Gerechtshof Arnhem, 05-07-2005, AT9352, 04-01133

Tweede meervoudige belastingkamer

nummer BK 04/01133

1.1. Aan belanghebbende zijn onder mestnummer 00 over het jaar 1998 de volgende naheffingsaanslagen opgelegd:

a. een naheffingsaanslag stikstofheffing, aanslagnummer 00MS11, ten bedrage van € 4.321,35. Deze aanslag is gebaseerd op een stikstofoverschot van 6.349 kg;

b. een naheffingsaanslag fosfaatheffing, aanslagnummer 00MF11 ten bedrage van € 17.280,86. Deze aanslag is gebaseerd op een fosfaatoverschot van 3.818 kg;

c. een naheffingsaanslag bestemmingsheffing, aanslagnummer 00, ten bedrage van € 181,51.

2. Feiten

Het Hof stelt op grond van de stukken en het verhandelde ter zitting als tussen partijen niet in geschil dan wel door een der partijen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, de volgende feiten vast.

Het mineralenaangiftesysteem

4.1. Bij Wet van 2 mei 1997 (Stb. 360) is de Meststoffenwet gewijzigd en is in Hoofdstuk IV het zogenaamde “mineralenaangiftesysteem” (hierna: Minas) ingevoerd. Deze wetswijziging is op 1 januari 1998 in werking getreden. Blijkens de Memorie van Toelichting (hierna: MvT) is het idee van de regulerende mineralenheffingen dat:

“op bedrijfsniveau registratie plaatsvindt van met allerlei producten aan- en afgevoerde mineralen in de vorm van fosfaat en stikstof, waar mogelijk op basis van werkelijke hoeveelheden en gehaltes. Van het overschot op de mineralenbalans, te weten het verschil tussen aan- en afvoer, wordt aangifte gedaan. Het verschil is het mineralenverlies naar de grond, het grond- of oppervlaktewater, of de lucht. Het mineralenverlies wordt belast met een heffing voor zover het hoger is dan gelet op de toepasselijke verliesnorm acceptabel voor het milieu is. De verliesnorm vormt het zogenaamde doelvoorschrift. De heffing moet stimuleren dat het mineralenverlies wordt beperkt tot een acceptabel niveau. In dat verband wordt gesproken van een regulerende heffing.” (TK, vergaderjaar 1995-1996, 24 782, nr.3)

4.4. Hoofdstuk IV van de Meststoffenwet bevat – voor zover in deze zaak van belang. – de volgende onderdelen:

- regulerende heffingen op het ontoelaatbare mineralenverlies in de vorm van fosfaat en stikstof op landbouwbedrijven, waarbij alle belangrijke aan- en afvoerposten van het landbouwbedrijf op de aangifte van de verschuldigde heffing worden verantwoord en waarbij het mineralenverlies zoveel mogelijk op basis van werkelijke hoeveelheden en gehalten wordt vastgesteld: de zogenaamde verfijnde mineralenheffingen. Een en ander is neergelegd in de artikelen 22 tot en met 28 van de Meststoffenwet;

- regulerende heffingen op het ontoelaatbare mineralenverlies in de vorm van fosfaat en stikstof op landbouwbedrijven, waarbij uitsluitend meststoffen op de aangifte van de verschuldigde heffing worden verantwoord en waarbij een belangrijk deel van het mineralenverlies op basis van forfaitaire getallen wordt vastgesteld: de zogenaamde forfaitaire mineralenheffing. Deze heffing is geregeld in de artikelen 14 tot en met 21 van de Meststoffenwet;

- een bestemmingsheffing voor landbouwbedrijven ter financiering van de kosten voor uitvoering van de Meststoffenwet. Deze heffing is geregeld in de artikelen 35 tot en met 37 van de Meststoffenwet;

