Gerechtshof Den Haag, 15-03-2013, BZ9516, BK-12-00359

GERECHTSHOF DEN HAAG

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak van 15 maart 2013

in het geding tussen:

inzake het hoger beroep van belanghebbende tegen de uitspraak van de rechtbank Dordrecht van 30 maart 2012, nummer AWB 11/1451, betreffende na te melden beschikking en aanslag.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Gerechtshof van 5 maart 2013, gehouden te Den Haag. Aldaar zijn beide partijen verschenen. De griffier heeft van het verhandelde ter zitting een proces-verbaal opgemaakt.

Beslissing

Gronden

2. Ingevolge artikel 17, tweede lid, van de Wet dient de waarde van een onroerende zaak te worden bepaald op de aan de onroerende zaak toe te kennen waarde, indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle eigendom in gebruik zou kunnen nemen. Daarbij heeft als waarde te gelden de waarde in het economische verkeer, ofwel de prijs die bij aanbieding ten verkoop op de voor de onroerende zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding door de meest biedende gegadigde voor de onroerende zaak zou zijn betaald.

3. Op de Inspecteur rust de last aannemelijk te maken dat hij de waarde van de woning op de waardepeildatum niet te hoog heeft vastgesteld. De Inspecteur heeft voor de bewijsvoering van de door hem verdedigde waarde gebruik gemaakt van de prijzen die behaald zijn bij de verkoop van de in het taxatierapport genoemde vergelijkingspanden, rekening houdend met verschillen in oppervlakte en inhoud. Als vergelijkingspanden heeft de Inspecteur de volgende panden in aanmerking genomen: [b-straat 1], [c-straat 1], [d-straat 1], [c-straat 2], [e-straat 1] te [Q] en [f-straat 1] te [R].

4. Het Hof is van oordeel dat de Inspecteur onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de onroerende zaken te [Q] en te [R] als vergelijkingspand kunnen dienen. Zij liggen in andere woonplaatsen en de Inspecteur heeft niet aannemelijk gemaakt dat het waardeniveau hetzelfde is. Verder zijn die woningen naar uiterlijk aanzicht en bouwjaar niet vergelijkbaar. Voorts kan het verkoopcijfer van [c-straat 2] niet in de vergelijking worden betrokken. De verkoop van die woning vond een jaar en drie maanden na de waardepeildatum 1 januari 2010 plaats en kan daarmee niet ter vergelijking dienen. De overige panden die de Inspecteur als vergelijkingsobject heeft genomen, [b-straat 1] en [c-straat 1], ondersteunen de door de Inspecteur vastgestelde waarde niet voldoende. Anders dan de Inspecteur ter zitting heeft gesteld is het vrije uitzicht van [b-straat 1] en de ligging van de tuin op het zuiden niet in aanmerking genomen in de vergelijking met de woning van belanghebbende. Eerstgenoemde woning ligt immers net als de door belanghebbende genoemde hoekwoning aan de [b-straat 2] ook op het zuiden met de tuin en heeft aan de voorkant eveneens een vrij uitzicht. Hiervoor had de Inspecteur een vermindering bij de berekening van de prognosewaarde van de woning van belanghebbende in aanmerking dienen te nemen.

5. Het Hof acht evenmin aannemelijk dat de waarde van de woning dient te worden gesteld op het door belanghebbende gestelde bedrag van € 235.000. Daarvoor richt belanghebbende te eenzijdig zijn blik op de verkoop van het pand [b-straat 2], dat weliswaar een garage heeft en een vrij uitzicht aan de voorkant en een tuin op het zuiden, maar geen aanbouw heeft en geen dakkapel en daardoor niet beschikt over dezelfde inhoudsmaat als de woning van belanghebbende. Belanghebbende heeft met betrekking tot de door hem gestelde koop door zijn zoon van een woning met dezelfde ligging als die van belanghebbende zelf geen concrete gegevens genoemd als adres en datum. De gestelde koop biedt derhalve geen aanknopingspunt voor de vaststelling van de waarde van de woning.

7. Uit het voorgaande volgt dat het Hof zowel de door de Inspecteur als door belanghebbende verdedigde waarde van de woning niet aannemelijk acht. Het Hof zal daarom de waarde in goede justitie vaststellen, en stelt deze op € 245.000.

8. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat het hoger beroep gegrond is.

9, Het Hof acht termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de door belanghebbende gemaakte proceskosten. Het Hof stelt deze kosten, op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) in verbinding met het Besluit proceskosten bestuursrecht en de daarbij behorende bijlage, vast op € 55 aan reis- en verletkosten.

10. Voorts dient aan belanghebbende het voor de behandeling in hoger beroep gestorte griffierecht van € 115 te worden vergoed.

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. J.W. baron van Knobelsdorff, in tegenwoordigheid van de griffier mr. Y. Postema. De beslissing is op 15 maart 2013 in het openbaar uitgesproken.

Tenzij de Hoge Raad anders bepaalt, zal het gerechtshof de mondelinge uitspraak vervangen door een schriftelijke. In dat geval krijgt u de gelegenheid de gronden van het beroep in cassatie alsnog te verstrekken of aan te vullen. De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.