel uit. Aangezien de keurloongelden worden geheven naar vastgestelde tarieven welke naar evenredigheid van de verrichte keuring worden berekend, is voldaan aan de voorwaarde dat de belasting verschuldigd is naar evenredigheid van de verrichte dienst, waarvan de keuring onderdeel uitmaakt. Hoewel belanghebbende de keurloongelden afzonderlijk doorberekent aan haar opdrachtgevers, betreffen deze niet de werkelijke keurloonkosten, maar een aandeel in de totale kosten van de keuringen, zodat niet wordt voldaan aan de voorwaarde dat de heffingen naar evenredigheid van de dienst worden doorberekend. Derhalve kunnen de berekende keurloongelden reeds hierom niet worden beschouwd als voor degene aan wie de dienst wordt bewezen gedane “andere belastingen en heffingen gedane uitschotten” in de zin van artikel 4, eerste lid, onderdeel c, Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968.

4.12. Meer subsidiair betoogt belanghebbende dat de doorberekende keurlonen met zogenaamde doorlopende posten gelijk te stellen bedragen als bedoeld in artikel 8, vijfde lid, onderdeel a, van de Wet zijn en op grond daarvan niet tot de vergoeding behoren. Dit betoog faalt, reeds omdat de onderhavige keurlonen niet in artikel 5, van de Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1968 worden genoemd.

4.13. Op grond van het hiervóór overwogene zijn de keurlonen kosten welke opkomen in de normale bedrijfsuitoefening van belanghebbende. Gelet op de overeenstemming die tussen partijen bestaat omtrent de hoogte van de naheffing (vergelijk 4.1.), komt het Hof niet meer toe aan de eerder in de procedure door de Inspecteur ingenomen stelling dat - gelet op het feit dat huiden als tegenprestatie werden betaald voor keurlonen - de naheffing niet op een te hoog bedrag is vastgesteld.

Gelijkheidsbeginsel

4.14. In beroep stelt belanghebbende zich - kort gezegd - op het standpunt dat, nu de Inspecteur de doorberekening van keurlonen in de zaak [B] niet in de heffing van omzetbelasting heeft betrokken, de Inspecteur het gelijkheidsbeginsel heeft geschonden.

4.16. Naast een situatie waarin sprake is van “begunstigend beleid” of een “oogmerk van begunstiging” kan van schending van het gelijkheidsbeginsel sprake zijn, indien de zogenaamde “meerderheidsregel” wordt geschonden. Nu belanghebbende slechts één concreet geval heeft genoemd, komt toepassing van de meerderheidsregel niet aan de orde.

4.17. Het beroep op het gelijkheidsbeginsel dient te worden verworpen.

Verhoging

4.18. Over het onderhavige tijdvak is aan belanghebbende een boete opgelegd van ƒ 849. Ter zitting heeft belanghebbende onbestreden verklaard dat het een verzuimboete betreft met betrekking tot het jaar 1998. Het beroep van belanghebbende heeft mede betrekking op deze opgelegde boete.

4.19. Uit de stukken van het geding kunnen geen gegevens omtrent de oplegging van de onderhavige boete worden afgeleid. Ter zitting heeft de Inspecteur in verband hiermee evenmin gegevens naar voren gebracht. Reeds hierom dient de opgelegde boete te worden vernietigd.

Kosten bezwaarfase

4.20. Het Hof kan, indien daarvoor gronden zijn, ingevolge het bepaalde in artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) op verzoek van een partij de wederpartij veroordelen tot vergoeding van de schade die de eerste partij leidt, indien het beroep gegrond wordt verklaard. In zijn uitspraak van 7 november 2003, nr. 38 006, VN 2003/5.10 heeft de Hoge Raad beslist dat er geen grond bestaat om voor de toewijsbaarheid van een verzoek ingevolge artikel 8:73 Awb tot vergoeding van in verband met de behandeling van een bezwaarschrift gemaakte kosten andere eisen te stellen dan die welke gelden voor de toewijsbaarheid van een vordering tot schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad. Tot laatstbedoelde eisen behoort - anders dan de Inspecteur meent - niet dat sprake moet zijn van een onrechtmatig handelen tegen beter weten in (HR 17 december 1999, nr. C98/80, NJ, 2000, 87).

4.21. Belanghebbende heeft in zijn beroepschrift het verzoek opgenomen de Inspecteur te veroordelen tot vergoeding van de door belanghebbende geleden schade, zijnde de kosten die belanghebbende heeft gemaakt voor beroepsmatig verleende bijstand in en voorafgaand aan de bezwaarfase. In een brief van 12 november 2002 heeft belanghebbendes gemachtigde bedoelde kosten gespecificeerd. Die kosten, welke zowel zijn gemaakt ter zake van de onderwerpelijke naheffingsaanslag als ter zake van de naheffingsaanslag waarop de samenhangende zaak met rolnummer 01/1154 betrekking heeft, heeft belanghebbende berekend op ƒ 13.243. Uit de vorenbedoelde brief blijkt dat die kosten zijn gemaakt in verband met de begeleiding bij het boekenonderzoek, het indienen van bezwaarschriften en diverse (uitvoerige) correspondentie met de Inspecteur in de periode voorafgaand aan de uitspraken op bezwaar. In die laatste fase is tevens aan de orde gekomen dat tussen het Ministerie van Financiën en de Centrale Organisatie voor de Vleessector centraal overleg heeft plaatsgevonden.

4.22. Indien de Inspecteur een besluit neemt en handhaaft dat naderhand door de rechter wordt vernietigd, begaat hij een onrechtmatigheid jegens de belastingplichtige. Zelfs indien de Inspecteur geen enkel verwijt treft, moet worden aangenomen dat deze onrechtmatigheid voor zijn rekening komt, behoudens ingeval zich bijzondere omstandigheden voordoen, zoals het ontbreken van een aangifte. Het Hof is van oordeel dat de Inspecteur door het vermelden van een onjuist tijdvak op de onderwerpelijke naheffingsaanslag een onrechtmatige daad jegens belanghebbende heeft begaan die voor zijn rekening komt. Een bijzondere omstandigheid als hiervóór is bedoeld, is gesteld noch gebleken. Naar het oordeel van het Hof is het inroepen van de rechtsbijstand in redelijkheid geschied. Het Hof acht mitsdien termen aanwezig voor een veroordeling van de Staat in de kosten van bijstand in de bezwaarfase. De kostenveroordeling kan echter - anders dan belanghebbende kennelijk meent - niet zien op de kosten voorafgaand aan de bezwaarfase en op de kosten van rechtsbijstand in een samenhangende zaak waarin het beroep niet gegrond is verklaard (zaak met rolnummer 01/1154). Nu de omvang van de kosten in de bezwaarfase ter zake van de onderwerpelijke naheffingsaanslag aan de hand van de door belanghebbende verstrekte gegevens niet exact kan worden vastgesteld, stelt het Hof die kosten in goede justitie vast op € 1.750.

Conclusie

4.23. Uit het vorenoverwogene volgt dat het beroep deels gegrond is.

5. Proceskostenveroordeling

Het Hof acht termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb. Belanghebbendes proceskosten zijn overeenkomstig de bijlage bij het Besluit te berekenen op 2,5 (punten voor proceshandelingen) x € 322 x 1,5 (gewicht van de zaak) = € 1.207,50.

6. Beslissing

(A.W.M. van der Waerden) (J. Lamens)

Afschriften zijn aangetekend per post verzonden op 21 juli 2004