4.6. In artikel 25 van de Meststoffenwet, zoals dit luidde in het onderhavige jaar, is bepaald op welke wijze de hoeveelheid aangevoerde en afgevoerde mineralen moeten worden vastgesteld. Daarbij wordt verwezen naar bijlage D behorende bij de Meststoffenwet. In deze bijlage, zoals deze luidde ten tijde van belang, is onder andere bepaald wat de aanvoerposten en afvoerposten als bedoeld in artikel 25 van de Meststoffenwet zijn. Artikel D4 van bijlage D bepaalt, voor zover in dezen van belang, dat de hoeveelheid fosfaat, onderscheidenlijk stikstof in dierlijke meststoffen en overige organische meststoffen worden vastgesteld op basis van gewicht of volume en het fosfaatgehalte, onderscheidenlijk stikstofgehalte van de meststoffen. De hoeveelheid fosfaat, onderscheidenlijk stikstof in andere meststoffen wordt vastgesteld overeenkomstig de ter zake door de leverancier verstrekte gegevens. Deze gegevens worden gebaseerd op het gewicht of volume en het fosfaatgehalte, onderscheidenlijk stikstofgehalte van de meststoffen.

Blijkens artikel D5 van bijlage D wordt de hoeveelheid fosfaat, onderscheidenlijk stikstof in diervoeders andere dan het ruwvoer en enkelvoudig krachtvoer, opgenomen in tabel II van bijlage D, vastgesteld overeenkomstig de ter zake door de leverancier verstrekte gegevens. Deze gegevens worden gebaseerd op het gewicht of volume en het fosfaatgehalte, onderscheidenlijk stikstofgehalte van de geleverde diervoeders. De hoeveelheid fosfaat, onderscheidenlijk stikstof in het hiervoor genoemde ruwvoer en enkelvoudig krachtvoer wordt vastgesteld op basis van het gewicht van het voer en de in de tabellen opgenomen forfaitaire fosfaat- en stikstofgehaltes per kilogram product. Het fosfaat- en stikstofgehalte van ruwvoer gebruikt door uitgeschaarde dieren of door tijdelijk elders ter weiding ondergebrachte dieren wordt vastgesteld op basis van het gemiddelde aantal in het betreffende kalenderjaar uitgeschaarde of tijdelijk ter weiding ondergebrachte dieren, onderscheidenlijk ingeschaarde of tijdelijk ter weiding aangenomen dieren, en de forfaitaire normen per dier per jaar, welke zijn opgenomen in tabel III van bijlage D.

In artikel D6 van bijlage D is bepaald dat de hoeveelheid fosfaat en stikstof in de dieren wordt vastgesteld op basis van de in tabel IV van deze bijlage opgenomen forfaitaire fosfaat- en stikstofgehaltes per dier, dan wel op basis van het gewicht van de dieren en de in tabel IVa bij deze bijlage opgenomen forfaitaire fosfaat- en stikstofgehaltes per kilogram product.

4.8. In artikel 17 van de Meststoffenwet is bepaald hoe de diverse hoeveelheden meststoffen worden vastgesteld. De hoeveelheid geproduceerde dierlijke meststoffen wordt vastgesteld op basis van het gemiddeld aantal in het betreffende kalenderjaar gehouden, uitgeschaarde of tijdelijk elders ter weiding ondergebrachte dieren en op basis van de forfaitaire productienormen voor de onderscheiden diercategorieën, uitgedrukt in kilogrammen fosfaat onderscheidenlijk stikstof per dier per jaar, die zijn opgenomen in bijlage A bij de Meststoffenwet.

De hoeveelheid aangevoerde en afgevoerde dierlijke meststoffen worden vastgesteld op basis van gewicht of het volume van de in het betreffende kalenderjaar aangevoerde en afgevoerde meststoffen en op basis van de forfaitaire omrekennormen, uitgedrukt in kilogrammen fosfaat, onderscheidenlijk stikstof per 1000 kilogram dierlijke meststof, onderscheiden naar mestvorm, diercategorie en bedrijfssysteem, die zijn opgenomen in bijlage C bij deze Meststoffenwet.

Met betrekking tot de overige organische en de andere meststoffen gelden dezelfde regels als bij de verfijnde aangifte.

In de artikelen 17 en 18 zijn bepalingen opgenomen ten aanzien van de stikstofbinding door het gewas en de opname van meststoffen door het gewas.

4.12. Belanghebbende heeft gesteld dat de op de Meststoffenwet gebaseerde materiële wetgeving – de ministeriële regelingen – in strijd is met doel en strekking van de Meststoffenwet en met algemene rechtsbeginselen. Daartoe betoogt belanghebbende dat de toepassing van de Minas wet- en regelgeving tot foute, onnauwkeurige en willekeurige belastingheffing leidt, die de wetgever niet op het oog heeft gehad. De oorzaken hiervan zijn, aldus belanghebbende, de volgende:

a. Er treden grote onnauwkeurigheden op bij de bemonstering en analyse van dierlijke meststoffen en voer; die onnauwkeurigheden zijn groter dan wettelijk is toegestaan;

b. De mineralenheffing wordt voor wat betreft de aanvoerpost diervoer ten onrechte gebaseerd op de door de erkende voerleverancier aan de veehouders en Bureau Heffingen afgegeven voerleverantieoverzichten en voerjaaroverzichten;

c. De nu geldende forfaits in Tabel IV van bijlage D behorende bij de Meststoffenwet corresponderen nog steeds niet met de werkelijkheid;

d. Ten onrechte worden de begin- en eindvoorraden van voer, dieren en mest in een kalenderjaar niet in de grondslag van de Minasheffingen betrokken;

e. Ten onrechte wordt bij de toepassing van de Meststoffenwet voor het opleggen van de Minasheffingen geen fosfaatcorrectie toegepast.

4.15. Bij brief van 31 mei 2002 heeft de Minister de Tweede Kamer geïnformeerd over de onderzoeksresultaten van de Evaluatie Meststoffenwet 2002 (TK, vergaderjaar 2001-2002, 28 385, nr. 1). In deze brief wordt melding gemaakt van knelpunten ten aanzien van de Minasheffingen. De Minister merkt hierover het volgende op:

“Uit de praktijk komen geluiden over Minasheffingen op varkensbedrijven, die vrijwel geen landbouwgrond hebben. Dit is vreemd omdat op deze bedrijven geen mineralen naar de bodem kunnen verdwijnen. Daarenboven is het afvoeren van mest goedkoper dan het betalen van een heffing.

Op dit moment worden voor de heffingen twee oorzaken genoemd. In de eerste plaats blijken de forfaits in de Meststoffenwet voor de vastlegging van mineralen in varkens niet in overeenstemming te zijn met de werkelijkheid. In 2003 zullen de forfaits daarom met terugwerkende kracht tot en met 1 januari 1998 worden aangepast aan de vernieuwde inzichten. Voor reeds ten onrechte opgelegde heffingen zal een regeling worden getroffen. Over de precieze afwikkeling zullen de varkenshouders worden geïnformeerd

In de tweede plaats kan er sprake zijn van fouten bij de bemonstering en analyse van mest en voer. Op dit punt zijn er geen aanwijzingen voor structurele tekortkomingen. Het onderzoek wordt het komende jaar voortgezet en de resultaten zullen worden besproken in het overleg met het bedrijfsleven.”

4.16. De Staatssecretaris van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij (thans Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit) (hierna: de Staatssecretaris) heeft de Tweede Kamer bij brief van 1 november 2002 nader geïnformeerd over de resultaten van het onderzoek naar de oorzaak van het zogenaamde Minasgat. De Staatssecretaris vat de voorlopige conclusies van het onderzoek als volgt samen:

- De omvang van het Minas-gat verschilt per bedrijf. Slechts een klein deel van de bedrijven moet in alle afgelopen drie de jaren (1998 t/m 2000) heffing betalen (circa 10%).

- De vastlegging van mineralen in varkens is in de Meststoffenwet op een te laag niveau vastgesteld. (...)

- Uit de huidige onderzoeksgegevens blijkt dat onnauwkeurigheden in de opgegeven mineralengehalten van voer geen rol van betekenis spelen bij het Minas-gat.

- Er zijn geen structurele fouten in het Minas-stelsel aan het licht gekomen. Onnauwkeurigheden (toevallige fouten) in de mestbemonstering, zowel afwijkingen naar boven als naar beneden, kunnen op dit moment als een oorzaak van het Minas-gat worden aangemerkt.

- In mestputten kunnen bezinklagen ontstaan, waarin fosfaat wordt opgeslagen. Of alleen bedrijven die heffing moeten betalen dit probleem hebben is niet bekend. Bezinklagen kunnen dan ook niet in zijn algemeenheid als een oorzaak van het Minas-gat worden aangemerkt. Nader onderzoek wordt uitgevoerd. (TK, vergaderjaar 2002-2003, 28 385, nr. 3)

4.17.Om het bedoelde Minas-gat te dichten zijn bij Wet van 10 december 2003

(Stb. 542) de forfaits met betrekking tot de diersoort varkens, met uitzondering van de diercategorie pasgeboren biggen, in de tabellen IV en IVa van bijlage D bij de Meststoffenwet verhoogd. Het forfait voor de diercategorie pasgeboren biggen is verlaagd. Daarnaast is bij dezelfde wet ter inperking van de nadelige gevolgen van de variaties bij de mestbemonstering de in artikel 43 van de Meststoffenwet bedoelde verrekeningstermijn verlengd van drie jaar tot zes jaar.

4.22. De begin- en eindvoorraad van de diverse producten en dieren worden in beginsel niet in de verfijnde of forfaitaire heffingsgrondslag betrokken. Dit is een uitdrukkelijke keuze van de wetgever geweest zoals blijkt uit de MvT:

“Een aanmerkelijke vergroting van de nauwkeurigheid wordt verkregen door, (.....), het voorraadsaldo buiten beschouwing te laten. Het bepalen van hoeveelheden in opslag gaat vaak gepaard met aanmerkelijke meetfouten.” (TK vergaderjaar 1995-1996, 24 782, nr. 3)

4.23. In de Evaluatie Meststoffenwet 2002 was het al dan niet mee kunnen nemen van voorraden in de Minasaangifte een punt van discussie. Naar aanleiding van een motie van het lid Van den Brink c.s. merkt de Staatssecretaris hierover het volgende op:

“Ik kom tot de conclusie dat de argumenten die bij het totstandkomen van voorraden in de Minas-aangifte, nog steeds gelden. Het op betrouwbare wijze vaststellen van de hoeveelheid mineralen in de op het bedrijf aanwezige hoeveelheid dierlijke mest is zeer lastig. Het zal leiden tot grote onnauwkeurigheden en daarmee tot afnemende sturingskracht van het MINAS-instrumentarium. Dat acht ik ongewenst.” (TK, vergaderjaar 2002-2003, 28 385, nr. 18).

4.28. Belanghebbende heeft betoogd dat de heffingen die zijn geregeld in Hoofdstuk IV van de Meststoffenwet en in de daarop gebaseerde besluiten en regelingen in strijd zijn met EG-recht vanwege:

a. strijd met de zogenoemde nitraatrichtlijn;

b. strijd met de gemeenschappelijke marktordening in de sector varkensvlees;

c. strijd met de algemene rechtsbeginselen van gemeenschapsrecht.

4.33. De Inspecteur betoogt daarentegen dat uit vaste jurisprudentie van het HvJ EG moet worden afgeleid dat Minas, ondanks dat deze regeling gevolgen kan hebben voor de goede werking van de gemeenschappelijke ordening der markt in de sector varkensvlees niet om die reden tot onverenigbaarheid met de gemeenschappelijke marktordening leidt. De Inspecteur wijst in dit verband op de ook door belanghebbende genoemde arresten Holdijk en Compassion in Worldfarming van het HvJ EG, alsmede op HvJ EG 6 oktober 1987, zaak 118/86 (Nertsvoederfabrikant Nederland) en HVJ EG 18 december 1997, nr. C-309/96 (Annibaldi). Op basis van deze arresten concludeert de Inspecteur dat een marktordening er niet aan in de weg staat dat de lidstaten nationale regels toepassen die andere doeleinden van algemeen belang nastreven dan de doeleinden van de gemeenschappelijke marktordening, ook wanneer deze regels gevolgen kunnen hebben voor de werking van de gemeenschappelijke markt in de betrokken sector.

De Inspecteur stelt dat waar de marktordening in het geheel geen milieudoeleinden nastreeft, Minas in het kader van de bescherming van het milieu tot doel heeft regulering en herstructurering van de mestmarkt tot stand brengen, zulks teneinde de belasting van het milieu op het grondgebied van Nederland door bovenmatige mestproductie inclusief excessieve stikstofverliezen naar de bodem tegen te gaan en daarmee tevens te voldoen aan de nitraatrichtlijn. Dat Minas bewust beoogde effecten op de productievoorwaarden en bedrijfsvoering uit hoofde van het vigerende mestbeleid heeft, is geoorloofd gelet op de jurisprudentie van het HvJ EG, aldus de Inspecteur.

Tenslotte stelt de Inspecteur dat Minas niet discrimineert en niet het intracommunautaire handelsverkeer belemmert.

4.36. De Inspecteur heeft niet bestreden dat Minas gevolgen kan hebben voor de goede werking van de marktordening. Het Hof stelt evenwel vast dat de doelstelling van de marktordening een andere is dan de milieudoelstellingen die ten grondslag liggen aan de Minaswetgeving. Noch uit de MvT bij wetsvoorstel 24 782 noch uit de Integrale notitie of enig ander in deze procedure overgelegd stuk blijkt dat Minas ook ten doel zou hebben de regulering en herstructurering van de varkenssector.

Het Hof is daarom van oordeel, dat gelet op de hiervoor weergegeven vaste rechtspraak van het HvJ EG, niet voor redelijke twijfel vatbaar is dat Minas niet onverenigbaar is met de gemeenschappelijke marktordening. Het Hof merkt nog op dat het daarbij niet relevant is of er al dan niet sprake is van een meer dan te verwaarlozen invloed van Minas op de werking van de marktordening.

4.39.Belanghebbende stelt zich voorts op het standpunt dat Minas in strijd is

met de communautaire beginselen van rechtszekerheid en van rechtsbescherming omdat de Minasheffingen onjuist, onnauwkeurig en volstrekt willekeurige heffingen zijn. Minasplichtigen weten door gebreken in de toepassing van de wet- en regelgeving inzake Minas op het gebied van bemonstering, analyse en het niet meerekenen van voorraadsaldi in het geheel niet wat hun rechten en plichten onder de Minaswetgeving zijn.

4.40. Onder verwijzing naar punt 4.3 is het Hof met de Inspecteur van oordeel

dat het voor een ieder duidelijk is wie de belastingplichtige is, op welke grondslag en naar welke maatstaf de regulerende mineralenheffingen worden geheven, op welk moment de belasting verschuldigd wordt en op welke wijze de verschuldigde belasting moet worden voldaan.

Daarmee is voldaan aan het communautaire vereiste van rechtszekerheid. De door belanghebbende aangevoerde bezwaren ten aanzien van de wijze van vaststellen van de heffingsgrondslag doen hieraan niet af.

Aangezien tegen de uitspraak van de Inspecteur in beroep kan worden gegaan bij een rechter is er naar het oordeel van het Hof sprake van rechtsbescherming. Dat sprake is van strijd met communautaire beginselen kan te deze dan ook niet staande worden gehouden.

4.42. Belanghebbende heeft betoogd dat het opleggen van de onderhavige naheffingsaanslagen in strijd is met:

a. artikel 6 van het EVRM

b. artikel 7 van het EVRM

c. artikel 1 van het eerste protocol van het EVRM

4.43.Belanghebbende heeft aangevoerd dat de Minasheffingen en de in het kader

van die heffingen op basis van de toepasselijke bepalingen van de AWR op te leggen verzuimboetes vallen binnen het bereik van artikel 6, eerste lid, van het EVRM. Daarbij voert belanghebbende aan dat in geval van de Minasheffingen zowel sprake is van “determination of his civil rights and obligations” als van een “criminal charge” in de zin van dit artikel. Dat er sprake is van een criminal charge vloeit voort uit het feit dat de Minasheffingen een afschrikwekkend en punitief karakter hebben. Ook strekt het systeem van regelgeving zich uit tot alle burgers in een bepaalde kwaliteit.

4.44.De Inspecteur heeft naar aanleiding van dit standpunt het volgende

opgemerkt in zijn verweerschrift.

“Volgens het EHRM zijn vier factoren bepalend voor het antwoord op de vraag of sprake is van een ‘criminal charge’, hoewel geen van deze factoren op zichzelf doorslaggevend is voor het oordeel dat sprake is van een ‘criminal charge’:

a. De nationale wet spreekt niet een specifieke groep, maar alle burgers aan in hun hoedanigheid van belastingplichtigen;

b. De opgelegde bedragen zijn niet bedoeld als compensatie voor geleden schade maar als straf om herhaling te voorkomen;

c. De bedragen zijn opgelegd op basis van een algemene regel die zowel straf als afschrikking tot doel heeft;

d. De bedragen zijn zeer aanzienlijk en bij niet-betaling riskeert betrokkene oplegging van een gevangenisstraf door de strafrechter;

De regulerende mineralenheffingen zijn gericht op een specifieke groep burgers, te weten agrarische ondernemers die meststoffen produceren of gebruiken, en ondernemingen die als intermediair op de mestmarkt opereren. De heffingen zijn niet bedoeld als straf om herhaling te voorkomen. Zij zijn niet punitief maar reparatoir en compensatoir van karakter. Zij beogen middels financiële prikkels bepaalde aanpassingen in de bedrijfsvoering te stimuleren. Zij dienen niet als een bestraffing om te voorkomen dat een agrarisch ondernemer van recidive wordt afgehouden. De regulerende mineralenheffingen hebben een duidelijk op herstel -en niet op straf- gericht karakter en dragen bij aan de bijstelling van de bedrijfsvoering gericht op duurzame ontwikkeling.”

4.46. De vraag of de Minasheffingen vallen onder het begrip “determination of his civil rights and obligations” beantwoordt het Hof ontkennend.

Zoals de gemachtigde van belanghebbende zelf ook aangeeft in haar pleitnota is het tot op heden vaste rechtspraak van het Europese Hof van de Rechten van de Mens dat zaken die (belasting)heffingen betreffen een essentieel prerogatief van de publieke autoriteiten zijn, waarbij de publieke rechtsverhouding tussen diegene die belastingheffing moet betalen en de staat centraal staat. (Zie onder meer EHRM, 12 juli 2001, nr. 44759/98, Case of Ferrazzini v. Italy).

4.50.Artikel 7, eerste lid van het EVRM luidt als volgt:

Niemand mag worden veroordeeld wegens een handelen of nalaten, dat geen strafbaar feit naar nationaal of internationaal recht uitmaakte ten tijde dat het handelen of nalaten geschiedde. Evenmin mag een zwaardere straf worden opgelegd dan die, die ten tijde van het begaan van het strafbare feit van toepassing was.

4.52.Artikel 1 van het eerste Protocol bij het EVRM luidt als volgt:

Iedere natuurlijke of rechtspersoon heeft recht op het ongestoord genot van zijn eigendom. Aan niemand zal zijn eigendom worden ontnomen behalve in het algemeen belang en onder de voorwaarden voorzien in de wet en in de algemene beginselen van internationaal recht.

De voorgaande bepalingen tasten echter op geen enkele wijze het recht aan, dat een Staat heeft om die wetten toe te passen, die hij noodzakelijk oordeelt om het gebruik van eigendom te reguleren in overeenstemming met het algemeen belang of om betaling van belastingen of andere heffingen of boeten te verzekeren.

4.53. Zoals belanghebbende aangeeft in de pleitnota blijkt uit vaste en door belanghebbende aangehaalde jurisprudentie van het EHRM dat drie regels zijn te onderscheiden in artikel 1 van het eerste Protocol. De eerste regel houdt het principe in dat iedereen recht heeft op het ongestoord genot van zijn eigendom. De tweede regel maakt de onteigening van eigendom afhankelijk van bepaalde voorwaarden. De derde regel erkent het recht van de Staten om het gebruik van eigendom te reguleren in overeenstemming met het algemeen belang.

Deze drie regels kunnen niet onafhankelijk van elkaar worden gezien. De tweede en derde regel betreffen specifieke voorbeelden van inbreuken op het recht op ongestoord genot van eigendom en moeten als zodanig in die context beoordeeld worden.

4.63. De nationale wetgever komt in beginsel grote vrijheid toe bij de keuze en

het daadwerkelijk nemen van maatregelen die hij noodzakelijk acht in het algemeen belang. In casu heeft de Nederlandse wetgever getracht de milieudoelstellingen te verwezenlijken door middel van Minas. Het Hof verwijst voor een korte beschrijving van Minas naar de overwegingen 4.1 tot en met 4.11.

Tijdens de evaluatie van de Meststoffenwet is van een aantal knelpunten in de uitvoering van deze wet gebleken. Het Hof verwijst naar hetgeen hierover is opgemerkt in de overwegingen 4.15 en 4.16. Deze knelpunten kunnen leiden en hebben in een aantal gevallen in 1998 en 1999 geleid tot niet-bedoelde heffingen bij met name grondloze varkensbedrijven.

Bij de beoordeling van de vraag of daarmee sprake is van schending van artikel 1 van het eerste Protocol is naar het oordeel van het Hof echter wel degelijk relevant welke maatregelen de wetgever heeft getroffen om de met niet-bedoelde heffingen getroffen bedrijven te compenseren. Onder verwijzing naar overweging 4.17 is het Hof van oordeel dat de wetgever de door belanghebbende aangevoerde problematiek heeft onderkend en een oplossing heeft geboden in de vorm van een aanpassing met terugwerkende kracht tot 1 januari 1998 van de forfaits in de tabellen IV en IVa van bijlage D bij de Meststoffenwet en in een verlening van de verrekeningstermijn van artikel 43 van de Meststoffenwet van drie jaren naar zes jaren.

Tijdens de mondelinge behandeling heeft de Inspecteur – onweersproken – aangegeven dat als gevolg van deze aanpassingen van de Meststoffenwet voor vrijwel alle bedrijven de Minasheffingen per saldo op nihil uitkomen. Daarmee is naar het oordeel van het Hof in beginsel voldaan aan het fair balance-vereiste van artikel 1 van het eerste Protocol.

Door belanghebbende is niet gesteld en het Hof is niet gebleken dat belanghebbende uiteindelijk disproportioneel en excessief getroffen is door de Minaswetgeving. Het Hof concludeert daarom dat in dezen geen sprake is van schending van artikel 1 van het eerste Protocol.

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de bestreden uitspraak voorzover deze betrekking heeft op de naheffingsaanslagen stikstofheffing en fosfaatheffing;

- handhaaft de uitspraak voor het overige;

- handhaaft de naheffingsaanslag stikstofheffing zoals deze door de Inspecteur is verminderd tot een bedrag van € 4.003,70;

- handhaaft de naheffingsaanslag fosfaatheffing zoals deze door de Inspecteur is verminderd tot een bedrag van € 16.627,41;

- handhaaft de naheffingsaanslag bestemmingsheffing;

- gelast de Staat aan belanghebbende het door deze gestorte griffierecht ten bedrage van € 273,- te vergoeden.

Aldus gedaan te Arnhem op 5 juli 2005 door prof.mr.dr. J.A. Monsma, voorzitter, mr. J.P.M. Kooijmans en mr. R. den Ouden, raadsheren.

De beslissing is op dezelfde datum in het openbaar uitgesproken, in tegenwoordigheid van mr.J.L.M. Egberts als griffier.

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.